Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας

Ο Άγιος Κύριλλος έζησε κατά τους χρόνους του   αυτοκράτορα   Θεοδοσίου του   Μικρού  (408 – 450  μ.Χ.)  και  γεννήθηκε  περί  το  370  ή  375  μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια  από  εύπορους  γονείς  της  ελληνικής   κοινωνίας   της  πόλεως. Ήταν θερμού και ζωηρού χαρακτήρος, ανήσυχος,   τολμηρός,  ενεργητικός και  πολύ  δραστήριος.  Διακρινόταν  για  την  ευστροφία,  την  ταχύτητα  και αποφασιστικότητα    των  ενεργειών του  και, κυρίως,  για την  επιμονή, ορμητικότητα   και  το   ανυποχώρητο   στις  επιδιώξεις    των  σκοπών   για  τους οποίους αγωνιζόταν. Είχε ισχυρό το αίσθημα της ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως και την αγάπη  του  για την ειρήνη  και εκκλησιαστική  ενότητα,   η   δε  συναίσθηση  του   καθήκοντος  και  ο  αγνός ενθουσιασμός του για την αλήθεια τον καθιστούσαν άφοβο  στην επιτέλεση  της   διακονίας   του  και  ικανό  αγωνιστή  υπέρ  της  αλήθειας   μέχρι θανάτου.  Για  όλα  αυτά   τα   χαρίσματα  δικαίως   θεωρείται  ως  ένας από  τους Μεγάλους   Πατέρες  και   Διδασκάλους  της  Εκκλησίας  και   ο   κατ’  εξοχήν υπερασπιστής  της  ιεράς  παραδόσεως.

Ήταν ανεψιός του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τον οποίο πάντοτε ευγνωμόνως ανέφερε. Έλαβε ευρεία μόρφωση στην  Αλεξάνδρεια και μάλιστα στην περιώνυμο Κατηχητική   Σχολή,  όπου   παρακολουθούσε παραδόσεις  του   μεγάλου  διδασκάλου  της  Σχολής  αυτής Διδύμου  του Τυφλού.  Φοίτησε,  ακόμη,  στις  φιλοσοφικές   σχολὲς  της  Αλεξάνδρειας  και συμπλήρωσε τις σπουδές του με επιπλέον ιδιαίτερες μελέτες της   θύραθεν και  της  χριστιανικής  φιλοσοφίας,  όπως  τούτο προκύπτει από τους   λόγους και  τα  συγγράμματά  του.

Όταν μελετούσε την Αγία Γραφή εφάρμοζε την υγιή και  ορθή ερμηνευτική   μέθοδο,   δια  της  οποίας  αναζητούσε   πάντοτε  να  ερευνά  την σύνθεση  του  κειμένου  και   κατόπιν  να  αναζητεί  τα   νοήματά  του.  Κατά  την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και γενικώς την έκθεση των δογμάτων προτιμούσε  περισσότερο  την  πίστη,  έχοντας  ως   κριτήριο   της  Ορθοδοξίας την παράδοση της Εκκλησίας, όπου όμως θεωρούσε αναγκαίο χρησιμοποιούσε  και  τον   λόγο.

Για την καλύτερη πνευματική ανάπτυξή του και τον πληρέστερο καταρτισμό   του,   κατέφυγε  σε  μονές  της  Αιγύπτου,  όπου  ασκήτευε  για  ένα χρονικό  διάστημα.  Έλεγε μάλιστα σχετικά:   «Εις χείρας πατέρων τεθράμμεθα  ορθοδόξων και  αγίων». Μάλιστα κατά τους χρόνους   εκείνους, ο  μοναχικός   βίος  της  Αιγύπτου  βρίσκονταν  σε  μεγάλη  ακμή,  από  την οποία  είχε   αρχίσει  να  εξασθενεί,  ιδίως   μετά  τις  βίαιες  επιθέσεις, τις  οποίες εξαπέλυσε  εναντίων  του   ο   Θεόφιλος,  λόγῳ   των  ωρεγινιστικών  ερίδων.

Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Άγιος Κύριλλος,   απεστάλη από  τον  θείο   του  Θεόφιλο,   μετά  τις  σπουδές   του,  στις  μονές  της  Νιτρίας όπου διέμενε επί πενταετία στη μονή  του  Αγίου   Μακαρίου,   μελετώντας την Αγία Γραφή καὶ ασκούμενος υπό την καθοδήγηση του γέροντος Σεραπίωνος.

