Ο Άγιος Φίλωνας ο Θαυματουργός Επίσκοπος Καρπασίας της Κύπρου

Μορφή  εκκλησιαστική  από τις πιο σημαντικές των πρώτων   χριστιανικών χρόνων. Προσωπικότητα   εξαιρετική με ζήλο  ένθεο  «υπερβάλλουσα πάντας εις την σοφίαν και  την αρετήν».   Φιλόσοφος  και    ιστοριογράφος.

Έτσι   χαρακτηρίζεται   από   τους  μελετητές   των   Πατέρων   ο   άγιος  Φίλων,   ο πιο   γνωστός   επίσκοπος   Καρπασίας.

Έζησε   στα   χρόνια  του   Αγίου    Επιφανίου   περί   τα   τέλη   του   4^ου  αιώνα   μ.Χ. και    τις    αρχές    του   5^ου   αιώνα.

Οι   γονείς   του    μας    είναι    άγνωστοι.

Άγνωστο   μας   είναι    επίσης  και  το   που   και   πόθεν   απέκτησε   τη   μεγάλη του   μόρφωση.

Εκείνο που ξέρομε, είναι πως ο Άγιός μας νεότατος χειροτονήθηκε διάκονος  και   διακρίθηκε   για  τη   σοφία   και   τη   σύνεσή    του.

Επίσης  και  για   τον    ιεραποστολικό   ζήλο   του  για  τον  εκχριστιανισμό   της  ειδωλολατρικής    ακόμη   Καρπασίας.

Η   πραότητα και   η   θεοσέβειά   του,   τράβηξε   απ’  την   πρώτη   στιγμή   την προσοχή  και  εκτίμηση  του  τότε πρωθιεράρχη  της  Κύπρου του Μεγάλου   Επιφανίου.   Ο   Άγιος  αυτός  πατήρ   κάλεσε   αμέσως  κοντά   του   τον νεαρό  διάκονο, τον προήγαγε σε ιερομόναχο και του ανέθεσε  με εμπιστοσύνη   το   υψηλό  και   υπεύθυνο   έργο   να   εκχριστιανίσει  τους Έλληνες   κατοίκους   της  Κύπρου.   Η   ειδωλολατρία   ήκμαζε   ακόμη   τότε αρκετά   στο   νησί  της   Κύπρου. Χιλιάδες πρόβατα,  μοσχάρια,  αγελάδες   και άλλα  ζώα προσφέρονταν  καθημερινά από τους ειδωλολάτρες   προγόνους μας   θυσία  στους  ποικιλώνυμους   θεούς,   για   να   έχουν   την   ευμένεια   και   τη βοήθειά τους. Η κνίσα και ο καπνός των καιόμενων   κρεάτων   σκορπιόταν μακριά   και  πολλές   φορές θόλωνε τον   ουρανό   σε   αρκετή  απόσταση  από  τον   τόπο  της   θυσίας.

Όλους αυτούς τους πλανεμένους  και  δούλους  της  ειδωλολατρίας έπρεπε να καλέσει  και  να  τραβήξει  και  να  κατηχήσει  στη   θρησκεία του    Εσταυρωμένου   Ιησού,   ο  Άγιος   μας. Και  το  έργο  αυτό  ο  ζηλωτής  και  ενθουσιώδης  κληρικός   το   ανέλαβε με   την   ψυχή   του.   Τα   χωριά  και    οι πολιτείες  ένοιωσαν  πολύ   γρήγορα    την    άγια   παρουσία   του.

Πολύ συγκινητική  μέσα στην απλότητά της είναι μία προσευχή   του,   όπως  μας    την   παρουσιάζει   ο    συναξαριστής   του    στην   περίπτωση    αυτή.

