Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα  ή  Βαρασιό,  στο  Κεφαλοχώρι  των  έξι  Χριστιανικών  χωριών της  περιφερείας  Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι  σε  αρετές  και  μέτριοι  σε  αγαθά.

Είχαν  αποκτήσει  δύο  αγόρια, τον  Βλάσιο  και  τον  Θεόδωρο  (τον  Άγιο Αρσένιο).

Από  μικρή  ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά  και  την  θαυματουργική  διάσωση  του  μικρού  τότε,  Θεόδωρου, από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για  τον  μεν  Βλάσιο  να  δοθεί  με  τον   δικό  του  τρόπο στον  Θεό,  να  τον  δοξολογεί   ως  δάσκαλος  της  Βυζαντινής   Μουσικής και  κατέληξε  αργότερα  στην  Κωνσταντινούπολη,  για  τον   Θεόδωρο  δε να  θέλει  να  γίνει  καλόγερος.

Στη  συνέχεια  μεγαλώνοντας,  στάλθηκε  στη  Νίγδη  και μετά  στη Σμύρνη  όπου  τέλειωσε  τις  σπουδές  του.

Στα  είκοσι  έξι  του  περίπου  χρόνια  πήγε  στην  Ιερά  Μονή   Φλαβιανών του  Τιμίου  Προδρόμου  όπου  αργότερα  εκάρη  Μοναχός και  πήρε το όνομα  Αρσένιος.  Δυστυχώς  όμως  δεν  χάρηκε πολύ την  ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης  Παίσιος  ο  Β’,  τον  χειροτόνησε  Διάκο  και  τον  έστειλε στα  Φάρασα  για  να  μάθει  γράμματα  στα  εγκαταλειμμένα  παιδιά. Αυτό  φυσικά γινόταν στα  κρυφά, με χίλιες  δυο  προφυλάξεις, για  να  μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου  και  την  ευλογία  ως  Πνευματικός.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να  απλώνεται.  Με  την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή  αγάπη  στον  Θεό  και  προς  την  εικόνα  Του,  τον  άνθρωπο  και όχι στον εαυτό του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική,  η  αγάπη  τον  έβγαζε  έξω  από  τον  εαυτό  του  και  έξω  από το  χωριό  του   και   αγκάλιαζε  και  τα  γύρω  χωριά.  Θεράπευε  αδιάκριτα  τον  ανθρώπινο  πόνο  όπου  τον  συναντούσε  σε  Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή  αγάπη πλασθείσα εικόνα του  Θεού. Αναρίθμητα είναι τα  θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με  την  Χάρη  του Θεού.  Στείρες  γυναίκες  τεκνοποιούσαν,  αφού  τους  διάβαζε  ευχή  ή έδιδε  «φυλακτό» που  ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο  ίδιος. Διάβαζε το  Άγιο  Ευαγγέλιο  σε  σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους  και  γινόντουσαν  καλά,  μόλις  τελείωνε  την ανάγνωση.  Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από  το κατώφλι του κελιού του  και  αναμιγνύοντας  το  με λίγο  νερό  το  έπιναν,  πιστεύοντας  ότι  θα  εθεραπεύοντο  και   η  πίστη τους που είχαν  στον  Άγιο,  έκανε  το  θαύμα.  Χρήματα φυσικά δεδεχόταν  ποτέ  ούτε  και  έπιανε  στα  χέρια  του.

Συνήθιζε  να  λέγει,  «η  πίστη  μας  δεν  πουλιέται».

Βίωνε  ολοκληρωτικά  και «έπασχε τα Θεία». Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι  αγαπούσε πολύ, πρώτα τον  Θεό  και  μετά  την  εικόνα  Του,  τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει  τους  συγχωριανούς  και  τους  συμπατριώτες  του  στην  πίστη,  για  να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν  την  ποίμνη  του  Χριστού.

Το  κελί  του,  μικρό,  απέριττο,  ευρισκόταν  μέσα  στον κόσμο.  Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου.

