Β' Κυριακή των Νηστειών Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Ο  θείος   αυτός    πατέρας,     καταγόταν    από    την     Ασία   και    ανετράφη   από    παιδί στην   βασιλική    αυλή     της    Κωνσταντινούπολης.   Τελείωσε   τις    σπουδές    του στη   φιλοσοφία,   ρητορική   και   φυσική.    Στη   λογική,   κατά     την    αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης   του    πανεπιστημίου     ανεφώνησε   με    θαυμασμό   ότι  αν    ήταν παρών    και     ο    ίδιος    Aριστοτέλης     θα     τον   επαινούσε.

Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά     υψηλών    αξιωμάτων του   αυτοκράτορα,    εγκατέλειψε   τα   βασίλεια    και    από   είκοσι    χρονών ασκήτευσε   στο   Άγιον  Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του    Βατοπεδίου    κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική     τοποθεσία    Γλωσσία, σημερινή     Προβάτα.    Αναχώρησε    από   το   Όρος   για   τα   Ιεροσόλυμα,    αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο    Δημήτριο   που  του    απαίτησε     να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Μόνασε τότε   στη    Βέροια    και    τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί    πλήθη    μοναχών   και   λαϊκών    προσέτρεχαν     να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια και λόγω εισβολής     των    Σέρβων επέστρεψε    στον     Άθωνα   σε     κοντινό    κελί    της   Μεγίστης   Λαύρας,   όπου έφθασε   σε   μεγάλα    ύψη   φωτισμού    και    εκεί    σε    όραμα    έλαβε    εντολή    να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν λόγω της φήμης του αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη    μονή    Εσφιγμένου. Αργότερα   έγινε   και   αρχιεπίσκοπος     Θεσσαλονίκης    για   δώδεκα   χρόνια, αλλά   μόνο   στα    μισά    παρέμεινε   λόγω    περιπετειών,   από   τη    δράση   του, μέχρι   και    φυλακής.

Παραστάθηκε στις συγκροτηθείσες συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες   των   δυτικόφρονων    Βαρλαάμ   και   Ακινδύνου.
Έγραψε   πολλά    θεολογικά   συγγράμματα     ιδιαίτερα    δογματικά   για   να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος,    καθώς και επιστολές στους αντιησυχαστές, επίσης διάφορα ομολογιακά     κείμενα. Είναι   ο   θεολόγος   της     χάριτος,   του     ακτίστου     φωτός.

Μετά   στασιμότητα πολλών αιώνων ο  Γρηγόριος    πέτυχε    να    ανανεώσει     την θεολογική   ορολογία   και   να   δώσει    νέες    κατευθύνσεις   στη    θεολογική σκέψη.   Ξεκίνησε    από   προσωπικές   εμπειρίες    και    απέδειξε   ότι   το     έργο   της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από της φιλοσοφίας     και   επιστήμης. Αξιολογεί  την   έξω   σοφία   ως    περιορισμένη,     αναφέροντας   δύο   γνώσεις,   την θεία   και   την    ανθρώπινη    και   δύο    Θεϊκά    δώρα,   τα    φυσικά   για    όλους   και     τα υπερφυσικά   ή    πνευματικά   που    δίδονται    όποτε   θέλει    ο    Θεός    και    μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η     θεολογία   ολοκληρώνεται δια   της    θεοπτίας.

