Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η  λειτουργική  παράδοση και η   Ορθόδοξη   πνευματικότητα   τοποθετούν   σε   ιδιαίτερη θέση   την   σημερινή  εορτή    του Ευαγγελισμού   της  Θεοτόκου.   Και    είναι    αλήθεια   ότι   οι θεομητορικἐς    εορτές   πλουτίζουν   την   λειτουργική   μας   ζωή,   γιατί    ο   Λόγος   του   Θεού   πάντοτε   ατενίζει   με   ιδιαίτερη   αγάπη   και σεβασμό   την   μεσίτρια  του   ουρανού.   Οι   θεολογικοί    λόγοι  και  ύμνοι  στην  Κυρία Θεοτόκο είναι  σε τελευταία ανάλυση  δοξολογία   στον Λόγο του Θεού, που  έγινε άνθρωπος για την σωτηρία  του  ανθρώπινου   γένους.

Το  μόνο  όνομα  της  Θεοτόκου,   Μητέρα   του   Θεού, περιέχει   όλο  το μυστήριο της οικονομίας της σωτηρίας, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Αποδεικνύεται έτσι  ότι   η  Μητέρα του  Χριστού  αποκαλύπτεται  στους  πιστούς  ως η  κατ’ εξοχήν  μάρτυς του    γεγονότος, πως  ο   Θεός προσέλαβε πραγματικά   την   ανθρώπινη   φύση,   στην   οποία άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας. Σωτηρία που   αποβαίνει  πραγματικότητα  και  γεγονός  που  σημαίνει  την έλευση της  Βασιλείας  του  Θεού.   Σε  μία ομιλία του ο Βασίλειος Σελευκείας σημειώνει χαρακτηριστικά:    «Θεοτόκος  εστί τε  και  λέγεται. Άρα   τις εστι   ταύτης υψηλοτέρα    υπόθεσης;… ως   γαρ ουκ έστιν εύκολο  ννοείν τε και φράζειν  Θεόν, μάλλον δε καθάπαξ   αδύνατον, ούτως  το μέγα της Θεοτόκου μυστήριον, και διανοίας   και   γλώττης  εστίν  ανώτερον. Επεί  ούν Θεόν σαρκωθέντα  τεκούσα  Θεοτόκος  ονομάζεται».

Το πρόσωπο της Θεοτόκου δεν νοείται  ανεξάρτητα από το ανθρώπινο γένος. Η   Θεοτόκος   είναι  ο  υγιής  καρπός  της    ανθρώπινης   φύσεως και    η  καλύτερη   προσφορά  των   ανθρώπων   στον Χριστό. Στην προσφορά   όλης  της  κτίσεως συμμετέχουμε και εμείς με   την   Παναγία. Ο  αγιογράφος, όταν αγιογραφεί    στην   κόγχη   του  Ιερού  Βήματος  την  Πλατυτέρα,   δεν θέλει   να   εικονίσει   μόνο   την   Παναγία, αλλά    όλη   την   Εκκλησία που  έχει κέντρο της τον Χριστό. Η  Παναγία έγινε Εκκλησία και  γέννησε την Εκκλησία. Ο  Άγιος Γρηγόριος ο  Θεολόγος λέγει ότι ο  Κύριος  «ενανθρωπήσας σάρκα Εκκλησίας προσέλαβε». Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο      Άγιος   Κύριλλος   Ιεροσολύμων συνδέει το πρόσωπο της   Θεοτόκου   με την έννοια της Εκκλησίας, γι’ αυτό  λέγει:  «υμνούμεν την αειπάρθενον Μαρίαν,   δηλονότι   την   αγίαν    Εκκλησίαν».

Η  αναφορά, λοιπόν,   στην   Παρθένο   Μαρία   υπενθυμίζει την χαρά   της λυτρώσεως του ανθρώπου από τον Χριστό, γιατί εκείνη    υπηρέτησε  πιστά το  μυστήριο   της  σωτηρίας μας. Η  αγνή  και  άσπιλη   Παρθένος,  η  πιστή και  ταπεινή  κόρη της Βηθλεέμ, μπροστά  στα  μάτια   του  Θεού  ευρέθηκε  ως  «η  μόνη  εν γυναιξὶ ευλογημένη και  καλή». Αυτήν διάλεξε  ο   Ουράνιος όταν  ήλθε   το  πλήρωμα  του  χρόνου   και    «ο    Λόγος   σὰρξ  εγένετο».

