Ὁμιλία στὴν Δ΄Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα

Ὁμιλία στὴν Δ΄Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα

Κυριακὴ τοῦ παραλύτου

«Τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος»

Ἀναμφίβολα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὀφείλουμε ὅλοι μας νὰ συμμετέχουμε στὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας ὄχι τυπικῶς ἀλλὰ οὐσιαστικῶς. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ βλέπουμε σήμερα εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί μας βαπτίζωνται, χρίωνται, ἐξομολογοῦνται, ἔρχονται στὸ γάμο, κοινωνοῦν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια χωρὶς νὰ δίνουν μεγάλη σημασία στὰ μεγάλα αὐτὰ Μυστήρια. Μοιάζουν μὲ τὰ μικρὰ παιδιὰ ποὺ δὲν ξέρουν νὰ διαβάζουν καὶ φυλλομετροῦν μὲν τὰ βιβλία ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνουν τὸ νόημα ὅσων γράφει τὸ βιβλίο. 

Γι’αὐτὸ καί, ἐξ ἀφορμῆς τῆς εὐαγγελικῆς μας περικοπῆς, ὅπου ὁ Κύριος στὴν Κολυμβήθρα κάνει τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παράλυτου ποὺ ἦταν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου πάνω ἀπὸ 38 χρόνια, δυνάμεθα νὰ μιλήσουμε σήμερα γιὰ μιὰ ἄλλη Κολυμβήθρα, ποὺ δὲν σώζει μόνο ἕναν ἀλλὰ ἑκατοντάδες καὶ ἐκατομμύρια ἀνθρώπους, τὴν Κολυμβήθρα τοῦ Ἱεροῦ Βαπτίσματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ εἰσαγωγικὸ Μυστήριο, ποὺ ἐγγράφει τοὺς πιστοὺς στοὺς καταλόγους τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ἡ Κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδὰ ἤ «οἷκος εὐσπλαγχνίας», ὅπως ἀλλιῶς λέγεται ἡ Προβατικὴ Κολυμβήθρα, μᾶς δίδει πάρα πολλὰ διδάγματα πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτό. Κατ’ἀρχὰς εἶναι ὁ ἄγγελος ποὺ μιὰ φορὰ τὸ χρόνο κατέβαινε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴν Κολυμβήθρα καὶ τάραζε τὰ νερά της. Ὁ ἄγγελος αὐτὸς σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ στὴν Κολυμβήθρα τῆς Ἱερουσαλὴμ τάραζε τὰ νερὰ καὶ ὅποιος πρόφταινε νὰ μπεῖ πρῶτος στὰ νερὰ της θεραπευόταν ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀσθένεια. Τυφλὸς ἦταν ἄρχιζε νὰ βλέπει, κουφὸς μποροῦσε πλέον νὰ ἀκούει, κουτσὸς σηκωνόταν ἀπὸ τὸ κρεβάτι καὶ ἄρχιζε νὰ περπατάει.

Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἁγιάζει τὰ νερὰ τῆς Κολυμβήθρας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ θεραπεύει ὅσους μπαίνουν μέσα της ὄχι ἀπὸ σωματικὰ νοσήματα ἀλλὰ ψυχικά, πού, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ εἶναι πολὺ χειρώτερα τῶν σωματικῶν. Μᾶς σώζει τὸ βάπτισμα πρῶτον μὲν ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ὅσο καὶ ἀπὸ πλεῖστα ὅσα ἄλλα ἁμαρτήματα ποὺ τυχὸν διαπράττουν ὅσοι βαπτίζωνται μεγάλοι. Σήμερα βέβαια ἔχουμε τὸ νηπιοβαπτισμό, ἀλλὰ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ ἐνίοτε καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχουν καὶ μεγάλοι ποὺ βαπτίζονται.