«Κύριε Ιησού Χριστέ   ο Θεός μου, όπου δια   την   σωτηρίαν   των   ανθρώπων εκατέβης εις   την   γην, και εφόρησας την σάρκα του δούλου σου, και έπαθες   τόσους  πειρασμούς  από  τον   κόσμον  , όπου   εσταυρώθης,  ετάφης και ανέστης,  έσωσας  τον άνθρωπον, έτσι οικονόμησον και τώρα, δια   να   σωθούν και  ετούτοι  οι  πεπλανημένοι  άνθρωποι, όπου  τους επλάνεσεν   ο διάβολος».

Να   σωθούν   οι   «πεπλανημένοι   άνθρωποι».   Να   ένας   από   τους   κύριους σκοπούς της ζωής του.   Σ’  αυτόν   έχει  στραμμένη   όλη   του   την   σκέψη   και όλη του τη   μέριμνα.  Γι’ αυτούς  φροντίζει. Γι’ αυτούς κουράζεται.  Γι’ αυτούς  υποφέρει  και κόπους και  θλίψεις. Τον εαυτό του δεν τον ξεχωρίζει από το σύνολό του. Στο μυαλό του αδιάκοπα μία σκέψη κυκλοφορεί, η εντολή του Κυρίου  για ν’ αγαπάμε τον πλησίον μας. «Αγάπα  τον   πλησίον   σου    ως   σεαυτόν».

Για τη   σωτηρία   των   «πεπλανημένων»   συμπατριωτών   του   αγωνίζεται ο καλός ποιμήν. Και για την επιτυχία του έργου αυτού δεν περιορίζεται μονάχα στην προσευχή. Ξέρει ο θεοφώτιστος ιεραπόστολος, πως χρειάζεται και κάτι άλλο. Το καλό, το εποικοδομητικό, το ζωντανό παράδειγμα. Πρέπει να το πούμε και να το τονίσουμε ξανά αυτό, που ένας   αρχαίος   διδάσκαλος   της   Εκκλησίας   λέγει   και   επαναλαμβάνει.   Ο ιερέας  είναι και   μένει   ένα   αντίτυπο   του   Χριστού   μέσα   στον   κόσμο. Κανένα   κήρυγμα   δεν   είναι   τόσο   δυνατό,   τόσο   επιβλητικό,   όσο   το   καλό παράδειγμα.   Ο   καλός   και    άξιος   αντιπρόσωπος   του   Χριστού    πρέπει   να μπορεί  να   επαναλαμβάνει   κάθε   στιγμή   και   ώρα   στους ανθρώπους, την προτροπή του ακαταπόνητου εργάτη του Ευαγγελίου, του  θείου   Παύλου:   «Μιμηταί   μου   γίνεσθε   καθὼς  καγώ   Χριστού».

Μιμητὲς του   Χριστού καλούνται να  είναι όλοι οι ιερείς, και όλοι οι κληρικοί. Να προσεύχονται θερμά προτού   αναλάβουν   μία   προσπάθεια. Να   προσεύχονται  για  τον  εαυτό   τους, μα   και  για   το   καλό  των ανθρώπων, τους οποίους θέλουν να βοηθήσουν. Αλλά και να προσπαθούν  μαζί  με την προσευχή τους, να προβάλουν σ’ αυτούς  και τον    εαυτό   τους   ως   παράδειγμα.   Και   για   να  το    επιτύχουν,   πρέπει    και    οι ίδιοι  να είναι  υποδειγματικοί  τηρητές   των εντολών  του  Κυρίου.   Η   ζωή τους πρέπει  να  είναι  ζωή    αγία.   Ζωή    που    να   ελκύει    στον    Χριστό.   Ζωή  που  να   εμπνέει  και  να   οδηγεί    σ’ Αυτόν. Χωρίς  το   καλό   παράδειγμα όλες   οι    άλλες   προϋποθέσεις   χάνονται  και  σβήνουν.

