ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Μάρκ. 2, 1-12

1 Καὶ   εἰσῆλθε   πάλιν   εἰς   Καπερναοὺμ  δι᾿  ἡμερῶν   καὶ   ἠκούσθη   ὅτι εἰς    οἶκόν   ἐστι.

2 Καὶ   εὐθέως   συνήχθησαν   πολλοί,   ὥστε   μηκέτι   χωρεῖν μηδὲ   τὰ   πρὸς   τὴν   θύραν·   καὶ   ἐλάλει   αὐτοῖς   τὸν   λόγον.
3 Καὶ   ἔρχονται   πρὸς   αὐτὸν   παραλυτικὸν   φέροντες, αἰρόμενον   ὑπὸ   τεσσάρων.

4 Καὶ   μὴ   δυνάμενοι   προσεγγίσαι   αὐτῷ  διὰ   τὸν   ὄχλον,   ἀπεστέγασαν   τὴν   στέγην   ὅπου   ἦν,   καὶ   ἐξορύξαντες   χαλῶσι    τὸν κράβαττον,   ἐφ᾿   ᾧ   ὁ   παραλυτικὸς    κατέκειτο.

5 Ἰδὼν   δὲ   ὁ   Ἰησοῦς   τὴν   πίστιν   αὐτῶν   λέγει    τῷ   παραλυτικῷ· τέκνον,   ἀφέωνταί   σοι   αἱ   ἁμαρτίαι   σου.

6 Ἦσαν   δέ   τινες   τῶν   γραμματέων   ἐκεῖ    καθήμενοι καὶ   διαλογιζόμενοι   ἐν   ταῖς   καρδίαις   αὐτῶν·

7 τί   οὗτος   οὕτω   λαλεῖ   βλασφημίας;   τίς   δύναται   ἀφιέναι   ἁμαρτίας εἰ   μὴ   εἷς   ὁ   Θεός;

8 Καὶ   εὐθέως   ἐπιγνοὺς   ὁ   Ἰησοῦς   τῷ  πνεύματι   αὐτοῦ   ὅτι   οὕτως αὐτοὶ   διαλογίζονται   ἐν   ἑαυτοῖς,   εἶπεν   αὐτοῖς·   τί   ταῦτα διαλογίζεσθε   ἐν   ταῖς   καρδίαις    ὑμῶν;

9 Τί    ἐστιν   εὐκοπώτερον,   εἰπεῖν    τῷ   παραλυτικῷ,   ἀφέωνταί   σου αἱ   ἁμαρτίαι,   ἢ    εἰπεῖν,   ἔγειρε    καὶ    ἆρον  τὸν    κράβαττόν   σου καὶ   περιπάτει;

10 Ἵνα   δὲ   εἰδῆτε   ὅτι   ἐξουσίαν   ἔχει   ὁ   υἱὸς τοῦ    ἀνθρώπου   ἀφιέναι   ἐπὶ   τῆς   γῆς   ἁμαρτίας    λέγει   τῷ   παραλυτικῷ.

11 Σοὶ   λέγω,   ἔγειρε   καὶ    ἆρον    τὸν    κράβαττόν   σου    καὶ   ὕπαγε  εἰς τὸν    οἶκόν   σου.

12 Καὶ   ἠγέρθη    εὐθέως,   καὶ   ἄρας   τὸν   κράβαττον   ἐξῆλθεν   ἐναντίον   πάντων,   ὥστε   ἐξίστασθαι    πάντας   καὶ   δοξάζειν   τὸν    Θεὸν   λέγοντας   ὅτι   οὐδέποτε   οὕτως    εἴδομεν.

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Μάρκ. 2, 1-12

1 Όταν   ύστερα   από   λίγες   ημέρες    ήλθε   πάλιν     στη   Καπερναούμ, διαδόθηκε   ότι    βρίσκεται   σε   κάποιο   σπίτι.

2 Και   αμέσως   μαζεύθηκαν   πολλοί,   ώστε   να   μην   τους   χωρεί   πλέον   ούτε   ο   χώρος  εμπρός   στη   πόρτα,   και   τους   κήρυττε   τον λόγο.