Ὑπάρχει ὅμως μιὰ οὐσιώδη διαφορὰ τῆς Κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδὰ ἀπὸ τὴν Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Κολυμβήθρα τῆς Ἱερουσαλὴμ εἶχε πέντε στοὲς ὅπου χιλιάδες Ἰουδαῖοι συνωστίζωνταν καὶ περίμενε ἕνας κάθε χρόνο νὰ σωθεῖ μετὰ τὴ ταραχὴ τῶν νερῶν τῆς Κολυμβήθρας ἀπὸ τὸν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτός, ὅπως εἴπαμε, ἦταν μόνο ἕνας κάθε χρόνο. Ἀλλὰ στὴ Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας μας μποροῦν νὰ σωθοῦν ὅλοι ὅσοι πιστέψουν στὸ Χριστό, καὶ μάλιστα ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ Ἰουδαϊκὸ ἔθνος ἀλλὰ ἀπὸ ὅλες τὶς Ἠπείρους τῆς γῆς, καὶ τὶς πέντε. 

Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ ἐξαγνίζει τὸν ἁμαρτωλὸ ποὺ μπαίνει στὴ Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι καμία μαγικὴ δύναμη ἀλλὰ εἶναι ἡ «Θεία χάρις, ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα», ὅπως μᾶς τονίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Οἱ θυσίες τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν ἐθνικῶν-εἰδωλολατρῶν δὲν ἦταν βέβαια ἰκανὲς νὰ ἐξαγνίσουν τὸν ἁμαρτωλὸ γιατὶ ἦταν ἀτελεῖς καὶ γίνονταν μὲν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους στὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν πίστεψαν στὸν Κύριο τῆς δόξης καὶ τὸν ὁδήγησαν μάλιστα στὸ σταυρό, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸ Θεό, τῶν δὲ εἰδωλολατρῶν δὲν ἦταν τέλειες γιατὶ γίνονταν σὲ ἀνύπαρκτους θεούς.   

Καὶ σ’αὐτόν, ἀδελφοί μου, ποὺ δέχεται τὸ βάπτισμα στὴ ζωή του, ὅσες ἁμαρτίες κι ἄν ἔχει διαπράξει στὴ ζωή του διαγράφονται ἀπὸ τὸ Θεό μας μὲ μιὰ μονοκοντυλιά. Θέλετε παραδείγματα γιὰ νὰ δεῖτε πῶς ὁ Χριστὸς μὲ τὸ βάπτισμα συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅσο μεγάλες κι ἄν εἶναι; Δύο μόνο θὰ ἀναφέρουμε ποὺ εἶναι, κατὰ τὴ ταπεινή μας γνώμη ὑπερ-αρκετά. Κατ’ἀρχὰς εἶναι οἱ πρῶτοι 3.000 ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στὸ Χριστὸ καὶ μετενόησαν γιὰ τὸ μεγάλο ἔγκλημά τους νὰ ὁδηγήσουν στὸ Σταυρὸ τὸ Χριστό. Οἱ ἰουδαῖοι αὐτοὶ ἄκουσαν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ πρῶτο φλογερὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καὶ δέχτηκαν τὸ βάπτισμα ἀπὸ τὸν ἅγιο Πέτρο. Τὸ δεύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τοῦ ἁγ. Κωνσταντίνου μετὰ 300 χρόνια περίπου. Ὁ Κωνσταντῖνος πρὶν γίνει ὅ,τι ἔγινε λάτρευε κι αὐτὸς τοὺς ψεύτικους θεοὺς καὶ εἶχε κάνει πλεῖστα ὅσα ἐγκλήματα στὴ ζωή του. Ἦρθε ὅμως μέρα ποὺ μετενόησε καὶ θέλησε νὰ ἐξαγνισθεῖ πηγαίνοντας καὶ κάνοντας θυσίες στοὺς ψεύτικους ἀλλὰ ὅλες οἱ ‘’πυθίες’’ τοῦ ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ καθαρίσουν τὴ ψυχή του ἀπὸ τόσα καὶ μεγάλα ἐγκλήματα. Τελικὰ ὅμως ἦρθε στὴ Ρώμη ἕνας Αἰγύπτιος, πιθανὸν χριστιανός, ποὺ τοῦ εἶπε ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει ἀνάπαυση στὴ ψυχή του καὶ νὰ τὸν καθαρίσει ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα. Ἔτσι ὁ Κωνσταντῖνος, ποὺ σὲ λίγες μέρες γιορτάζουμε τὴν ἱερὰ μνήμη του, κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε καὶ ἔγινε ὁ Ἰσαπόστολος ἅγιος ποὺ γνωρίζουμε.

