Ο Άγιος Νόμων ο Θαυματουργός

Οι άνθρωποι συνήθισαν να θαυμάζουν και να επευφημούν τους    αθλητές με   τις    καλές   επιδόσεις   και   τα   μεγάλα   ρεκόρ.   Καλά    κάμνουν.   Αξίζει   σ’ αυτούς   κάθε    έπαινος    και    τιμή.

Είναι    όμως   και   κάποιοι   άλλοι    αθλητές   πιο   τρανοί   και   πιο   άξιοι   απ’ αυτούς. Οι αθλητές  των πνευματικών αγώνων. Οι  αθλητές  της ευσέβειας  και  της  αρετής. Είναι  αυτοί που  πάλεψαν  και    αγωνίστηκαν, όχι   για   ένα   προσωρινό   και   φθαρτό   στεφάνι,   αλλά   για   το   στεφάνι   «της άνω   κλήσεως»,   το   έπαθλο   του   Θεού.    Και   είναι   αυτοί   πιο   μεγάλοι   και θαυμαστοί.

Γιατί   στον  αγώνά  τους δεν αντιμετώπισαν ανθρώπους με δυνάμεις ανθρώπινες.   Αυτοί   αντιμετώπισαν    και   νίκησαν  τον   διάβολο  και  την συνοδεία του. Η πάλη τους υπήρξε πάλη, όπως τονίζει ο θείος   Απόστολος   «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους    κοσμοκράτορας του   σκότους   του   αιώνος   τούτου,   προς   τα   πνευματικά  της   πονηρίας   εν   τοις επουρανίοις»   (Εφεσίους  στ’ 12). Δηλαδή    ο  αγώνάς   τους   υπήρξε  αγώνας ενάντια   στις  πονηρές αρχές και  εξουσίες, προς τα   πλήθη   των   πονηρών πνευμάτων, προς τους   καταχθόνιους   κοσμοκράτορες,   που   κυριαρχούν πάνω στους ανθρώπους, που βρίσκονται στο βαθύ σκοτάδι  του αμαρτωλού   τούτου    αιώνα.

Ο   αγώνάς   τους    έγινε   ενάντια   στα   πνευματικά   και    πονηρά   εκείνα    όντα με    σκοπό    την    κληρονομιά    της   Βασιλείας    των    Ουρανών.

Ένας  από  αυτούς τους αθλητές και αγωνιστές της αρετής που διακρίθηκε   για   τους  αγώνες  και  τα κατορθώματά του, είναι  και  ο   Όσιος Νόμων    ο    Θαυματουργός    από    την    μαρτυρική    Κύπρο   μας.

Πότε   έζησε   ο   Άγιός   μας   αυτός   δεν   γνωρίζουμε.   Ούτε   και  ποίοι   ήσαν   οι γονείς   του    και    η    ιδιαιτέρα   του   πατρίδα.

Αυτό   που   γνωρίζουμε   είναι,   πως   απ’   την   παιδική   του   ηλικία   ο   Όσιος πόθησε   τον   Χριστό,   πράγμα   που   φανερώνει   πως   οι   γονείς   του   πρέπει   να ήσαν   καλοί    χριστιανοί.   Κάτι   περισσότερο.

Σαν   τέτοιοι,   με   ζήλο   φρόντισαν  και  από   βρέφους  ενστάλαξαν   στην   ψυχή του   παιδιού  τους  «τα   ιερά   γράμματα»,   που   «σοφίζουν   τον   άνθρωπον   εις σωτηρίαν».   Έτσι    το   παιδί   μεγαλώνοντας,   έναν   σκοπό   έβαλε   στην   ζωή του.   Πως   να   αρέσει   στον    Χριστό  και    πως   να   ζήσει   σύμφωνα με  το   θέλημά του.

