Ο Όσιος Αββακούμ ο ασκητής

Ρώτησαν   κάποτε   ένα   γέροντα   ασκητή   να   τους   πει   από   την   πείρα   του,   πως μπορεί    ένας   άνθρωπος   να   σωθεί.

Κι αυτός, αφού έσκυψε και σκέφτηκε λίγο, σήκωσε το  κεφάλι  και απήντησε:

— Ο   άνθρωπος   μπορεί   να   σωθεί   μόνο   σαν   βαδίσει   τον   σωστό   δρόμο.

— Και   ποιος   είναι,   γέροντα,   ο   σωστός   δρόμος;

Ο  ασκητής,   αφού  βυθίστηκε  και  πάλι σε σκέψεις, τίναξε ξαφνικά   το κατάλευκο    κεφάλι    και    είπε    αποφασιστικά:

– Ο   ανήφορος.

Ναι!   Ο   ανήφορος   είναι   ο   σωστός   αλλά   και   σωστικός   δρόμος.

Αυτόν  πρέπει   να πάρει   και   να   βαδίσει   με   υπομονή   και   σταθερότητα καθένας,   που   ποθεί    και   θέλει   να   επιτύχει   την   σωτηρία   του.

Τον   ανήφορο   διάλεξαν   και   με  υπομονή   και   επιμονή   βάδισαν   όλοι   οι Άγιοι    και   Μάρτυρες   της   πίστεως   και    της   πατρίδος   μας.

Τον ανήφορο βάδισε και ο Όσιος Αββακούμ, που την μνήμη του γιορτάζουμε   στις   2   Δεκεμβρίου.

Γι’ αυτόν   χαράσσονται  και  οι   παρακάτω   λίγες  γραμμές.

Άγνωστη η πατρίδα του, άγνωστοι και οι γονείς του. Εκείνο που υποτίθεται  δι’ αυτόν είναι, πως   ήταν   ένας   από  τους  300   «Αλαμανούς» αγίους, που ήρθαν   στην   Κύπρο   από   την   Παλαιστίνη   και   ασκήτεψαν  σε διάφορα μέρη του νησιού μας. Οι άνθρωποι αυτοί  ήσαν Έλληνες   εργάτες που   δούλευαν   στη  Γερμανία   ή   «Αλαμανία»  (Allemagne).   Έλαβαν  μέρος στη   Β’   Σταυροφορία  (1147 – 1149)  και   μετά   την   διάλυσή  της,  αφού  πήγαν και προσκύνησαν στην Ιερουσαλήμ, αποφάσισαν να ζήσουν  την  μοναχική ζωή   στην   έρημο  του   Ιορδάνη.  Επειδή   όμως  εκεί   οι   Λατίνοι   διαρκώς   τους ενοχλούσαν,   ήρθαν   στην  Κύπρο  και   διασκορπίστηκαν   στο   όμορφο   νησί μας. Ο Όσιος Αββακούμ, αφού επισκέφθηκε διάφορους τόπους, εγκαταστάθηκε   στο    τέλος   στην   περιοχή   της   Σολέας   και   μάλιστα   στο όρος   της   Καλαμιθάσας,   που  είναι   δυτικά από το χωριό της Πιτσιλιάς Φτερικούδι.  Εκεί, σε μια σπηλιά, έστησε το ασκητήριό του και άρχισε έντονα   τον    αγώνα    του   για   την   ηθική   του   τελείωση.

