ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  ἑορτὴ  τῆς  Ἁγίας   Σκέπης

τῆς  Ὑπεραγίας   Θεοτόκου

«Τῆς  σκέπης  σου  Παρθένε  ἀνυμνοῦμεν  τὰς  χάριτας…»  (Ἀπολ. ἑορτῆς)

            Ὅπως  ὅλοι μας  γνωρίζουμε, ἀγαπητοί  μου  ἀδελφοὶ  καὶ  ἀδελφὲς  μου   καὶ ἀγαπητά  μας  παιδιά,  πὼς  ἡ   ἑορτὴ  αὐτὴ   ποὺ   ἑορτάζουμε     σήμερα    εἶναι  διπλῆ.  Εἶναι   διπλὴ   διότι  σήμερα   εἶναι   ἑορτὴ    τῆς Ἁγ. Σκέπης  τῆς  Ὑπεραγίας   Θεοτόκου,  ἡ  ὁποία  καὶ  μᾶς  προστατεύει  καὶ μᾶς    σκεπάζει  πάντοτε, ἀλλὰ  ἑορτάζουμε  καὶ  γιὰ  τὴν  μεγάλη   νίκη  τῆς  Ἑλλάδος  πάνω στὰ βουνὰ τῆς  Βορείου Ἠπείρου ἐναντίον   τῶν  Ἰταλῶν είσβολέων, ὁ ὁποῖος ἔγινε  τὸ     1940.  

Πάντοτε βοηθᾶ, βέβαια,   ἡ  Θεοτόκος Μαριὰμ  τοὺς  πιστοὺς καὶ  εὐλαβεῖς  χριστιανούς·  καὶ  ἀπέδειξε  αὐτὴ  τὴν  μεγάλη     ἀγάπη  καὶ προστασία   της  πρὸς  τὸ ἑλληνορθόδοξο  ἔθνος μας πάμπολλες  φορές.     Καὶ μόνο  τὸ  παράδειγμα  τῆς  διασώσεως  τῆς  Βασιλεύουσας  ἀπὸ τοὺς Ἄβαρες καὶ Πέρσες, ἄν ἀναφέραμε, ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀποδείξει τὸ  μεγάλο ἐνδιαφέρον τῆς Παναγίας  μας  γιὰ  τὴν Ἑλληνικὴ καὶ Ὀρθόδοξη Βυζαντινὴ καὶ Χριστιανικὴ αὐτοκρατορία.

Ἐπειδὴ  ὅμως   οἱ πιστοὶ  καὶ ὀρθόδοξοι   χριστιανοὶ τῆς  Βασιλεύουσας δὲν  ἀπεδείχθησαν τότε    ἀγνώμονες  πρὸς  τὴν Θεοτόκο εὔχομε  νὰ  εἴμαστε  εὐγνώμονες  πρὸς  τὴν Μητέρα Θεοτόκο.   Καὶ  ὅπως  οἱ  χριστιανοὶ  τοῦ  7^ου  αἰῶνος μ.Χ.    δημιούργησαν  τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο,  ὁ ὁποῖος ὑμνεῖ    καὶ εὐχαριστεῖ   τὴν  Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τοῦ Γένους μας, ἔτσι  καὶ  μεῖς  ἄς  ὑμνοῦμε  συνέχεια  τὴ   Θεοτόκο  ἡ   ὁποία      πρεσβεύει   διηνεκῶς   ὑπὲρ  τῆς  σωτηρίας   τῶν   ἀνθρώπων.    

Ἄν  ὅμως   ἀρχικὰ  ἡ   ἑορτὴ  αὐτὴ  τῆς  Ἁγίας  Σκέπης   ἑορτάζετο    τὴν   1^η    Ὀκτωβρίου,  ἔπειτα  ὅμως, τὸ  1952, λόγω  τῆς  νίκης  τῶν  Ἑλλήνων  ἐναντίον   τῶν  Ἰταλῶν  εἰσβολέων  στὰ  βουνὰ  τοῦ      40   μὲ τὶς  πρεσβεῖες  τῆς  Θεοτόκου ὁρίστηκε  νὰ  ἑορτάζεται  ἡ Ἁγία Σκέπη  κατὰ  τὴν 28^ην  Ὀκτωβρίου   ἑκάστου  ἔτους.     