Τα γνωρίζει αυτά ο ιερός Φίλων. Γι’ αυτό μαζί με τις προσευχές του αγωνίζεται να προβάλει παντού και πάντα και τον εαυτό του ως υπόδειγμα   μιας   ανώτερης   ζωής.   Και   είναι   το   παράδειγμά   του   αυτό   το φλογερό, που  θερμαίνει   και    σκλαβώνει   τις   καρδιές. Είναι  αυτή  η  αγία και  ενάρετη ζωή του  που  αιχμαλωτίζει στη   θεία   σαγήνη   κάθε    καρδιά που  τον γνωρίζει  και τον ακούει   να  της ζητά να αποκοπεί,  να   ξεχωρίσει από   τα   δίχτυα   της   αμαρτίας   και   να   καταταγεί   στη   σωτήρια  στρατιά    του  Χριστού.

Ο   ζηλωτής   αυτός   εργάτης της ποίμνης του   Χριστού  δεν   διδάσκει    μονάχα με τα   λόγια   και    το   υπέροχο   παράδειγμά του. Αλλά   και   με   τα   θαύματά του. Η αγάπη του Θεού τον έχει πλούσια χαρτώσει και με τούτο το προνομιούχο χάρισμα. Με τις θερμές προσευχές του οι άρρωστοι θεραπεύονται. Η θάλασσα γαληνεύει. Οι καταρράκτες του ουρανού ανοίγουν και δροσίζουν τη  διψασμένη  γη  και  παρηγορούν  τις   πονεμένες ψυχές. Οι  δαίμονες φυγαδεύονται  και  οι  νεκροί  ανίστανται. Τα θαύματά του  ακολουθούν  το ένα τ’   άλλο,   με   αποτέλεσμα  οι   χθεσινοί ειδωλολάτρες να   απαρνούνται   ολοπρόθυμα  τη  θρησκεία  των  πατέρων τους. Να  συντρίβουν  οι  ίδιοι   τα   αγάλματα   με   τα   οποία   παρίσταναν   τους θεούς τους. Να  ασπάζονται με λαχτάρα τη νέα πίστη  και να βαπτίζονται.

Κοντά στην εκκλησία, που φέρει το όνομά του και τα ερείπια ενός βαπτιστηρίου, βρίσκονται τα λείψανα  ενός  παλαιού  λιμανιού   και  κοντά εκεί  ένα  ξέβαθο  μέρος  που είναι γνωστό σαν «δεξαμενή του   Άϊ   Φίλωνα». Σε   τούτο   τον   τόπο   ο   Άγιος   βάπτισε   χιλιάδες   ειδωλολάτρες.   Σ’ αυτό   τον τόπο και σήμερα όσοι άρρωστοι πάνε με πίστη και  λουστούν θεραπεύονται  από    τις    διάφορες    αρρώστιες    που    τους   βασανίζουν.

Στο  ιεραποστολικό   του    έργο   φυσικά   ὁ   νεαρός   επίσκοπος   δεν   τα   βρήκε όλα ρόδινα. Πολλά εμπόδια   συνάντησε. Εμπόδια   από  τους   φανατικούς οπαδούς   της  παλαιάς   θρησκείας. Εμπόδια και   από    όλους   εκείνους   των οποίων τα συμφέροντα θιγόντουσαν από την   εξάπλωση   της  νέας λατρείας.  Ο   Θεός   όμως   βοήθησε   τον   Άγιό μας. Γιατί πάντα   ο  Κύριος βοηθά εκείνους, που αναλαμβάνουν με αγνότητα προθέσεων και ανιδιοτέλεια  και  πίστη να γίνουν οι διαγγελείς του θελήματός Του. Καμιά φορά ο Κύριος μπορεί να φαίνεται πως αργεί να σπεύσει σε βοήθεια  και  προστασία  των  δικών του.   Ο Θεός  όμως ποτέ δεν   λησμονεί. Και  ποτέ   δεν   εγκαταλείπει   κανένα   από    τους   εργάτες   του.   Το   «ου   μη σε ἀνω ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω» είναι βεβαίωση αυτού του  Κυρίου αδιάψευστη και πάντα  νέα. Απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς    όλων  των   εποχών   και   όλων   των   χρόνων  και   των   καιρών.   Δεν  θα  σε   αφήσω, δεν  θα  σε  εγκαταλείψω, λέει  και  σε  σένα  και  σεμένα. Άς  μην  τα  χάνουμε   λοιπόν  στις δυσκολίες  και  τους  πειρασμούς,   μα   και  στα εμπόδια και   τους   διωγμούς, που   οι   άνθρωποι του αιώνος   τούτου   μπορούν να κινήσουν ενάντια μας. Στις περιστάσεις αυτές άς κλίνουμε τα     γόνατα της ψυχής  και  του σώματος  και  άς   λέμε  με   πίστη   στον   Παντοδύναμο  Αρχηγό    και    Σωτήρα   μας.