Τα λόγια του Κυρίου μας   «αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης» (Λουκ. ιγ’ 24), έγιναν για τον άγιό μας  ένα  σύνθημα, μα  και    ένας  τρόπος   ζωής.  «Στενή   η   πύλη   και   τεθλιμμένη  η  οδός  η    απάγουσα   εις την ζωήν» (Ματθ. ζ’ 14), σκεφτόταν. Πόσο στενή είναι η θύρα  και   γεμάτος δυσκολίες  και  κινδύνους ο   δρόμος   που   φέρει   στην   αιώνια   ζωή!   Είναι  δύσκολος   ο   δρόμος,   γιατί   εκείνος   που   θέλει   να   τον   βαδίσει,   πρέπει   να   έχει υπ’ όψιν   του   πως   πρέπει   πολύ   να   παλέψει.   Να   παλέψει   με   τον   εαυτό   του πρώτα και ύστερα με τον κόσμο της αμαρτίας. Με τις   κακές  παρακινήσεις των   ανθρώπων  που   είναι γύρω του. Και   ακόμη   με  τον   πονηρό  διάβολο.  Τα γνωρίζει αυτά  ο  φωτισμένος άνθρωπος του  Θεού, γι’ αυτό και  αναλαμβάνει   τον   αγώνα   του   με   ζήλο  φλογερό.  Μια  σκέψη  και  ένας πόθος    κυριαρχεί   μέσα   στην   ψυχή   του.  Πως  να  αρέσει  στον  Θεό.  Τα προστάγματα   του   αγίου  Ευαγγελίου   είναι  πάντα  μπροστά  του.   Και    είναι μπροστά του, γιατί η μελέτη του αγίου αυτού βιβλίου, όσο και    ολόκληρης της   Αγίας   Γραφής,   έγιναν   καθημερινή  φροντίδα   του.   Την   σύσταση   του Πνεύματος   του   Θεού   προς   τον   Ιησού   του   Ναυή,   «ουκ   αποστήσεται   η  Βίβλος   του   νόμου  τούτου   εκ   του  στόματός  σου  και  μελετήσεις  εν αυτώ  ημέρας  και   νυκτός»   (Ιησ. του Ναυή α’   8),   την   θεωρεί   σαν  σύσταση,  που γίνεται σε κάθε πιστό. Κάθε πιστός που θέλει να προχωρεί στην πνευματική   ζωή   πρέπει   να   μην   αφήνει   από   τα   χέρια  του ποτέ ούτε   και  από  την    καρδιά   και  από    το   στόμα   του   το   βιβλίο   του   Θεού,   που   δεν    είναι  άλλο από την Αγία  Γραφή, την Παλαιά δηλαδή  και την    Καινή   Διαθήκη. Το  βιβλίο αυτό  κάθε συνειδητός πιστός   πρέπει   να   το   μελετάει   τακτικά. Αυτό  κάνει και  ο ασκητής μας. Από την  Αγία Γραφή αντλεί  τα επιχειρήματά   του   για   να   αντιμετωπίσει    τους   ποικίλους πειρασμούς  που    ο διάβολος   παρεμβάλλει   στον   αγώνα   του  μέρα    και   νύκτα.   Από   την   Αγία Γραφή   διδάσκεται  και   πάλι   πόση   ευτυχία   γεμίζει   την   ψυχή   εκείνων  που   με την   θέλησή  τους αναλαμβάνουν την υποταγή του  εαυτού  τους  στον «χρηστόν   ζυγόν  του   Κυρίου».

Ο   άνθρωπος   πλάστηκε   από   τον   Θεό   για   τον   Θεό.  Κοντά   στον  Θεό  και μόνο μπορεί  να   βρει  αυτός   της   ψυχής   του   την  ειρήνη,   την   αληθινή   χαρά, μα   και   την   μακαριστή   ευτυχία.   Ελεύθερος   πλάστηκε   ο  άνθρωπος.  Την ελευθερία   του  όμως  μπορεί  να  την   διαφυλάξει   μόνο   σαν   υποτάξει  την θέλησή   του   στην  θέληση του  Θεού.   Σ’ αυτή    την   κατάσταση    βρισκόταν    ο άνθρωπος   μέχρι   την   ημέρα   που   αμάρτησε.   Γι’ αυτό   και   η   ζωή   του  ήταν χωρίς   πόνους   και   λύπες.   Ζωή   ευλογημένη   σε   όλα.   Δυστυχώς   η  αμαρτία που αντιστρατεύεται πάντα το θέλημα του Θεού, μίλησε κακά  στην   ψυχή του   ανθρώπου.   Και   αυτός   παρασύρθηκε   και   νικήθηκε   και  έπεσε,  και ξέκοψε   το   θέλημά   του   από   το   θέλημα   του   Θεού.   Το   αποτέλεσμά   μας   είναι γνωστό.  Ο   άνθρωπος  τότε,   όπως   λέγει   η  Αγία   Γραφή   και    βεβαιώνει   και  η ιστορία, κατήντησε σε μία άθλια κατάσταση. Πόσο παραστατικά περιγράφει  το  κατάντημα του ανθρώπου της αμαρτίας ο λόγος   του   Θεού!  «Άνθρωπος εν τιμή ών ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις   και    ωμοιώθη   αυτοίς».

Η   αμαρτία   αποκτήνωσε   και    αποκτηνώνει   τον   άνθρωπο.