3 Και   έρχονται   και   του   φέρουν   ένα   παραλυτικό,    τον   οποίο βάσταζαν  τέσσερα   πρόσωπα.

4 Και   επειδή   δεν   μπορούσαν   να   τον   πλησιάσουν   εξ   αιτίας   του πλήθους,   αφήρεσαν   την   στέγη,   όπου   ευρίσκετο,   έκαναν   ένα άνοιγμα   και   κατέβασαν  το   κρεββάτι,   όπου   ήτανε   ξαπλωμένος  ο παραλυτικός.

5 Όταν   ο   Ιησούς   είδε   την   πίστι   τους,   λέγει    στον   παραλυτικό. «Παιδί   μου,   σου   συγχωρούνται   οι   αμαρτίες».

6 Κάθονταν   δε   εκεί   μερικοί   από   τους    γραμματείς   και   σκέπτονταν  μέσα   τους,

7 «Γιατί   λέγει    αυτός   βλασφημίες   κατ’ αυτόν  τον   τρόπο;   Ποιος μπορεί   να  συγχωρεί   αμαρτίες  παρά  μόνον   ένας,   ο   Θεός;».

8 Ο   Ιησούς   αμέσως   κατάλαβε   μέσα   του   ότι   αυτά   σκέπτονται   και τους   λέγει,   «Γιατί   κάνετε   τις   σκέψεις   αυτές   μέσα   σας;

9 Τι   είναι   ευκολώτερο   να  πω    στον   παραλυτικό,   «Σου συγχωρούνται   οι  αμαρτίες»  ή   να   πω,   «Σήκω   πάνω   και  πάρε   το κρεββάτι   σου   και   βάδιζε»;

10 Αλλά   για   να   μάθετε   ότι   ο   Υιός   του   ανθρώπου    έχει   έξουσία να   συγχωρεί   αμαρτίες   επί   της   γης» -   λέγει    στον   παραλυτικό,

11 «Σου   λέγω,   σήκω  πάνω   και   πάρε   το   κρεββάτι   σου  και   πήγαινε  στο   σπίτι   σου».

12 Και   σηκώθηκε   αμέσως   και  αφού   σήκωσε   το  κρεββάτι   βγήκε   υπό  τα  βλέμματα   όλων,   ώστε   να  εκπλαγούν    όλοι   και  να   δοξάζουν   τον     Θεό   και   να   λέγουν,   «Ποτέ   δεν   είδαμε   τέτοια πράγματα».

Ἑβρ. 1, 10-14· 2, 1-12

1, 10 καί·   σὺ    κατ'   ἀρχάς,   Κύριε,   τὴν  γῆν   ἐθεμελίωσας,   καὶ   ἔργα τῶν   χειρῶν  σού   εἰσιν   οἱ   οὐρανοί·

11 αὐτοὶ   ἀπολοῦνται,  σὺ   δὲ   διαμένεις·   καὶ   πάντες   ὡς  ἱμάτιον παλαιωθήσονται,

12 καὶ   ὡσεὶ   περιβόλαιον   ἑλίξεις   αὐτούς,   καὶ   ἀλλαγήσονται· σὺ   δὲ   ὁ   αὐτὸς   εἶ,   καὶ   τὰ   ἔτη  σου  οὐκ   ἐκλείψουσι.

13 Πρὸς   τίνα  δὲ   τῶν   ἀγγέλων   εἴρηκέ  ποτε·   κάθου   ἐκ   δεξιῶν μου   ἕως    ἂν   θῶ   τοὺς   ἐχθρούς   σου   ὑποπόδιον   τῶν   ποδῶν   σου;
14 Οὐχὶ   πάντες   εἰσὶ   λειτουργικὰ   πνεύματα   εἰς διακονίαν   ἀποστελλόμενα    διὰ   τοὺς   μέλλοντας   κληρονομεῖν  σωτηρίαν;

2, 1 Διὰ   τοῦτο   δεῖ   περισσοτέρως   ἡμᾶς   προσέχειν   τοῖς   ἀκουσθεῖσι, μή   ποτε  παραρρυῶμεν.

