Ο Άγιος Σωζόμενος

Μορφή  με παγκύπρια πνευματική  ακτινοβολία είναι ο Άγιος   Σωζόμενος.

Την ακτινοβολία του μαρτυρούν τα πολλά θαύματά του που   με   ευλάβεια αναφέρονται από τον λαό μας, μα και οι ιεροί ναοί που είναι   αφιερωμένοι στ’  όνομά   του.

Μια  γρήγορη   ματιά στην ζωή  του,   πολλά   θα   έχει  να   πει   και   σ’ εμάς.

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο τρισμακάριος   αυτός   πατήρ   καταγόταν   από   την   Καρπασία.

Από την ακολουθία του μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή   της   Κύπρου.

Και στο συναξάρι που έγραψε γι’ αυτόν κάποιος Ακάκιος μοναχός Φιλόθεος   μοναχός   από   την   Καρπασία. Έζησε στα   τέλη   του   17^ου   και   τις αρχές   του   18^ου   αιώνα. Πέρασε   το   πιο  μεγάλο  μέρος  της   ζωής  του  στην εξορία (50 χρόνια). Το χειρόγραφο που  μας   αφήκε   εκτός   από  την   άλλη   του αξία περιλαμβάνει και τις ακολουθίες των πέντε   αγίων   της   Καρπασίας. Των αγίων Φίλωνος, Συνεσίου, Θύρσου, Φωτεινής και Σωζομένου. Διαβάζουμε   πως   ο    Άγιος    ήταν   «επί   της   Χριστιανοσύνης».

Με  τούτο   πρέπει   να   δεχθούμε   πως   ο   Όσιος   πατήρ   πρέπει   να   έζησε   γύρω στα   1100   μ.Χ.,   τότε   που   το   νησί   της   Κύπρου    ήταν   ένα   τμήμα   και  μία επαρχία   της   μεγάλης μας Βυζαντινής  Αυτοκρατορίας.

Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός   στη   μελέτη   και   την   γνώση   του   λόγου   του   Θεού.   Και   αγάπησε  τα θεία λόγια. Με όλη την καρδιά του τ’ αγάπησε.  «Ως   γλυκέα   τω   λάρυγγι μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου» έλεγε κάθε φορά με ενθουσιασμό, όταν δακρυσμένος από  συγκίνηση   σήκωνε   τα  μάτια   από  τα ιερά  βιβλία.

Η προσεκτική μελέτη της Γραφής και των διαφόρων θεολογικών συγγραμμάτων   με   τα  οποία  καταγινόταν καθημερινά, τον βοήθησαν με τον καιρό να αποκτήσει μία σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση. Κάτι περισσότερο. Τον βοήθησαν να   εξελιχθεί    σ’ έναν   άνθρωπο του Θεού και  ένα συνειδητό χριστιανό. Τα λόγια του μεγάλου   Αποστόλου, του  θείου   Παύλου   «μιμηταί   μου   γίνεσθε,   καθώς   καγώ   Χριστού»   (Α’ Κορ. ια’ 1) δεν τα γνώριζε   απλώς   και   δεν   τα   απήγγελλε  μονάχα.  Αγωνιζόταν κιόλας   κάθε   μέρα   να   τα  κάμει   βίωμά   του,   ζωή   του.  Και   τα   κατάφερε.  Με τους συνεχείς   πνευματικούς   αγώνες   του   κατώρθωσε   να   προχωρήσει   και να   πλησιάσει   και   να  ομοιάσει κατά το   μέτρο του δυνατού, το αιώνιο πρότυπο, που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος, τον Χριστό.   Ναι!   Μόρφωσε μέσα του τον Χριστό, που είναι ο μόνος τέλειος, μα και  ο   μόνος   αληθινός άνθρωπος.   Και   να   πως   το   πέτυχε!

Από τα πρώτα χρόνια της εφηβικής και ύστερα της νεανικής   του   ηλικίας   ο εραστής   της  πραγματικής   χριστιανικής   ζωής  αγωνίστηκε  ιδιαίτερα,  για   να κρατήσει   την   καρδιά  του   αγνή  και  καθαρή. Ο μακαρισμός του  Κυρίου   «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», πρόβαλλε πάντα με φωτεινά  γράμματα  μπροστά  του   και   τον  καλούσε  να τον   κάμει  σύνθημα  ζωής.