Νίκησαν ὅμως      οἱ ὀλίγοι    φαντάροι   μας    τὰ   βλήματα  τῶν  πολυάριθμων  ἐχθρῶν τους    Ἰταλῶν   ἐπειδὴ   οἱ   ἕλληνες  φαντάροι   ἔβλεπαν  μὲ  τὰ  μάτια   τους   τὴν  Παναγία  νὰ   τοὺς  βοηθᾶ   καὶ  νὰ   τοὺς  προστατεύει   ἀπὸ  τὰ   βλήματα  τῶν  Ἰταλῶν,  ὅπως  ἀκριβῶς  ἔβλεπε  μὲ τὰ  μάτια  του    τὴν  Θεοτόκο  καὶ  ὁ  Ἅγιος  Ἀνδρέας   ὁ   διὰ Χριστὸν  σαλὸς   κατὰ  τὴν  ἐπίθεση  τῶν  Ἀβάρων  καὶ  Περσῶν  στὴν Κωνσταντινούπολη.  

Ἐξάλου  σ’ ἕνα  ψαλμὸ τοῦ  Δαβὶδ  διαβάζουμε καὶ   τὰ  ἑξῆς:  «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὕτοι ἐν Ἵπποις, ἀλλ’  ἡμεῖς ἐν ὀνόματι  Κυρίου μεγαλυνθησόμεθα». (Ψαλμ. 29,8) Δηλαδὴ  ὁ  ψαλμωδὸς  Δαβὶδ  ἀναφέρει  ὅτι οἱ μὲν  πολεμοχαρεῖς  Αἰγύπτιοι  μᾶς   πολεμοῦν  μὲ  πολλὰ  ὄπλα, ἐμεῖς  ὅμως  πολεμᾶμε  μόνο  μὲ  τὴ  δύναμι  τοῦ  Θεοῦ.    Ἀλλὰ  καὶ    οἱ νίκες  τῶν      Ἑλλήνων  τοῦ 40   κατὰ   τῶν   Ἰταλῶν   δὲν  ἐπῆλθαν  βέβαια  μὲ  πανίσχυρα  ὄπλα  ὅπως  τῶν Ἰταλῶν  ἀλλὰ        μὲ  τὴ  δυνατώτερη    Δύναμη  τοῦ  Χριστοῦ  μας.  Οἱ  πιστὶ  καὶ  ταπεινοὶ   στρατιῶτες  τῆς Ἑλλάδος τοῦ 40  ἔδωσαν   στὴ  χώρα  μας  μεγάλες    νίκες  κατὰ  τῶν  ἐχθρῶν μας  Ἰταλῶν, οἱ  ὁποῖοι  διέθεταν  ὑπερσύγχρονα       ὄπλα  καὶ  ἀεροπλάνα.  Ὅλες   αὐτὲς   οἱ  νίκες,  βέβαια,  δὲν  θὰ  γίνονταν  ἄν  δὲν  εἴχαμε  τὴν  βοήθεια   τῆς  Ἀρχιστρατήγου  μας  Θεοτόκου.   