Ο  φιλάνθρωπος  και  ελεήμων   Θεός  μας,  που   πάντοτε  φροντίζει   το   γένος των   ανθρώπων, επειδή  είδε το  έργο  που    έπλασε   με   τα  χέρια   Του   να είναι υπόδουλο στον διάβολο, θέλησε να αποστείλει τον Υιό Του τον Μονογενή, τον   Κύριό μας  Ιησού    Χριστό,   για   να   το   απολυτρώσει   από   τα χέρια του  διαβόλου. Επειδή  όμως,  δεν θέλησε να το  μάθει, όχι μόνο  ο  Σατανάς,  αλλά και  οι  ίδιες οι  ουράνιες   δυνάμεις,  σε  έναν  από   τους Αρχαγγέλους, στον ένδοξο Γαβριήλ εκμυστηρεύτηκε το μυστήριο. Προοικονομεί  δε ότι η  Αγία Παρθένος   θα   γεννήσει   αγνή   και   καθαρή, γιατί   ήταν  άξια   τέτοιου    καλού.

Όταν ο  Θεός Πατέρας ευδόκησε να πραγματοποιήσει  «το  χρόνοις  αιωνίοις  σεσιγημένον μυστήριον»,  «το  μυστήριον το  κεκρυμμένον από  των αιώνων και των γενεών», το μυστήριο της Θείας   Οικονομίας,    για την λύτρωση του ανθρώπινου γένους, μόνο αυτή δέχθηκε  την θεία  αποκάλυψη του  μυστηρίου και  κρίθηκε ικανή  να υπηρετήσει το  έργο   της σωτηρίας.

Μέσα  στον  χώρο  της  Εκκλησίας,  στην   πίστη   και    τη   δογματική   της διδασκαλία, ο   Ευαγγελισμός   είναι   της  «σωτηρίας   ημών   το   κεφάλαιον   και του απ’ αιώνος μυστηρίου   η  φανέρωσις». Ο Άγγελος ανακοινώνει   και ευαγγελίζεται  την θεία βουλή. Αλλά η Παρθένος  δεν  σιωπά. Ανταποκρίνεται   στην θεία   κλήση με ταπείνωση και  πίστη: «Ιδού  η   δούλη Κυρίου·   γένοιτό   μοι  κατά  το    ρήμά   σου».

Η  θεία   βουλή   γίνεται   δεκτή  και  βρίσκει ανταπόκριση. Και  αυτή   η ανθρώπινη ανταπόκριση είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται σ’ αυτό   το   σημείο. Η   υπακοή  της   Παναγίας   αντισταθμίζει  την  ανυπακοή  της  Εύας. Με αυτή  την  έννοια η  Παρθένος είναι  η  δεύτερη   Εύα  και  ο  Υιός της  ο  δεύτερος  Αδάμ. Όπως  η Εύα εξαπατήθηκε από τον   λόγο   ενός   αγγέλου, για να φύγει από τον Θεό παραβαίνοντας τον λόγο Του,   έτσι   η   Παναγία δέχθηκε τον   Ευαγγελισμό   από τον λόγο ενός Αγγέλου, έτσι ώστε να   φέρει τον   Θεό   μέσα   της,   υπακούοντας   στον     λόγο   Του.

«Δια της   Εύας ο  θάνατος, δια  της  Μαρίας η Ζωή», κηρύττει ο  Άγιος Ιερώνυμος. Αυτή  η υπακοή  και    η   χαρούμενη   αποδοχή   του λυτρωτικού σκοπού του  Θεού ήταν μία πράξη ελευθερίας.   Ήταν   ελευθερία   υπακοής και όχι πρωτοβουλία, ελευθερία  αγάπης  και    λατρείας, ταπεινώσεως  και  εμπιστοσύνης.

Κατά τις   ημέρες   της   δημιουργίας   του   κόσμου, όταν   ο   Θεός   εξέφερε   τον ζωντανό και παντοδύναμο λόγο Του   «γενηθήτω»,  ο  λόγος του   Δημιουργού παρήγαγε εντός  του   κόσμου τα όντα.  Αλλά  την  ημέρα    εκείνη,   η   οποία  δεν  έχει την όμοιά της από της υπάρξεως του κόσμου, όταν η  θεία   Μαρία προσέφερε το σεμνό και υπάκουο   «Γένοιτο», ο  λόγος  του  δημιουργήματος κατέβασε  στον  κόσμο  τον   Δημιουργό.  Εδώ   ο   Θεός και πάλι προσφέρει τον λόγο   Του:   «Θα   συλλάβεις, θα γεννήσεις υιό  και θα τον  ονομάσεις   Ιησού Αυτός θα   γίνει μέγας και θα ονομαστεί  Υιός του  Υψίστου. Σε αυτόν   θα  δώσει  ο  Κύριος  ο  Θεός   τον   θρόνο του Δαυΐδ,   του  προπάτορά   Του.   Θα βασιλεύσει   για   πάντα   στους   απογόνους  του  Ιακώβ και  η  βασιλεία  Του  δεν  θα  έχει   τέλος».

