Ὁμιλία στὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς

«Ὁ  διψῶν  ἐρχέσθω  πρὸς  με  καὶ  πινέτω» (Κοντ. ἑορτῆς)

            Ἡ    μεγάλη  ἑορτὴ  τὴν   ὁποία  καὶ   ἑορτάζουμε  σήμερα,  ἀγαπητοί μου  χριστιανοί,  ἡ   ἑορτὴ  τῆς  Μεσοπεντηκοστῆς,ἀποτελεῖ  μία  ἐκ  τῶν    μεγαλύτερων   ἑορτῶν   τοῦ  Χριστιανισμοῦ. Γιατὶ   ἡ  ἑορτὴ   αὐτὴ  ἀναφέρεται  στὴ   διδασκαλία  τοῦ   Κυρίου ἡ ὁποία  ἔγινε    κατὰ  τὴν  ἑορτὴ τῆς  Σκηνοπηγίας.  Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ    ἔχει  σχέση,  ἐπίσης,    μὲ  τὴν  πρόσκλησι  τοῦ  Κυρίου  μας πρὸς    τοὺς  Ἰουδαίους, ἀλλὰ καὶ πρὸς  ὅλους  ἐμᾶς   λέγοντας:  «ὁ διψῶν   ἐρχέσθω   καὶ  πινέτω». Ἡ       πρόσκλησι  αὐτὴ τοῦ Κυρίου  καλεῖ   τοὺς   ἑβραίους, ἀλλὰ  καὶ ὅλους ἐμᾶς  νὰ   πιστεύουμε  ἀληθινὰ   σ’Αὐτόν,   διότι ὁ Χριστὸς  μᾶς  δίδει  τὸ  Φῶς  τῆς  ἀληθινῆς  ζωῆς.  

            Ἡ  ἑορτὴ  τῆς  μεσοπεντηκοστῆς,  ὅμως,    δὲν   ἔχει  καμμία    σχέση   μὲ   τὴν   ἑορτὴ   τῆς   σκηνοπηγίας  τῶν ἑβραίων,  διότι   ἡ ἑορτὴ  αὐτὴ   χαρίζει  στοὺς  χριστιανοὺς  τὴ  θεία   Χάρη   τοῦ   Χριστοῦ μας,  ἐνῶ ἡ Σκηνοπηγία  ἦταν  ἕνας  τύπος   μόνο.    Ἡ    ἑορτὴ   τῆς  Σκηνοπηγίας  εἶναι    ἀκόμα   καὶ  ἕνας    σύνδεσμος  τοῦ  Πάσχα  καὶ  τῆς  Πεντηκοστῆς  τῆς  Χάριτος.

Ἡ  ἑορτὴ  αὐτή, ἡ ὁποία  ἑορτάζεται  στὸ  μέσον  τῆς  μεγάλης  ἑορτῆς   τῆς Πεντηκοστῆς  ὑπενθυμίζει  σὲ ὅλους μας  ὅτι  δὲν  θὰ  πετυχαίναμε ποτὲ  τὴ κάθαρση   τῶν  ψυῶν μας ἄν δὲν  ἐρχόταν ὁ Χριστός,  καὶ ἄν  δὲν   πέθαινε καὶ   ἀνασταίνονταν,   μὲ  συνέπεια  νὰ  ἐπιτελοῦμε ἀκολούθως  τὶς ἑορτὲς  τῆς   μεσοπεντηκοστῆς   καὶ    τῆς  Πεντηκοστῆς τῆς   Χάριτος.  Γιατὶ,   ὅπως    γνωρίζουμε, μόνο    τὸ       Πάσχα καὶ  ἡ   Πεντηκοστὴ   φέρνουν  τὴ  σωτηρία  στὸν   ἄνθρωπο.

 Ὅπως, δηλαδή, ἡ   Σκηνοπηγία  ἔφερνε  τὴν  «κάθαρση» τῶν ἑβραίων,   ἔτσι   καὶ   οἱ χριστιανοὶ  καθαίρονται    ψυχικῶς    καὶ    σωματικῶς διὰ  τῆς ἑορτῆς  τῆς  Πεντηκοστῆς.                            