Και ο καλός νέος πρόσεξε   την  πρόσκληση.  Και   την αγκάλιασε.  Και   την εφήρμοσε με προσοχή στον βίο του και   νίκησε.   Παρά   την   ηθική  βρωμιά που  υπήρχε   γύρω   του,   και   υπάρχει σ’ όλες τις   εποχές    και   πολιορκεί   με όλα τα μέσα τις νεανικές καρδιές και προ παντός εκείνες   που   φλέγονται και αγωνίζονται   να   μείνουν   μακριά   απ’ αυτή, ο άγιος με   την   σύνεση,    την προσοχή και τους αγώνες του μπόρεσε να ξεπεράσει τους ποικίλους πειρασμούς  της   ηλικίας   του. Τους   ξεπέρασε   και   κράτησε  το  μυαλό  του καθαρό  από σκέψεις και θύμησες και εντυπώσεις ακάθαρτες και πονηρές. Ακόμη κράτησε και την καρδιά   του   ελεύθερη   από   αισθήματα   και πάθη   παράνομα  και  αμαρτωλά. Και   την θέλησή του ανεπηρέαστη  από κάθε   επιθυμία   και  πόθο,  μα  και   συγκατάθεση  αντίθετη   προς   τον   νόμο του    Θεού.

Γνώριζε ο  ταπεινός θιασώτης της αρετής, πως δεν μπορεί να  είναι γνήσιος οπαδός της θρησκείας  του   Εσταυρωμένου   Ιησού  της   «καθαρής και   αμιάντου  θρησκείας» «της  «αγίας  και  αμώμου»  της  «μη  εχούσης σπίλον   ή   ρυτίδα   ή   τι   των   τοιούτων»,   εκείνος,   που   δεν   έχει   την   καρδιά   του καθαρή   από   κάθε   ανηθικότητα   και   βρωμιά   και   τα   φρονήματά   του   άδολα, ανόθευτα   και   αγνά.  Τα   γνώριζε  ο   νεαρός   Σωζόμενος   όλα   αυτά.   Και    για τούτο   πάλαιψε   με   όλες   του   τις   δυνάμεις   να   μείνει   ξένος   από   ότι   λερώνει και   καταστρέφει   την   ψυχή.   Και   ακόμη  να  φυλάξει πιστά  την   θεία  εντολή:   «άγιοι   γίνεσθε,   ότι   εγώ   άγιος   ειμί».   Ναι   την   φύλαξε!   Πιστά   την φύλαξε!

Εκτός απ’ την προσεκτική αγρυπνία της ψυχής, η προσευχή και  η  νηστεία ήταν   οι   δυο   βακτηρίες   που   κρατούσε   για   την  επίτευξη   του   αγίου   σκοπού του.

Η   νηστεία   για   να   του   καταστέλλει   τις   ορμές.   Και   η   προσευχή   για   να   τον βοηθά ν’ απλώνει   τις   φτερούγες   της   διάνοιάς   του   και   να   υψώνεται   κάθε στιγμή   και    ώρα   για   να   καταθέτει  προ  του  θρόνου   του   Μεγάλου   Πατέρα σκέψεις   και   αισθήματα.

Για να είναι απερίσπαστος στον ευγενικό του αγώνα που χάραξε   μονάχος του,   προτού   ανδρωθεί,   πήρε   την   απόφαση   να   φύγει   και   από   το   σπίτι  του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος   από   κάθε  γήϊνη   φροντίδα ένα   μόνο   θα  σκεφτόταν και για ένα   μόνο   θα   φρόντιζε:   Πως   να  αρέσει στον   Θεό.

Κάποια μέρα, ύστερα από ολονύκτια προσευχή   σηκώθηκε   και   ξεκίνησε. Αφήκε   ό,τι   πολύτιμο   και   αγαπητό   είχε   στον   κόσμο   τούτο  και πήρε τον δρόμο  της  ερημικής  ζωής. Περπάτησε πολύ. Κάποτε έφτασε σε μία σπηλιά. Βρισκόταν   στην   πρόσοψη   ενός   κρημνού,  που   ήταν   βραχώδης   και υψηλός.  Εκεί   σταμάτησε.   Μπήκε   μέσα,   έκαμε   τον  σταυρό  του   και   με   φωνή που    έτρεμε   από   συγκίνηση   και   φόβο   άρχισε   να    σιγοψάλλει:

«Η   καρδία   μου   προς   Σε,  Λόγε,   υψωθήτω,  και   ουδέν   θέλξει   με,   των   του κόσμου  τερπνών,   προς   χαμαιζηλίαν».   (Τρίτο   αντίφωνο   του   Δ’  ήχου).