Από   την  τρομερή   αυτή   κατάσταση   έβγαλε   τον   δυστυχισμένο   άνθρωπο   με την   ενανθρώπησή   του   ο  μονογενής  Υιός  του  Θεού,  ο   Κύριος   μας.   «Όστις θέλει   οπίσω μου  ακολουθείν   απαρνησάσθω εαυτόν και   αράτω   τον   σταυρόν αυτού  και   ακολουθείτω  μοι»  είναι το σάλπισμά Του για μετάνοια. Απόλυτη    εμπιστοσύνη   στο   Πανάγιο   πρόσωπό   Του   ζήτησε   και   ζητά   ο Κύριος   από   τον   καθένα   με  τούτο   το  προσκλητήριό   του.   Εκατομμύρια σαγηνεύτηκαν  από αυτό  και  από   τα   λόγια   της   αγάπης   του. Ανάμεσά τους   και   ο   άγιός  μας.   Μελετά   με   ζήλο   τα   λόγια   Του   και   αγωνίζεται   με πάθος ενάντια στην αμαρτία. Ολόκληρο τον   εαυτόν   του   τον   προσφέρει στον  Κύριο. Συχνά –πυκνά    επαναλαμβάνει   του   ψαλμωδού    τα   λόγια:

«Αποκάλυψον   τους   οφθαλμούς   μου,   και   κατανοήσω   τα   θαυμάσια   εκ   του νόμου   σου».

Δηλαδή, Κύριε, απομάκρυνε από  τα μάτια της  ψυχής   μου   κάθε   εμπόδιο και φώτισε το μυαλό μου, ώστε να μπορέσω να κατανοήσω   το   θαυμαστό βάθος   της   σοφίας  και   την   χρησιμότητα   του   νόμου   σου.

Θέλει   να   εμβαθύνει η αγνή    εκείνη   ψυχή   στο   θέλημα  του   Κυρίου,  για   να μπορεί   να   βοηθά   και   άλλους. Πόσο ευσεβής ο πόθος   του!   Μα   και   πόσο διδακτικός για τους χριστιανούς της εποχής μας, οι οποίοι για μύρια πράγματα ενδιαφέρονται και φροντίζουν και για ένα μονάχα αδιαφορούν. Για την γνωριμία τους με τον λόγο του Θεού και την κατανόησή   του,   αλλά    και   την   προσφορά   του   στους   γύρω   τους.

Ένας   που   γεύθηκε   το   μέλι   είναι   φυσικό  να   θέλει   τη   γλυκύτητά   του   να   τη γνωρίσουν   και   άλλοι.   Γεύθηκε   το   μέλι   του   λόγου   του   Θεού   ο    Άγιός   μας. Την ευχαρίστηση και χαρά,  που   δοκιμάζει   ο   ίδιος   με   την   καθημερινή περιπλάνησή   του   στους   χλοερούς   λειμώνες  της   Αγίας   Γραφής,   δεν   του είναι εύκολο να την κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Ένα έργο ιεραποστολής αρχίζει με ζήλο στα γειτονικά   χωριά,   μα   και   σ’  εκείνους   οι οποίοι  τον  επισκέπτονται   στο  ασκητήριό του και μία παρότρυνση για    έργα αγάπης.

Με τις προτροπές του οι κάτοικοι του χωρίου Καλαμιθάσα, που  βρισκόταν στους πρόποδες του ομώνυμου   όρους,   ανέλαβαν   να  κτίσουν μία    εκκλησία   προς   τιμή   του   προφήτου   Αββακούμ.   Στο   κτίσιμο   βοηθά   και ο   Όσιος.   Κάθε   μέρα   κατεβαίνει   από  την   κορυφή   του   όρους   όπου   είχε   το ασκητήριό   του,   για   να   προσφέρει   τις  υπηρεσίες   του   ως   εργάτης.  Μαζί   με την υλική  αυτή προσφορά του, δεν αμελεί να προσφέρει από  το   πολύτιμο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς του και τα πνευματικά. Σαν φωτεινή λαμπάδα ξεχύνει το  ιλαρό  φως του  Ευαγγελίου  στις  σκοτισμένες καρδιές που  εργάζονται μαζί   του.   Με   τα   λόγια του, λόγια   καλοσύνης   και  αγάπης, λόγια φόβου Θεού, οι πονεμένοι   και   πολυβασανισμένοι   εκείνοι άνθρωποι   των   βουνών βρίσκουν   ανακούφιση   και   παρηγοριά,  αλλά   και τον   φωτισμό   και   τη   χειραγώγησή   τους   στον   δρόμο   της   αρετής   και  της ανθρωπιάς.

