Ο Όσιος Παχώμιος ο Μέγας

Ο   Όσιος   Παχώμιος   γεννήθηκε  το   292   μ.Χ.  στην   Κάτω   Θηβαΐδα  της Αιγύπτου  από   γονείς   ειδωλολάτρες   και   έζησε   κατά  τους   χρόνους  του αυτοκράτορος   Κωνσταντίνου   του    Μεγάλου  (306 – 337 μ.Χ.).   Στο   στρατό, στον οποίο κατετάγη, γνωρίσθηκε με Χριστιανούς στρατιώτες και  διδάχθηκε  από  αυτούς  τα  της Χριστιανικής πίστεως. Όταν  δε  απολύθηκε από  τις  τάξεις  του  στρατού,    εγκατέλειψε    τον   κόσμο   και  αφού   μετέβη    στην    Άνω   Θηβαΐδα,   βαπτίσθηκε  και  εκάρη  μοναχός.

Επιθυμώντας  μεγαλύτερη  ησυχία, για  να  αφοσιωθεί  στην  ερημική  ζωή  και την άσκηση, κατέφυγε στην έρημο και ετέθη υπό  την   πνευματική καθοδήγηση του περίφημου  ησυχας   τού   Παλάμονος  († 12   Αυγούστου),    του οποίου    έγινε   τέλειος   μιμητής.

Μετά   την   κοίμηση  του  πνευματικού του πατέρα, περί  το    320   μ.Χ.,  κατέφυγε σε   έρημο   νησίδα   του    Νείλου,  στη  νήσο  Ταβέννη  της    Άνω  Θηβαΐδος,  όπου   βοηθούμενος  και  από  τον    ασπασθέντα    το  μοναχικό    σχήμα    αδελφό   του   Ιωάννη,  ίδρυσε   μικρή   μονή.

Η  φήμη   της  αγιότητας και  της  συνέσεώς  του,  είλκυσε   πολλούς  μοναχούς, εξαιτίας δε   τούτου  ολοένα και  μεγάλωνε  τη  μονή  του,    ώστε  σε   διάστημα ολίγων  ετών  αυτή  να    αριθμεί   περισσότερους  από    14.000  μοναχούς.  Έτσι  ο   Όσιος  Παχώμιος  έγινε  ένας  από    τους   μεγάλους  οικιστές    και    ασκητές    της   ερήμου.

Ο  Όσιος  Παχώμιος  θεωρείται  θεμελιωτής  της κοινοβιακής  οργανώσεως των   ασκητών.  Όπως φαίνεται   από   τη   Λαυσαϊκή    Ιστορία, βιβλίο   που  έγραψε   ο   Παλλάδιος περί  το  420   μ.Χ.,   οι   μοναχοί  του Παχωμίου,   που   ονομάζονταν Ταβεννησιώτες, ζούσαν ανά τρεις   σε   μικρά οικήματα. Ο Όσιος  Παχώμιος  επέβαλε  στους μοναχούς  κοινή    προσευχή  κάθε  πρωί  και βράδυ (συνολικά βέβαια οι μοναχοί προσεύχονταν, σύμφωνα με τον Κανόνα,  δώδεκα  φορές την ημέρα και  δώδεκα τη νύχτα), κοινή  εργασία, κοινά έσοδα,  κοινές  δαπάνες,  κοινά γεύματα   και  ομοιόμορφη    ενδυμασία. Τα  γεύματά  τους  αποτελούνταν  από  φυτικές  τροφές  και    τυρί.   Κατ’  αυτά    οι   μοναχοί  δεν   μιλούσαν   μεταξύ   τους   και,   γι’ αυτό,   συνεννοούνταν   με  νεύματα. Κάλυπταν  δε   τα  πρόσωπά   τους   κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να βλέπουν μόνο την τράπεζα. Η  ομοιόμορφη  στολή   τους   αποτελείτο από τα εξής   ενδύματα:   λινό   χιτώνα («λεβιτωνάριο»), που έφθανε  λίγο   κάτω   από  τα   γόνατα   και   ζωνόταν  με  ζώνη,  λευκό  μαλλοφόρο ένδυμα  αιγός  ή προβάτου  («μηλωτή»),    επίσης  ζωσμένο,  που  έφθανε  ως  τα γόνατα  και  είχε    τη   μαλλοφόρο    όψη    προς τα    έξω,    κωνοειδές   κουκούλιο,   που   στό   πίσω  μέρος   έφθανε  ως   τους ώμους, και μικρό λινό ωμοφόριο («μαφόριον»  ή  «μαφόριον»),  που  κάλυπτε  συνήθως  τον  αυχένα  και  τους ώμους.  Υποδήματα  σπανίως   χρησιμοποιούσαν.

Οι  Ταβεννησιώτες    μοναχοί   κοιμούνταν  καθήμενοι    και    κοινωνούσαν των   Αχράντων Μυστηρίων κάθε Σάββατο  και   Κυριακή.  Διαιρούνταν   σε  είκοσι   τέσσερα   τάγματα,   καθένα   από   τα     οποία  χαρακτηρίζονταν  με  ένα   γράμμα   της   αλφαβήτου, ανάλογα με την  κατάσταση  και    τον   τρόπο συμπεριφοράς   εκείνων  που  το    αποτελούσαν.