— Κύριε,  βοήθησέ   μας.   Δώσε   μας   τη   δύναμη  να   μένουμε σταθεροί  και πιστοί   στο   θέλημά   σου  ως   το  τέλος.   Κύριε,  λύτρωσέ   μας.   Ναι!   λύτρωσέ μας,   Κύριε,   «ένεκεν   της   δόξης    του    ονόματός   σου».

Και  θα μας βοηθήσει ο Κύριος. Θα   μας λυτρώσει  από  τις    οποιεσδήποτε δυσκολίες.   Θα  μας  λυτρώσει   από   τις   πλεκτάνες   του   οποιουδήποτε Φαραώ και  θα μας  βοηθήσει  να   φτάσουμε νικητές και  θριαμβευτές   στην πολυφίλητο  γη της  επαγγελίας,    στη   γη    όπου  βασιλεύει    η   χαρά   και    η ειρήνη    των   αγγέλων.   Ναι!   θα   μας   λυτρώσει ο Κύριος  και    θα   μας εξαγάγει  εις   αναψυχή.   Γιατί    είναι   «πιστός»,   είναι  αξιόπιστος   ο   Θεός. Μόνο οι    άνθρωποι   ψεύδονται.   Ο   Θεός   είναι    η   αλήθεια.   «Εγώ   ειμί    η    οδός και  η αλήθεια   και   η   ζωή»    διακηρύττει   με   το   στόμα   του   Υιού   του,   του Σωτήρος  μας    Χριστού.

Την  αλήθεια  αυτή    βλέπουμε   να   πραγματώνεται   στη   ζωή    όλων   των αγίων. Η   αλήθεια   αυτή επαληθεύει  και  τη ζωή του  Αγίου   μας.   Με   την προσευχή και τους αγώνες του, τα θρησκευτικά κάστρα της ειδωλολατρίας γκρεμίστηκαν το ένα μετά   το    άλλο, και  η  αιματόβρεκτη σημαία  του  σταυρού  υψώθηκε  παντού.

Η   επιτυχία   του   ιερού   έργου   του   αγίου   πολύ   εκτιμήθηκε   και   από   τον αρχιεπίσκοπο Επιφάνιο, ο οποίος υπακούοντας   «εις   αποκάλυψιν   Θεού», όπως   λέει   ο   ιστορικός   Πολύβιος,   έσπευσε   να   χειροτονήσει   τον   ζηλωτή ιεραπόστολο,   επίσκοπο   της    Καρπασίας.

Με τη χειρονομία  αυτή  ο φλογερός  κληρικός  τοποθετήθηκε  «ως    λύχνος επί   την   λυχνίαν».   Η   δράση   του   και   στη   νέα   θέση   υπήρξε   και  πάλι υποδειγματική. Στο πρόσωπό του  οι χριστιανοί  βρήκαν  τον  πατέρα,   τον προστάτη,   τον   οδηγό,   τον  καλό   ποιμένα.  Τον   ποιμένα   που   δεν   ζητά   να εκμεταλλεύεται   την   αγάπη  και  τον   σεβασμό   του    ποιμνίου   του,   για  να ζει και  να απολαμβάνει  τα  αγαθά του  κόσμου  τούτου.  Αλλά τον ποιμένα  που  είναι  έτοιμος  και  δεν διστάζει ποτέ  να  θυσιάσει  και  αυτή τη  ζωή   του  ακόμη, όπως  λέει  ο  Κύριος,   για  το   καλό   του   ποιμνίου   του.