Σε αυτό, καθώς  και  για  τα  θεία  του  κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δυό ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο  πνευματικά  τότε,  διότι  αγίαζαν και την εργασία των άλλων  ημερών.  Ώρες  έμενε γονατιστός προσευχόμενος  στον  Θεό  για τον  λαό  Του,  που  τον  είχε  εμπιστευθεί  στα  ασκητικά χέρια  του δούλου  Του Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να  κάνει  κανένα  κακό  στην  πλάση.  Ιδιαίτερα  στα  ζώα.  Ποτέ του δεν  κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για  να  ξεκουράσει  τον  εαυτό του.  Προτιμούσε  πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο – μόνο μία φορά – και όπως χαρακτηριστικά  έλεγε:  «Εγώ που  είμαι  χειρότερος  και  από  το  γαϊδουράκι,  πως  να  καθίσω σ’ αυτό;».

Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ’ ορισμένες «ιδιοτροπίες». Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι’ αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό.  Όπως  χαρακτηριστικά  έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη  Πρόδρομο τα εξής: «Εάν  ήθελα  να  με υπηρετούν  γυναίκες,  θα  γινόμουν  έγγαμος  ιερεύς  και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούν γυναίκες, δεν είναι  καλόγηρος».

Όταν  ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για  κάτι  τον   Θεό,   άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, «Θεέ μου!», λες και  ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την  ώρα,  και  θαρρείς  πως έπιανε  τον  Χριστό  από  τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. «Εμείς», όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες, «στην πατρίδα μας τι θα πει γιατρός,  δεν  ξέραμε· στον  Χατζεφεντή   τρέχαμε.  Στην  Ελλάδα   μάθαμε  από γιατρούς, αλλά άν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται  παράξενα».

Εκτός  από  τα  άλλα  του  χαρίσματα είχε και το προορατικό  χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα  και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε  σ’ ένα   νησί.

Η  αγία  του  μορφή  συνέχεια  σκοπούσε  Χάρη  και   παρηγοριά.

Το πρόσωπό  του   έλαμπε  από  την  ασκητική   γυαλάδα,  που  έμοιαζε σαν   το  χρώμα  του  φτιασμένου   κυδωνιού.

Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε  από  αγάπη  στον   Χριστό, καθώς και ἀπο τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιό του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια  σαν  καλός   Ποιμένας.

Τρεις  μέρες  πριν  την  εκδημία  του  ήλθε  η  Παναγία,  τον  γύρισε  σ’ όλο το Άγιο   Όρος,  τα   Μοναστήρια,  τους  Ναούς  που  τόσο  επιθυμούσε  να δει  και  δεν  είχε  αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί  στον  Κύριο,  που  τόσο  πολύ  αγάπησε  και  έδωσε  όλον του τον εαυτό σ’ Αυτόν.        
Έφυγε  στις  10  Νοεμβρίου  το  1924.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.       
Των Οσίων τον βίον εκμιμησάμενος, εν εσχάτοις τοις χρόνοις, Πάτερ Αρσένιε, επληρώθης δωρεών του θείου Πνεύματος, και θαυμάτων αυτουργός,  θεοφόρε  γεγονώς, παρέχεις ενί εκάστω, τας εκ Θεού χορηγίας,  ταις  ικεσίαις  σου  προς  Κύριον.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.     
Καππαδοκίας  το  νεόφυτον  άνθος,  και   αρετών  το  πολυτίμητον   σκεύος, ο ιερός  Αρσένιος υμνείσθω μοι· ούτος γαρ ως άγγελος, εν σαρκί βιοτεύσας, σύσκηνος εγένετο, των Αγίων απάντων, μεθ’ ών πρεσβεύει πάντοτε  Χριστώ,  ημίν  διδόναι,  πταισμάτων  συγχώρησιν.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις των   Οσίων ο μιμητής, και  Καππαδοκίας,  εγκαλλώπισμα  ιερόν· χαίροις ο παρέχων, εκάστω θείαν χάριν, ως δοξασθείς θεόθεν, Πάτερ Αρσένιε.