Κάποια   μέρα   για   να  πραγματοποιήσει   τον   ιερό   αυτό   πόθο   του,   αφήκε  το σπίτι   του   και   τους   γονείς   του   και   τράβηξε   στην   ερημιά.   Ασκήτεψε  σε διάφορους τόπους. Ανυπόδητος μ’ ένα και μόνο χιτώνα χειμώνα καλοκαίρι    διέμενε   μέσα   σε   σπηλιές. Πρόγραμμα  επίσης  ένα:    «Πως    αρέσει τω    Κυρίω»   (Α’ Κορ. ζ’ 32).   Πως   να   αρέσει   στον  Κύριο.  Τι  ευγενικός,  τι θείος, τι  ουράνιος  σκοπός! Με  την   ζωή   που   έκαμνε   δεν   είχε   ανάγκη άλλοι   να   φροντίζουν   γι’ αυτόν.   Ο  ίδιος  με   την   εργασία  του,   τα   διάφορα πλεχτά που έφτιαχνε, κατόρθωνε να εξασφαλίζει τα λίγα που απαιτούντο   για   τη   συντήρησή  του. Όταν δεν έπλεκε, προσευχόταν. Προσευχόταν   «αδιαλείπτως»   για   όλους    και    για    όλα.

Με   τον   καιρό  η  φήμη   του   άρχισε   να   γίνεται   μεγάλη.   Πολύ   μεγάλη.   Όπου πήγαινε   πολλοί   τον   κυνηγούσαν    και  τον   έβρισκαν,   για   να   τον   δουν  και τον ακούσουν. Οι   συχνές   επισκέψεις   τον   ανάγκαζαν   να   μετακινείται συνεχώς,  μέχρι   που   στο   τέλος πήγε   και   εγκατεστάθηκε   σε  μια   σπηλιά κοντά   στο   μικρό   χωριό   Ανάγυϊα.    Η   λέξη   είναι  σύνθετη    από   το  επίρρημα άνω και το ουσιαστικό αγυϊά δηλ. ύψωμα. Η ονομασία είναι δικαιολογημένη,   γιατί   το   χωρίο   είναι   κτισμένο   σ’ ένα   ύψωμα,  10  μίλια   περίπου   ΝΔ    της    Λευκωσίας,   της   περιφέρειας   της   Ταμασού.   Γι’   αυτό  και  εξυμνείται  ως «Των Ταμασέων   το   κλέος   και   Κυπρίων   αγλάϊσμα».

Στην σπηλιά  αυτή  ντυμένος το τιμημένο  ένδυμα του  μοναχού  συνεχίζει, καθημερινά τον αγώνά του. Κάτω απ’ το απλό ένδυμα, κρύβεται μία ένθεη ψυχή. Μια ψυχή που σύνθημά της έχει τα παραγγέλματα του  θείου  Αποστόλου Παύλου.   «Αδελφοί τα άνω   ζητείτε... τα   άνω   φρονείτε,   μη    τα   επί    της   γης»   (Κολοσ.  γ’ 1 – 2).

Και   αυτός  τα   άνω   ζητεί.   Τα   άνω    φρονεί.    Εμπόδιο   στο    παράγγελμα   αυτό προβάλλει    συνεχώς   ο    εαυτός   του,    όπως  και   ο   δικός   μας   εαυτός.   Ο   Άγιός μας    όμως    αγωνίζεται   σκληρά   ενάντια   στον   εαυτό    του.   Γνωρίζει   πως, όταν   νικήσει   τον   εαυτό   του,   κέρδισε   τον   μισό    αγώνα.   Τούτο   τονίζει    και    ο αρχαίος   σοφός   Πλάτων.   Τι   λέγει;   «Το   νικάν    αυτόν    εαυτόν   πασών   νικών πρώτη   τε   και   αρίστη».   Και   το   αντίθετο.   «Το    ηττάσθαι   αυτόν   υφ’   εαυτού πάντων   αισχιστόν   τε   άμα   και   κάκιστον».   Δηλαδή   το   να    κατορθώσει   ένας να   νικήσει   και   χαλιναγωγήσει    τον   εαυτό   του,   αυτός  πετυχαίνει   την   πρώτη  και  πιο   μεγάλη   νίκη.   Μα   και   το   άλλο.   Το   να   νικηθεί   ένας   από   τον   εαυτό του,   αυτός   παθαίνει   την   πιο   εξευτελιστική   και    σκληρή    ήττα.   Αυτή   την αλήθεια   την   γνωρίζουν   οι   Άγιοι.   Γι’ αυτό   και   αγωνίζονται   σκληρά    ενάντια στα    θελήματα   της   σάρκας   τους.   Αγωνίζονται    σκληρά   μέρα    και   νύχτα. Μαζί   με   τον   αγώνά   τους    αυτόν   ενάντια   στον   εαυτό   τους   οι   Άγιοι   είχαν   να επιβληθούν   και   να   νικήσουν   και   το   κακό   περιβάλλον   της   εποχής   και   του τόπου   τους,   τον   κόσμο.   Ω   αυτός   ο   κόσμος!   Της   αμαρτίας   ο   κόσμος!   Τι δύναμη   έχει   και    αυτός!   Αδελφοί,   φωνάζει   ο   μαθητής   της   αγάπης,   ο   θείος  Ιωάννης.   «Μη    αγαπάτε   τον   κόσμον   μηδέ   τα   εν   τω   κόσμω!».   Μην   αγαπάτε τον  αμαρτωλό   κόσμο   ούτε τις   μάταιες    απολαύσεις   και   τις   αμαρτωλές τέρψεις,   που   υπάρχουν   στον    κόσμο   και   που   χωρίζουν   τον    άνθρωπο    απ’ τον    Θεό.   Μην   τον   αγαπάτε.    Διότι   «εάν   τις   αγαπά   τον   κόσμον,   ουκ    εστίν   η  αγάπη   του   Πατρός    εν  αυτώ»   (Α’ Ιωάν. β’ 15).   Εκείνος   που   αγαπά  τον κόσμο   της   αμαρτίας,   η   αγάπη   του  Θεού Πατέρα  δεν   μπορεί   να   υπάρχει μέσα   του.

