Ο Όσιος Θεόδωρος ο Ομολογητής ηγούμενος Μονής Στουδίου

Γεννήθηκε  στην  Κωνσταντινούπολη  το  759  και  ήταν  γιός του Φωτεινού και της Θεοκτίστης. Στην ανατροφή του, εξάσκησε μεγάλη επιρροή ο θείος του Πλάτων, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της εκκλησίας  της  Κωνσταντινούπολης.

Ο  Θεόδωρος  έγινε μοναχός  πρώτα  στη  Μονή  του  Σακκουδίωνος (κοντά  στην  Προύσα), που  ανήγειραν  οι  γονείς  του  στο  κτήμα  τους  με  την  ονομασία  Βοσκήτιον.  Αργότερα  έγινε και ηγούμενος αυτής, αφού  αποσύρθηκε  ο  θείος  του  Πλάτων  λόγω  γήρατος.

Για  την  αντίστασή  του ο Θεόδωρος, στο γάμο του βασιλιά  Κωνσταντίνου ΣΤ’ με τη Θεοδότη, εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Επανήλθε  στην  Κωνσταντινούπολη  μετά  τον θάνατο του Κωνσταντίνου και εγκαταστάθηκε στη Μονή Στουδίου  σαν  ηγούμενος. Αλλά  και  πάλι  για   την  αντίστασή  του  στην  χειροτονία του Νικηφόρου από λαϊκό σε Πατριάρχη, εξορίστηκε μαζί με τον θείο  του Πλάτωνα (809). Επέστρεψε από την εξορία το 812 στην Κωνσταντινούπολη,  για  να  εξοριστεί  τρίτη  φορά  από  τον  Λέοντα  τον Ε’, επειδή με πολύ θάρρος υπερασπίστηκε τις ιερές εικόνες και το ορθόδοξο   φρόνημα.     
Πέθανε  στην  εξορία  το  826 σε ηλικία  67  ετών,  στη  χερσόνησο  του  Ακρίτα του Αγίου Τρύφωνα. Το δε σώμά του, μετακομίστηκε στην Πριγκιπόννησο,  όπου  και  ετάφη. Ύστερα  δε,  επί  Πατριάρχου Μεθοδίου,  το  844  ανακομίστηκε στη βασιλεύουσα,  μαζί  με το  λείψανο του  αδελφού  του  Ιωσήφ του Θεσσαλονίκης και ετάφη στη Μονή Στουδίου.

Απολυτίκιον.  Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.       
Δώρων μέτοχος, της αφθαρσίας, δώρον άσυλον, της Εκκλησίας, φερωνύμως ανεδείχθης Θεόδωρε· τοις ιεροίς γαρ επόμενος δόγμασιν, ομολογίας φωστήρ  εχρημάτισας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον  Θεόν  ικέτευε, δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον.  Ήχος  β’.  Τα  άνω  ζητών.         
Τον ασκητικόν, ισάγγελόν τε βίον σου, τοις αθλητικοίς, εφαίδρυνας παλαίσμασι, και Αγγέλοις σύσκηνος, θεομά καρώφθης Θεόδωρε, συν αυτοίς  Χριστώ  τω  Θεώ,  πρεσβεύων απαύστως  υπέρ  πάντων  ημών.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ευσεβείας μυσταγωγέ,  και  μονήρους  βίου,  μυστηπόλε  και οδηγέ·  χαίροις  ο εκτρέφων, τη δωρεά  του  λόγου,  Θεόδωρε  παμμάκαρ, τους   προσιόντας  σοι.