Τέτοιος υπήρξε ο ιερός και γεραρός επίσκοπος.   «Σκεύος εις τιμήν, ηγιασμένον και εύχρηστον τω Δεσπότη, εις παν έργον αγαθόν ητοιμασμένον»   (Β’ Τιμ. στ’ 21). Δηλαδή σκεύος για τιμητική χρήση, αγιασμένο   και   εύχρηστο  στον Δεσπότη Χριστό, ετοιμασμένο για κάθε αγαθό έργο. Όπως λειώνει η αναμμένη λαμπάδα, έτσι  και  αυτός  έλειωνε   από   τον   θείο   έρωτα   που   έκαιε  στην   ψυχή   του   για   το   καλό   του ποιμνίου   του,  για   τη   σωτηρία   των   χριστιανών   του.

Και  ο ζήλος του αυτός, ηφλόγα  αυτή που έκαιε στην ψυχή του   αδιάκοπα, είναι   αυτά  που  έκαμαν  τον μεγάλο   προκαθήμενο της Εκκλησίας  της  Κύπρου, τον  κλεινό  Επιφάνιο,  τον Φίλωνα  να    διαλέξει  και    ν’   αφήσει τοποτηρητή του θρόνου, όταν αυτός χρειάστηκε να ταξιδεύσει  στη   Ρώμη. Και   όχι   μόνο  τον  αφήκε   τοποτηρητή,   αλλά   του   έδωκε   και   το   δικαίωμα κατά την απουσία  του   να   χειροτονεί  κληρικούς   όποιους  έκρινε   άξιους.

Ο   Άγιος   Φίλων   εκτός από  το κήρυγμα  με το οποίο   δίδασκε   τακτικά   τον λαό του και εκτός από τα πολλά και    ποικίλα   θαύματά   του   διακρίθηκε   και σαν   εκκλησιαστικός συγγραφέας και προ   πάντων   σαν   ερμηνευτής   των Γραφών.   Το   σημαντικότερο   από  τα  έργα   του   είναι   το   υπόμνημά  του   στο Άσμα  των   Ασμάτων. Εκτός απ’ αυτό  ο  Άγιος επίσκοπος  έγραψε  και Εκκλησιαστικὴ  Ιστορία  και   μερικά  άλλα.  Το   όνομά του προφέρεται   με πολύ σεβασμό  από όλους   και   θεωρείται   ένας  από τους πιο  σπουδαίους άνδρες της   Εκκλησίας   της  Κύπρου  των   πρώτων  χριστιανικών  χρόνων.   Η αγαθή  του φήμη  ξεπέρασε  πολύ   νωρίς   τα   στενά   όρια   του  νησιού  της Κύπρου.

Ο   μακάριος  αυτός  πατήρ   απέθανε   και   τάφηκε   στην   Καρπασία. Κοντά   στη  θάλασσα, όπως  αναφέραμε,   βλέπουμε  και   σήμερα    τον   ομώνυμο   ναό του, δείγμα  και  αυτό  της    θρησκευτικής ευλάβειας  των  πατέρων  μας.   Σ’ αυτόν άς πετάμε  και  εμείς  νοερά. Άς  γονατίζουμε μπροστά   στην    άγια  εικόνα του  και  άς   ψάλλουμε  μέσα  μας  γι’ αυτόν,  τον    ύμνο   της  αγάπης  και  του  σεβασμού  μας:

Άνθρωπος μεν τη  φύσει  υπάρχων, αλλ’ ώφθης  συμπολίτης  αγγέλων   ως γαρ άσαρκος επί γης βιοτεύσας, Φίλων πατήρ ημών, τα σαρκός πάθη τελείως  απέρριψας,   διο    και   παρ’  ημών   ακούεις.