Οι     αντίπαλοι   του    Παλαμά   πίστευαν     στο   χωρίο   του    Ιωάννου   ότι   «τον     Θεόν ουδείς    εώρακε    πώποτε»     και    κατηγορούσαν     τους     μοναχούς   που    είχαν θεοπτία,    ως     ομφαλοσκόπους.    Ο    Γρηγόριος     αντέτεινε   ότι   ο   Κύριος     είπε:    «οι καθαροί   στην   καρδία   τον   Θεόν    όψονται»    (Ματθ. 5,8).    Θεμελιώδης προσφορά   του    Γρηγορίου    στην    θεολογία     είναι    η    διάκριση    στην    ουσία   και ενέργεια   του    Θεού.   Η    ύπαρξη   του    Θεού    συνίσταται    σε   δύο.    Στην    ουσία Του,   η   οποία     είναι     άκτιστη,    ακατάληπτη     και     αυθύπαρκτη    και     ονομάζεται κυριολεκτικά    θεότης    (εδώ    αναφέρεται    το   ουδείς    εώρακε)    και     στις ενέργειές    Του,   οι     λεγόμενες   ιδιότητες    ή   προσόντα    που    είναι    μεν   άκτιστες, αλλά    καταληπτές.    Άλλο     λοιπόν     η     θεότης     και    άλλο    η    βασιλεία,    η    αγιότης κ.λ.π.
Ο    άνθρωπος     είναι     μίγμα     δύο     διαφόρων    κόσμων    και     συγκεφαλαιώνει    όλη την    κτίση.    Ακολουθώντας    την    Πατερική   γραμμή    σε    σύγκριση    με    τη πλατωνική    και    βαρλααμική     ανθρωπολογία,    θεωρεί    ότι    το    σώμα    του ανθρώπου    δεν   είναι    πονηρό,    αλλά     αποτελεί     κατοικία    του    νου,    αφού μάλιστα    καθίσταται     και     του     Θεού    κατοικία,    έτσι     μαζί    με   τη   ψυχή    καθιστά τον     άνθρωπο     ενιαίο      και    αδιάσπαστο    σύνολο.    Η    αναγέννηση    του ανθρώπου    γίνεται   με    το    βάπτισμα    και   η     ανακαίνιση    με    την    θεία Ευχαριστία.    Είναι    τα    δύο    θεμελιώδη     μυστήρια,    της    θείας     οικονομίας.      
Το     ουσιωδέστερο     στοιχείο   της    διδασκαλίας    του    αγίου    Γρηγορίου     Παλαμά συνίσταται    στην     ανύψωση     του    ανθρώπου    υπεράνω    αυτού     του   κόσμου.    Η εμπειρία    της    θεώσεως     είναι     δυνατή    από    εδώ   με   την    παράδοξο    σύνδεση του    ιστορικού    με   του    υπεριστορικού.   Το    φως   που     είδαν   οι    μαθητές   του Χριστού    στο    Θαβώρ,    το    φως   που   βλέπουν   οι    καθαροί   ησυχαστές    σήμερα και    η    υπόστασις    των     αγαθών   του    μέλλοντος   αιώνος    αποτελούν    τις    τρείς φάσεις     ενός     και   του    αυτού    πνευματικού    γεγονότος,    σε   μια   υπερχρόνια πραγματικότητα.
Προβάλλει    λοιπόν   η    Εκκλησία   την   μνήμη   του     στη   δεύτερη    Κυριακή,    ως συνέχεια,    τρόπον   τινά   και    επέκταση   της   πρώτης    Κυριακής,   της Ορθοδοξίας.   Η    μνήμη    του    αγίου    Γρηγορίου     Παλαμά     είναι    ένα   είδος δευτέρας    «Κυριακής   της    Ορθοδοξίας»
Κοιμήθηκε   σε   ηλικία     63   χρονών   στις   14    Νοεμβρίου     από    ασθένεια   και αγιοποιήθηκε   σύντομα.   Το   ιερό   του   λείψανο   σώζεται   σήμερα   στη μητρόπολη   της   Θεσσαλονίκης.        

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.         
Ορθοδοξίας   ο   Φωστήρ,   Εκκλησίας   το   στήριγμα  και    διδάσκαλε,  των Μοναστών   η   καλλονή,   των Θεολόγων  υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε   Θευματουργέ,   Θεσσαλονίκης   το    καύχημα,   κήρυξ   της   χάριτος, ικέτευε   δια   παντός,   σωθήναι   τας   ψυχάς   ημών.

Κοντάκιον.  Ήχος   πλ. δ’.   Τη   υπερμάχω.

Το    της   σοφίας   ιερόν   και   θείον   όργανον

Θεολογίας   την   λαμπράν   συμφώνως   σάλπιγγα

Ανυμνούμέν   σε   Γρηγόριε   θεορρήμον·

Αλλ’   ως   νους   Νοΐ   τω   πρώτω   παριστάμενος

Προς   αυτόν   τον   νουν   ημών   Πάτερ   οδήγησον,           
Ίνα    κράζωμεν,    χαίρε   κήρυξ   της   χάριτος.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις    Εκκλησίας    θείος   φωστήρ,   και   Θεσσαλονίκης  ποιμενάρχης  ο ευκλεής· χαίροις του ακτίστου, φωτός πάνσοφον στόμα, Γρηγόριε παμμάκαρ,   πιστών   εδραίωμα.