Δεν  είναι   γνωστό  πότε  ακριβώς   εισήλθε  στις  τάξεις  του  ιερού  κλήρου, αλλά πάντως μετά την συμπλήρωση του 26^ου  έτους, χειροτονήθηκε αναγνώστης και στη συνέχεια χειροτονήθηκε   διάκονος  και  πρεσβύτερος από  τον  θείο   του   Θεόφιλο.

Μετά τον θάνατο του Θεοφίλου, στις 15 Ὀκτωβρίου   412  μ.Χ.,  προβλήθηκε ως   διάδοχός  του,  όπως  και  ο  αρχιδιάκονος  Τιμόθεος,  ο  οποίος ήταν αξιόλογος κληρικός και μάλιστα αρεστός στην αριστοκρατία της αλεξανδρινής   κοινωνίας  καθώς  και  στη  δημόσια  διοίκηση  της  πόλεως. Τελικά  Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εξελέγη ο Άγιος Κύριλλος, που  ενθρονίσθηκε  στις  17  Οκτωβρίου  412   μ.Χ.  και  διεποίμανε  την   Εκκλησία της  Αλεξανδρείας  επί  32  έτη,  έχοντας   πάντοτε  τη  βαριά  συναίσθηση   ότι κατείχε  το   θρόνο   του  Ευαγγελιστού  Μάρκου.

Ο  Άγιος   Κύριλλος,  αφ’  ενός μεν  έλεγχε  την   κοινωνική  ανισότητα, καυτηρίαζε  την  αναλγησία  των  πλουσίων  και  τις  κακές συνήθειες,   καθώς και   πολλά  άλλα   φαινόμενα   της   ευημερούσης κοινωνίας, αφ’  ετέρου  δε προέβαλλε στους πιστούς το  ιδεώδες  της   χριστιανικής  ζωής  και  αγάπης και   τους   συνιστούσε  να  ζουν  ζωή   σύμφωνη  με  το   θέλημα   του  Θεού  και  το χριστιανικό   τους  όνομα.

Ο Άγιος θεώρησε βασικό καθήκον του την αντιμετώπιση διαφόρων αιρέσεων  και  σχισμάτων,   υπολείμματα  των  οποίων  διασώζονται  ακόμη, όπως και των Αρειανών, Μαρκίωνος, Παύλου   Σαμοσατέως,   Ναυατιανών. Επίσης   στράφηκε   και  κατά  των   Εθνικών,  οι   οποίοι  επηρέαζαν  το  λαό  δια της μαγείας,  της   αστρολογίας  και  τις   δεισιδαιμονίες  και  του   μαντείου   τους στο  Μένουθις.  Το   μαντείο  αυτό αντιμετώπισε  δια της  μεταφοράς των ιερών λειψάνων των Μαρτύρων Κύρου  και  Ιωάννου   και  των   Παρθένων Θεοκτίστης,  Ευδοξίας  και  της   μητέρας  τους  Αθανασίας   στο  ναό   των Ευαγγελιστών,  τον   οποίο  ανήγειρε  ο  Θεόφιλος  και   τα  οποία  λείψανα είχαν   ευρεθεί   σε  αρχαίο   χριστιανικό   ναό    του   Αποστόλου  Μάρκου.

Ο  Άγιος Κύριλλος στράφηκε και κατά των Ιουδαίων,  επειδή είχαν τη μεροληπτική υπέρ αυτών στάση του έπαρχου Ορέστη και συμπεριφέρονταν προκλητικά στους χριστιανούς. Ο Άγιος επίσης, αντιμετώπισε τις αιρετικές δοξασίες του Πελαγίου και τέλος του Νεστορίου.  Ο αγώνας του   κατά   του   Νεστορίου  ή  του   Μονοφυσιτισμού γέμισε   την  ιστορία  του   Μεγάλου  αυτού   Πατρός  της  Εκκλησίας.