Ἐκεῖνο ποὺ     ξεχώριζε   τοὺς ὀρθοδόξους  Ἕλληνες    ἀπὸ  τοὺς λατινόφρονες  καὶ  δυτικοὺς παπικοὺς    «χριστιανοὺς»  ἦταν  ἡ   ταπεινὴ ζωή τους. Διότι οἱ παπποῦδες καὶ γιαγιάδες μας, ὅπως   καὶ   οἱ περισσότεροι  τῶν  προγόνων  μας  ἦταν  ταπεινόφρονες  καὶ    ὀρθόδοξοι  χριστιανοὶ συνηδειτῶς.     Ἐνῶ  οἱ  λατινόφρονες  Ἰταλοὶ  ἦταν  ὑπερήφανοι  ἄνθρωποι,   καὶ  ἡ  ὑπερηφάνεια  τους   αὐτὴ   φανερώθηκε ἀρχικὰ  κατὰ  τὶς ἡμέρες  τοῦ     δεκαπενταυγούστου   τοῦ  1940  ὅταν   Ἰταλικὴ  τορπυλάκατος     τορπίλησε   μὲ   μία   ἤ  δύο  τορπίλες  της     τὴν Ἕλλη,  ποὺ  ἦταν  καὶ     ναυαρχίδα   τοῦ   στόλου  μας,  καὶ  ἡ  ὁποία   ἔδινε  τιμὲς  τότε  στὴν Παναγία  μας  κατὰ   τὴν  ἑορτή   τῆς  Κοιμήσεως  τῆς  Θεοτόκου  στὴ  Τήνου.   Ὁ   τορπιλισμὸς  αὐτὸς  εἶχε  ὡς  σκοπὸ  νὰ  καμφθεῖ  τὸ  ἡθικὸ     τῶν   Ἑλλήνων   ἐξαιτίας   τοῦ  τορπιλισμοῦ   αὐτοῦ. Ὄχι μόνο  ὅμως   δὲν  κάμφθηκε  τὸ  ἠθικὸ   μ’αὐτὸ  τὸν τορπιλισμό,  ἀλλὰ  καὶ   ἔφερε  καὶ  ἀντίθετα  ἀποτελέσματα,    διότι  οἱ  Ἰταλοὶ  πρόσβαλλαν   μὲ  τὸν  τορπιλισμὸ αὐτὸ   τὴν  Ὑπεραγία   Θεοτόκο.  Μὲ   τὸ  τορπιλισμὸ αὐτὸ  τῆς Ἕλλης  πρόσβαλλαν  οἱ  Ἰταλοὶ     τὴν   πίστη   μας   καὶ    ἔλαβαν  ἔτσι  πολλὲς  δυνάμεις  ἀπὸ   τὸν  Χριστὸ  καὶ  τὴν   Παναγία  γιὰ  νὰ  ἀντιμετωπίσουν   τὴν  μεγαλύτερη  φαινομενικὰ   κοσμικὴ  καὶ  στρατιωτικὴ   δύναμη  τῶν  Ἰταλῶν. 

Διότι  τὰ   ἰδανικὰ    τῶν   Ἑλλήνων   τοῦ  1940   ὴταν   καὶ  παρόμοια    μὲ τὰ  ἰδανικὰ   τῶν  πιστῶν   χριστιανῶν      τοῦ  1821, ποὺ  ἦταν    ἀγάπη  πρὸς    τὸν  Θεὸ  καὶ  ἀγάπη  πρὸς  τὴν   πατρίδα  μας, τὴν  Ἑλλάδα.  Γιατὶ   οἱ    πρόγονοί  μας   ζοῦσαν  τὴ  ζωὴ  τοῦ  Χριστοῦ,   καὶ  ἐφάρμοζαν  ὅλα  ὅσα   μᾶς  λέει      τὸ  Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτὸ καὶ  μεῖς     εὔχομε  νὰ ἐφαρμόζουμε  τὸ  Εὐαγγέλιο  στὴ  ζωή  μας.  