Δηλαδή,  σε   Σένα   Χριστέ   μου,   σε  Σένα,  Λόγε,  του  Θεού,  άς  υψωθεί   η  καρδιά μου. Και  τότε  τίποτα,   Κύριε,  από   όλα   εκείνα   τα   μάταια   και   φθαρτά   του κόσμου   τούτου   δεν   θα   μπορεί   να   την   τραβήξει   μακριά   σου,   ούτε   και    να την   αποσπάσει   από   την   θεωρία   σου.

Και  στ’ αλήθεια!  Η καρδιά που υψώθηκε μία φορά πραγματικά στον ουρανό, όπου βρίσκονται τα αιώνια αγαθά και όπου βασιλεύει η ευδαιμονία και  η μακαριότητα του ανέκφραστου κάλλους   του   προσώπου του   Κυρίου,    όπως   τον   θείο   Απόστολο  Παύλο,  θ’  αναφωνεί  και   αυτή:   «Ηγούμαι πάντα ζημίαν είναι δια το υπερέχον της   γνώσεως   Χριστού Ιησού  του  Κυρίου  μου,   δι’  όν τα   πάντα   εζημιώθην,   και   ηγούμαι   σκύβαλα είναι   ίνα   Χριστόν   κερδήσω»   (Φιλιπ. γ’ 8).   Δηλαδή   όσα   είναι   ξένα   προς   τον Χριστό   τα   θεωρώ   ζημία   μου   εν   συγκρίσει   προς  την  υπεροχή  και  το   μεγαλείο    της   γνώσεως   του   Ιησού   μου   για   χάρη   του   Οποίου   με   το   κέφι μου   απέρριψα   και   περιφρόνησα  τα  πάντα. Και   τα   θεωρώ   όλα   σκύβαλα   και ανάξια  λόγου,   για   να   κερδίσω   τον   Χριστό.   Ανάξια   λόγου   και   ζημία   του και   σκύβαλα   θεώρησε   και   Σωζόμενος   τα  αγαθά   του   κόσμου   τούτου.  Τα αγαθά που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό και το άγιο   θέλημά του, προκειμένου να αρέσει στον Χριστό και να μείνει   πιστός    ακόλουθός του.

Μέσα    στην   σπηλιά  που   διάλεξε   για   κατοικία   και   ασκητήριό   του   ο   Όσιος πατήρ   σπεύδει   να   κάμει   έργο   του   τον   σκοπό   που   έταξε   στην   ζωή   του. Καιαγωνίζεται. Σκληρά    αγωνίζεται   κάθε   μέρα   πως   να    κατανικήσει   την σάρκα του και πως να αποκτήσει την αρετή. Η ζωή του είναι ένας    συνεχής αγώνας. Αγώνας  για την  υπερνίκηση του εαυτού του. Σαν  καλός   γεωργός γνωρίζει  ο   σεβάσμιος  πατήρ,  πως  για   να   επιτύχει   μία   σπορά   και   μία καλλιέργεια   πρέπει   πρώτα  να  ετοιμασθεί   ο  χώρος,  το  έδαφος.  Με  τη νηστεία και τη σκληραγωγία ετοιμάζει το χωράφι της ψυχής του. Γκρεμίζει  σιγά  και  προσεκτικά ένα – ένα τα οχυρά του εχθρού  που λέγονται    σοφίσματα   και  πονηροί  λογισμοί  και  υψηλοφροσύνη   και  τα οποία εμποδίζουν τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Θεό. Ξεριζώνει με σύστημα τα αγκάθια  των   παθών   και   ρίχνει με  υπομονή  τους   σπόρους της    υποταγής   σε   όλα,   στο   θέλημα   του   Θεού. Και   πετυχαίνει   στον  αγώνα του. Και  νικά. Και γίνεται κατοικητήριο του Αγίου   Πνεύματος,   σύμφωνα με   τον   λόγιο   της   Γραφής   που   διακηρύττει:   «Επί   τίνα  επιβλέψω, αλλά   η   επί τον   ταπεινόν   και   ησύχιον   και   τρέμοντα   τους   λόγους   μου;»   (Ησαΐου ξστ’ 2). Δηλαδή   πάνω   σε  ποιόν   θα  ρίψω  εγώ   στοργικό   και  προστατευτικό  το βλέμμα   μου,   παρά   μονάχα   στον   άνθρωπο   τον   ταπεινό   και   ειρηνικό   και ήσυχο, που τρέμει με σεβασμό τα λόγια μου και αγωνίζεται να τα εφαρμόσει  στη    ζωή   του;

