Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Αναχωρητής

Ο   Όσιος   Μακάριος   γεννήθηκε  περί   το   300   μ.Χ.   σε   κάποιο    χωριό της   Άνω  Αιγύπτου   και   έζησε   στα   χρόνια του   Θεοδοσίου   του Μεγάλου  (379 – 395 μ.Χ.).  Σε   ηλικία   30   χρόνων   αποσύρθηκε   στην έρημο   της   Νιτρίας   και   στη   Συρία,   όπου    παρέμεινε   για   εξήντα ολόκληρα   χρόνια   και   απέκτησε   μεγάλη   φήμη   για   τον   ασκητικό του   βίο   και   τις   άλλες   θαυμαστές   αρετές   του.  Επειδή,  παρά   το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων».

Στην  έρημο  γνώρισε   τον   Μέγα   Αντώνιο  του  οποίου   έγινε   μαθητής. Σε   ηλικία   40   ετών   χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και  λόγω της ενάρετης  ζωής του αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θεραπείας των ασθενών  και της  προφητείας. Λέγεται  ότι   συνεχώς  επικοινωνούσε με τον Θεό  «και μάλλον τω πλείονι  χρόνω   προσδιατρίβειν Θεώ  ή   τοις   υπ’ ουρανόν   πράγμασιν».

Ο  Όσιος   Μακάριος   ο  Αιγύπτιος   υπήρξε   γέννημα   θρέμμα  της ερήμου.   Για   να   είναι,  λοιπόν,   απερίσπαστος   και   να   βρίσκεται   σε συνεχή   επικοινωνία  με   τον   Θεό, έσκαψε ο ίδιος και  άνοιξε μία  υπόγεια  στοά,  που   άρχιζε  από το κελί του και  είχε μήκος εκατό περίπου  μέτρα.   Στην   άκρη της στοάς διεύρυνε τον χώρο και διαμόρφωσε   ένα   σπήλαιο. Έτσι είχε την δυνατότητα όταν προσέρχονταν σε αυτόν πολλοί άνθρωποι και τον ενοχλούσαν, να κατεβαίνει   στη   στοά,   χωρίς   να   τον   παίρνουν   είδηση   και   μέσω αυτής   να   πηγαίνει   στο   σπήλαιο   και   να   κρύβεται,   ώστε   να   μην μπορεί   να   τον   βρεί   κανένας.

Ο  Όσιος στην αναχώρησή του από τον κόσμο, φαίνεται σαν να περιφρονεί και να εγκαταλείπει την κοινωνία  και   να   αποκόπτεται   από αυτή. Η πνευματική του αυτή πράξη ερμηνεύεται, συνήθως και ως ενέργεια  περιφρονητική   προς   την   κοινωνία,   ενώ   στην   ουσία   είναι μία   κίνηση   για  την ανακάλυψη ή την δημιουργία μιας   σωστής κοινωνίας   ανθρώπων,   όπου  η  αγάπη  και  η  διακονία είναι  ανθρώπινες  δυνατότητες  και   τα   χαρίσματα του Πνεύματος λειτουργούν  κατά   τρόπο   απλό   και   φυσικό    και   τίθενται    στην διάθεση   όλης  της   κοινότητας.  Μέσα   σε   αυτή   την  κοινωνία,    όλες    οι ενέργειες και πράξεις, όλα τα έργα καταξιώνονται πνευματικά και κοινωνικά. Το καθένα από αυτά τα πνευματικά ή σωματικά έργα είναι ουσιαστικά  άγια  διακονήματα μέσα στην πολιτεία τους  και  όλα αναφέρονται μυστηριακά και λειτουργικά στον κοινό σκοπό  για την δημιουργία   μιας    κοινωνίας   αγάπης    και  για  την είσοδο της  Βασιλείας    του   Θεού   στον   κόσμο.   Το   μήνυμα   το   οποίο,   λοιπόν, μας    δίδει   με   αυτή   τη   φυγή  είναι μία κοινή και αιώνια παρακαταθήκη   της   Εκκλησίας και  μιας αληθινής κοινωνίας ανθρώπων,   μέσα   στον    ιστορικό   χρόνο,  που  κάθε  έργο, κάθε λειτουργία, κάθε  ανθρώπινη   δυνατότητα  και   θείο   χάρισμα,   είναι   για την  ιστορική  προκοπή  της  κοινότητας και για την πνευματική προκοπή   όλων.  Στο   πρόσωπο   του   Οσίου    Μακαρίου   έχουμε   μία εικόνα   της   εκκλησιολογικής   κοινωνίας   και    συνειδήσεως  των πιστών,  που    προσκομίζουν   στον   κόσμο   τα   σημεία   ελεύσεως   στη   γη  της Βασιλείας   του   Θεού.