Γνωρίζει  την   πραγματικότητα   αυτή   ο   Άγιος.    Γι’ αυτό   σύνθημά   του    έχει τούτο,    που   πρέπει   να   έχει   και   κάθε   αληθινός   χριστιανός:   Κόντρα   στον κόσμο   της    αμαρτίας.   «Κόντρα    στο   ρεύμα».   Πόσους   νέους   και   νέες, πόσους   ανθρώπους   δεν   κατέστρεψε   ο  φόβος   του   κόσμου!  Να   μην   πάνε ενάντια    στον   κόσμο.   Να   μην   θεωρηθούν    σαν   καθυστερημένοι.   Προς Θεού!   Να   μην   παρεξηγηθούν!   Δυστυχισμένα   πλάσματα!   Τον  Θεό  δεν   τον φοβούνται.  Φοβούνται τον    κόσμο.   Φοβούνται   να   μην   χαρακτηρισθούν απόκοσμοι.    Και   το   αποτέλεσμα;    Αυτό,   που   βλέπουμε   και   ακούμε   να συμβαίνει   γύρω   μας.   Ο   άνθρωπος   αντί   να είναι και  να   μένει   ο   βασιλιάς της  δημιουργίας,   υποβιβάζει μόνος του τον   εαυτό   του   στην   κατάσταση του    αλόγου    κτήνους,   ώστε   δίκαια   το   Πνεύμα   του   Θεού  να   λέγει:   «άνθρωπος   εν   τιμή   ών   ου   συνήκε.   Παρασυνεβλήθη   τοις   κτήνεσι   τοις ανοήτοις  και  ωμοιώθη  αυτοίς»    (ψαλμ. μη’ 13).  Ταλαίπωρος   ο   άνθρωπος! Ενώ   έχει   τιμή  και  αξία, μίας  και  έχει   δημιουργηθεί    κατ’ εικόνα    Θεού, δεν   αντιλαμβάνεται   και   δεν   το   κατανοεί   αυτό,   κατέρριψε και  εξίσωσε   τον  εαυτό  του   προς   τα   κτήνη τα ανόητα, που δεν έχουν    μυαλό    και    λογικό, όπως    αυτός,   και   εξομοιώνεται    προς    αυτά    ζώντας   σαν   κτήνος  και αποθνήσκοντας σαν κτήνος. Ποίο στ’ αλήθεια κατάντημα!   Ο    άνθρωπος που    και   ν’ ακούσει   την   ύβρη   «κτήνος»,   θυμώνει   και    εκνευρίζεται,   αυτός ζητεί    να     κάμει   τη    ζωή   του    κτήνους.   Αγωνίζεται   να   ομοιωθεί   με   το   άλογο  κτήνος.