«Οικητήριον του Αγίου Πνεύματος, και στύλος ολόφωτος, λόγου και γνώσεως   έμπλεως,   αρεταίς  τε  κατά   κοσμος   και  των   Κυπρίων   ιατρός   των   εν νόσοις...»   να   τι   ευτύχησε   να   επιτύχει   και    να   γίνει   ο   αοίδιμος  ασκητής   με την  καθαρότητα της ψυχής του και τους  συνεχείς   πνευματικούς   αγώνες του.

Και   το   ανορθωτικό   και   σωστικό   έργο   του   δεν   περιώρισε   ο   ιερός   πατήρ μόνο   στον   εαυτό   του.   Το   επεξέτεινε   και   στους   γύρω   του   και   σε  όσους άλλους   η    φήμη   της   αρετής   του   έφερνε   μέχρι   την   σπηλιά   του.  Και   ήταν πολλοί  αυτοί. Άλλοι   από  περιέργεια    και   άλλοι   από   ανάγκη   και  πόθο κάτι   να  πάρουν   και   κάτι  ν’ ακούσουν,   ξεκινούσαν   από   διάφορα   μέρη    και έρχονταν   στον   ευλαβή    ασκητή.

Και   αυτός  σαν   άλλος  Βαπτιστής   άρπαξε   τις   ευκαιρίες   για   να   διδάξει,  να παρακαλέσει, να επιτιμήσει. Το κήρυγμά του άρχιζε πάντα με   τις   λέξεις:

«Μετανοήσατε και αγαπήσατε   τον   Θεόν.  Αδελφοί   μου!   Μετανοιώσετε   και αφήστε την αμαρτία. Αφήστέ την, που είναι κατάρα. Είναι   θάνατος.   Είναι νέκρωση. Αφήστε την αμαρτία και αγαπήστε τον Θεό. Εκείνος που  αγαπά τον  Θεό,   ζει   με   αναπαυμένο   τον   νου  του. Η αγάπη, όταν   θρονιαστεί   στον άνθρωπο, είναι ικανή   να   του   θρέψει   την   ψυχή· αυτή   είναι   το   κρασί   που ευφραίνει   την   καρδιά   του   ανθρώπου.   Αυτή   του   ξεκουράζει   την   ψυχή.  Του γαληνεύει  το   μυαλό.  Τον   κάνει  αληθινό παιδί  του   Θεού.   Η   αγάπη   είναι   το κλειδί   που   θα   μας   ανοίξει   μία   μέρα   και   τον   Παράδεισο».

Τα λόγια του Αγίου συνοδεύονταν πάντα με το δικό του φωτεινό παράδειγμα.   Σε   κανένα   δεν   αρνιόταν   την   αγάπη   και   την   βοήθειά   του.   Το κατάλυμά του  ήταν  για   όλους   ανοικτό.   Και   το   θεραπευτικό   χάρισμα   με   το οποίο   τον   χαρίτωσε   ο   Θεός,  το   πρόσφερε   πρόθυμα   σε   όσους  με   πίστη   και μετάνοια   ειλικρινή    κατέφευγαν   στη   χάρη   του   και   του   το   ζητούσαν.

Μπροστά στη σπηλιά που έμενε, κατέφθαναν συχνά από   παντού   μορφές πονεμένες    και   χλωμές   απ’ την   αρρώστια   και   τον   πόνο.   Μητέρες   με  τα πυρέσσοντα παιδιά στην αγκαλιά τους. Άνδρες και γυναίκες   με   ζωντανά τα   σημάδια   της   πίκρας  στα  πρόσωπά τους. Νέοι    και   νέες   με  τα   κορμιά μαραμένα απ’ της ασθένειας τα βαριά πλήγματα. Με   τα   μάτια   φλογερά απ’ τον   πόθο   της  υγείας   σταματούσαν   εκεί   στης   σπηλιάς   το   άνοιγμα   και με   φωνή   ραγισμένη   φώναζαν   και   έλεγαν:

«Άγιε   Σωζόμενε,  μας  τσάκισε η αρρώστια.   Λυπήσου   μας   και   δώσε   μας   την βοήθειά   σου.   Γιάτρεψέ  μας».

