Ο Όσιος Βενέδικτος ο εκ Νουρσίας

Ο    Όσιος  Βενέδικτος  γεννήθηκε  το  έτος 480 μ.Χ.  στην  επαρχία  Νουρσίας   της    Ουμβρίας.  Οι  γονείς του  τον  έστειλαν    να    σπουδάσει στη   Ρώμη,   αλλά   η    χλιδή    της    πρωτεύουσας    είχε   ως    αποτέλεσμα  να  φουντώσει   στην   ψυχή   του  η  επιθυμία  του  μοναχικού  βίου.  Όταν  έχασε  τους  γονείς   του,   η    τροφός   του ανέλαβε την κηδεμονία  εκείνου  και  της  αδελφής  του Αγίας  Σχολαστικής.    Σε    ηλικία    είκοσι    ετών    εγκατέλειψε  την    οικογένειά του    και   αφιερώθηκε    στον   Θεό.

Αρχικά    ασκήτεψε  στο  Αφίλε,  βορειοανατολικά  της  Ρώμης  και  κατόπιν   σε  δυσπρόσιτο  σπήλαιο    του   Σουμπιάκο.    Εκεί    έζησε    τρία χρόνια   αυστηράς  ασκήσεως  και  μελέτης. Στην   συνέχεια   κλήθηκε  ηγούμενος  της    γειτονικής  μονής  του  Βικοβάρο,   αλλά   οι    μοναχοί  γρήγορα   αντέδρασαν   λόγω   της   αυστηράς   ασκήσεως,  στην  οποία   υπέβαλε    αυτούς  ο νέος  ηγούμενος  και  ζήτησαν  να  τον δηλητηριάσουν.  Ο  Όσιος, αφού  γλύτωσε  με  θαυματουργικό  τρόπο,  επέστρεψε  στο  ερημητήριό   του    στο   Σουμπιάκο,    όπου   ίδρυσε  επάνω  στους   βράχους   δώδεκα   κοινόβια,  το  καθένα  με  δώδεκα μοναχούς,  εκ   των   οποίων   προΐστατο   ένας   ως  ηγούμενος. Οι  μαθητές γύρω του  άρχισαν  να  πληθαίνουν  και μεταξύ  αυτών συγκαταλέγονταν    και    νέοι    ευγενών    οικογενειών.

Όμως,   μετά   από   λίγο,   λόγῳ   ραδιουργιών   ενός   κληρικού   με   το όνομα   Φλωρέντιος,   αναγκάσθηκε κατά το έτος 529 μ.Χ., να εγκαταλείψει   το προσφιλές  ερημητήριό του    και    να    έλθει   στο    όρος Κασσίνο   της   Καμπανίας,  κοντά    στην   Καπούη.    Εκεί   ο  Όσιος  ίδρυσε   δυο    ναΐσκους,   που  αφιέρωσε   στον  Άγιο  Ιωάννη   τον Πρόδρομο  και  τον  Άγιο  Μαρτίνο   και    την   περιώνυμη   μονή   του όρους   Κασσίνο,   όπου   έγραψε   και   τον   περίφημο   Κανόνα   του.

Με  τη  Χάρη  του    Θεού,  ο  Όσιος  απέκτησε το χάρισμα της διορατικότητας.   Δίδασκε   πάντοτε    στους   μαθητές   του   με    τη    ζύμη  της   Θείας   Δικαιοσύνης  και  κατέβαλε κάθε  προσπάθεια  για   την πνευματική   τους   προκοπή.  Τους  έλεγε  να  ελπίζουν  στον   Θεό,    εάν βλέπουν  καλό  να    μην  το  αποδίδουν  στον  εαυτό   τους  αλλά  στον Κύριο,  να    φοβούνται   την    ημέρα   της   κρίσεως  και  να   επιθυμούν  με  όλη   τους    την    καρδιά  την   αιώνια    ζωή.   Επίσης    διαλαλούσε  ότι  ο  επί  γης βίος του ανθρώπου   είναιι  κλίμακα   που   ανυψώνεται στον ουρανό,   εάν   η   καρδιά   είναι   ταπεινή. Ανεβαίνουμε την  πρώτη βαθμίδα   της   ταπεινοφροσύνης, εάν ενθυμούμαστε αδιαλείπτως   τον Θεό. Η  δεύτερη βαθμίδα της ταπεινοφροσύνης  είναι  να  μην  ικανοποιούμε  τις  επιθυμίες  μας,   αλλά  να    πράττουμε  τα  έργα   του  Κυρίου.   Η    τρίτη   είναι    η  πλήρης   υπακοή.   Η   τέταρτη    είναι  η  υπομονή  και   η   προσκαρτερία.    Η    πέμπτη   εκφράζεται   δια   της  ταπεινής   εξαγορεύσεως  των   λογισμών.   Η    έκτη   είναι   η   αυτομεμψία  και,  τέλος, η  εβδόμη  είναι  η  βαθιά  αίσθηση  της  αναξιότητάς   μας.