2nd Sunday of the islands of St. Gregory Palamas

This uncle was originally from Asia and raised as a child in the royal court of Constantinople. He completed his studies in philosophy, rhetoric and physics. Logically, during his graduation lecture before the emperor and officials, the university rector exclaimed with admiration that if he were present, Aristotle himself would praise him.

After his studies, however, he rejected the offer of high emperor positions, abandoned the kingdoms and practiced in Mount Athos for twenty years. First to the Lavatum of Vatopedi then to the Lavra of Athanasios as well as to the wilderness site of Glossia, today's Sheep. He left Mount Jerusalem for Jerusalem, but in Thessaloniki he saw Saint Demetrius in a vision that required him to stay and unite nearby. Then he lived in Veria and for thirty years became a priest. There, crowds of monks and laymen were waiting to consult him. After five years and due to the invasion of the Serbs, he returned to Athos in a nearby cell of the Great Lavra, where he reached great heights of illumination and there he was commanded by a vision to deal with dogmatic matters. Then, due to his fame, he was forced to become abbot for a year at Esfigmenou Monastery. He later became archbishop of Thessaloniki for twelve years, but remained only in half due to adventures, from his actions, to prison.

He represented the constituent assemblies of 1341 and 1347 and fought against the evils of the westernized Varlaam and Akindynu.

He wrote many theological texts particularly dogmatic to combat heretics, such as the Holy Spirit, as well as letters to antisemitists, as well as various confessional texts. He is the theologian of grace, of the uncreated light.

After many centuries of stagnation, Gregory succeeded in renewing theological terminology and giving new directions to theological thought. It began with personal experience and proved that the work of theology is incomparably superior to philosophy and science. He assesses outward wisdom as limited, referring to two knowledge, divine and human, and two Divine gifts, natural to all, and supernatural or spiritual given to God at all times, only to the pure and holy, to the perfect. Theology is completed by theopathy.

Palamas' opponents believed in John's passage that "God did not care for anybody" and accused the monks who were hysterical, as naval men. Gregory objected that the Lord said, "The pure in the heart of God are seen" (Matt. 5: 8). Gregory's fundamental contribution to theology is the distinction between the essence and the energy of God. The existence of God consists of two. In His essence, which is uncreated, incomprehensible and self-existent, which is called literally divinity (herein refers to no one here), and in His actions, so-called qualities or qualifications that are uncreated but perceptible. So there is the deity and the other the kingdom, the saint, etc.

Man is a mixture of two different worlds and it symbolizes the whole creation. Following the Patristic line in comparison with Platonic and Barlaamian anthropology, he considers that the human body is not a cunning, but is a dwelling of the mind, since it also becomes a dwelling place of God, so together with the soul it makes man united and indivisible. Man's rebirth is by baptism and renovation by Divine Eucharist. They are the two fundamental mysteries of divine economy.

The most essential element of St. Gregory Palamas' teaching is the elevation of man over this world. The experience of the deity is made possible here by the paradoxical connection of the historical with the superstitious. The light that Christ's disciples saw in Tabor, the light seen by the pure quieters today, and the substance of the goods of the future century are the three phases of one and the same spiritual event, in a supernatural reality.

The Church therefore commemorates the Second Sunday as a continuation of the first Sunday of Orthodoxy. The memory of St. Gregory Palamas is a kind of "Sunday of Orthodoxy" Monday

He fell asleep at age 63 on November 14 from illness and was soon sanctified. His holy relic is preserved today in the metropolis of Thessaloniki.

Absolutely. Sound d.

Foster, Orthodoxy, supported the Church and taught, the Monks or the Kalloni, the Theologians the defender, Gregory the Theist, Thessaloniki the praise, the preaching of grace, he prayed for all souls.

It's close. Sound d. I miss her.

The wisdom of the sanctuary and the divine organ

Theologically the luminous trumpet

Commemorated in Gregory the Theorist;

But as the mind of the first person present

To this our father, Father, lead us,

As we hold fast, enjoy the preaching of grace.

Magnificent.

Pleasant Uncle Foster Church, and Thessaloniki Shepherdess Ecclesiastes; Pleasant to the unconscious, light omnivorous mouth, Gregory Pammakar, faithful bearer.