Ο   Νεστόριος,   Αρχιεπίσκοπος  Κωνσταντινουπόλεως   από  τον  Απρίλιο  του έτους 428 μ.Χ., δημιούργησε  την  αίρεση   του   Μονοφυσιτισμού.  Αρνιόταν δηλαδή  την   καθ’ υπόσταση  ένωση  των   δύο  εν   Χριστώ   φύσεων,  θείας  και ανθρώπινης, αποδεχόταν μόνο ενοίκηση ή συνάφειά   τους  και   θεωρούσε την   Παναγία   όχι   Θεοτόκο, αλλά  «Χριστοτόκο» ή «ανθρωποτόκο».  Ο  Άγιος Κύριλλος    διαφύλαξε  τη   Χριστολογία   της  Εκκλησίας,  από  την  πλάνη  των αιρετικών,    διδάσκοντας  την  αλήθεια  της  Εκκλησίας.  Ο   Χριστός  κατά   την Θεία   Του   φύση   χαρακτηρίζεται   από  τον  Άγιο   Κύριλλο   ως  «του  Πατρός φύσει  Υιός  και  υπέρ   ημάς   Λόγος»,   «εκ  Θεού  Λόγος»,  «άνωθεν  εκ  Θεού Πατρός»,   ο   οποίος  είναι  Θείος   Λόγος   και   ο   οποίος   «οικονομικώς κατεφοίτησε   δι’  ημάς  εις   ανθρωπότητα»,   «γέγονε  σάρξ»  και   «καθ’ ημάς άνθρωπος»,   «ηνώθη  κατά   φύσιν  και   καθ’  υπόστασιν  τη  σαρκί».   Έτσι,   η Παναγία  είναι   Θεοτόκος,   διότι  στον  Όρο  αυτό   συμπεριλαμβάνεται  και  το πραγματικό της Θείας ενανθρωπήσεως του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως  του  Θεού   από  την   Παρθένο  και  της  υποστατικής  ενώσεως   των δύο   φύσεων  στο   πρόσωπό  του.  Ο  Όρος   Θεοτόκος   συνοψίζει  άριστα  την ενότητα  του   προσώπου  του   Χριστού.

Το  430  μ.Χ.,  η  Σύνοδος  που  συγκάλεσε  στην  Αλεξάνδρεια   ο Άγιος Κύριλλος,  διατύπωσε  σε 12  αναθεματισμούς, τις   διδασκαλίες   που  όφειλε να  αποκηρύξει  ο  Νεστόριος.   Το σκάνδαλο  που  δημιουργήθηκε  και αναστάτωσε  την  Εκκλησία  από  τη  διδασκαλία  του  Νεστορίου  ήταν μεγάλο.  Αυτό ανάγκασε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Β’ να   συγκαλέσει στις   7  Ιουνίου  του  έτους  431  μ.Χ.,  στην   Έφεσσο,  την  Γ’  Οικουμενική Σύνοδο.  Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 Νοεμβρίου 431 μ.Χ. υπό την   προεδρία του  Αγίου   Κυρίλλου.  Ο  Νεστόριος  δεν  εμφανίσθηκε.  Η Σύνοδος καταδίκασε  τη  δυσσεβή  διδασκαλία  του  Νεστόριου  και  τον  ίδιο  τον αιρεσιάρχη  και  εξακολούθησε  τις  εργασίες   της  επί  άλλων  θεμάτων.  Με καθυστέρηση  έφθασε  και  ο  Αρχιεπίσκοπος  Αντιοχείας  και  οι   περί   αυτόν Επίσκοποι.  Όταν  έμαθαν  την  καταδίκη  του  Νεστόριου,  συνήλθαν   σε  δική τους  Σύνοδο,  αφόρισαν  όλα  τα  μέλη  της   Γ’  Οικουμενικής   Συνόδου  και καθαίρεσαν  τον   Άγιο   Κύριλλο   και   τον   Επίσκοπο   Εφέσου   Μέμνονα.  Με αυτοκρατορικό διάταγμα, που  εκδόθηκε μετά από υπόμνημα  των βασιλικών  επιτρόπων,  που  ήσαν   φίλοι   του   Νεστορίου,  φυλακίστηκαν  ο Άγιος   Κύριλλος   και  ο  Επίσκοπος   Εφέσου.  Με  επέμβαση  της   ευσεβούς Πουλχερίας, αδελφής του αυτοκράτορα, ο Θεοδόσιος Β’ κάλεσε να εμφανισθούν ενώπιών του αντιπρόσωποι των δύο πλευρών.  Τους   άκουσε και   αποδέχθηκε   τις  θέσεις  των  Ορθοδόξων.  Τότε   επικυρώθηκαν   από όλους  τα  Πρακτικά   της   Γ’   Οικουμενικής   Συνόδου.