Χαίρε Κυπρίων ευσεβών ο γόνος, χαίρε   πολλούς  εκ   της  πλάνης   σώσας, χαίρε ο των   Κυπρίων   φωστήρ   και   διδάσκαλος   χαίρε   των  Καρπασέων ποιμήν θεοπρόβλητος   χαίρε   ότι   ηκολούθησας  εκ   νεότητος   Χριστώ  χαίρε ότι κατεμάρανας   της  σαρκός τας ηδονάς, χαίρε του  πιστού  λαού   πρόξενε, σωτηρίας  χαίρε    των   θλιβομένων  θεία   παραμυθία  χαίρε πολλούς  των  Ελλήνων βαπτίσας, χαίρε κρουνούς ιαμάτων  δωρήσας χαίρε  πτωχών    την φροντίδα ποιήσας χαίρε ημών ο προστάτης και ῥύστης, χαίρε, Φίλων θεόσοφε,   Καρπασέων   ποιμήν.

Ναι! Χαίρε, θεοπρόβλητε ποιμήν. Χαίρε της Καρπασίας, ακούραστε πατέρα. Χαίρε  και πρέσβευε για τησωτηρία  της   δοκιμαζόμενης   ποίμνης σου.   Αμήν.

Απολυτίκιον.  Ήχος   α’.

Τον βυθόν της σοφίας ερευνησάμενος και του κόσμου την δόξαν  απαρνησάμενος, τω Χριστώ   δε  προσδραμών,  Πάτερ,  ηκολούθησας, θαυματουργών,  διδάσκων  ως  κήρυξ   της  χάριτος,  και  τοις   νοσούσι  πάσι την  ρώσιν  δωρούμενος.  Διο  πρέσβευε  Χριστώ τω  Θεώ, Φίλων  θεόσοφε, σωθήναι    τας  ψυχάς  ημών.

Έτερον  Απολυτίκιον.   Ήχος   γ’.        
Έργοις  έλαμψας ορθοδοξίας  πλάνην έσβεσας πολυθεΐας των   γαρ   ειδώλων  την  απάτην  κατέβαλες, και την σην  ποίμνην  μεγάλως  εκόσμησας. Δια τούτο  βοώμέν  σοι,  πρέσβευε  Χριστώ  τω Θεώ,  Φίλων μακάριε, σωθήναι  τας ψυχάς  ημών.

Saint Philon the Wonderful Bishop of Karpasia of Cyprus

Ecclesiastical form of the most important of the first Christian years. Excellent personality with zealous enthusiasm "exceeding everything in wisdom and virtue". Philosopher and historiographer.

Thus St. Saints, the most well-known bishop of Karpasia, is characterized by the scholars of the Fathers.

He lived in the years of St. Epiphany at the end of the 4th century AD. and the beginning of the 5th century.

Our parents are unknown.

It is also unknown to us where and where he acquired his great education.

What we know is that our holy newborn was ordained a deacon and was distinguished for his wisdom and prudence.

Also for his missionary zeal for the Christianization of the idolatry still in Karpasia.

His gentleness and godliness drew from the very first moment the attention and appreciation of the then Prime Chief of Cyprus of the Great Epiphany. This holy Father immediately called the young deacon near him, prompted him to a hieromonk and gave him a confident trust in the high and responsible task of Christianizing the Greek inhabitants of Cyprus. The idolatry was then still flourishing on the island of Cyprus. Thousands of sheep, calves, cows and other animals were offered daily by our pagan forefathers a sacrifice to the various gods to have their blessing and help. The whistle and smoke of the beaten meats scattered away and often dipped the sky far enough away from the place of sacrifice.