Όταν   με   τη   βοήθεια   του   Θεού  η   μικρή   εκκλησία   τελείωσε, ο   Όσιος έφτιαξε δίπλα σ’ αυτήν και ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο  και εγκαταστάθηκε.   Στο   δωμάτιο   αυτό   συνεχίζει  την ασκητική  ζωή   του.   Μια ζωή    εγκρατείας,   νηστείας,   αγρυπνίας    και    ζωντανής    προσευχής.

Το  αποτέλεσμα   μιας   τέτοιας ζωής υπήρξε άμεσο. Πλούσια  «η   θεία   χάρις, η τα ασθενή θεραπεύουσα και  τα ελλείποντα   αναπληρούσα»   επεσκίασε τον   Όσιό   μας.   Καθηγίασε   τις   ιερές   του   προσπάθειες.   Φώτισε   το   νου    και την   καρδιά   του.   Αλλά    και    τον   ανέδειξε  εκλεκτό  και   τιμημένο,    όπως   τον θέλει  ο    Κύριος.  (Α’ Πέτρ. η’ 4).

Στο ταπεινό και απέριττο εκείνο δωμάτιο η σεβάσμια και επιβλητική μορφή του και γενικά η αγιότητά του τραβά σαν δυνατός μαγνήτης    κοντά του   πλήθη   πιστών.  Όλοι   έρχονται   για   να   ακούσουν   από   αυτόν   τα   λόγια του,    λόγια   ζωής,   μα   και   να   πάρουν   την   θαυματουργική   του   χάρη   και ευλογία, γιατί πολύ τον χαρίτωσε   ο   Κύριος   και   με   τούτο   το   δώρημα.   Ο Άγιος θεραπεύει διάφορες αρρώστιες και ιδιαίτερα την κωφότητα. Η προθυμία   του   να   εξυπηρετήσει   τον   καθένα   και   η   στοργή   του   προς   όλους ήταν κάτι το πολύ συγκινητικό. Οι επισκέπτες   του   φεύγουν   από    κοντά του πάντα γοητευμένοι,   ανανεωμένοι   και   με   καινούργιες   αποφάσεις.

Έτσι    πέρασε   την   ζωή   του   ο   ζηλωτής  αυτός   λάτρης   της   αγγελικής  ζωής. Μέχρι   την   τελευταία   του   πνοή   βάστασε   σταθερά  με   έργα   και   λόγια   τον ζυγό του Κυρίου και παρέδωκε την αγία του ψυχή στα χέρια του αγωνοθέτου   Χριστού,   από   τον   οποίο   και  έλαβε   «το   βραβείον της  άνω κλήσεως   του   Θεού    εν   Χριστώ   Ιησού».   (Φιλιπ. γ’ 14).

Οι   χριστιανοί  των   γύρω   χωριών στο  άκουσμα   του    θανάτου του έτρεξαν και  με δάκρυα στοργής και  ευγνωμοσύνης   κήδεψαν   το   άγιο   σκήνωμά   του μέσα   στην   εκκλησία.  Αργότερα  έκτισαν και  ναό προς τιμή   του   και   μέσα σ’ αυτόν   εναπέθεσαν  και    το   άγιο   λείψανό   του.

Όταν οι  Τούρκοι κατέλαβαν το μαρτυρικό νησί μας, το χωριό Καλαμιθάσα στο οποίο βρισκόταν ο ναός και το άγιο λείψανο καταστράφηκε από αυτούς. Όσοι από τους χριστιανούς επέζησαν, κατέφυγαν στα γύρω βουνά. Αργότερα κατά τον 19^ο αιώνα πολλοί Έλληνες  ήρθαν  και  εγκαταστάθηκαν   στο   Φτερικούδι.   Στην  εκκλησία, που  έκτισαν στο  χωριό   αυτό,   προς   τιμή   του  Αγίου  Νικολάου,   έφεραν   και τοποθέτησαν από   τον   κατεστραμμένο   ναό   της  Καλαμιθάσας  διάφορες εικόνες, μεταξύ των οποίων μια μεγάλη   του   προφήτου   Αββακούμ.  Στον ίδιο   ναό,   ο   κτήτοράς   του  αφιέρωσε   και   μία   μικρή  εικόνα  του   Οσίου Αββακούμ   με   διαστάσεις  0,95 Χ 0,167.