Ο   Άγιος   Κύριλλος   κοιμήθηκε  οσίως  με  ειρήνη,  στις   27   Ιουνίου   του  έτους 444  μ.Χ.   Δικαίως  ο  Άγιος  Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε «σφραγίδα   των   Πατέρων».

Η   Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δυο Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου, πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό   τους   στις   18   Ιανουαρίου.       
Η   Σύναξη   των   Αγίων   Αθανασίου   και   Κυρίλλου   ετελείτο  στη  Μεγάλη Εκκλησία.

Απολυτίκιον.   Ήχος   γ’.  Την   ωραιότητα.
Ως   βρύσις   δίκρουνος,  λαμπρώς   βλυστάνετε,  δογμάτων  πέλαγος,  πάσι   τοις πέρασιν,   Ιεραρχών η ξυνωρίς, εκφάντορες των αρρήτων, Πάτερ Αθανάσιε,  της   Τριάδος  το   όργανον,   και   θεόφρον   Κύριλλε,   Θεοτόκου  ο πρόμαχος,   σοφίας  ουρανίου   κρατήρες,  πάσι   ζωής   κιρνώντες   πόμα.

Κοντάκιον.   Ήχος   δ’.  Επεφάνης   σήμερον.         
Ιεράρχαι μέγιστοι της ευσεβείας, και   γενναίοι   πρόμαχοι,  της   Εκκλησίας του   Χριστού,   πάντας   φρουρείτε  τους  ψάλλοντας·   Σώσον   Οικτίρμον,   τους πίστει   τιμώντάς   σε.

Μεγαλυνάριον.
Άνθραξ  Αθανάσιος  νοητός,  ώφθη  καταφλέγων, την Αρείου  ύλην  σαθράν· κύρος δε δογμάτων, ο Κύριλλος παρέχει, ελέγχων Νεστορίου, την αθεότητα.

Saint Cyril the Patriarch of Alexandria

Saint Cyril lived during the reign of Emperor Theodosius the Great (408 - 450 AD) and was born around 370 or 375 AD. in Alexandria by wealthy parents of Greek city society. He was warm and lively, anxious, bold, energetic and very active. He was distinguished for his ingenuity, speed and determination in his actions and, above all, for his persistence, impetuosity and unyielding in the pursuit of the goals for which he was fighting. He had a strong sense of Orthodox ecclesiastical tradition and his love for peace and ecclesiastical unity, and his sense of duty and his pure enthusiasm for the truth made him unafraid to perform his ministry and as a capable fighter. For all these gifts he is rightly regarded as one of the Great Fathers and Teachers of the Church and the foremost defender of the sacred tradition.

He was the nephew of Patriarch of Alexandria Theophilos, whom he always gratefully mentioned. He received extensive education in Alexandria and even in the renowned Catechism School, where he attended the traditions of the great teacher of the Blind Gemini School. He also studied at the Philosophical Schools of Alexandria and supplemented his studies with further special studies of the door and Christian philosophy, as evidenced by his reasoning and writings.

When studying the Bible, he applied the sound and correct interpretation method, by which he always sought to research the composition of the text and then to seek its meanings. In the interpretation of the Bible and in general the exposition of the doctrines, he preferred faith more, having as the criterion of Orthodoxy the tradition of the Church, but where he considered it necessary he also used the word.

For his better spiritual development and fuller training, he sought refuge in Egyptian monasteries where he practiced for some time. He even said in this regard: "On the hands of the fathers of the Orthodox and Saints." Indeed, in those days, Egypt's lonely life was at a high threshold, from which it had begun to weaken, especially after the violent attacks against Theophilus by reason of the Orinist parties.

Indeed, according to some information, Saint Cyril was sent by his uncle Theophilos, after his studies, to the monasteries of Nitria where he lived for five years in the monastery of Saint Makarios, studying the Bible and practicing under the guidance of the elder Serapius.

It is not known exactly when he entered the ranks of the sacred clergy, but after completing his 26th year, he was ordained a reader and later ordained deacon and elder by his uncle Theophilos.

