Ο Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Καθηγητής της Ερήμου

Ο   Όσιος Θεοδόσιος καταγόταν από  την   κωμόπολη   της   Μωγαρισσού, η  οποία    ανήκε στην επαρχία της Καππαδοκίας. Έζησε κατά τους χρόνους   του   Λέοντος   του    Θρακός   και   έφτασε    έως   και   τους χρόνους  του   αυτοκράτορα   Αναστασίου  (491 – 518 μ.Χ.).    Ο  πατέρας του   ονομαζόταν   Προαιρέσιος   και    η   μητέρα   του   Ευλογία.   Ήταν και   οι   δυο   ευσεβείς   και   πιστοί  άνθρωποι.   Ο   Θεοδόσιος   όμως,   από   θείο   ζήλο,   δεν   ακολούθησε   την   έγγαμο  ζωή, αλλά  το μοναχικό βίο. Γι’ αυτό έφυγε από την πατρίδα του και πήγε στα Ιεροσόλυμα   να   προσκυνήσει   τους   Αγίους   Τόπους.   Στη    συνέχεια μετέβη   στην Αντιόχεια, όπου επισκέφθηκε τον Άγιο Συμεών τον Στυλίτη, ο  οποίος  τον εμύησε   στα   της   μοναχικής   πολιτείας   και   της αρετής  και του προείπε ότι θα γίνει ποιμένας πολλών λογικών προβάτων.  Ασκήτεψε κοντά στο θαυμαστό και ενάρετο ασκητή, που ονομαζόταν Λογγίνος, με τον οποίο μαζί μελετούσε, συζητούσε και προσευχόταν   και   του   οποίου   σπούδαζε   την   πνευματική    διαύγεια και    τη   μεγάλη   ταπεινοφροσύνη.

Ο   Όσιος   Θεοδόσιος    από   την   προσευχή    και   την    άσκηση,   έφθασε σε   τόσο   ύψος   ηθικής    τελειότητας,   ώστε   να  επιτελεί,  με   την   χάρη του   Θεού,   θαύματα.   Ο   Άγιος   είχε   κατασκευάσει   έναν   τάφο   για τον εαυτό  του,   ώστε   βλέποντάς   τον   να   ενθυμείται   το   θάνατο.   Τον  τάφο  αυτόν   εγκαινίασε  με   τον   θάνατό   του   ένας   Άγιος ασκητής,   ονόματι Βασίλειος. Τον ασκητή λοιπόν αυτόν, ενώ είχε πεθάνει, μόνο ο Θεοδόσιος και ένας   άλλος   μοναχός   τον   έβλεπαν   να στέκεται  ανάμεσα   στους   άλλους   μοναχούς   και   να   συμψάλλει. Στους   υπόλοιπους    μοναχούς   ο   Βασίλειος   ήταν   αθέατος.   Ένα   άλλο    θαύμα   του   Αγίου,   είναι   το   ότι   σε   έναν   τόπο   στον   οποίο πρόκειται   να   ιδρύσει   μοναστήρι,   άναψε  σβησμένα   κάρβουνα,   χωρίς να   έχει   φωτιά.

Αλλά   και    το   προορατικό   χάρισμα   είχε   λάβει   από   τον  Θεό   ο Άγιος.   Έτσι   προείπε   την   καταστροφή   που   θα   γινόταν   στην Αντιόχεια   από    μεγάλο  σεισμό.

Ο Όσιος Θεοδόσιος υπήρξε και καθηγητής πολλών μοναχών  στην ασκητική   ζωή.   Δεν  άργησε έτσι πλησίον του να σχηματισθεί  κοινοβιακή   ζωή  που  τον είχε  ως  κέντρο   και    οδηγό.   Ο    υπερβολικός αριθμός   των   μοναχών   που   συγκεντρώθηκαν    κοντά   του,   τον   έκανε  να   σκεφθεί   που    θα   ήταν   προτιμότερο  να   ιδρύσουν κοινοβιακό   μοναστήρι.   Μετά από προσευχή και σκέψη εξέλεξαν ερημικό  τόπο, πέραν  της   Νεκράς   Θάλασσας,   η   οποία   απέχει   από τα   Ιεροσόλυμα   αρκετές   ώρες.   Εκεί    το μέγα πλήθος της αδελφότητας,   έκτισε  σε   λίγο   χρόνο   μονή  με εκκλησία και νοσοκομεία,  καθόσον  η   φήμη   του   Οσίου    Θεοδοσίου του  Κοινοβιάρχου   έφερε   εκεί    πλήθη   που   ζητούσαν   την   συμβουλή   του, την   ευλογία  του   ή   την   υλική   του   βοήθεια.   Εκείνος   τους δεχόταν πατρικά πάντοτε, τους καθοδηγούσε, τους ενθάρρυνε ή τους παρακαλούσε, σαν να ήταν αυτός που έπασχε και είχε ανάγκη της ιατρείας.  Στις  ώρες   του   μεσονυκτίου   ανέτεινε  τα   χέρια   του   στον ουρανό   και   ζητούσε  ενίσχυση  και   χάρη   και   άφεση    για   ανθρώπους, προς τους οποίους προ ολίγων ωρών ήταν εντελώς  άγνωστος.