Στην εικόνα  αυτή  ο  Όσιος παρίσταται ως μοναχός. Στο   δεξί   χέρι  κρατά σταυρό   και    στο   αριστερό    ειλητάριο  με   την   επιγραφή:

«Ιησού   μνήμη   φωτίζει   τον  νουν».

Οι κάτοικοι των γύρω χωριών την ημέρα της μνήμης των Αγίων (2 Δεκεμβρίου), του Οσίου δηλαδή και του Προφήτη Αββακούμ,   συνέρχονται και πανηγυρίζουν, μα και αναλογίζονται με συγκίνηση την ιδιαίτερη   τιμή που   τους  έχει   γίνει  από   τον  Πανάγαθο   Θεό  με  τον  καθαγιασμό   των χωριών   τους  από  την   Αγία   μορφή  του   φλογερού  εργάτη  της  αρετής,  του Οσίου   και  Θαυματουργού    Αββακούμ.

«Τιμή   αγίου,   μίμησις   αγίου».   Όσιοι   χριστιανοί    θεωρούν   καθήκον   τους    να συνεχίσουν   να   προσφέρουν   κάποια   τιμή  στον   Άγιο   Αββακούμ,   άς προσπαθήσουν   να   μιμηθούν   την   ζωή  του.   Να  μιμηθούμε  όλοι   την   αγάπη του στα λόγια του Θεού  και την μελέτη της  Αγίας Γραφής. Να   μιμηθούμε την   προσήλωσή   του στο   θέλημα του   Θεού   και   τον   αγώνα   της   αρετής.   Σ’ αυτό   πολύ  θα   βοηθήσει   και  εμάς   η   εγκράτεια,   ο   σεβασμός   μας   στον θεσμό   της   νηστείας,   που   είναι   η   μητέρα   της   σωφροσύνης,  η  ειλικρινής μετάνοια   και  η  αδιάλειπτος προσευχή. Στη   στοργικὴ   φωνή   του   Σωτήρος μας   Χριστού    «δεύτε προς με πάντες οι   κοπιώντες   και   πεφορτισμένοι  καγώ αναπαύσω υμάς», άς σπεύσουμε να απαντήσουμε. Μάλιστα, Κύριε, ερχόμαστε. «Βοήθησον ημίν και  λύτρωσαι ημάς ένεκεν της δόξης του ονόματός   σου» (Ψαλμ. μγ’ 27).   Με   τούτο   τον   τρόπο  θα  απαλλαγεί  η  ζωή μας από κάθε σύγχυση καιταραχή. Και  ακόμη η γαλήνη και  η  πνευματική χαρά,  που  όλοι  ποθούμε   και   νοσταλγούμε,   δεν   θα   μένει   σε  μας  μονάχα ένας  νοσταλγικός   πόθος   και  μία  διακαής   επιθυμία,   αλλά   θα   γίνει   μία ζωντανή   πραγματικότητα.   Όταν   δε   και  πάλι   θα   φύγουμε   από   τούτο   τον κόσμο   τον   προσωρινό   και   μάταιο,  η   ψυχική   σωτηρία   «η  ασφαλής  τε  και βεβαία»  (Εβρ. στ’ 19)  θα  προσφερθεί   και   σε   μας   σύμφωνα   με   τα   λόγια   του Κυρίου μας, που βεβαιώνουν το «ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς   υμών».

Δια των πρεσβειών του Οσίου πατρός ημών Αββακούμ, Κύριε Ιησού Χριστέ,   ο   Θεός   ελέησον   και   σώσον   ημάς.   Αμήν.

Απολυτίκιον.  Ήχος   α’. 
Των   Κυπρίων  το  κλέος,   Καλαμιθάσης το καύχημα, και  θαυματουργός ανεδείχθης, Αββακούμ πατήρ ημών, όσιε. Της Σολέας ανεδείχθης φαεινός,   ως   λύχνος   διαυγέστατος,  σοφέ.   Θεραπεύεις   τους  νοσούντας   και τους   κωφεύοντας   άμα,   μακάριε.   Δόξα   τω   δεδωκότι   σοι   ισχύν,   δόξα  τω   σε  θαυμαστώσαντι,   δόξα   τω   ενεργούντι   δια  σου  πάσιν   ιάματα.