 Δυστυχῶς  ὅμως    βλέπουμε   πολλοὺς   νέους   τῆς   Ἑλλάδος  σήμερα     νὰ  μὴ τιμοῦν  οὔτε  καὶ  τὴν  ἑλληνικὴ  σημαία.  Διότι   οἱ   νέοι  αὐτοὶ   θεωροῦν  τὴν     ἑλληνικὴ  σημαῖα    ὡς    ἕνα  κοινὸ  πανί.  Δὲν  εἶναι   ὅμως   ἕνα   κοινὸ πανί,  ἀλλὰ  εἶναι   τὸ  ἐθνικό μας  λάβαρο  τὸ ὁποῖο  ἔβαζαν  οἱ  ἀγωνιστὲς  παλαιότερα   μπροστὰ   γιὰ  νὰ   τοὺς  δίνει  δύναμη   στοὺς    ἀγῶνες  τους  ὁ Τίμιος  Σταυρὸς  ὁ   ὁποῖος   εἶναι   χαραγμένος   πάνω  στὴ  σημαία  καὶ  βρίσκεται ἐξάλλου  καὶ   στὴν  κορυφὴ  τοῦ  ἰστοῦ  της.   τὸν  Τίμιο  Σταυρό.  Ἡ  σημαία  μας,  ἀδελφοί  μου  καὶ  ἀγαπητά  μου  παιδιά, ἐφόσον    ἔχει  τὸν  Τίμιο   Σταυρὸ     δίδει  σὲ  μᾶς  νῖκες   ὄχι μόνο  κατὰ  τῶν  ἐχθρῶν  ποὺ  σκοτώνουν  τὸ σῶμα  μας,  ἀλλὰ  καὶ  ἐναντίον  τοῦ    μεγαλύτερου  ἐχθροῦ  μας,  τοῦ   διαβόλου.   

Οἱ  Ἕλληνες  στρατιῶτες  μας  ἄλλωστε  νίκησαν  τοὺς  πανίσχυρους     Ἰταλούς     μὲ  τὴ   δύναμη    τοῦ   Χριστοῦ  μας.   Οἱ   Ἰταλοὶ  βέβαια  νόμιζαν  ὅτι    θὰ  κάνουν  περίπατο   μπαίνοντας   στοὺς   δρόμους  τῆς   Ἀθήνας, καὶ μάλιστα    πολὺ  σύντομα,   Πλανῶνταν  ὅμως  πλάνην    οἰκτράν,    διότι   οἱ  χριστιανοὶ   στρατιῶτες  μας,   παρ’ὅλη    τὴν   στρατιωτικὴ   ἀδυναμία  τους    εἶχαν  ὅμως   τὸ  Χριστὸ  μαζί  τους.  Μαζὶ  μὲ  τοὺς  φαντάρους μας  ὅμως    ἦταν   καὶ  πιστοὶ  ἀκόμα      καὶ  οἱ ἕλληνες   πολίτες,  (μικροὶ  καὶ  μεγάλοι)   οἱ  ὁποῖοι  παρακαλοῦσαν  καθημερινὰ  τὴν Θεοτόκο  κάνοντας   ἱερὲς λιτανεῖες προκειμένου  ἡ   Θεοτόκος    νὰ  προστατεύει   τοὺς   χριστιανοὺς   φαντάρους  μας  στὰ  βουνὰ  τῆς  βορείου  ἠπείρου.

           Διότι  οἱ  ἕλληνες  στρατιῶτες  μας   εἶχαν  ἀκράδαντη   πίστη    στὸ   Χριστό,  ὅπως    ἄλλωστε   πρέπει   νὰ   πιστεύουν   καὶ   νὰ   ἀγαποῦν  τὸν  Χριστὸ  καὶ ὅλοι   οἱ   χριστιανοὶ    τῆς  ἐποχῆς  μας.  Χρέος  ὅλων  μας  ἄλλωστε  σύμφωνα  μὲ     τὸν  ἀπ. Παῦλο  εἶναι    νὰ   προσκυνοῦμε  καὶ   νὰ  λατρεύουμε   τὸ   Χριστό.   «Πᾶν  γόνυ κάμψῃ  ἐπουρανίων  καὶ  ἐπιγείων καὶ καταχθονίων»,    (Φιλ. 2,10)   μᾶς  λέει  ὁ  μεγάλος  αὐτὸς  ἀπόστολος  τοῦ  Κυρίου,  διότι μόνο  στὸ Χριστὸ  ἁρμόζει  κάθε   τιμή. στὸ Κύριο καὶ Θεό μας, τὸν  Ἰησοῦ Χριστό.  Γι’αὐτὸ καὶ ὅλοι μας,     μικροὶ  καὶ  μεγάλοι, ἄνδρες  καὶ  γυναῖκες,  ἀγόρια  καὶ   κορίτσια  ὀφείλουμε  νὰ    ἐφαρμόζουμε    τὸ   Εὐαγγέλιο    τοῦ   Χριστοῦ μας.