Η    Θεοτόκος αποδέχεται το θέλημα  του  Θεού  και το  αποτέλεσμα   θα είναι τόσο  θαυμαστό. Αυτή  η υπακοή είναι η μεγαλειώδης   δύναμη,   είναι η καθαρή και τέλεια αφοσίωση της Μαρίας στον Θεό, αφοσίωση της θελήσεώς της, της σκέψεώς της, της ψυχής της και της όλης υπάρξεώς   της και όλων   των  δυνάμεών  της, όλων των   πράξεών   της,   των   ελπίδων   της  και  των   προσδοκιών   της.

Οι   αρχές  της  εορτής   του   Ευαγγελισμού  δεν   είναι   επακριβώς γνωστές.   Το γεγονός ότι η Αγία  Ελένη   έκτισε   στη   Ναζαρέτ   βασιλική,   στην   οποία περιλαμβανόταν κατά   παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε  ίσως  στη  σύσταση   τοπικής  εορτής.

Οι  πρώτες μαρτυρίες  περί  αυτής  ευρίσκονται στον  Άγιο   Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το   430 μ.Χ. και  στο Πασχάλιον  Χρονικόν (624 μ.Χ.),  όπου χαρακτηρίζεται  ως συσταθείσα  στις  25  Μαρτίου   από    τους   θεοφόρους    δασκάλους.                    
Η  μεγαλοπρεπής  πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο  από  τους  Βυζαντινούς  στο  ναό  των   Χαλκοπρατείων,  όπου  παρίσταντο  και  οι αυτοκράτορες. Κατὰ τον 15^ο αιώνα μ.Χ. η   Πανυχίδα  ετελείτο  στο  παλάτι.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.    
Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ' αιώνος   μυστηρίου η   φανέρωσις· ο Υιός του Θεού, υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ   την χάριν ευαγγελίζεται. Διο και   ημείς   συν   αυτώ,   τη   Θεοτόκω  βοήσωμεν·   Χαίρε Κεχαριτωμένη,  ο  Κύριος    μετά   σου.

Κοντάκιον  Ήχος    πλ. δ’.  Αυτόμελον.

Τη  υπερμάχω  στρατηγώ  τα   νικητήρια

Ως  λυτρωθείσα    των   δεινών  ευχαριστήρια

Αναγράφω  σοι  η  Πόλις   σου   Θεοτόκε.

Αλλ’ ως  έχουσα  το  κράτος  απροσμάχητον

Εκ  παντοίων  με  κινδύνων  ελευθέρωσον

Ίνα  κράζω  σοι,  χαίρε  Νύμφη  Ανύμφευτε.

Έτερον  Κοντάκιον. Ήχος    πλ. δ’. Αυτόμελον.

Τον  ομοούσιον  Πατρί  και  θείω   Πνεύματι

Υιόν  και  Λόγον  του  Θεού  Αγνή   συνέλαβες

Τη  του  Πνεύματος  ελεύσει  του  Παναγίου

Εις    ανάπλασιν  βροτείου    γένους    Άχραντε,

Αρχαγγέλου   σοι   φωνήν    κοσμοχαρμόσυνον        
Εκβοήσαντος,    χαίρε   Νύμφη    Ανύμφευτε.

Μεγαλυνάριον.
Νυν ευαγγελίζεται Γαβριήλ, το χαίρε κραυγάζων, μετά δέους τη    Μαριάμ. Ω  του  ξένου τρόπου,  εν μήτρα γαρ  αχράντω,   συνείληπται    ο  Πλάστης,  σώζων  όν  έπλασε.

Evangelism of the Most Holy Theotokos

Functional tradition and Orthodox spirituality place a special place in today's celebration of the Annunciation. And it is true that the Theotorical Feasts enrich our working life, because the Word of God always looks with special love and respect for the Messiah of heaven. The theological reasons and hymns to Mrs. Theotokos are ultimately a praise to the Word of God, which became man for the salvation of the human race.

The only name of Theotokos, Mother of God, contains the whole mystery of the economy of salvation, Saint John Damascene says. It is thus proved that the Mother of Christ is revealed to the faithful as the chief witness of the fact that God really hired the human nature in which he opened the path of salvation. Salvation that is a reality and an event which means the coming of the Kingdom of God. In a speech, Basil Seleukeis notes: "Theotokos is and is called. So, this is the highest case of yours? ... as a gift, it is easy to know and clog a God, rather it is impossible to seize it, so the mystery of the Virgin is mysterious, and intellect and language is superior. There is a God called the Virgin Mary called ".