2 Εἰ   γὰρ   ὁ   δι'  ἀγγέλων   λαληθεὶς   λόγος   ἐγένετο   βέβαιος,   καὶ    πᾶσα   παράβασις   καὶ   παρακοὴ   ἔλαβεν   ἔνδικον    μισθαποδοσίαν,

3 πῶς    ἡμεῖς   ἐκφευξόμεθα   τηλικαύτης   ἀμελήσαντες σωτηρίας;   Ἥτις    ἀρχὴν  λαβοῦσα   λαλεῖσθαι   διὰ   τοῦ   Κυρίου,   ὑπὸ   τῶν   ἀκουσάντων εἰς    ἡμᾶς   ἐβεβαιώθη,

4 συνεπιμαρτυροῦντος    τοῦ   Θεοῦ   σημείοις   τε   καὶ   τέρασι καὶ    ποικίλαις   δυνάμεσι   καὶ   Πνεύματος   Ἁγίου   μερισμοῖς   κατὰ   τὴν αὐτοῦ    θέλησιν.

5 Οὐ   γὰρ   ἀγγέλοις    ὑπέταξε   τὴν   οἰκουμένην   τὴν   μέλλουσαν, περὶ   ἧς   λαλοῦμεν,

6 διεμαρτύρατο   δέ   πού   τις   λέγων·   τί   ἐστιν   ἄνθρωπος   ὅτι μιμνήσκῃ    αὐτοῦ,   ἢ    υἱὸς   ἀνθρώπου    ὅτι    ἐπισκέπτῃ    αὐτόν;

7 Ἠλάττωσας    αὐτὸν   βραχύ    τι   παρ'   ἀγγέλους, δόξῃ   καὶ    τιμῇ    ἐστεφάνωσας    αὐτόν,

8 πάντα    ὑπέταξας   ὑποκάτω   τῶν   ποδῶν   αὐτοῦ·   ἐν   γὰρ τῷ    ὑποτάξαι   αὐτῷ   τὰ   πάντα   οὐδὲν   ἀφῆκεν   αὐτῷ   ἀνυπότακτον.   Νῦν δὲ    οὔπω   ὁρῶμεν   αὐτῷ   τὰ   πάντα   ὑποτεταγμένα·

9 τὸν   δὲ   βραχύ   τι   παρ'   ἀγγέλους   ἠλαττωμένον   βλέπομεν   Ἰησοῦν διὰ   τὸ   πάθημα   τοῦ   θανάτου   δόξῃ   καὶ   τιμῇ    ἐστεφανωμένον,    ὅπως   χάριτι   Θεοῦ   ὑπὲρ   παντὸς   γεύσηται   θανάτου.

10 Ἔπρεπε   γὰρ   αὐτῷ,   δι'  ὃν   τὰ   πάντα  καὶ   δι'   οὗ   τὰ   πάντα, πολλοὺς   υἱοὺς   εἰς   δόξαν    ἀγαγόντα,   τὸν   ἀρχηγὸν    τῆς   σωτηρίας αὐτῶν   διὰ   παθημάτων   τελειῶσαι.

11 ὅτε   γὰρ   ἁγιάζων   καὶ   οἱ  ἁγιαζόμενοι   ἐξ   ἑνὸς  πάντες·    δι' ἣν αἰτίαν   οὐκ   ἐπαισχύνεται   ἀδελφοὺς   αὐτοὺς   καλεῖν,

12 λέγων·   ἀπαγγελῶ    τὸ   ὄνομά     σου   τοῖς   ἀδελφοῖς   μου,   ἐν μέσῳ    ἐκκλησίας    ὑμνήσω   σε·

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Εβρ. 1, 10-14· 2, 1-12

1, 10 και,   Συ  Κύριε    στην   αρχή   την   γη   εθεμελίωσες   και  έργα των   χειρών   σου   είναι   οι   ουρανοί.

11 Αυτοί   θα   καταστραφούν,   αλλά   συ   παραμένεις·   όλοι   θα παληώσουν   σαν   ένδυμα,

12 σαν  μανδύα   θα   τους   τυλίξεις   και   θα  αλλαγούν.   Συ   όμως είσαι   ο   ίδιος   και  τα   έτη   σου   δεν   θα   τελειώσουν.