Ὅπως    οἱ  ἄνθρωποι  ἄλλων   ἐποχῶν  ζοῦσαν    ὅπως  θέλει  τὸ  Εὐαγγέλιο·  ζοῦσαν δηλαδὴ      ἐν   μετανοίᾳ  καὶ  προσπαθοῦσαν   νὰ  βρίσκονται  μακριὰ  ἀπὸ     τὴν  ἁμαρτία  καὶ  νὰ   βιώνουν    χριστιανικὴ    ζωή, ἔτσι  καὶ μεῖς   ἄς   κάνουμε πάντα    τὸ  θέλημα  τοῦ  Χριστοῦ.    Γιατὶ   ὁ  Χριστὸς  εἶναι ὁ Σωτήρας  μας.   Καὶ   ὅταν  λέμε  ὅτι  ὁ Χριστὸς  μᾶς  ἔσωσε    δὲν   ἐννοοῦμε  βέβαια  πὼς    ὁ  Χριστὸς  ἔσωσε  τὸ  φθαρτό μας    σαρκίο, ἀλλὰ  ἐννοοῦμε ὅτι  ὁ   Χριστὸς  ἔσωσε  τὴν  ἀθάνατη   καὶ αἰώνιας  ἀξίας   ψυχή μας.   Οἱ   κοσμικοὶ ἄνθρωποι  ὅμως  ἀρέσκονται  περισσότερο  στὰ  πλούτη  καὶ  τὰ  κοσμικὰ    ἀξιώματα   καὶ   ὄχι   στὴ δόξα  ποὺ  μᾶς  δίνει  ὁ  Χριστός  μας  μὲ  τὴν  σταυρική  του  θυσία. Ἐνῶ  θὰ  ἔπρεπε   νὰ  νοσταλγοῦμε   ὅλοι μας  πῶς  θὰ  στολίσουμε  τὶς  ψυχές μας    μὲ  τὰ  ἀθάνατα  στολίδια  τῶν    ἀρετῶν  τοῦ    Χριστιανισμοῦ.    

Ἡ  Θεοτόκος  Μαριάμ, ἀδελφοί μου,   δίνει  σὲ  ὅλους μας    νὰ  καταλάβουμε  ὅτι   τὰ   χαρίσματα  τοῦ  Ἁγ. Πνεύματος    ὁδηγοῦν  ὅλους μας      στὴν  πραγματικὴ  εὐτυχία.  Γι’ αὐτὸ    καὶ  οἱ   πιστοὶ    στὸ   Χριστὸ οἱ ὁποῖοι  καὶ   ἀγωνίζονται   νὰ  στολίσουν τὶς  ψυχές τους μὲ τὰ  ἀθάνατα  καὶ πνευματικὰ  αὐτὰ    στολίδια  τῶν  ἀρετῶν  ἔχουν  μέσα  τους    τὸν  Κύριο  καὶ   Θεό  μας,  τὸν  Ἰησοῦ  Χριστό.  