The face of Theotokos is not meant regardless of the human race. The Theotokos is the healthy fruit of human nature and the best offer of people to Christ. In the offer of all creation we also participate with Our Lady. The hagiographer, when he frescoes in the niche of the Holy Step to Platytes, does not want to depict only the Virgin Mary, but the whole Church that has its center of Christ. The Virgin Mary became a Church and gave birth to the Church. St. Gregory the Theologian says that the Lord "hired the incarnate flesh of the Church". It is characteristic that Saint Cyril of Jerusalem connects the face of the Theotokos with the meaning of the Church, so it says: "We praise the unsaved Mary, even the holy Church."

The reference, therefore, to the Virgin Mary reminds the joy of the redemption of man by Christ, for she faithfully served the mystery of our salvation. The pure and virgin Virgo, the faithful and humble Bethlehem daughter, in the sight of God, was found to be "the only one in women's blessed and good". This one was chosen by Heaven when the crew of time came and "the Word was done".

Our philanthropist and merciful God, who always cares for the gender of the people, because he saw the work he had created with His hands being obedient to the devil, he wanted to send His Son the Only One, our Lord Jesus Christ, from the devil's hands. Because, however, he did not want to learn it, not only Satan, but also the heavenly powers themselves, in one of the Archangels, to the glorious Gabriel betrayed the mystery. He forgives that the Holy Virgin will give birth to pure and pure, because he was worthy of such good.

When God the Father was able to carry out "the time of an eternal mysterious mystery," "the mystery hidden from the ages and generations", the mystery of Divine Economy, for the redemption of the human race, only she received the divine revelation of the mystery was judged to be able to serve the work of salvation.

Within the Church, in its faith and doctrinal teaching, Evangelism is the "salvation of our chapter and of the mystery of the universe, the manifestation". The Angel announces and evangelizes the divine parliament. But Virgo is not silent. He responds to the divine call with humility and faith: "Behold the servant of the Lord; be to me according to your verb."

The divine parliament is accepted and finds a response. And this human response is exactly what it takes at this point. The obedience of Our Lady compensates for the disobedience of Eve. In this sense, Virgo is the second Eve and Her Son the second Adam. As Eve was deceived by the word of an angel, to leave God by breaking His word, so the Virgin Mary accepted the Annunciation from the word of an angel so as to bring God within her, obeying His word.

"Death through Eve, through Mary the Life," preaches St. John. This obedience and the joyful acceptance of God's redemptive purpose was an act of freedom. It was freedom of obedience, not initiative, freedom of love and worship, humility and trust.

In the days of the creation of the world, when God revealed His lively and omnipotent reason to "be born," the Creator's word produced the beings within the world. But that day, which does not have its likeness from the existence of the world, when the divine Mary offered the modest and obedient "Genotis," the reason of creation brought the Creator to the world. Here God again offers His word: "You will conceive, you will give birth to a son and you will call him Jesus. He will become a great man and be called Son of the Most High. To him the Lord God will give the throne of David, his forefather. He will reign forever to the descendants of Jacob, and His kingdom will not end ".

The Theotokos accepts the will of God and the result will be so miraculous. This obedience is the great power, the pure and perfect devotion of Mary to God, the devotion of her will, her thought, her soul and her whole existence and all her strengths, all her actions, her hopes and its expectations.

The principles of the Annunciation are not exactly known. The fact that St. Helen built a basilica in Nazareth, which traditionally included the house of the Virgin, where she accepted Evangelism, may have influenced the establishment of a local feast.

The first testimonies about it are found in St. Prolon, Patriarch of Constantinople, in 430 AD. and at Pascal Chronikon (624 AD), where it is described as being set up on March 25 by the theatrical teachers.

The majestic feast of the Annunciation was carried out by the Byzantines in the temple of the Chalcopates, where the emperors were also present. During the 15th century AD the Piggy was in the palace.

Apolyticus. Sound d '.

Today's revelation of our salvation is the chapter and the mystery of the mystery revealed; the Son of God, the son of the Virgin, becomes, and Gabriel is glorified in grace. O God, we also, we help the Goddess; Listen to the Eucharist, the Lord with you.

Kontakion Sound pl. d '. Self-help.

I'm overcome by the victories

As redeemed of tribulations, thank you

I write to you your Pollot Theotoke.

But having the state incomprehensible

From dangerous people liberate themselves

I'm barking, honey Nymph.

Another Comrade. Sound flat d '. Self-help.

The co-founder of Patri and I divine the Spirit

Son and Word of God Pure sinful

The Spirit frees the Virgin

In a retreat of a rat-like genus,

Archangel in the world of cosmopolitanism

Hello, hello Nymph.

Majesty.

Gabriel is now evangelized, the joyous screaming, after Maryam aunts. Oh, the way of the stranger, in the womb, for the sake of fear, is the Planet, the saved, he hath built.