            Τρεῖς   μεγάλες  ἑορτὲς  εἶχαν  οἱ ἑβραῖοι: Τὸ  Πάσχα (=πέρασμα),  ὅπου     θυμόντουσαν   καὶ    τὸ   πέρασμά  τους  ἤ   τὴν  ἔξοδό   τους    ἀπὸ   τὴ   γῆ   τῆς σκλαβιᾶς   τῆς  Αἰγύπτου, ὁδεύοντας  πρὸς   τὴ  γῆ  τῆς  Ἐπαγγελίας   καὶ   τῆς    ἐλευθερίας ποὺ τοὺς ὑποδείκνυε  ὁ Θεός.   Ἡ  δεύτερη  ἑορτὴ   τῶν   ἑβραίων εἶναι  ἡ   ἑορτὴ   τῆς   Πεντηκοστῆς,   κατὰ    τὴν    ὁποία   ἑορτάζονταν  γίνονταν      ἀνάμνησι  τῶν    40  ἐτῶν  ποὺ  ἔμεναν  στὴν  ἔρημο οἱ ἑβραῖοι   μέχρι  νὰ  ὁδηγηθοῦν  ἀπὸ  τὸ   θεὸ   διὰ     τοῦ   Μωϋσέως   στὴ   γῆ  τῆς  Ἐπαγγελίας,  ἀφοῦ  πρῶτα     ὁ  Μωϋσῆς  ἔλαβε  ἀπὸ  τὸ  Θεὸ    τὶς   Δέκα  Ἐντολὲς    καὶ  τὶς   ἔδωσε  στοὺς  ἑβραίους   καὶ  πρὸς   ὅλους  ἐμᾶς.  Ἡ   τρίτη,   τέλος,   ἑορτὴ   τῶν   ἑβραίων   εἶναι   ἡ   Σκηνοπηγία,   ἡ ὁποία    ἑορτάζετο   ἐπὶ  μία    ὁλόκληρη   ἑβδομάδα,  ἑβδομάδα   ἡ   ὁποία   εἶχε      ὡς   σπουδαιότερη   ἡμέρα   τὴν  τελευταία    ἡμέρα   τῆς   ἑορτῆς.

          Οἱ   ἑορτὲς   αὐτές,  ὅπως   λέγαμε   καὶ    ἄλλοτε,    εἶναι  τύπος  καὶ    τῶν  δικῶν   μας   ἑορτῶν. Γιατὶ    ὁ  Χριστός,      ὡς          Μόνος    καὶ   Ἀληθινὸς    Σοφός,  τελειοποιεῖ    τὴν   ἑορτὴ   αὐτὴ, διότι  εἶναι   Αὐτὸς    ποὺ  ἔδωσε    στοὺς    ἑβραίους   τὴν   ἑορτὴ   αὐτή.    Ὁ Χριστὸς    δὲν   ἦταν    διδάσκαλος  ὅπως   οἱ  Γραμματεῖς,   ποὺ    ἄκουγαν  μὲν  τὸ  Χριστό,      ἀλλὰ  δὲν  ἐφήρμοζαν  ὅτι   ζητοῦσε.   Ὁμολογοῦσαν   πάντως ὅτι   «οὐδέποτέ  δὲν   δίδαξε  ἔτσι    ἄνθρωπος,   ὅπως  διδάσκει  αὐτὸς  ὁ   ἄνθρωπος, ὅπως  διδάσκει  δηλαδὴ  ὁ  Χριστός».  Γιατὶ   ἡ    διδασκαλία  τοῦ   Χριστοῦ  εἶχε    καὶ στενότατο  σύνδεσμο  μὲ  τὰ  ἄπειρα  θαύματά   Του.  Ὡς    Ἰατρὸς  ψυχῶν καὶ σωμάτων,   ὁ Χριστός,   θεράπευε  ἑκατοντάδες,  καὶ χιλιάδες ἀνθρώπους  στὴ   Παλαιστίνη.  Ἐκτὸς  ὅμως  ἀπὸ  τὰ  θαύματα  τοῦ   Χριστοῦ   ποὺ   ἀφοροῦσαν    τὶς    θεραπεῖες   τῶν   σωμάτων  ἔχουμε καὶ  τὰ  θαύματα  ποὺ  ἀφοροῦσαν  στὶς θεραπεῖες  τῶν  ψυχῶν.  Οἱ      σκληρόκαρδοι  ὅμως    καὶ ἀπερίτμητοι  τῇ  καρδίᾳ    ἰουδαῖοι  ἤθελαν   νὰ ρίξουν    πέτρες   κατὰ   τοῦ   Ἰησοῦ,  καὶ νὰ   τὸν σκοτώσουν.