Στο  πνεύμα  και    τη    νοοτροπία    αυτή   αντιτίθεται   ο   θείος   Νόμωνας. Αυτός    ακολουθεί   πιστά   το   προσκλητήριο   διάγγελμα   του   Κυρίου.   «Όστις θέλει   οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και  αράτω  τον   σταυρόν αυτού και ακολουθείτω  μοι»   (Μάρκ. η’ 34). Ακολουθεί τον Χριστό. Περιφρονεί    τον    αμαρτωλό   κόσμο   και   τις   κλήσεις   του.   Σηκώνει   με υπομονή   τον   σταυρό   του,   τον   σταυρό   των  δοκιμασιών    και   των   θλίψεων που απαιτεί  η  ζωή    της    εγκράτειας    και    της  αρετής    και    ακολουθεί   με ζήλο   και    πίστη    τον   Χριστό.

Η   προσευχή   η   εκτενής    και   συχνή   μελέτη   του   Λόγου   του   Θεού, τον    βοηθάει πολύ   στην   άσκηση   και   τον   αγώνα   του.   Η   νηστεία    πάλι   στην   οποία  με αυστηρότητα    και   υπομονή    υποβάλλει   τον   εαυτό   του   είναι   τέτοια,   που, όπως    και    ο    Κύριος   και    όλοι   οι   άγιοι  της  Γραφής   υπέβαλαν   τον   εαυτό τους,   τον   βοήθησε   να   φτάσει   σε   θαυμαστό,   στ’ αλήθεια,  σημείο.  Το   μέτριο και   ισχνό   του    κορμί,   ισχνό    σαν   του   Μ. Βασιλείου,   με   την   μακριά   του άσπρη   γενειάδα   του,   δίνει   μία   μεγαλοπρέπεια   που   καταπλήσσει   και συγκινεί.   Κάτω    από   το   ξεθωριασμένο   ένδυμα   που    φορεί,   κρύβεται  μία ψυχή   θεωμένη.   Γιατί   ο   άνθρωπος   δεν   είναι   ότι   φορεί,   αλλά   ότι   έχει   μέσα του.   Μέσα   στην    ψυχή   του.

Γι' αυτό και καθημερινά πλήθη πιστών από διάφορα   μέρη   προσέρχονται στο   κατάλυμά   του   για   να   τον   επισκεφθούν   και    ν’ ακούσουν   τα   λόγια   του. Και   ο    ασκητής   τους   δέχεται   με  καλοσύνη   και  ψυχική   ευγένεια    και   τους διδάσκει.   Τους    νουθετεί    στοργικά.

- Αδέλφια   μου,   τους   λέγει:   Άς   μετανοήσουμε.   Άς   μετανοήσουμε   και   άς αγωνισθούμε να  έχουμε μεταξύ μας ειρήνη  και  αγάπη. Άς   φροντίσουμε  με   πνεύμα    ταπεινοφροσύνης  να   πετύχουμε   όλοι   μας   τον   αγιασμό  της ψυχής   μας.   Χωρίς    τον    αγιασμό   και   την   καθαρότητα   την   εσωτερική, κανένας   δεν   θα    μπορέσει   ποτέ    να   ιδεί   τον   Κύριο.   Μέσα   μας  άς εργασθούμε  να  υπάρχει   μονάχα    ένα    θέλημα. Του  Χριστού  το  θέλημα. Άς προσπαθήσουμε μαζί  με τον  Απόστολο του Χριστού μας, να μπορούμε    και    εμείς   να   επαναλαμβάνουμε   τα   θεία   λόγια   του:   «ζω   δε ουκέτι   εγώ    ζη    δε   εν   εμοί   Χριστός»   (Γαλάτ. β’ 20).   Δεν   ζω   πια  εγώ   μέσα μου,   ζει   μόνο    ο    Χριστός.

Μια    τέτοια   ζωή   δεν   μπορούσε   παρά   να   δοξαστεί   από   τον   Κύριο.  Και δοξάστηκε. Δοξάστηκε στη γη με τα πλήθη  των   θαυμάτων   που   τελούσε καθημερινά   σε   όσους   με   ευλάβεια  και  πίστη     κατέφευγαν    στον    Χριστό και  με  ειλικρίνεια  μπροστά    στον    Άγιο   εξομολογούντο   τις   αμαρτίες τους.  Κοντά   του   βρίσκανε οι  δυστυχισμένοι  την   παρηγοριά,   οι   άρρωστοι την   θεραπεία,   οι   πονεμένοι  και    καταδιωγμένοι    την   προστασία.  Μέχρι   τα βαθιά   του   γηρατειά  ο  Άγιος που   έζησε    και    παρέδωσε   την   ψυχή   του    στον Κύριο, υπήρξε παράδειγμα εγκράτειας και αρετής και αγιότητας. Θριαμβευτικά    μπήκε   και    αυτός   «εις   την   δόξαν   του   Θεού». Εκεί    ζει    τώρα με   λαμπρότητα   και   μακαριότητα  μαζί   με   τους   Αγίους.  Μαζί   μ’ αυτούς συγκαταλέχθηκε    και    ο    ίδιος    στην    χορεία   των    Οσίων.