Πνεύμα οργανωτικό και απαράμιλλος στην καθοδήγηση και  δια   κυβέρνηση προσώπων και πραγμάτων,   κατόρθωσε   να   διατηρήσει μεταξύ του  πλήθους της περί αυτόν αδελφότητας  πειθαρχία   και  αγάπη, φροντίζοντας ως φιλόστοργος  πατέρας  για  τις  πνευματικές  και    υλικές  τους  ανάγκες,  δια  δε των σοφών συμβουλών του και  του  παραδείγματός του  να   τους    ενθαρρύνει   στον   αγώνα  προς  την  αγιότητα.  Λόγω    της θεοσεβείας και  της  θεοφιλούς δράσεώς του ο  Όσιος Παχώμιος προικίσθηκε  από  τον    Θεό  δια  της   χάριτος  της   θαυματουργίας   και επιτέλεσε  πλείστα   όσα   θαύματα.
Το   348   μ.Χ. περιποιούμενος ο ίδιος τους   μοναχούς   που   ασθένησαν   από πανώλη,   αρρώστησε   και   ο  ίδιος  και  μετά  από  λίγο  πέθανε.  Τον   Όσιο Παχώμιο  διαδέχθηκε   στην   ηγουμενία   της   μονής   ο    Όσιος   Θεοδόσιος   ο Ηγιασμένος   († 16   Μαΐου).

Απολυτίκιον.  Ήχος  πλ. α’.   Τον   συνάναρχον   Λόγον.           
Αγελάρχης   εδείχθης   του Αρχιποίμενος, Μοναστών τας αγέλας Πάτερ Παχώμιε,   προς   την   μάνδραν   οδηγών   την   επουράνιον,   και   το   πρέπον ασκηταίς,   εκείθεν    σχήμα   μυηθείς, και τούτο πάλιν   μυήσας·   νυν   δε   συν τούτοις    αγάλλη,    και    συγχορεύεις    εν    ουρανίαις  σκηναίς.

Κοντάκιον    Ήχος   β’.   Την   εν   πρεσβείαις.         
Την   των  Αγγέλων  εν  σώματι  πολιτείαν,    επιδειξάμενος   Παχώμιε θεοφόρε,   τούτων   και    της   ευκλείας   ηξίωσαι,   τω   του   Δεσπότου  θρόνω,   συν  αυτοίς   παριστάμενος,  και    πάσι   πρεσβεύων  θείαν  άφεσιν.

Μεγαλυνάριον.
Πάχος  απορρίψας  τογεηρόν, προς  γνόφον  εισέδυς,  των   αΰλων    θεωριών· όθεν  εκομίσω,   τας   θεογράφους  πλάκας,  Παχώμιε   παμμάκαρ,    ζωής  της κρείττονος.

The Holy Pachomius the Great

Sosios Pachomios was born in 292 AD. in the Lower Thaivida of Egypt by idolatrous parents and lived during the times of Emperor Constantine the Great (306-337 AD). In the army in which he was ranked, he was acquainted with Christian soldiers and taught by them the Christian faith. When he was not dismissed from the army classes, he left the world and after going to ANO Thivaida, he was also called a monk.

Desiring more peace, to devote himself to desert life and exercise, he took refuge in the desert and was placed under the spiritual guidance of the famous palm monk († 12 August), who became a perfect mimetiser.

After the death of his spiritual father, around 320 AD, he escaped to a desert island of the Nile on the island of Tavern of Ano Thivaida, where he was assisted by John's lonely brother, who founded a small monastery.

The reputation of holiness and of his encounter brought many monks, and for that reason he was growing up his monastery, so that in a few years it numbered more than 14,000 monks. Thus Saint Pachomius became one of the great settlers and deserters of the desert.

Saint Pachomios is considered the founder of the communal organization of ascetics. As it can be seen from Lausayan History, a book written by Palladius in 420 AD, the Palaeos monks, who were called Tavensites, lived in three small houses. The Holy Pachomius imposed on the monks a common prayer each morning and evening (in total, the monks prayed, according to the Canon, twelve times a day and twelve in the night), common work, common income, common expenses, common meals and uniform clothing. Their meals consisted of plant foods and cheese. The monks did not speak to each other and, for this reason, they conspired with nods. They covered their faces in such a way that they could only see the bank. Their uniform uniforms consisted of the following linen linen, which was just below the knees and was belt-bound, white goat or sheep's garment, also worn, which reached to the knees and had the wool look outward, a conical crown, which at the back reached to the shoulders, and a small linseed ("maforion" or "maforion"), usually covering the neck and shoulders. Shoes rarely used.

The Tavennesian monks sat asleep and communed with the Achranth Mysteries every Saturday and Sunday. It was divided into twenty-four battalions, each of which was characterized by a letter of the alphabet, depending on the situation and the behavior of those who formed it.

A spirit organizational and unparalleled in the direction and government of persons and things, he managed to maintain among his brotherhood discipline and love, taking care of his spiritual and material needs as a philosophical father, and his wise counsel and his example encourages them in the struggle towards holiness. Because of his godly and divine action, Saint Pashomius was endowed with God by the grace of miracles and accomplished many miracles.

In 348 AD. feoting himself the monks who suffered from plague, he became ill and he died a while later. Osios Pachomeus succeeded the Saint Theodosios the Sanctuary († 16 May) in the monastery's monastery.

Apolyticus. Sound flat a'. The Synoptic Logos.

The clergyman of the Archbishop, the shepherds of the shepherds, Father Pahomi, to the whispering guide of the heaven, and the proper ascetic, from that which was initiated, and that you have again begun, yet you are still a godfather, and you are co-operating in heavenly scenes.

Kontakion Sound b '. The embassy.

The Angels in a body of state, demonstrating the goddess, thou and the worshiper, despise the Despot thou, plus these present, and all the apostles, divine forgiveness.

Majesty.

Thickness of rejection, to the gospel of inwardness, of the evil theories; therefore, I make amends, the plagues of the plaque, Pachomi, the mistletoe, the life of the crotch.