Καὶ  ἐπειδή, ὅπως λέγαμε  ἀρχικά, ἡ  σημερινὴ  ἑορτὴ    μᾶς  παρουσιάζει    τὴν  στολισμένη μὲ τὴν   ἀρετὴ  τῆς   ταπεινοφροσύνης    Θεοτόκο  Μαριάμ  βλέπουμε  τὴ  Θεοτόκο      νὰ  βρίσκεται  στὸ πλευρὸ   τῶν   φαντάρων  μας  οἱ ὁποῖοι     πολεμοῦσαν    στὰ  ψηλὰ  βουνὰ  τῆς Πίνδου  τοὺς   Ἰταλούς.  Βοηθοῦσε  τοὺς  φαντάρους  ἡ Παναγία  διότι  καὶ αὐτοὶ  ζητοῦσαν   τὴ  χάρι της  ὡς    «ταπεινοὶ  τῇ   καρδίᾳ».   Ἡ   ἀρετὴ  αὐτὴ    τῆς    ταπεινοφροσύνης   τῶν  φαντάρων   τοῦ  1940  ἤ  καὶ  τῶν ἑλλήνων  ἄλλων    ἐποχῶν  ἐνισχύετο  καὶ   ἀπὸ   τὴν   ἐκτενὴ   προσευχὴ μικρῶν  καὶ  μεγάλων     τῶν  πόλεων καὶ  τῶν  χωριῶν.  Ἐπειδὴ  οἱ ἕλληνες  τότε  ἀμύνονταν μόνο, ἐνῶ    οἱ  ὑπερήφανοι  Ἰταλοὶ  ἔκαναν κατακτητικοὺς  πολέμους.     

Οἱ    ὑπερήφαμοι ἄνθρωποι,    ἀδελφοί     μου,  θεωροῦν τοὺς  ἑαυτούς  τους  ὡς  ὑπερανθρώπους,  καὶ  γι’αὐτὸ   τὸ λόγο  ἄλλωστε  θέλουν  νὰ   ἐπιβληθοῦν διὰ  τῆς βίας.  Ἐμεῖς  ὅμως  ποὺ  εἴμαστε ἤ  πρέπει νὰ εἴμαστε    ἀληθινοὶ  μαθηταὶ  τοῦ   Χριστιοῦ    πρέπει  νὰ  βαδίζουμε  σύμφωνα μὲ  τὴν  διδασκαλία    τοῦ    Ἀρχηγοῦ    τῆς  εἰρήνης  τοῦ  σύμπαντος   Κόσμου,  τοῦ   Χριστοῦ.  Ὀφείλουμε   νὰ   εἰρηνεύουμε, ὅπως  λέει  καὶ  τὸ   Εὐαγγέλιο   ὄχι μόνο  μὲ   τοὺς    φίλους  μας, ἀλλὰ  καὶ  μὲ  τοὺς  ἐχθρούς  μας.  Κυρίως ὅμως  πρέπει   νὰ   εἰρηνεύουμε  μ’ Αὐτὸν   τὸ Θεὸ τῆς  Ἀγάπης.  Ἐμεῖς  ὅμως   γίναμε,   δυστυχῶς,  ἀντάρτες τοῦ  Θεοῦ,    θεωρώντας   τὸ   Θεὸ   ὡς  τὸ  μεγαλύτερο  ἐχθρό  μας   ἐπειδὴ μᾶς  ἀπομακρύνει  ἀπὸ τὴν  ἁμαρτία γιὰ νὰ μὴν ὁδηγηθοῦμε  στὴν  αἰώνια ἀπώλεια.  Δὲν  καταλαβαίνουμε  ὅτι ὁ Θεὸς  μᾶς  ἀπομακρύνει  ἀπὸ   τὰ   πάθη  γιὰ  τὸ   καλό μας. 