After Theophilos' death on October 15, 412 AD, he was promoted as his successor, as was Archbishop Timothy, who was a remarkable clergyman, and was particularly well-liked in the aristocracy of Alexandrian society and in the public administration of the city. The Archbishop of Alexandria was finally elected Saint Cyril, who was enthroned on October 17, 412 AD. and he has governed the Church of Alexandria for 32 years, always having the strong sense that he had the throne of the Evangelical Mark.

Saint Cyril, on the one hand, controlled social inequality, catered to the affliction of the rich and bad habits, as well as many other phenomena of prosperous society, on the other hand did not display to the faithful the ideal of Christian life and love for them. live a life in harmony with the will of God and their Christian name.

The Saint considered it his primary duty to deal with various sects and schisms, the remnants of which are still preserved, as are those of the Aryans, Marcion, Pavlos Samosatheos, the Natives. He also turned against the Nationalists, who influenced the people through their magic, astrology and superstitions and their oracle in Menuthi. This oracle was dealt with by the transfer of the sacred relics of the Witnesses of Cyrus and John and the Virgin Theoctist, Eudoxia, and their mother Immortality to the temple of the Evangelists, which was built by Theophilus and whose remains were found by an apostle.

Saint Cyril also turned against the Jews because they were biased in their favor by the governor of Orestes and behaved defiantly against Christians. The Saint also faced the heretical doctrines of Pelagios and the end of Nestorian. His struggle against Nestorius or Monophysitism filled the story of this Great Father of the Church.

Nestor, Archbishop of Constantinople since April 428 AD, created the heresy of Monophysitism. That is, he denied the constitutive union of the two natures in Christ, divine and human, accepted only their rent or relevance and regarded the Virgin not as Theotokos, but as "Christotokos" or "man-made". Saint Cyril preserved the Christology of the Church from the error of heretics, teaching the truth of the Church. Christ in His Divine nature is described by Saint Cyril as "the Father is the Son, and for us the Word," "the Word of God," "the Father of God", who is the Divine Word and who "financially graduated" us in humanity "," beings of flesh "and" of us as human beings "," in the nature and in substance of the flesh. " Thus, the Virgin is Theotokos, because the term also includes the fact of the Divine Incarnation of the Word, the fleshly birth of God from the Virgo, and the hypostatic union of the two natures in his face. Mount Theotokos perfectly sums up the unity of the face of Christ.

In 430 AD, the Council convened in Alexandria by Saint Cyril, formulated in 12 curses the teachings that Nestorian had to renounce. The scandal that created and upset the Church from Nestorian teaching was great. This forced the emperor Theodosius II to convene on June 7, 431 AD, at Ephesus, the Third Ecumenical Council. The Council met on November 22, 431 AD. chaired by Saint Cyril. Nestorio didn't show up. The Council condemned Nestorian's malicious teaching and the sermon itself and continued its work on other matters. The Archbishop of Antioch and the Bishops around him arrived too late. Upon learning of the conviction of Nestorius, they met in their own Synod, expelled all the members of the Third Ecumenical Council, and removed Saint Cyril and Bishop Ephesus Memnon. By imperial decree, issued after a memorandum by the royal commissioners, who were friends of Nestorius, Saint Cyril and Bishop of Ephesus were imprisoned. With the intervention of the pious Pulchery, the emperor's sister, Theodosius II invited representatives of the two sides to appear before him. He listened to them and accepted the positions of the Orthodox. Then all the minutes of the Third Ecumenical Council were ratified.

Saint Cyril slept peacefully on June 27, 444 AD. Saint Anastasios the Sinaite was rightly called "the Seal of the Fathers".

The Church wanted to twin the memory of her two Great Fathers and the Archbishops of Alexandria, the Great Athanasius, a protagonist against Arianism, and St. Cyril, a protagonist against Nestorianism, and set their meeting on 18.

The Synagogue of Saints Athanasius and Cyril was in the Great Church.

Absolutely. Sound c. The beauty.

As a fork fountain, brilliantly flow, doctrine of the sea, all passing, Hierarchs or Xenophobes, manifesters of the Aretas, Father Athanasius, Trinity the Organ, and Theophronius Cyril, Theotokos the Creator, the Wise.

It's close. Sound d. Impressive today.

Hierarchs of piety, and valiant basemen, of the Church of Christ, always guard them by chanting; Saxon Ockyrmon, believing them in honor.

Magnificent.

Anthrax Athanasius conceited, avenger of ignorance, the Aryan substance of Saturn;