Saint Abvacum the ascetic

They once asked an old ascetic to tell them from his own experience that a man could be saved.

And he, after bowing and thinking for a while, raised his head and replied:

- Man can only be saved by walking the right way.

- And what is the right way, old man?

The ascetic, after sinking into thoughts again, suddenly shook his white head and said resolutely:

- The uphill.

Yes! The uphill is the right but also the right way.

He has to take and walk with patience and stability everyone who craves and wants to achieve his salvation.

The uphill was chosen and all the Saints and Witnesses of our faith and homeland walked with patience and perseverance.

The uphill march was followed by St. Abvacum, who commemorates him on December 2.

The following few lines are drawn for him.

His homeland is unknown, his parents unknown. What is supposed to him is that he was one of the 300 "Alamans" saints, who came to Cyprus from Palestine and practiced in various parts of our island. These people were Greek workers who worked in Germany or Allemagne. They took part in the Second Crusade (1147 - 1149) and after its dissolution, after going and worshiping in Jerusalem, they decided to live the lonely life in the Jordan desert. But because the Latins were constantly bothering them, they came to Cyprus and scattered on our beautiful island. After visiting various places, Saint Abvacum finally settled in the Solea region and even on the mountain of Kalamithasa, west of the village of Pitsilia Fterikoudi. There, in a cave, he set up his hermitage and began his vigorous struggle for moral perfection.

The words of our Lord "strive through the narrow gate" (Luke 24) have become a motto for our saint, but a way of life. "The gate was narrow, and the road that led to life crushed" (Matt. 14: 14), he thought. How narrow is the door and full of difficulties and dangers the road that brings eternal life! The road is difficult because anyone who wants to walk must have in mind that he has to fight hard. To fight with himself first and then with the world of sin. With the bad motives of the people around him. And even with the wicked devil. The enlightened man of God knows this, so he undertakes his struggle with zeal. A thought and a desire dominate in his soul. How to like God. The sanctuaries of St. Gospel are always before him. And it is before him, because the study of this sacred book, as well as of the entire Bible, was taken care of daily. The recommendation of the Spirit of God to Jesus of Noah, "The Bible of this law is not departed from your mouth, and the studies of that day and night" (Joshua 1: 8), it is regarded as a recommendation made in every faithful. Every believer who wishes to go on in spiritual life must never leave the book of God out of his hands and from his heart and mouth, other than the Bible, the Old Testament, and the New Testament. This book should be read by every conscientious believer regularly. So does our ascetic. He draws from the Bible his arguments to deal with the various temptations that the devil interferes with in the struggle day and night.

The Bible teaches once again how much happiness fills the souls of those who willingly undertake to submit themselves to the "good yoke of the Lord."

Man was created by God for God. Close to God alone can he find in his soul peace, true joy, but also blessed happiness. Man was created free. However, his freedom can be safeguarded only by submitting his will to the will of God. The man was in this situation until the day he sinned. That is why his life was without pain and sorrow. A blessed life to all. Unfortunately, the sin that always contradicts the will of God spoke badly to the soul of man. And he withdrew and was defeated and fell, and cut off his will from the will of God. Our result is known. Man then, as the Bible says and history confirms, was in a miserable state. How plausible is the word of God the word of the sin of man! "A man in my honor, got caught up in foolish possessions, and made them go."

Sin has acquired and acquires man.

Out of this dreadful situation came the unhappy man with his human being, the only begotten Son of God, our Lord. "Whosoever will look after me, then deny himself and untie his cross and follow me" is His trumpet for repentance. Full confidence in the Panagios face He asked and the Lord asks each one with his invitation. Millions were enthralled by this and the words of his love. Among them is our saint. He studies His words with zeal and strives passionately against sin. He offers his whole self to the Lord. Frequently - densely repeats the words of the psalmist:

"Reveal my eyes, and understand the wonderful of your law."

That is, Lord, remove all obstacles from my soul's eyes and enlighten my mind so that I can understand the marvelous depth of wisdom and the utility of your law.

She wants that pure soul to deepen in the will of the Lord so that she can help others. How pious his desire! But how instructive for Christians of our time, who care and care about myriad things and are only indifferent. For their acquaintance with the word of God and his understanding, as well as his offering to those around them.

