Ο Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγόνας

Γιος πλουσίων  γονέων (που  γεννήθηκε στην Αδριανούπολη τον   7^ο   αιώνα, και   ονομάστηκε   Παφλαγόνας   γιατί   εκεί   φυλασσόταν  το  τίμιο   λείψανό   του), διδάχτηκε   νωρίς   απ’  αυτούς   να   είναι   εγκρατής   και  να  θεωρεί  το  χρήμα   μέσο για  την   ανακούφιση   και   περίθαλψη   των    φτωχών    και   των   αρρώστων.

Αφού   έτσι   ανατράφηκε,   και   οι   γονείς   του    πέθαναν,   διαμοίρασε   όλη   την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην   έρημο,   χωρίς   να   αποκόψει τον εαυτό του από τον κόσμο. Εισερχόταν στην κοινωνία για  να   βοηθήσει όποτε   και   όπως   μπορούσε και κατέφευγε στην σπηλιά του  για  να ανανεωθεί  Πνευματικά.   Εκεί  γνωρίστηκε με άλλους   ασκητές,   που   ζούσε μαζί τους με αδελφική  αγάπη,   χριστιανική   συγκατάβαση   και  επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν  να   επαναφέρει την   γαλήνη    στις   ταραγμένες   ψυχές.   Σύνθημά   του  τα   όμορφα   λόγια   του Ιησού   «άφετε   τα   παιδία   και   μη   κωλύετε   αυτά   ελθείν   προς   με·   των  γαρ τοιούτων   εστίν η  βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιθ’ 14). Του   εμπιστεύτηκαν τόσες οικογένειες την καθοδήγηση των παιδιών τους, που πραγματοποιούσε  μαζί  με  τους   συνασκητές   του,   δημιουργώντας   αυτό που ονομάσθηκε «ο πρώτος παιδικός   σταθμός   στον   κόσμο» (Ορθόδοξοι Άγιοι, Γ. Πούλου). Κάθε φορά που οι γονείς έφεραν προς αυτόν   τα   παιδιά τους,   η   αγαλλίαση    του    Οσίου   ήταν   πολύ   μεγάλη.

Η   φήμη   της   θαυμαστής   ασκητικής   του   ζωής   έφθασε   μέχρι   τις   πόλεις,  και πολλοί έτρεχαν να τον βρούν για να ζητήσουν απ’ αυτόν τις   πνευματικές του   οδηγίες.

Ο Όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο  αγαπούσε και  ο  Κύριος.   Άν,   έλεγε, η    ταπεινοφροσύνη    αποτελεί   θεμέλιο   των   αρετών,   η   παιδική  ηλικία  από τη φύση της  είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι  των φιλοσόφων. Ο Θεός βραβεύοντας   το   ιερό   αυτό   αίσθημά   του,   προίκισε   τον Όσιο   με   το   χάρισμα   να  θεραπεύει   τα   άρρωστα   παιδιά   και   να  καθιστά εύτεκνους,   άτεκνες  γυναίκες. Υπήρχε πλήθος   ανθρώπων   γύρω   του  που προσπάθησαν να «εμπορευθούν» το χάρισμά  του,   αλλά   εκείνος  αρνείτο κάθε απόπειρα να κερδίσει χρήματα, λέγοντας απλά, πως είχε ήδη πληρωθεί    προκαταβολικά   με   τα   δώρα   του   Αγίου   Πνεύματος.

Πέθανε πλήρης ημερών αλλά και αρετών. Δεν του έλειπε ποτέ το χαμόγελο   και,   όταν  πέθανε, λέγεται πως  το   πρόσωπό   του   έφερε   ακόμα ένα αχνό χαμόγελο καθώς τον έθαβαν. Ένας   στοργικός   και  αγαπημένος άνθρωπος  του  Θεού, ο Στυλιανός,   είναι   φυσικά,   ιδιαίτερος   προστάτης των   παιδιών.

Απολυτίκιον.  Ήχος   γ’.   Θείας   πίστεως.   
Στήλη έμψυχος, της εγκρατείας, στύλος άσειστος, της Εκκλησίας, Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε· ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος, κατοικητήριον   ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’.  Ο   υψωθείς   εν   τω  Σταυρώ.       
Αγιασθείς από μητρῴας  νηδύος, ώσπερ ο θείος Σαμουήλ θεοφόρε, ασκητικώς   εδόξασας  Χριστόν τον Θεόν· όθεν των ιἀσεων, ανεδείχθης ταμείον, και προστάτης ένθεος, νεογνών και νηπίων· ο γαρ Χριστός δοξάζει   σε  λαμπρώς,  όν  από   βρέφους,  Στυλιανέ   εδόξασας.

Μεγαλυνάριον.
Στήλη    θεοχάρακτος   και  σεπτή,  αρετών  ποικίλων,  ο  σος  βίος   πέλει  ημίν,  Στυλιανέ  Πάτερ,  θεοπρεπώς  ρυθμίζων, ημών τας διανοίας, των ευφημούντων   σε.

Saint Stylianos Paphlagonas

The son of wealthy parents (born in Adrianople in the 7th century, named after Paphlagonas for his honorable relic was kept there), he was taught early to be modest and consider money a means to relieve and care for the poor.

After being raised, and his parents dying, he shared his entire legacy and went on to become a hermit in the wilderness, without cutting himself off from the world. He came into society to help whenever and wherever he could, and resorted to his cave to be spiritually refreshed. There he met other hermits, living with them in brotherly love, Christian consent and mercy. He never regretted any, his great joy, was to bring peace to the troubled souls. His motto is the beautiful words of Jesus, "Let the children go, and do not hinder them from coming to me; these are the kingdoms of heaven" (Matt. 14). He trusted so many families with the guidance of their children that he carried out with his companions, creating what was called "the first kindergarten in the world" (Orthodox Saints, G. Poulou). Whenever the parents brought their children to him, Osios' rejoicing was great.

The reputation of his lifelong ascetic life reached the cities, and many were rushing to find him asking for his spiritual guidance.

Saint Stylianos, in spite of his wild life, nourished the children with affection and sympathy, which the Lord loved so much. If, he said, humility is the foundation of virtue, childhood is by its nature more virtuous than most philosophers. God, rewarding this sacred feeling, endowed the Saint with the gift of healing sick children and making them childless, childless women. There were a number of people around him who tried to "market" his charisma, but he denied any attempt to make money by simply saying that he had already been paid in advance with the gifts of the Holy Spirit.

He died full of days and virtues. He never missed his smile and, when he died, it is said that his face still brought a faint smile as he was buried. A loving and loving man of God, Stylian, is, of course, a special patron of children.

Absolutely. Sound c. Divine faith.

Column animated, of temperance, inaccurate pillar, of the Church, Stylianne was blessed with blessings; God entrusted with youth, a resident of the Spirit. Father Hosea, Christ begged God, I am a great gift.

It's close. Sound d. The Highest in the Cross.

Holy Mother of God, as Uncle Samuel the Theophore, ascetically glorified Christ to God;

Magnificent.

Column of the divine and septic, of various virtues, sausage lives by, Stylian Pater, the divinely regulated, our minds, of the euphemists.