All these deceived and slaves of idolatry had to call and draw and centile to the religion of the crucified Jesus, our saint. And this work, the zealous and enthusiastic clergy took over with his soul. The villages and the states quickly felt its holy presence.

Very touching in its simplicity is a prayer, as our co-creator presents in this case.

"Lord Jesus Christ my God, where in the salvation of men you have been in the land, and you have given your servant's flesh, and you have suffered so many temptations from the world, where you have been crucified, buried and resurrected, save man, so steal now , in order to save the wronged people, where the devil scolded them ".

Save the "wrong people". Be one of the main purposes of his life. In him he has all his thoughts and all his care. They take care of them. For them it is tired. For them suffer also burdens and sorrows. He does not distinguish himself from his whole. In his mind constantly a thought circles, the command of the Lord to love our neighbor. "Love your neighbor as you are."

For the salvation of his "misguided" compatriots the good shepherd struggles. And the success of this work is not limited to prayer alone. The goddamned missionary knows that something else is needed. The good, the constructive, the living example. We must say so and emphasize this again, which an ancient teacher of the Church says and repeats. The priest is and remains a copy of Christ in the world. No preaching is not as strong, as imposing as the good example. The good and worthy representative of Christ must be able to repeat every moment and hour to the people, the instigation of the unforgiving workman of the Gospel, of the uncle Paul: "My memetes become like ye Christ."

The memets of Christ are called to be all the priests, and all the clergy. Pray warmly before they make an effort. Pray for themselves, but for the good of the people they want to help. But also try to pray with their prayer, to show themselves and themselves as an example. And to do so, they must themselves be exemplary observers of the commandments of the Lord. Their life must be holy life. Life that draws on Christ. Life that inspires and leads to Him. Without a good example, all other conditions are lost and faded.

This is known to the holy Friends. That is why, together with his prayers, he strives to present everywhere and always himself as a model of a superior life. And it is his example of this fiery, that heats and enslaves the hearts. It is this holy and virtuous life that captures in the divine grace every heart that knows him and he hears to ask her to be cut off, to stand out from the nets of sin and to be placed in the salvific army of Christ.

This zealous worker of the flock of Christ teaches not only his words and his wonderful example. But also with his miracles. The love of God has a rich kiss with this privileged charisma. With his warm prayers the sick are healed. The sea is soothing. The waterfalls of the sky open and cool the thirsty land and comfort the afflicted souls. Demons escape and the dead stand still. His miracles follow one another, with the result that yesterday idolatrouses reluctantly reject the religion of their fathers. To crush the statues with which they represented their gods. Let them be fond of the new faith and be baptized.

Close to the church, which bears its name and the ruins of a baptistery, there are the remains of an old harbor, and there is a shallow part known as "Ayios Filonas reservoir". In this place the Saint baptized thousands of idolaters. In this place, and today, those who are sick by faith and bathing are being cured of the various illnesses that afflict them.

In his missionary work, of course, the young bishop did not find everything rosy. Many obstacles met. Obstacles from the fanatical followers of the old religion. Obstacles and all those whose interests were affected by the spread of new worship. But God helped our saint. For the Lord always helps those who assume with purity of intent and selflessness and faith to become the prophets of His will. Sometimes the Lord may seem to be slow to hurry to help and protect his own. But God never forgets. And he never leaves any of his workers. "I do not abandon you" is a testimony of this Lord irrefutable and always new. It is addressed to all Christians of all time and all times and times. I will not leave you, I will not leave you, she says to you and sisters. Let us not lose them to the difficulties and temptations, but to the obstacles and persecutions that the people of this century can move against us. In these circumstances let's bend the knees of the soul and body and let us say in faith to our Almighty Chief and Savior.

- Sir, help us. Give us the strength to stay firm and faithful to your will to the end. Lord, redeem us. Yes! redeem us, O Lord, "for the glory of your name".