Η   δόξα   του   Οσίου   Νόμω   να   φανερώνεται   και   σ’ εμάς   σήμερα   με  τα πολλαπλά   του   θαύματα.   Πιο   πολύ   κατέχει  την   θαυματουργική   του   χάρη τώρα   που   βρίσκεται   στον   ουρανό   παρά  όταν   ζούσε   στη   γη.   Σ’  εκείνους που    μ’ ευλάβεια   επικαλούνται   το    όνομά   του   και  τρέχουν   στην  χάρη   του με  πίστη  στον  Χριστό,  ο  Άγιος  προσφέρει  και   στην  εποχή  μας  τις  δωρεές του.

Μαζί   με   τον   Άγιο   Γεννάδιο   ή   Βηχιανό,   όπως    αποκαλείται   από   τον   Όσιο και  θαυματουργό  Νεόφυτο τον Έγκλειστο, με τον   οποίο    συνεορτάζεται, προσφέρουν το πλήθος των θαυμάτων   τους   σε   όλους,   όσους   εκζητούν    με την    αναφορά   του    ονόματός   τους    την   χάρη   του   Θεού.

Πιο πολύ όμως καλούν και εμάς να τους μιμηθούμε. Να   τους   μιμηθούμε εκεί  που   βρισκόμαστε. Στα χωριά  μας   ή   στις   πολυάνθρωπες   πολιτείες στις   οποίες   ζούμε.   Σ’ αυτούς   τους   τόπους   δίνεται   σήμερα   η   μάχη   του χριστιανισμού.   Και   η   μάχη   αυτή   βρίσκεται   τούτο   τον   καιρό   στην  πιο κρίσιμη φάση  της  προόδου και της   εξελίξεώς   της.   Όσοι   συμμετέχουμε και    μαχόμαστε   στη   μάχη   αυτή,   άς    έχουμε   πάντα    μπροστά  στα   μάτια μας το παράδειγμα  των αγίων μας  και  άς  εμπνεόμαστε από το μαχητικό   πνεύμα  τους.   Οι   «ροές  των   δακρύων» που  τότε «εγεώργησαν    το άγονον   της   ερήμου»,   άς   είναι  και  άς   γίνουν   και   στην   εποχή   μας   και πηγές της  ιδικής  μας δυνάμεως. Οι ολονύκτιες προσευχές και η εγκράτειά   τους   άς   μας   ξυπνούν   και   εμάς   από   τον   ύπνο   της  ραθυμίας, στον   οποίο   μας   οδηγεί   η    ζωή   της  αδιαφορίας  στα  πνευματικά  και  η ζωή  της  αμαρτίας.   Και  οι  «τύλοι»   των   γονάτων   τους,  οι   ρόζοι,   όπως λέμε   απλά,   άς    είναι   και   για   μας   μια   συνεχής  υπόμνηση  πως  ο  αγώνας της  αρετής, ο  αγώνας  της   αγιότητας   και   πόλεμος   του    Θεού    γίνεται   και  κερδίζεται   με   τα   γόνατα.   Να   το   ξαναπούμε;   Γίνεται   και    κερδίζεται   με    τη μελέτη    του   λόγου   του   Θεού.   Την   εγκράτεια   και   την   προσευχή.   Με  τα γόνατα.

Όσιοι    και   πατέρες    ημών,   ποιμένες   και   διδάσκαλοι   της   Οικουμένης πρεσβεύσατε    υπέρ    ημών    των    αμαρτωλών.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.
Ταμασέων   το   κλέος   και   Κυπρίων   αγλάϊσμα,   θαυματουργοί   ώφθητε    όντως, Βηχιανέ και  Νόμων όσιοι. Νηστεία, κατετήξατε σαρκός, αλόγους ενθυμήσεις    πανσθενώς.   Όθεν   χάριν   ιαμάτων,   εξ ουρανού   εδέξασθε, θεόπνευστοι. Δόξα τω ενισχύσαντι   υμάς,   τω   και   υμάς   στεφανώσαντι, δόξα    τω    ενεργούντι    δι’  υμών  πάσιν   ιάματα.