One who has tasted honey will naturally want his sweetness to be recognized by others. Our Saint tasted the honey of the word of God. The pleasure and joy that he experiences in his daily wanderings in the grassy grasslands of the Bible is not easy for him to keep for himself. A missionary mission begins with zeal in the neighboring villages, but also with those who visit him in his hermitage and a call for love works.

At his urging, the inhabitants of the village of Kalamithasa, located at the foot of the homonymous mountain, undertook to build a church in honor of the prophet Abvakum. The Saint also helps in building. Every day he descends from the top of the mountain where his hermitage was, to offer his services as a laborer. Along with his material offer, he does not neglect to offer from the treasury of his heart and the spiritual. Like a bright candle, it sheds the bright light of the Gospel on the darkened hearts that work with it. In his words, words of kindness and love, words of fear of God, those suffering and overwhelmed people in the mountains find relief and solace, as well as their enlightenment and manipulation on the path When with the help of God the little church was finished, the Saint set up next to her a small room in which she settled. In this room he continues his ascetic life. A life of temperance, fasting, vigilance and living prayer.

The effect of such a life has been immediate. Rich "divine grace, the sick healer and the missing replaces" decorated our Saint. He diverted his sacred efforts. It illuminated his mind and heart. But he also made him exquisite and honored, as the Lord wills. (1 Peter 4).

In that humble and unobtrusive room, his venerable and imposing form, and his holiness in general, draws like a powerful magnet near the crowds of believers. Everyone comes to hear from him his words, the words of life, but also to receive his miraculous grace and blessing, because the Lord was so pleased with him and with this gift. The Saint cures various illnesses and especially deafness. His willingness to serve everyone and his affection for all was very moving. Its visitors leave with him always fascinated, refreshed and with new decisions.

That is how this zealous angelic lover passed away. Until his last breath he firmly established in the deeds of the Lord with works and words and delivered his holy soul into the hands of the devout Christ, from whom he received "the prize of the supreme calling of God in Christ Jesus". (Phil. 14).

The Christians of the surrounding villages, on hearing of his death, ran and with tears of affection and gratitude planted his holy image in the church. Later, they built a temple in his honor and placed in it a sacred relic.

When the Turks occupied our martyred island, the village of Kalamithasa where the temple was located and the holy relic was destroyed by them. Those who survived the Christian fled to the surrounding mountains. Later in the 19th century many Greeks came and settled in Fterikoudi. In the church, which they built in this village, in honor of Saint Nicholas, they brought and placed various images from the destroyed temple of Kalamithasa, including a large one of the prophet Abvakum. In the same temple, the donor also dedicated a small icon of St. Abacus, measuring 0.95 x 0.167.

In this picture the Saint is depicted as a monk. In the right hand he holds a cross and in the left scroll with the inscription:

"Jesus' memory illuminates his mind."

The inhabitants of the surrounding villages on the day of remembrance of Saints (December 2), that is, of Hosios and Prophet Abvakum, gather and celebrate, but they emotionally commemorate the special honor given to them by the All-Holy God by the sanctification of their villages. from the holy form of the fiery laborer of virtue, Hosea and the miraculous Abvacum.

"Saint's Honor, Saint's Imitation". Holy Christians consider it their duty to continue offering some honor to Saint Abacus, let them try to imitate his life. Let us all imitate his love in the words of God and the study of the Bible. Let us imitate his dedication to the will of God and the struggle of virtue. This will also be of great help to us, our temperance, our respect for the institution of fasting, which is the mother of prudence, sincere repentance, and unceasing prayer. In the affectionate voice of our Savior Christ "secondarily to all men that are weary and loaded with rest unto us," let us hasten to answer. Indeed, Lord, we come. "Help us and redeem us from the glory of your name" (Psalm 27). In this way, our lives will be free from any confusion and disorder. And yet the peace and spiritual joy that we all long for and nourish will not only remain in us a nostalgic yearning and a burning desire, but will become a living reality. When we leave this world again temporarily and in vain, the spiritual salvation "safe and secure" (Heb. 19) will also be offered to us in the words of our Lord, who affirm the "find rest in your psyche. "

Through the embassies of our Holy Father Abacus, Lord Jesus Christ, God have mercy on us and save us. Amen.of virtue and humanity.

Absolutely. Sound a '.

To the Cypriot the slain, the Kalamithas to the boast, and a miracle-worker, Abakum our father, hose. Solea's shining light, as a bright lamp, was wise. You heal them and deafen them, thank you. Glory to the devotees, glory to the admirers, glory to the active ones in you all.