And the Lord will help us. It will redeem us from any difficulties. He will redeem us from the whims of any Pharaoh and help us to be victorious and triumphant in the polite land of promise, in the land where the joy and peace of the angels reigns. Yes! the Lord will redeem us, and he will bring us out for pleasure. Because he is "faithful," God is trustworthy. Only people are lying. God is the truth. "I am the way and the truth and life" proclaims with the mouth of His Son, our Savior Christ.

We see this truth in the life of all saints. This truth also verifies the life of our saint. With his prayer and struggles, the religious castles of idolatry were broken down one after another, and the blood-borne flag of the cross was raised everywhere.

The success of the sacred work of the saint was greatly appreciated by Archbishop Epiphanius, who obeying "the revelation of God," as historian Polybius says, hastened to ordain the zealous missionary, the bishop of Karpasia.

With this gesture this fiery clergyman was placed "as a lamp on the lamp". His action in the new position has again been exemplary. On his face the Christians found the father, the protector, the guide, the good shepherd. A shepherd who does not ask to exploit the love and respect of his flock to live and enjoy the goods of this world. But the shepherd who is ready and never hesitated to sacrifice his life as yet, as the Lord says, for the good of his flock.

Such was the holy and elderly bishop. "A vessel in honor, holy and easy to use to the Despot, to all good things prepared" (2 Timothy 21). That is, an utensil for honorable use, sanctified and easy to use by the Despot Christ, prepared for every good work. As the lit candle melts, he was also missing from the divine love he had in his soul for the good of his flock, for the salvation of his Christians.

And his zeal, this heaviness that he has in his soul unceasingly, is what made the great prelate of the Church of Cyprus, the exquisite Epiphanius, Philonas to choose and leave the throne aide when he had to travel to Rome . Not only did he leave him an observer, but he also gave him the right in his absence to ordain clergy whom he considered deserving.

Agios Filon, apart from the preaching with which he regularly taught his people and apart from his many and varied miracles, was also distinguished as an ecclesiastical writer and above all as a singer of the Scriptures. The most important of his works is his memoir at the Song of the Songs. Apart from this, the Holy Bishop also wrote Ecclesiastical History and some others. His name is pronounced with great respect by all and he is considered one of the most important men of the Church of Cyprus in the early Christian years. His good reputation overcame the narrow limits of the island of Cyprus very early.

This blessed father died and was buried in Karpasia. Close to the sea, as we have said, today we see its homonymous temple, a sample of that of the religious reverence of our fathers. To him we also fly away. Let us kneel in front of his holy image and let us chant in him, the hymn of love and respect:

Man of the Existence of Nature, but a fellow-citizen of angels as a bargain on the land of the Beatitude, Our Father's Friends, the flesh passions completely rejected, and we are still hearing.

Hail Cypriot devotees the devil, rejoice many of the deceased, rejoicing the Cypriot light and teacher rejoicing the Carpasians the shepherd of the shepherd rejoiced that you followed the youth Christ rejoiced that the heir of the flesh of pleasure, the rejoicing of the faithful people did, the salvation of the merciful aunt fairy tale rejoice many of the Greek baptism, rejoice in the crowns of the salvation, we have rejoiced the poor, the caretaker of the poet and the reverend, the reverend, the Friend of the theosophist, the Karpasian shepherd.

Yes! Hail, thou art a shepherd. Hail of Karpasia, tame father. Hail and advocate for the preservation of your tested flock. Amen.

Apolyticus. Sound a '.

The bottom of the wisdom, and the world, the glory of being rejected, of Christ and of impatience, Father, followers, miracles, teaching as preaching of grace, and forsaking the gift of the devil. He worshiped Christ, God, Friend theosophone, our souls, our souls.

Another Apolitikion. Sound c '.

Orthodoxy shimmering scrawls of frightened polytheia of the idols, the scam you made, and the greatly imbued treasure. Therefore, be gracious to you, praise Christ to God, friends, please, save our souls.