Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Ο   Όσιος  Ισίδωρος  ο   Πηλουσιώτης   γεννήθηκε    στην    Αίγυπτο    περί  το  360  μ.Χ.   από   γονείς   θεοφιλείς   και   ήταν συγγενής των Πατριαρχών   Αλεξανδρείας,  Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.)  και    Κυρίλλου   Α’ (412 – 444 μ.Χ.). Σε νεαρή ηλικία έλαβε μεγάλη και  θαυμαστή  θεολογική    και   φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας. Επιζητώντας    όμως   την   ησυχία,   για   να   δύναται    να    ασχοληθεί  με    το    έργο    της   ζωής του, τη μελέτη  των  Αγίων   Γραφών, αποσύρθηκε σε κάποιο μοναστήρι  στο  όρος  Πηλούσιο,  γι’ αυτό και έλαβε   το    όνομα    Πηλουσιώτης.    Αργότερα χειροτονείται  πρεσβύτερος   και  στη συνέχεια  εκλέγεται  ηγούμενος  στο   μοναστήρι του.

Το  ευγενές  και  υπέροχο  ήθος  του,  ο  υποδειγματικός  ασκητικός βίος  και  η   τεράστια   θεολογική   κατάρτισή   του   συνετέλεσαν,   ώστε ταχέως να   αποκτήσει   μεγάλο   κύρος   και   φήμη,   να   αναδειχθεί κόσμημα της Εκκλησίας του   Πηλουσίου, να   καταστεί   περίβλεπτος   και να  θεωρείται   μοναδικός   στις   ερμηνείες   χωρίων   της   Αγίας   Γραφής. Κατά   την   Γ’   Οικουμενική   Σύνοδο,   που    συνήλθε   στην   Έφεσο   το έτος   431   μ.Χ.   επί   αυτοκράτορος    Θεοδοσίου    Β’   του    Μικρού   (408 – 450 μ.Χ.),   ο    Άγιος    αναφαίνεται    με   μεγάλη    υπόληψη   και σπουδαίο    κύρος στην Εκκλησία. Έλεγχε με παρρησία τους αμαρτάνοντες,   εφώτιζε   τους   πάντες    με  το θείο του   λόγο, νουθετούσε   τους   άρχοντες,    υποστήριζε   τους   κλονιζόμενους    και ήταν   η   «μούσα   της   ημετέρας   αυλής»,   όπως   αποκαλούσε   αυτόν   ο ιερός   Φώτιος.   Συνέγραψε   δε    αρκετές  πραγματείες,    ως   και    πλήθος  επιστολών, από τις οποίες σώζονται πολλές,  με  τις  οποίες  νουθετούσε,   συμβούλευε   και   συγχρόνως εξηγούσε τις θείες και σωτήριες   Γραφές.
Ο    Όσιος    Ισίδωρος   εκοιμήθηκε  ειρηνικά  το    έτος   440   μ.Χ.

Ἀπολυτίκιο.   Ἦχος   δ’. Ταχύ   προκατάλαβε.       
Σοφίᾳ κοσμούμενος, παντοδαπεί  ευκλεώς, τοις  λόγοις  εκόσμησας, την  Εκκλησίαν  Χριστού, Ισίδωρε  Όσιε· συ  γαρ δι’ εγκρατείας, σεαυτόν  εκκαθάρας, πράξει και  θεωρία, διαλάμπεις εν  κόσμῳ· δι’ ών   μυσταγωγούμεθα,    Πάτερ   τα   κρείττονα.

Κοντάκιο.  Ήχος   δ’.    Επεφάνης  σήμερον.           
Εωσφόρον   άλλον   σε   η   Εκκλησία,   ευραμένη   ένδοξε,   ταις   των    σων λόγων αστραπαίς, λαμπρυνομένη κραυγάζει σοι· χαίροις   παμμάκαρ  θεόφρον   Ισίδωρε.

Μεγαλυνάριον.
Έρωτι   σοφίας   διαπρεπής,   αποδεδειγμένος,  καταλάμπεις    πάσαν    την    γην,   εκ   του    Πηλουσίου,    των    λόγων  τας  ακτίνας,   ώσπερ πυρσός    εκπέμπων,   Πάτερ    Ισίδωρε.

Isis Isidorus the Pilosus

Saint Isidorus the Pilosiotis was born in Egypt around 360 AD. from the Theophilic parents and was a relative of the Patriarchs of Alexandria, Theophilus (385-412 AD) and Cyril I (412 - 444 AD). At a young age he received great and wonderful theological and philosophical knowledge. In the beginning he worked as a teacher and catechist of the Church of Alexandria. But in search of peace, in order to be able to deal with the work of his life, the study of the Holy Scriptures, he retired to a monastery on Mount Melios, so he received the name of Pylosiotis. Later he is ordained an elder and then elected abbot in his monastery.

His noble and wonderful ethos, the exemplary ascetic life and his tremendous theological training helped to quickly gain great prestige and reputation, become a jewel of the Church of the Pelion, to become foreseeable and to be considered unique in the interpretations of the passages of the Holy Bible. At the 3rd Ecumenical Council, which met in Ephesus in 431 AD. on the emperor Theodosius II of Mikros (408-450 AD), the Saint appears with great reputation and great prestige in the Church. He boldly controlled the sinners, sparked everybody in his divine speech, accused the rulers, supported the shambles, and was the "muse of the yard" as he called him the Photius sacred. He wrote a number of treatises, as well as a multitude of letters, many of which were saved, by which he was assisting, advising, and at the same time explaining the divine and saving Scriptures.

Saint Isidorus was peacefully resigned in the year 440 AD.

Introit. Ἦ δ δ '. Fast anticipated.

Sophie adorned, vowed, for the sake of the ecstatic, the Church of Christ, Isidore Osea; a companion by temperance, a waiter, a doctrine, and a divine world, through which we are trained, Father the Cretans.

Kontakio. Sound d '. I'm afraid today.

Lover more in the Church, gloriously glorified, in the light of your words, lightning, glittering screaming, you joyful paramour theodore Isidore.

Majesty.

Wonderful wisdom, proven, you capture all the earth, from the Pelusian, of the rays, to the emitting torch, Peter Isidore.