13 Σε   ποιόν   δε  από   τους   αγγέλους   είπε   ποτέ   ο   Θεός,   Κάθησε    στα   δεξιά  μου,   έως   ότου   κάνω   τους   εχθρούς   σου   υποπόδιο των   ποδιών   σου;
14 Δεν   είναι   όλοι   πνεύματα   που   υπηρετούν   και   αποστέλλονται   δι’ υπηρεσίαν   χάριν   εκείνων,   που   μέλλουν   να   κληρονομήσουν σωτηρία;

2, 1 Γι’   αυτό   πρέπει   εμείς   να   προσέχουμε   περισσότερο   σε   όσα ακούσαμε,   μη   τυχόν   απομακρυνθούμε  απ'  αυτά.

2 Διότι   εάν  ο  λόγος,   ο   οποίος   κηρύχθηκε   δι' αγγέλων,   είχε   κύρος και   κάθε   παράβασις   και   παρακοή   έλαβε   δικαία   ανταπόδοσι,

3 πως   θα   ξεφύγουμε   εμείς,   εάν   δείξουμε   αμέλεια   για   μία    τόσο  μεγάλη   σωτηρία;   Η    σωτηρία  αυτή   άρχισε   να   κηρύττεται   από   τον Κύριο,   έπειτα   μας   βεβαιώθηκε   από   εκείνους   που   την   άκουσαν,

4 και   ο   Θεός   προσέθετε   την   μαρτυρία   του   με  σημεία   και  τέρατα και  με  διάφορα   θαύματα   και  με   διαμοιρασμό  χαρισμάτων   του Αγίου   Πνεύματος   σύμφωνα  με   την   θέλησί   του.

5 Διότι   ο  Θεός   δεν   υπέταξε  στους   αγγέλους   τον   μέλλοντα  κόσμο, δια    τον   οποίο   μιλάμε.

6 Διαβεβαίωσε   τούτο   ένας  που  λέγει   κάπου,  Τι   είναι   ο  άνθρωπος, ώστε  να   τον   θυμάσαι,   ή  τι   είναι   ο   υιός   του  ανθρώπου   ώστε να   τον   προσέχεις;

7 Τον   έκαμες    για    λίγο   χρόνο   κατώτερο   από   τους   αγγέλους, με   δόξαν   και   τιμή   τον   στεφάνωσες  και   τον   έκανες   κυρίαρχο των   έργων  σου.

8 Όλα   τα  υπέταξες   κάτω  από   τα  πόδια  του.   Αφού   λοιπόν   υπέταξε   όλα   σ’ αυτόν,   δεν  άφησε  τίποτα   ανυπότακτο   σ’  αυτόν.   Αλλά   τώρα   δεν   βλέπουμε   ακόμη   να   έχουν   όλα   υποταχθεί    στον άνθρωπο.

9 Βλέπουμε    όμως   τον   Ιησού,  ο   οποίος   έγινε   δι' ολίγον   χρόνον κατώτερος   από   τους   αγγέλους,   για   να   γευθεί,   δια   της   χάριτος του   Θεού,   θάνατον   για   κάθε   άνθρωπο,   να   είναι   στεφανωμένος με   δόξα   και  τιμή,   λόγω   του   παθήματος   του   θανάτου.

10 Διότι   ήτο   πρέπον   δι' αυτόν,  για   τον   οποίο   και  δια   του   οποίου υπάρχουν   τα   πάντα,  προκειμένου   να  φέρει  πολλούς   υιούς    στη δόξα,   να   κάνει   τον   αρχηγό  της   σωτηρίας    των   τέλειον   δια  των παθημάτων.

11 Διότι   και   εκείνος  που  αγιάζει   και   εκείνοι   που   αγιάζονται,  έχουν όλοι   την   ίδια   καταγωγή.   Για   το   λόγο   αυτό,   δεν    ντρέπεται   να τους   ονομάζει   αδελφούς,

12 όταν  λέγει,   Θα  αναγγείλω   το   όνομά   σου   στους   αδελφούς μου,   στο   μέσον   συνάξεως   θα   σε  υμνήσω,