Η εικόνα αυτή είναι ουσιαστικά η εικόνα της ψυχής του   Αγίου   Μακαρίου, ο   οποίος   ως  γνήσιος φορέας του Ορθοδόξου Ανατολικού  Μοναχισμού, καταφεύγει    σε   αυτή   τη    φαινομενικά    ακραία  ασκητική   φυγή.

Κάποτε  πήγε  και   συνάντησε   τον   Άγιο   Μακάριο   ένας   αιρετικός,   που  είχε μέσα του δαιμόνιο και ισχυριζόταν ότι δεν είναι δυνατό να γίνει ανάσταση  νεκρών.  Ο  Άγιος   τότε,  προκειμένου   να   τον  πείσει,  ανέστησε ένα   νεκρό.  Έλεγε  δε  ότι   υπάρχουν   δύο   τάγματα   δαιμόνων.   Από   αυτά,   το ένα  πολεμά  τους ανθρώπους, παρασύροντάς τους σε πάθη τερατώδη    και ακατονόμαστα, ενώ το άλλο, το οποίο ονομάζεται και «αρχικό», δημιουργεί στις ψυχές των ανθρώπων διάφορες   κακοδοξίες   και   πλάνες. Αυτούς, μάλιστα,  τους  δαίμονες   του  δεύτερου  τάγματος, τους  ξεχωρίζει   ο Σατανάς  και  τους  αποστέλλει στους  μάγους  και  στους  αιρεσιάρχες.

Επίσης,  κάποτε   ένας   μαθητής   του   Οσίου   έκλεβε   τα  πράγματα  φτωχών ανθρώπων και, παρά τις συμβουλές του, δεν διόρθωνε το πάθος του   αυτό. Με το προορατικό του λοιπόν χάρισμα ο Όσιος, προείπε   ότι   θα  ξεσπούσε η οργή του Κυρίου εναντίον του. Και πραγματικά, ο μαθητής του προσβλήθηκε   από μία φοβερή αρρώστια, την ελεφαντίαση. Το δέρμα του   σώματός   του   δηλαδή,   ξεράθηκε   και   ζάρωσε.

Είναι προς πνευματική μας ωφέλεια να αναφέρουμε και ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που συνέβη με τον Όσιο Μακάριο: κάποτε εκεί που περπατούσε στην έρημο βρήκε ένα κρανίο. Ήταν κάποιου που είχε διατελέσει ιερέας των ειδώλων. Μόλις ο Μακάριος πλησίασε και τον ρώτησε, άκουσε να του λέει ότι με τις προσευχές του ένιωθαν κάποια μικρή   ανακούφιση   στον  πόνο   τους,   οι   βρισκόμενοι   στην   κόλαση,   όταν τύχαινε   ο   Όσιος   και   προσευχόταν   υπέρ   αυτών. 
Ο Όσιος Μακάριος σε προχωρημένη  ηλικία εξορίσθηκε σε νησίδα του Νείλου από τον Αρειανό  Επίσκοπο  Αλεξανδρείας  Λούκιο  και  κοιμήθηκε με  ειρήνη    σε  ηλικία   90  ετών.