Saint Law the Wonderworker

People have become accustomed to admiring and cheering athletes with good performances and great records. They are doing well. They deserve every praise and honor.

But some other athletes are also more trainable and worthy of them. The athletes of the intellectual races. Athletes of piety and virtue. It is they who fought and fought, not for a temporary and perishable wreath, but for the wreath of the upper calling, the prize of God. And they are bigger and more wonderful.

Because in their struggle they did not confront people with human powers. They confronted and defeated the devil and his companion. Their struggle was a struggle, as Uncle Apostle points out, "to the beginning, to the authority, to the cosmocrats of the darkness of this age, to the spirits of wickedness in heaven" (Ephesians 12). That is to say, their struggle was a struggle against the evil authorities and powers, against the crowds of evil spirits, against the infernal cosmocrats who dominate the people, who are in the deep darkness of this sinful century.

Their struggle was fought against those spiritually and cunningly beings for the purpose of inheriting the Kingdom of Heaven.

One of these athletes and fighters of virtue who has been distinguished for his struggles and accomplishments is the Saint Lawyer the Wonderworker from our martyred Cyprus.

We don't know when our Saint lived. Nor who his parents and his homeland were.

What we do know is that since his childhood the Saint has longed for Christ, which shows that his parents must have been good Christians. Something more.

As such, they zealously cared for and infants instilled in their child's soul the "holy letters" that "wisely save man". So as the child grew up, he set a goal in his life. How to like Christ and how to live according to his will.

One day, in order to fulfill this sacred desire, he left his home and his parents and went into the wilderness. He practiced in various places. Unaccompanied by a single tunic in the summer, he stayed in caves. Program one also: "How the Lord Likes It" (1 Cor. 32). How to like the Lord. What a noble, what an uncle, what a heavenly purpose! In the life she lived, there was no need for others to care for her. With his work, the various knitwear he made, he managed to secure the little needed for his maintenance. When he did not knit, he prayed. He was praying "unceasingly" for all and for all.

Over time, his reputation began to grow. Very big. Wherever he went, many were chasing him and finding him, to see and hear him. Frequent visits forced him to move constantly, until he eventually went and settled in a cave near the small village of Anagia. The word is made up of the adverb and the substantive vibes ie the hill. The name is justified because the village is built on a hill about 10 miles southwest of Nicosia, in the district of Tamasu. That is why he is praised as "Thamassos the slayer and Cypriot hug".

Dressed in this cave, the monk's honorable garment continues his daily struggle. Beneath the plain garment, an inward soul is hidden. A soul whose motto is the orders of the divine Apostle Paul. "Brethren above, seek ye ... upstairs, not over the earth" (Col. 1: 2).

And he asks for the above. The above thinks. An obstacle to this profession constantly presents itself, as does our own. Our Saint, however, fights fiercely against himself. He knows that when he defeats himself, he wins half the race. This is also emphasized by Plato the ancient wise man. What does he say? "That Nican himself is all the winners first and foremost." And the opposite. "This defeat by himself is always felt and dealt with." That is to say, if one succeeds in defeating and reviving himself, he achieves the first and greater victory. But the other. Defeating one himself, he suffers the most humiliating and cruel defeat. This truth is known to the Saints. So they fight hard against their fleshly desires. They are fighting hard day and night. Along with their struggle against themselves the Saints had to impose and defeat the evil environment of their time and place, the world. Oh this world! The world of sin! What power he has! Brothers, exclaims the disciple of love, Uncle John. "Do not love the world, do not love this world!" Do not love the sinful world, nor the vain pleasures and sinful pleasures that exist in the world and separate man from God. Don't love him. Because "if he loves the world, the love of the Father is not here" (1 John 15). He who loves the world of sin, the love of God the Father cannot exist in him.