Ἔχουμε ὅμως, ἀδελφοί μου, καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸ βάπτισμά μας. Καὶ ἡ πρώτη ὑποχρέωση εἶναι νὰ θέλουμε νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ πιστέψουμε, ὅπως ἄλλωστε πολλὲς φορὲς τὸ τονίσαμε κατὰ τὴ ταπεινὴ ὁμιλία μας, ὅτι τὸ βάπτισμα μᾶς βάζει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. ‘’Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι’’; ρώτησε ὁ Κύριος τὸν παράλυτο. Σὲ μᾶς φαίνεται τοὐλάχιστον παράξενη μιὰ τέτοια ἐρώτηση πρὸς ἕνα ἄρρωστο ποὺ τόσα χρόνια περιμένει κάποιον νὰ τὸν βάλει στὴ Κολυμβήθρα ἀλλὰ δὲν ἔβρισκε γιατὶ οἱ περισσότεροι σκέφτονταν τὸν ἑαυτούλη τους καὶ ὄχι τὸ πόνο τοῦ ἄλλου. Ὁ Χριστὸς ὅμως ρώτησε γιὰ νὰ ἐπιβραβεύσει τὴν πίστη τοῦ παράλυτου. Ἔτσι καὶ μεῖς χρειάζεται νὰ ἔχουμε πίστη. ‘’Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ ἀπιστήσας κατακριθήσεται’’ λέει κάπου ἀλλοῦ ὁ Κύριος.

Ἡ δεύτερη ὑποχρέωση, ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν πρώτη, εἶναι ὅτι πρὶν βαπτιστοῦν οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ κατηχηθοῦν. Ἀλλὰ θὰ μοῦ πεῖτε, πῶς μπορεῖ ἕνα βρέφος ποὺ δὲν μιλᾶ καλὰ καλά, οὔτε καὶ καταλαβαίνει νὰ κατηχηθεῖ; Στὴν ἐντελῶς ἀφελῆ αὐτὴ ἐρώτηση θὰ σᾶς ἀπαντήσω ὅτι  ἐξυπακούεται πὼς οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν ποὺ βαπτίζωνται εἶναι πιστοὶ καὶ ὅτι δέχονται σὰν ἀναδόχους πιστοὺς καὶ ὄχι ἀπίστους ἤ αἱρετικούς. Κι αὐτό, ὅτι ἡ βάπτιση τῶν παιδιῶν πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ πιστοὺς ἀναδόχους γίνεται γιὰ νὰ προστατέψουμε τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν παιδιῶν μας.

Καὶ τέλος, ὀφείλουμε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι, ποὺ ἀποτασσώμαστε κατὰ τὸ βάπτισμα τὸ σατανά, μπαίνουμε καὶ βγαίνουμε τρεῖς φορὲς στὰ καὶ ἀπὸ τὰ νερὰ τῆς Κολυμβήθρας  γιὰ νὰ νεκρώσουμε τὰ πάθη μας, ὅπως ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μᾶς καὶ ἔμεινε τρία ἡμερόνυκτα στὸ τάφο, ἀλλὰ καὶ ἀναστήθηκε τὴν τρίτη ἡμέρα ἐκ νεκρῶν, νὰ εἶναι ἰσοβίως ἡ ζωή μας μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, τὸν Ὀποῖο ἄλλωστε καὶ ντυθήκαμε κατὰ τὸ βάπτισμά μας καὶ νὰ εἴμαστε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ πρέπει νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς τὸ αἰώνιο παράδειγμα τῆς ζωῆς ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀφήνοντας οἱ νέοι μας τοὺς ἀτραποὺς τῆς ἁμαρτίας,  γιὰ νὰ κερδίσουν καὶ νὰ  κερδίσουμε ὅλοι μας  μιὰ θέση στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν! 

                                    * * *