Ο  Όσιος   Βενέδικτος  κοιμήθηκε  με  ειρήνη  μεταξύ  των  ετών    543 – 547 μ.Χ.  Κατά  τον βιογράφο   του,  έξι  ημέρες  πριν  τον θάνατό  του παρήγγειλε   να    του    ετοιμάσουν  τον τάφο,  την  δε  τελευταία ημέρα  να τον μεταφέρουν  στο  ναό,  όπου, αφού μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και  προσευχήθηκε, παρέδωσε   το πνεύμα.  Το   ιερό    λείψανο αυτού, ενταφιάσθηκε   στο   ναΐσκο  του   Προδρόμου,  εκεί   όπου   άλλοτε υψωνόταν    το   ιερό    του    Απόλλωνος.  Κοντά  στον  Όσιο  ενταφιάσθηκε    και   η    αδελφή   του   Σχολαστική.           
Ο  βίος  του    Οσίου   Βενεδίκτου   γράφτηκε    στη    λατινική   γλώσσα  από   τον   Άγιο    Γρηγόριο   τον   Διάλογο  και   μεταφράστηκε  στην ελληνική  από   τον   Πάπα   Ρώμης   Ζαχαρία  (741 – 752   μ.Χ.),   ο    οποίος  ήταν   Έλληνας    από    την   Καλαβρία.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.   Της   ερήμου   πολίτης.
Την   φερώνυμον  κλήσιν  αληθεύουσαν  έδειξας,  τοις   ασκητικοίς   σου αγώσι, θεοφόρε Βενέδικτε·  υιός  γαρ  ευλογίας τεθηκώς, αρχέτυπον  εγένου και   κανών, τοις εκ πόθου μιμουμένοις την σην  ζωήν,   και ομοφώνως κράζουσι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε  στεφανώσαντι,   δόξα    τω    ενεργούντι   δια    σου,  πάσιν    ιάματα.

Κοντάκιον.   Ήχος    πλ. δ’.   Τη    υπερμάχω.

Ανατολής    της    νοητής   φωστήρ  γενόμενος

Των  εν   τη    Δύσει    Μοναστών  ώφθης  διδάσκαλος

Δια  βίου   τε    και    λόγου   τούτους  παιδεύων.

Αλλ’   ιδρώσι    των    λαμπρών   κατορθωμάτων   σου

Των   παθών   ημών   τον   ρύπον  αποκάθαρον        
Των   βοώντων   σοι,   χαίροις   Πάτερ  Βενέδικτε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις των Οσίων η καλλονή,   και  των   εν   τη   Δύσει   Μοναζόντων ο  χαρακτήρ· χαίροις  θεοδρόμου,   ζωής   ο    υποφήτης,   Βενέδικτε  τρισμάκαρ,   αξιοθαύμαστε.

Saint Benedict of Nurses

Saint Benedict was born in 480 AD. in the province of Nursia in Umbria. His parents sent him to study in Rome, but the lust of the capital had the desire of lonely life in his soul. When he lost his parents, his nurse took over the guardianship of him and his sister of Saint Scholastic. At the age of twenty he left his family and devoted himself to God.

He first practiced in Aphile, northeast of Rome, and then into an inaccessible cave of Subbio. There he lived three years of rigorous exercise and study. Then he was called Abbot of the neighboring monastery of Viktorio, but the monks quickly reacted because of the strict exercise that the new abbot had submitted and asked to poison him. The Savior, having been buried in a miraculous way, returned to his suppository in Subijac, where he founded twelve communes on the rocks, each with twelve monks, one of whom was headed as an abbot. The pupils around him began to grow, and among them were also new noble families.

However, after a while, the words of a clergyman named Florentian, he was forced in 529 AD to abandon his precious hermitage and come to Mount Kassina in Campania near Kapois. There, he founded two temples, dedicated to Saint John the Prodromos and Saint Martin and the eponymous monastery of Mount Kassino, where he wrote his famous Canon.

With the grace of God, the Savior acquired the gift of insight. He always taught his disciples with the dough of the Divine Justice and made every effort for their spiritual progress. He told them to hope for God, if they see it good to not give it to themselves but to the Lord, to fear the day of judgment and to wish with all their hearts eternal life. He also taught that man's earthly life is the scale that rises in the sky if the heart is humble. We are ascending the first tier of humility, if we constantly remember God. The second level of humility is not to satisfy our desires, but to do the works of the Lord. The third is complete obedience. The fourth is patience and adoration. The fifth is expressed through the humble discovery of accounts. The sixth is self-immolation and finally the seventh is the deep sense of our inexperience.

Saint Benedict slept peacefully between the years 543-547 AD. According to his biographer, six days before his death he ordered him to prepare the tomb, and on the last day to take him to the temple, where, having taken away the Achranth of Mysteries and prayed, he delivered the spirit. His holy relic was buried in the temple of Prodromos, where the sanctuary of Apollo was once rising. Close to Osio, his sister Scholastikos was bored.

The life of Saint Venedikus was written in Latin by Saint Gregory the Dialogue and translated into Greek by Pope of Rome Zacharias (741 - 752 AD), who was a Greek from Calabria.

Apolyticus. Sound a '. Desert citizen.

The voice of the voice is true, in the ascetic war, Benedict the theologian, the son of a blessing, the archetypal of the eunuch and the canons, in the epicenter of the life, and by the covenant of the covenant, glory and honor, glory in the crown, glory of the actress for you, good laughter.

Kontakion. Sound flat d '. I'm overwhelmed.

East of the imagined light

The Senior Teacher in the Dynasty

Lifelong and for the sake of these guys.

But sweat your glorious feats

Our passions the pollutant cleanse

Your bones, good-hearted Father Benedict.

Majesty.

The mercy of the Oasians, the beauty of the monasers, the character of the goddess of goddess, the life of the hypocrites, the Benedict's trismakar, we are apprehended.