Ο  Όσιος  Θεοδόσιος, αφού έφθασε σε βαθύτατο γήρας, κοιμήθηκε με ειρήνη.   Η   είδηση της   κοιμήσεώς   του   διαδόθηκε   σαν   αστραπή.   Και έτρεξαν   πολλοί,   λαϊκοί,   κληρικοί    και    μοναχοί, ακόμη και  Επίσκοποι, για να ασπαστούν  το  ιερό λείψανο  του Αγίου ανδρός, που  στάθηκε  για   όλους   φιλόστοργος   πατέρας και  προστατευτικός αδελφός.   Και    αυτός  ακόμη   ο   Πατριάρχης    Ιεροσολύμων   προσήλθε να  ασπασθεί  και  να παραστεί  στην   εξόδιο    Ακολουθία. Μεγάλη   δε υπήρξε   η   συγκίνησή του, όταν βρέθηκε ενώπιον του   ιερού  σκηνώματος   του    Οσίου.   Η  σύναξή του ετελείτο  στο σεπτό  Αποστολείο    του   Αγίου   Αποστόλου   Πέτρου,   που    ήταν    κοντά   στην   Αγία   Σοφία.       

Απολυτίκιον.   Ήχος    πλ. α’.  Τον  συνάναρχον   Λόγον.

Αρεταίς  θεοσδότοις  εκλάμψας Όσιε, Μοναστικής πολιτείας ώφθης λαμπρός χαρακτήρ, και  φωστήρ   θεοειδής   Πάτερ    και   έξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, των Αγγέλων μιμητά, θεράπων ο της Τριάδος· ήν  εκδυσώπει    απαύστως,   ελεηθήναι   τας   ψυχάς    ημών.  

Κοντάκιον. Ήχος   πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Πεφυτευμένος   εν    αυλαίς    ταις    του    Κυρίου   σου

Τας   σας   οσίας   αρετάς   τερπνώς   εξήνθησας

Και   επλήθυνας   τα   τέκνα    σου    εν    ερήμω,

Των   δακρύων   σου    τοις    όμβροις    αρδευόμενα,

Αγελάρχα   των    Θεού   θείων   επαύλεων·

Όθεν   κράζομεν,   χαίροις   Πάτερ   Θεοδόσιε.          

Μεγαλυνάριον.

Δόσιν   θεοδώρητον  ειληφώς,   δόσεσιν   οσίαις, τας χορείας των Μοναστών,   ιερώς ρυθμίσας, δοτούς Θεώ   προσήξας, τους σοι εφαπομένους,    ω    Θεοδόσιε.

Saint Theodosius the Parliamentarian and Professor of the Desert

Saint Theodosius came from the town of Mogarissos, which belonged to the province of Cappadocia. He lived during the reign of Leo of Thrace and reached the times of Emperor Anastasios (491-518 AD). His father was called Opereus and his mother was a Blessing. They were both pious and faithful people. But Theodosius, out of divine zeal, did not live a married life, but a lonely life. So he left his homeland and went to Jerusalem to worship the Holy Land. He then went to Antioch, where he visited Stymeon the Stylite, who enlisted him in the lonely state and virtue and foretold him to become a shepherd of many sensible sheep. He practiced near the miraculous and virtuous ascetic, named Longinus, with whom he studied, discussed, and prayed, with whom he studied spiritual clarity and great humility.

By prayer and exercise, Theodosius reached such a high level of moral perfection that he could perform miracles, by the grace of God. The Saint had built a tomb for himself so that you could see him remembering death. This tomb was inaugurated by the death of a saintly ascetic named Basil. So the ascetic, while he was dead, only Theodosius and another monk saw him standing among the other monks and making a contribution. To the rest of the monks Basil was invisible. Another miracle of the Saint, is that in a place where he is going to set up a monastery, he lit burning coals without fire.

But the sacred gift had also been received from God by the Saint. This predicted the devastating earthquake in Antioch.

Saint Theodosius was also a teacher of many monks in ascetic life. It did not take long for him to form a communal life that had him as a center and guide. The excessive number of monks gathered near him made him think that it would be preferable to establish a monastery. After prayer and thought, they chose a desert place beyond the Dead Sea, which is a few hours' drive from Jerusalem. There the large crowd of the fraternity built a monastery with churches and hospitals in a short time, since the reputation of HH Theodosius of the Parliament brought crowds seeking his advice, blessing or material assistance. He was always patronizing them, guiding, encouraging, or pleading with them, as if he were the one who needed and needed medical care. At midnight he raised his hands to heaven and demanded reinforcement and grace and forgiveness for people whom he had been completely unfamiliar with for a few hours.

Saint Theodosius, after reaching a very old age, slept in peace. The news of his sleep spread like lightning. And many, lay, clergy and monks, even bishops, ran to embrace the sacred relics of the holy man, who stood for all a loving father and protective brother. And he too, the Patriarch of Jerusalem, came to embrace and attend the Succession Exodus. He was not thrilled when he was found in front of the sacred scene of Hosios. His gathering was at the sepulcher of St. Peter the Apostle, which was near Hagia Sophia.

Absolutely. Sound a'. Co-captain Logon.

Aristotle Theodosius the flamboyant Hosei, Monastic State of a brilliant character, and the theorist of the divine Father and heiress, Theodosius the Wise, of the imitating Angels, the healers of the Trinity;

It's close. Sound d. I miss her.

Guarded in the courtyard of your Lord

Your pretty virtue I am totally exasperated

And you killed your children in the wilderness,

Your tears in the water,

Angels of God the Divine Heirs;

Everywhere we cry, happy Father Theodosius.

Magnificent.

Dedication to God, donation of gods, Monastery dance, sacred rhythm, God-given gifts, obedience to You, Theodosius.