            Ὅποιος διψᾶ, λέει  ὁ Κύριος,  ἄς   ἔρθει   κοντά   μου  καὶ   θὰ   ξεδιψάστει,    πίνοντας     ἀθάνατο   πνευματικὸ  νερὸ  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατὶ   οἱ   πιστοὶ  στὸ    Χριστό  μας   λαμβάνουν  μέσα  τους  τὸ φῶς  τοῦ   Ἁγίου  Πνεύματος   τὸ  ὁποῖο        φωτίζει  «πάντα    ἄνθρωπον   ἐρχόμενον   εἰς   τὸν   κόσμον».  (Ἰω. 1,9)  

           Ἀδελφοί μου! Ἡ     διδασκαλία  τοῦ  Χριστοῦ   μας,   ἡ ὁποία  διδάσκεται  διὰ   τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἁγίου  Του Εὐαγγελίου  δὲν  ἀποδεικνύουν  μόνο  ὅτι  ὁ Χριστός  μας  εἶναι    τέλειος  ἄνθρωπος, χωρὶς   ἁμαρτία  βέβαια,  ἀλλὰ   καὶ   ὅτι   εἶναι   καὶ    τέλειος  Θεός.   Καὶ   ὡς    τέλειος    Θεὸς   ἔχει    καὶ    τὴν    Σοφία  σὲ  τέλειο   βαθμό.   Ἄν   ὁ  πρῶτος   Ἀδάμ,    πρὸ τῆς παρακοῆς,  εἶχε  μὲν    σοφία,   ὁ   Χριστὸς    ὅμως  ὡς       νέος  Ἀδάμ   ἔχει ὅλη  τὴν    Σοφία  ἐντός  Του.   Γι’ αὐτὸ   καὶ   μεῖς,   ἄν ποθοῦμε   τὴν  ἀληθινὴ  διδασκαλία  τοῦ   Χριστοῦ  μας,     ἄς    πορευτοῦμε   τὴν   ἀληθινὴ   ζωὴ    τῆς  Ἐκκλησίας    μας,   ὅπως  αὐτὴ  διδάσκεται  διὰ  τῶν μεγάλων ἑορτῶν  τοῦ Χριστιανισμοῦ.  Ἄς  μὴ    ἐπιλέγουμε   τὶς   ἐκπομπὲς    τῆς   τηλεόρασης  γιὰ νὰ  βροῦμε   τὴ   χαρά   μας,  γνωρίζοντας ὅτι   ἡ  τηλεόραση προβάλλει  ἐνίοτε  καὶ     ἄσεμνα  προγράμματα, ἀλλὰ  ἄς  ἀγαποῦμε  νὰ       πηγαίνουμε  στοὺς  ὀρθόδοξους  Ναούς,  ὅπου   θὰ    παρακαλοῦμε    τὸ    Θεό  μας  νὰ  μᾶς  προφυλάσσει  ἀπὸ   τὶς   μεθοδεῖες    τοῦ   σατανᾶ.   Ἡ    ἑορτὴ    αὐτὴ  τῆς  Μεσοπεντηκοστῆς,  ἀγαπητοί  μου,  τὴν   ὁποία   καὶ    ἑορτάζουμε  σήμερα,   ἐλπίζω   καὶ   εὔχομε   νὰ  μᾶς  ὁδηγήσει  ὅλους  μας  στὸ  φῶς τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος.  Ἀμὴν!