Με την  καλοκάγαθη μορφή έβγαινε ο σεβαστός ασκητής   απ’ την   σπηλιά και με  πατρική   καλωσύνη  έστεκε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και έλεγε:

– Ο άγιος   Θεός,   παιδιά   μου,   μπορεί   μόνο   να   σας   θεραπεύσει.   Ναι!   Μόνο   ο άγιος   Θεός.   Αρκεί   να   πιστεύετε   σ’ Αυτόν   με   την   καρδιά   σας. Και   αρκεί   το θέλημά Του να το έχετε πάντα οδηγό στην ζωή   σας.   Είναι    σπλαγχνικός Πατέρας ο Κύριος. Είναι Πατέρας «οικτίρμων   και   ελεήμων   μακρόθυμος και  πολυέλεος». Είναι   πατέρας   όλων   μας.  Και  σαν πατέρας  ένα   μόνο θέλει   για   τον   καθένα μας.  Την σωτηρία  μας. Ναι!  Την   σωτηρία  μας   ζητά   ο Θεός. Και την σωτηρία την προσφέρει σε όλους. Φτάνει μονάχα να απαρνηθούμε την αμαρτία και να μετανοήσουμε. Είσθε έτοιμοι   και   εσείς να   κάμετε   το   σωστικό   τούτο  πήδημα; Είσθε   έτοιμοι   να   απαρνηθήτε   την αμαρτία   και   με  συντριβή   ψυχής   να   ζητήσετε   συγχώρηση   για   κάθε  κακό που   εκάμετε   ως   σήμερα;   Είσθε   πρόθυμοι   ακόμη   να  αλλάξετε  ζωή;  Να συγχωρήσετε με το κέφι σας όλους εκείνους που σας έβλαψαν, σας αδίκησαν, σας έκαμαν κακό και να γίνετε άνθρωποι καινούργιοι άνθρωποι    καλωσύνης  και   αγάπης;

– Είμεθα,  άγιε  πάτερ.  Είμεθα...

Αυτή κατά κανόνα ήταν η συνηθισμένη απάντηση, που οι επισκέπτες έδιναν   στα   απλά   ερωτήματα   του   γέροντα   ασκητή.   Και   αυτός   σαν   την άκουε  και σαν βεβαιωνόταν, πως οι καρδιές είχαν κατανυγεί, αποσυρόταν   στη   γωνιά   της  σπηλιάς του και με δάκρυα  κατανύξεως ζητούσε  το   έλεος   του   μεγάλου   Θεού   για  τους   πάσχοντες   ξένους   του.

Το   θαύμα   δεν   αργούσε   να   γίνει.   Ο   πόνος   σιγά – σιγά   χανόταν  απ’ το πονεμένο μέρος. Η δύναμη ξαναγύριζε στο αρρωστημένο κορμί. Τα   μάτια φωτίζονταν   από  την  πίστη   και   την  πεποίθηση   της  αγάπης   του   Θεού.   Τα πρόσωπα   ξανάβρισκαν  το  χρώμα  της υγείας.  Οι  καρδιές   φούσκωναν   από την χαρά. Και οι άρρωστοι, θεραπευμένοι πια ξεσπούσαν σε μια   ολόψυχη δοξολογία του ονόματος του Θεού και   σ’ ένα   βαθύ   εγκάρδιο  ευχαριστώ στον   Άγιο,   που   με   την   δύναμη   της  προσευχής  του,   τους   είχε κάμει   καλά. Και   αυτός   με  ταπείνωση  αληθινή,   προτού   τους   κατευοδώσει  για   τα   χωριά τους   με   πατρική   στοργή   και   αγάπη   τους  καλούσε   κοντά   του   και   τους επαναλάμβανε;

— Παιδιά  μου!   ο   άγιος  Θεός σας χάρισε   την   υγεία   σας.   Μη   λησμονείτε   την υπόσχεση   που   του  δώκατε.   Αποφεύγετε   στο   εξής   την   αμαρτία.   Μένετε πιστοί   στο   θέλημά   του.    Και   η   ευτυχία   και   η   χαρά   που   ζητάτε,   και   όλοι   οι άνθρωποι ποθούμε, θα γίνει πια κτήμα σας. Και  θα ολοκληρωθεί   κάποια μέρα   στον   ουρανό,   στην  μακαρία  ζωή  που   η   αγάπη   του   Θεού   ετοίμασε για    όλους    μας.

