Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς

Ο  Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε  στη  νήσο Νάξο των Κυκλάδων το έτος 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη  και  την   Αυγουστίνα, το  γένος  Μελισσουργού. Οι   ευσεβείς  γονείς   του  τον  ανέθρεψαν  με  παιδεία και νουθεσία   Κυρίου.

Από  την παιδική του ηλικία  εξέφρασε  την έφεση και την αγάπη του προς τα όσια   και   τα   ιερά. Ήταν φιλακόλουθος και  διακονούσε πάντοτε στο  ιερό  τον  παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος   από   τον   Θεό   να   γίνει λειτουργός των αγίων μυστηρίων Αυτού  μετείχε αδιάλειπτα  στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας   με   νηστεία,   προσευχή    και    αγρυπνία.

Μετά  τον  θάνατο του πατέρα του ήλθε με την μητέρα του και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Νυμφεύθηκε, χήρευσε   όμως   νωρίς.   Η   πρεσβυτέρα   του   απεβίωσε   μόλις γεννήθηκε   το   παιδί   τους,   ο   Γιαννάκης,   που   το    μεγάλωσε   μόνος.

Ο   Κύριος   δεν   βράδυνε    να   τον   αναδείξει   λειτουργό   της   Εκκλησίας   του  και τον κατέστησε εύθετο και  εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται  διάκονος στις 28  Ιουλίου 1879,   στο   ναό    Μεταμορφώσεως της Πλάκας και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884, χειροτονείται Πρεσβύτερος  στο  ταπεινό  εκκλησάκι του  Αγίου Ελισσαίου, στο  Μοναστηράκι. Διακονεί  στο  ιερό  θυσιαστήριο επί πενήντα χρόνια περίπου (1884 – 1932), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό  ποταμό και  της    ακόμη   φτωχότερης και  απόμερης τότε εκκλησίας του  Αγίου Ιωάννου του  Προδρόμου του λεγόμενου   «Κυνηγού», στη σημερινή  οδό  Βουλιαγμένης.   Διακρίθηκε    ως ο   λειτουργικότερος   ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε   στο    ναό. Ήταν   αφιλάργυρος κατά  τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για  τροφή  λίγο ψωμί  και  λίγα χόρτα, τα  οποία συνέλεγε ο ίδιος και, κάποιες φορές, λίγο γάλα που του   πρόσφεραν βοσκοί   στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις   οποίες   τελούσε στο   ναό   του Αγίου   Ελισσαίου   Αθηνών. Αναφέρονται  και  μαρτυρίες παιδιών, ότι  τον  έβλεπαν  κατά   την διάρκεια  της   Θείας   Λειτουργίας  μεταρσιωμένο   να   στέκεται   υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  και  Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, που έψαλλαν στις άγρυπνίες τις οποίες τελούσε, εξαίρουν την σπάνια και  αγία  ιερατική  αυτού   προσωπικότητα.

Ο  παπα-  Νικόλας,   ο   λεγόμενος   «απλούς»,   ζούσε   μέσα   στην   χαρά   της Θείας  Ευχαριστίας, την  οποία τελοῦσε ανελλιπώς  κάθε ημέρα, όπως   την όριζαν οι λειτουργικοί   κανόνες    και   την   παρέτεινε επί    πολλές    ώρες,   για να έχει την   πνευματική της   απόλαυση. Πάντα   ανταποκρινόταν στο γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα και τελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως  και  παρουσίας  του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει   τον εαυτό   Του   όπως τότε στο  Μυστικό  Δείπνο.   Η   χαρά   της   Αναστάσεως,   που  βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, γινόταν οντολογική   αναψυχή και  αγαλλίαση  στον   φλεγόμενο  από  θεία   Αγάπη  Γέροντα. Η  μέθεξή  του   στην   πασχάλια   χαρά  τον  συνέπαιρνε. Δεν    ήταν  γι’ αυτόν  ένα  απλό  εφημεριακό καθήκον. Πρόφαση  ήταν  το επί  ώρες  παρατεινόμενο μνημόσυνο   των   ζωντανών   και   των   κοιμηθέντων,   από   τον   όγκο   των σημειωμάτων που  κρατούσε πάντα σε ένα δισκάκι. Στην πραγματικότητα  δεν ήθελε να   διακόψει   ποτέ   την   χαρά   της   Τράπεζας   της Ευχαριστίας, τη θέα  του  Αναστημένου  Σώματος και  Αίματος  του  Χριστού.

Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού  έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον  αιώνα μας  μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων,   οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως   και    κατά Θεόν  σοφίας, αφού  στάθηκε ο μοναδικός προστάτης   χιλιάδων   ορφανών και   πτωχών   και   έφθασε  σε   ύψος   θείας   τελειότητος,   κοιμήθηκε   οσίως    με ειρήνη   το   έτος   1932   μ.Χ.     
Η μνήμη του Αγίου ιερέως Νικολάου του Πλανά,   ύστερα   από    απόφαση της   Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τιμάται   κατά   την   πρώτη Κυριακή    του    Μαρτίου,   δια    μεταθέσεως   εκ   της   κυριώνυμης   ημέρας   αυτού.

Agios Nikolaos the Planas

Agios Nikolaos was born on the island of Naxos in the Cyclades in 1851 AD, by John and Augustine, the genus Melissourgos. His devout parents raised him with education and admonition to the Lord.

From his childhood he expressed his appeal and his love to the gods and sanctuaries. He was a stewardess and always kept the priest's grandfather Georgios Melissourgos always in the sanctuary. Designed by God to become a minister of His sacred mysteries, He has been continuously involved in the working life of the Church through fasting, prayer and vigil.

After his father's death, he came with his mother and sister to Athens, where he became their protector. He was married, but he got up early. His presbyter died as soon as his child was born, Giannakis, who grew up alone.

The Lord did not hesitate to make him a servant of his Church and made him fit and easy to use in the Gospel of Christ. He is ordained a deacon on July 28, 1879, at the Metamorphosis of Plaka, and after five years, on March 2, 1884, he is ordained a Presbyter in the humble chapel of Agios Elisaios in Monastiraki. Ministering to the holy altar for half a century (1884 - 1932), the temples and Saint Panteleimon, near the Ilissos river and even the poorest and remote then the church of St. John the Baptist so-called "hunting" in today Vouliagmeni Street. He was distinguished as the most functional priest, a man of prayer, whose life was and became a constant ministry of the Omnipotent. From "morning to night" he remained in the temple. It was a disgrace in the way and complete works of goods and charity. It was sufficient for him to feed some bread and a few greens, which he himself gathered, and sometimes some milk, which offered him shepherds in the desert area of ​​his parish. The carelessness that remained in the temple of Saint Elisaios of Athens remained unforgettable. There are also reports of children that they saw him standing up over the earth during the Divine Liturgy. Testimonies of notorious scholars, such as Alexandros Papadiamantis and Alexandros Moraitidis, who sang in their anxiety, celebrate this rare and holy priestly personality.

Papa-Nicolas, the so-called "simple," lived in the joy of the Divine Eucharist, which she continually ended every day, as the operating rules defined it, and extended it for many hours to have her spiritual delight. He always responded to the true Orthodox thought and was celebrating the mystery of the coming and presence of the Risen Lord, revealing Himself as in the Last Supper. The joy of the Resurrection, which is in the heart of the Eucharist, became an ontological recreation and jubilation in the agape of the Divine Love. His passion in paschalia joy convinced him. It was not for him a simple duty on duty. The pretext was the prolonged memorial of the alive and the sleeping, from the volume of notes he always kept on a disc. In fact, she never wanted to stop the joy of the Bank of Eucharist, the sight of the Risen Body and Blood of Christ.

The late Elder, having reached 82 years and gave unprecedented in our century testimony of heavenly gifts, loyalty, humility, simplicity, distinction, charity, exercise and wisdom God, he was the sole protector of thousands of orphans and the poor, reaching a height of divine of peace, fell peacefully in peace in 1932 AD

The memory of Saint Nicholas of Planna, after a decision of the Holy Synod of the Church of Greece, is honored on the first Sunday of March, by the transfer of this Sunday.