The Saint is aware of this reality. That is why his motto is this, which every true Christian should have: Against the world of sin. "Against the current". How many young people, how many people did not destroy the fear of the world! Do not go against the world. Not to be regarded as late. For God's sake! Don't be misunderstood! Unhappy creatures! They do not fear God. They are scared of the world. They are afraid of being classified as spooky. And the result; What we see and hear happens around us. Man, rather than being the king of creation, abuses himself in the state of the beast's horse so that the Spirit of God can rightly say: "man was in honor of me. The beasts were seduced by the fools and they became emaciated ”(Psalm 13). Tired man! While he has honor and worth, since he was created in the image of God, he does not understand and understand this, he has rejected and excommunicated himself with the foolish beasts, who have no mind and sense, such as he, and is assimilated to them by living like a beast and dying like a beast. What a real fuck! The man who hears the scream of "the beast" gets angry and annoyed, he demands to kill the beast's life. It struggles to resemble the horse beast.

Uncle Nomon opposes this spirit and mentality. He faithfully follows the Lord's invitation card. "Whoever wants to follow me, I deny myself and untie his cross and follow with him" (Mark 34). He follows Christ. He despises the sinful world and its cries. He patiently lifts up his cross, the cross of trials and tribulations required by the life of moderation and virtue, and follows Christ with zeal and faith.

Prayer, a thorough and frequent study of God's Word, helps him greatly in his exercise and struggle. The fast again in which he rigorously and patiently submits himself is such that, just as the Lord and all the saints of the Bible submitted themselves, it helped him to reach a miraculous, true, point. His modest and slender body, just like that of Basil, with his long white beard, gives a magnificence that captivates and excites. Underneath the faded garment she wears a hidden soul is concealed. Because man is not what he is wearing, but what he has inside him. In his soul.

That is why daily crowds of pilgrims from all over come to his lodging to visit him and hear his words. And the ascetic receives them kindly and mentally and teaches them. He lovingly admonishes them.

- My brothers, says to them: Let's repent. Let us repent and strive to have peace and love between us. Let us humbly care to achieve the sanctification of our souls. Without the sanctification and purity of the interior, no one will ever be able to see the Lord. Let us work within us only one will. Christ's will. Let us strive, together with our Apostle Christ, so that we too can repeat His divine words: "I have no life in Christ and live in me" (Galatians 2:20). I no longer live in myself, only Christ lives.

Such a life could only be glorified by the Lord. And he was glorified. He was glorified on earth with the multitude of miracles performed daily by those who reverently and faithfully turned to Christ and sincerely confessed their sins before the Saint. Close to him were the unhappy consolation, the ill healing, the hurt and stalked protection. Until his old age, the Saint, who lived and dedicated his soul to the Lord, was an example of moderation and virtue and holiness. Triumphantly entered and he "to the glory of God". There he now lives in splendor and bliss with the Saints. He joined them in the Ossetian dance.

The glory of Hossein Nomu also manifests itself to us today with its many miracles. He is much more miraculous now because he is in heaven than he lived on earth. To those who reverently call upon his name and run for his grace in faith in Christ, the Saint offers in our day his gifts as well.

Together with Saint Gennadius or Vichianos, as he is called by the Saint and the miraculous Neophytos the Excellency, with whom he associates, they offer the multitude of miracles to all who seek the name of God for the grace of God.

But they also invite us to imitate them. To imitate them wherever we are. In our villages or in the populous states in which we live. In these places today the battle of Christianity is being fought. And this battle is now at the most critical stage of its progress and development. Those who participate and fight in this battle, let us always have the example of our saints in front of our eyes and be inspired by their militant spirit. The "tears flows" that then "fueled the barrenness of the desert", let us be and become in our time and sources of our own power. Overnight prayers and their continual awakening also awaken us from the sleep of rhythm, which leads us to a life of spiritual indifference and a life of sin. And the "guys" of their knees, the roses, as we simply say, let us also be a constant reminder that the struggle of virtue, the struggle of holiness and God's war is done and won with the knees. Let's say it again. It is done and gained by studying the word of God. Moderation and prayer. With the knees.

Our ancestors and fathers, shepherds and teachers of the Ecumenical Church, you have been an advocate for us sinners.

Absolutely. Sound a '.

Thamasse the Kleos and Cypriot hug, miracle-workers actually, Vijian and Law saints. Fasting, you have become carnivorous, horses reminiscent of the past. For all the sake of the spas, from heaven received, God-breathers. Thank you for strengthening us, for you and for our crowns, for acting in glory for you all.