Η Αγία Φεβρωνία η Οσιομάρτυς η πολύαθλος

Η Οσιομάρτυς Φεβρωνία εμόναζε σε κάποιο μοναστήρι της πόλεως Νισίβεως της Μεσοποταμίας μαζί με τη θεία της Βρυαίνη και την αδελφή  Θωμαΐδα, διότι όλες οι άλλες μοναχές, αφού επληροφορήθηκαν  ότι  έρχονταν  στη μονή προς σύλληψή τους στρατιώτες  του  ηγεμόνος  Σελήνου  (288 μ.Χ.),  κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.),  εζήτησαν  σωτηρία  δια  της  φυγής.  Προσελθόντες  δε  οι           στρατιώτες τις απήγαγαν προς τον Σελήνο,  ο οποίος  και  επέβαλε  την  Οσία  Φεβρωνία σε φρικότατα βασανιστήρια,  αφού  αρνήθηκε  να  θυσιάσει  στα  είδωλα  και  να δεχθεί ως σύζυγό της τον Λυσίμαχο, ανεψιό του ηγεμόνος. Με προσευχές και πνευματική ανδρεία, επιθυμούσα να γίνει «της μελλούσης  δόξης  κοινωνός»  εδέχθηκε  το  μαρτυρικό  δι’  αποκεφαλισμού  τέλος  αυτής,  το  304  μ.Χ.           
Η Σύναξις αυτής ετελείτο στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού  που ευρισκόταν  στην  Οξεία.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.       
Ως της ασκήσεως, ρόδον ηδύπνευστον, οσμήν αθλήσεως, τω κόσμω έμπνευσας, εις  οσμήν  μύρων  του  Χριστού,  δραμούσα  ασχέτω, πόθω· όθεν ως παρθένον σε, και  Οσίαν  και  Μάρτυρα,  θαυμαστώς  εδόξασε,  Φεβρωνία ο  Κύριος· ώ πρέσβευε  υπέρ  των  βοώντων·  χαίρε  σεμνή  Οσιομάρτυς.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας χάρισι, και μαρτυρίου τω κάλλει, κοσμηθείσα ένδοξε, ως πανακήρατος  νύμφη,  έδραμες,  λαμπαδηφόρος τω σω  Νυμφίω, έστεψαι,  της αφθαρσίας τη ευπρεπεία, και πρεσβεύεις Φεβρωνία, υπέρ των πίστει υμνολογούντων  σε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις  Φεβρωνία  πανευκλεής,  Οσίων η δόξα, και  Μαρτύρων η καλλονή· εν γαρ αμφοτέροις, αθλήσασα νομίμως, εικότως και βραβείων, διπλών ηξίωσαι.