Οι Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία

Έζησαν   τον   3^ο  μ.Χ.  αιώνα.   Η   Αγλαΐα   ανήκε   στην   τάξη   των ευγενών   και   πλούσιων   Ρωμαίων   γυναικών   και    ήταν  πάντα πρόθυμη    στις   ελεημοσύνες   και    στις  διάφορες    αγαθοεργίες.

Ο δε Βονιφάτιος ήταν γραμματέας της περιουσίας της Αγλαΐας και επόπτης των κτημάτων της. Όπως η κυρία του, ήταν και αυτός εύσπλαχνος  και  φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν  την περιουσία της Αγλαΐας με πολλή τιμιότητα, και απέναντι στους υπηρέτες ήταν ευγενέστατος.

Αλλά η ανεξέλεγκτη καλοζωία έπνιξε την πνευματικότητα του Βονιφατίου και  της Αγλαΐας. Άναψε την εύφλεκτη νεότητά τους και παρασύρθηκαν  από  τις ένοχες σαρκικές ηδονές. Ευτυχώς όμως, ο έλεγχος των συνειδήσεών τους ήταν αυτός που τελικά επικράτησε. Αμάρτησαν.   Έκλαψαν   και    οι   δυο   πικρά.   Θα   τους   δεχόταν    άραγε   και    πάλι    ο    Θεός  σαν  ζωντανά  μέλη  της   Εκκλησίας   του; Γιατί   όχι;   Άλλωστε,  ο   Ίδιος   είπε:   «Χαρὰ   γίνεται  ενώπιον των αγγέλων  του   Θεού  επί   ενί   αμαρτωλώ  μετανοούντι».  Δηλαδή,   χαρά γίνεται  στους ουρανούς, με την παρουσία αγγέλων του Θεού, που συμμετέχουν   στη   χαρά   αυτή,   για   έναν   αμαρτωλό   που   μετανοεί.

Με πολλή συντριβή λοιπόν, οι δυο μετανοούντες εξομολογήθηκαν το ηθικό  τους    ολίσθημα   σε   πνευματικό  ιερέα και η ηθική τους επιστροφή   και   αναγέννηση   ήταν   πλέον   γεγονός.           
Έτσι  αργότερα   ο   μεν   Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικά για την πίστη στην   Ταρσό   της   Κιλικίας,   η   δε   Αγλαΐα, αφού πούλησε τα υπάρχοντά  της,  αφιέρωσε  την ζωή της στην ανακούφιση   των   φτωχών και   των   πασχόντων.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.  Ταχύ   προκατάλαβε.     
Μαρτύρων   την   εύκλειαν,   ιχνηλατήσας   θερμώς,   Χριστόν  ωμολόγησας, επί απίστων στερρώς, σοφέ Βονιφάτιε· όθεν καθάπερ  πλούτον,   αδαπάνητον   Μάρτυς,   δέδωκας σου  το   σώμα,  τη   σεμνή Αγλαΐᾳ·  εξ   ού  τω   κόσμω   πηγάζει,   ῥώσις   και  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος    δ’. Επεφάνης   σήμερον.           
Ιερείον   άμωμον,   εθελουσίως,   σεαυτόν  προσήγαγες,   τω   εκ   Παρθένου    δια   σε, τεχθήναι  μέλλοντι  Άγιε, στεφανηφόρε σοφέ  Βονιφάτιε.

Μεγαλυνάριον.
Άθλοις απαθείας καταυγασθείς, παθών της δουλείας, απεσείσω τον σκοτασμόν, και ανδραγαθήσας, υιός φωτός εδείχθης, ως Αθλητής του Λόγου,   ω   Βονιφάτιε.

Saint Boniface and Aglaia the Roman

They lived in the 3rd AD. century. Aglaia belonged to the class of noble and wealthy Roman women and was always keen on alms and various charities.

Boniface was secretary of the Aglaia estate and overseer of her estate. Like his lady, he was kind and philanthropic. He administered the property of Aglaia very honestly, and was kind to the servants.

But the uncontrollable goodwill drowned out the spirituality of Boniface and Aglaia. They lit up their flammable youth and were seduced by guilty carnal pleasures. Fortunately, however, it was the control of their consciences that eventually prevailed. They have sinned. They both bitterly wept. Would God again accept them as living members of His Church? Why not; After all, He Himself said, "It is done before the angels of God over a sinner repentant." That is, joy is done in the heavens, in the presence of God's angels, who participate in this joy, for a sinner who repents.

After much crushing, the two repentants confessed their moral slip to a spiritual priest and their moral return and rebirth were now a fact.

So later Boniface died martyrdom for the faith in Tarsus in Cilicia, and Aglaia, after selling her possessions, devoted her life to the relief of the poor and the afflicted.

Absolutely. Sound d. Fast forward.

Witness the obedient, warm-hearted, Christ-baptized, unbelievably strict, wise Boniface; always rich wealth, unblemished Martyr, your bodily body, the modesty of Anglais;

It's close. Sound d. Impressive today.

Immaculate priest, voluntarily, urged on him, from the Virgin to the future, Haggai, crowned wise Boniface.

Magnificent.

Terribly burnt, passionate slave labor, I dispel darkness, and I was born, a son of light, as Athlete of Reason, O Boniface.