Απολυτίκιον. Ήχος  α’. Της  ερήμου πολίτης.        
Ζωής της μακαρίαςφερωνύμωςετύχετε, ως πολιτευθέντεςοσίως,  θεοφόροι Μακάριοι· εν  νόμω γαρ  τω  θείω  ευσεβώς, ιθύναντες  ταςτρίβους της ζωής, θείας δόξης  ανεδείχθητε κοινωνοί, σώζοντες  τους κραυγάζοντας· δόξα  τω ενισχύσαντι  υμάς,  δόξα  τωστεφανώσαντι, δόξα  τω  ενεργούντι  δι’ υμών, πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’.  Επεφάνηςσήμερον.  
Εν τωοίκω Κύριος της εγκρατείας, ως αστέρας έθετο, υμάς Πατέρες απλανείς, φωταγωγούντας  τα  πέρατα,  φωτίαΰλω, Μακάριοι  Όσιοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις της Αιγύπτου γόνος σεπτός, Μακάριε Πάτερ, των Οσίων η καλλονή· χαίροις θεοφόρε, Μακάριε παμμάκαρ, Αλεξανδρείας κλέος, και θείον βλάστημα.

Saint Makarios the Egyptian Departure

Saint Makarios was born around 300 AD. He lived in a village in Upper Egypt and lived during the years of Theodosius the Great (379 - 395 AD). At the age of 30 he retired to the desert of Nitria and Syria, where he remained for sixty years and gained a great reputation for his ascetic life and his other virtues. Because, in spite of his young age, virtues were called "pedigree giants".

In the desert he met Megas Antonius, who became a disciple. At the age of 40, he was ordained a senior and because of his virtuous life he was required by God to receive the gift of healing patients and prophecy. It is said that he was constantly communicating with God "and most of the time he was seeking God or something in heaven."

Saint Makarios the Egyptian was a native wilderness prey. So, in order to be secure and in constant communication with God, he dug himself and opened an underground arcade, starting from his cell, about one hundred meters long. At the edge of the arcade, he enlarged the space and formed a cave. So he had the opportunity when many people came to him and bothered him, to go down to the gallery without getting any news, and through it he could go into the cave and hide, so that no one could find him.

In his departure from the world, the Saint seems to despise and abandon society and be cut off from it. This spiritual act is interpreted, usually as an act of contempt for society, and is in essence a move to discover or create a right human society, where love and ministry are human capacities and the gifts of the Spirit work in a way simple and natural and made available to the whole community. Within this society, all actions and deeds, all works are spiritually and socially rewarded. Each of these spiritual or physical works are essentially sacred deeds in their state, and all refer to the sacramental and functional purpose of creating a community of love and of entering the Kingdom of God into the world. So the message that he gives us with this flight is a common and eternal legend of the Church and a true community of people, in the historical time, that every work, every function, every human potential and divine gift, is for the historical community outreach and spiritual outreach to all. On the face of St. Haggio we have an image of the ecclesiastical society and the conscience of the believers, who present to the world the places of rest in the land of God's Kingdom.

This image is essentially the image of the soul of Saint Makarios, who, as a genuine carrier of Eastern Orthodox Monasticism, resorted to this seemingly extreme ascetic flight.

Once, a heretic with a demon went and met with Saint Makarios, claiming that the dead cannot be resurrected. The Saint then raised a dead man to persuade him. He said there were two demon battalions. Of these, one warfare people, enticing them into monstrous and anonymous passions, while the other, also called "original", creates various malice and delusion in human souls. These are, in fact, the demons of the second order, separated by Satan and sent to the magicians and heretics.

Also, once a student of Hosios stole things from poor people and, despite his advice, he did not correct his passion. So with his proactive charisma, the Saint foretold that the wrath of the Lord would be kindled against him. And indeed, his student was afflicted with a terrible disease, ivory. That is, the skin of his body, that is, dried and wrinkled.

It is to our spiritual benefit to mention another miraculous event that happened to Saint Makarios: once he was walking in the desert he found a skull. He was someone who had been a priest of idols. As soon as Macarius approached and asked him, he heard him say that his prayers felt some relief from their pain, those in hell, when Hosios was suffering and praying for them.

Saint Makarios at an advanced age was banished to the Nile island by the Archbishop of Alexandria Lucio and slept peacefully at the age of 90 years.

Absolutely. Sound a '. Desert Citizen.

Blessed are the lives of the blessed, however, as divinely ordained, the blessed beings of God;

It's close. Sound d. Obviously today.

To the Lord of temperance, as a star-studded, us Fathers of the infinite, illuminating the ends, fothilo, Blessed Saints.

Magnificent.

Egyptian joy bearer of sepulchre, Macarius Peter, of Hosea the Beauty; joyous Theophore, Macarius Pamakar, Alexandria clan, and divine sprout.