Ἄν θέλουμε  ὅμως  νὰ  ζοῦμε  κι  ἐμεῖς   ὅπως   ζοῦσαν  καὶ  ἕλληνες  τοῦ  1940  ἤ  ἄλλων  ἐποχῶν   δὲν  πρέπει  ποτὲ  νὰ   ζοῦμε ἀντιευαγγελικά, δὲν πρέπει δηλαδὴ νὰ   ἐρωτοτροποῦμε  μὲ τὴν    ἁμαρτία,  ἀλλὰ  ὀφείλουμε   νὰ   ζοῦμε  ἐν  μετανοίᾳ. Γι’ αὐτὸ  καὶ      οἱ νεοέλληνες  ἄν  θέλουν  νὰ  μιμηθοῦν  τοὺς προγόνους  τους  ὀφείλουν   νὰ     διδαχθοῦν   ἀπὸ  τὴ  ζωὴ  τῶν   παππούδων    τους     ζώντας   σύμφωνα  μὲ   τὸ   Εὐαγγέλιο  τοῦ   Χριστοῦ    μας  γιὰ  νὰ     ἔχουν     καὶ τὸ  Χριστὸ  μαζί   τους.

Ἡ     Σκέπη  τῆς  Ὑπεραγίας    Θεοτόκου   πρέπει   νὰ      μᾶς    κάνει    ὅλους   ἐμᾶς  τοὺς   ὀρθοδόξους, τοὐλάχιστον,    χριστιανοὺς    νὰ  τιμοῦμε   τὴν   Ὑπεραγία  Θεοτόκο  ὅπως   ἀκριβῶς   θέλει  κι  αὐτή.    Διότι  ἡ  Παναγία  δὲν  θέλει  νὰ   τὴν  λατρεύουμε   ὡς  θεὰ    ὅπως   οἱ   δυτικοί,    οἱ ὁποῖοι  εἶναι  αἱρετικοὶ  καὶ ὁπαδοὶ τοῦ  πάπα, καὶ ἔχουν  τὴν Μαριολατρεία.   

Ζώντας ὅμως  σὲ  μιὰ    ἐκκοσμικευμένη   ἐποχὴ  ὅπου   ἡ    Παναγία  μας     ὑβρίζεται   μὲ   τὰ   χειρώτερα  λόγια,  πρέπει  νὰ   καταλάβουμε  πὼς   οἱ  βλασφημίες  κατὰ  τῆς  Παναγίας  καὶ  τῶν  ἰερῶν  προσώπων  τῆς  Ἐκκλησίας  μας  εἶναι   σὰν   νὰ  προσπαθοῦμε   νὰ   φτύσουμε  τὸν  ἥλιο.   

Ἀδελφοί   μου!  Ἡ  Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου    μᾶς   προστατεύει ἐπίσης  καὶ    στὸν  πόλεμό  μας  ἐναντίον   τοῦ  κακοῦ  καὶ    τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό,  ἄς    προσπαθοῦμε      νὰ   ζοῦμε  ὅπως  ἀκριβῶς  ἔζησαν  ἤ καὶ    ζοῦν    οἱ συνειδητοὶ  καὶ   πιστοὶ     χριστιανοὶ  τῆς   Ἁγίας  μας  Ἐκκλησίας.  Γιὰ   νὰ  κατακτήσουμε  τὴν  ἐν  οὐρανοῖς  δόξα   τῆς Βασιλείας   τῶν  Οὐρανῶν    πρέπει   νὰ   περάσουμε  πρῶτα    ἀπὸ δοκιμασίες  καὶ  γιὰ  νὰ  φτάσουμε  στὴν  ἀνάστασή μας  πρέπει    νὰ  σηκώσουμε  τὸ  σταυρὸ  τῶν  ποικίλων   δοκιμασιῶν    μας.  Ὅπως     ὁ Χριστὸς   πρὶν  νὰ  ἀναστηθεῖ  ἐκ   νεκρῶν  δοκίμασε  τὸ  σταυρὸ   τοῦ μαρτυρίου του,  ἔτσι  καὶ    μεῖς  πρέπει    νὰ  δοκιμαστοῦμε  γιὰ   νὰ    φανεῖ    ἡ ἀκράδαντη   πίστη   μας  στὸ  Χριστό.   Ἀμήν!