Με    ένα   τέτοιο   τρόπο   ο   Όσιος   περνούσε τις   ημέρες   του,   μέχρι   την   στιγμή που   η   αγία   ψυχή    του,    κάποιο   δειλινό    αφήκε   το   κουρασμένο   κορμί    για    να ενωθεί   με   τον   Χριστό   του   και   Κύριό    μας.

Το   άγιο   σκήνωμά   του   με ευλάβεια το πήρανε  οι   χριστιανοί   και   το   έθαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντάς το   με   τα   δάκρυα   της   στοργής   τους.   Ο τάφος του έγινε «ιατρείον νοσημάτων». Σ’ αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για   να   λάβουν  την  θεραπεία   τους.

Τα   θαύματα  του  Αγίου  Σωζομένου  που με την βοήθεια του Θεού έκαμε και   κάμνει   σ’  εκείνους που  με   πίστη   αληθινή   καταφεύγουν   στην   χάρη   του, με βαθύ σεβασμό κυκλοφορούν ανάμεσα στον ευσεβή λαό μας. Και    είναι τα θαύματα αυτά που εξασφάλισαν στον Όσιο ασκητή τον τιμητικό    τίτλο του θαυματουργού. Μα   και   αυτά   πάλι   που  οδήγησαν ευλαβικά    χέρια    να παραστήσουν   στους  τοίχους  του  ασκητηρίου του τις όμορφες   εικόνες   που το   στολίζουν   και   που   κατανύγουν   την   καρδιά.   Δυστυχώς   οι  πιο  πολλές απ’ αυτές   έχουν   σχεδόν   καταστραφεί,  είτε   απ’  την  υγρασία, είτε από ιερόσυλους που ξεκόλλησαν το κονίαμα πάνω στο οποίον ήσαν ζωγραφισμένες.   Μερικές   απ’ αυτές   τις  εικόνες  τοιχογραφίες είναι   και αυτές: «Ο Άγιος Σωζόμενος ιατρεύει τους νοσούντας». «Ο Άγιος Σωζόμενος θεραπεύει τους πυρέσσοντας». «Ο Άγιος   Σωζόμενος   ανορθοί τον    επί   γης   συγκύπτοντα»  κ.ά.

Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη της Κύπρου στις  20 Νοεμβρίου   και σ’ άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ημέρα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από   διάφορα   μέρη   συγκεντρώνονται στην   σπηλιά   όπου   ασκήτευσε.  Στον   Άγιο  Σωζόμενο  Ποταμιάς ή  στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς   που   είναι   αφιερωμένοι στ’ όνομά του, για να τον τιμήσουν και   να   δοξάσουν   τον  Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους   Του.   Έτσι   τα   θαύματα   του   Οσίου   συνεχίζονται.

Απολυτίκιον. Ήχος   δ’.  
Τοις πίστει   προστρέχουσι,   Σωζόμενε   τρισόλβιε,  τη  σορώ   των   λειψάνων σου, και προσκυνούσι  πιστώς, του είδους εμφέρειαν, άφεσιν των πταισμάτων, και σωμάτων  την   ῥώσιν,   δώρησαι,   θεοφόρε,  και   παντοίων κινδύνων,   και   παθών   αρρώστιας   πάντας   εκλύτρωσαι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ο των νοσούντων ταχεία παράκληση· Χαίροις   των   ευδρομούντων ταχεία αντίληψις· Χαίροις   λαμπτήρ της Κύπριας απάσης· Χαίροις    φωστήρ μοναστών   ποδηγέτα·   Χαίροις,   πάτερ   Σωζόμενε.

The Holy Savior

The form of Pancyprian spiritual radiation is the Holy Savior.

His radiation is witnessed by his many miracles which are admired by our people, but also by the holy temples dedicated to his name.

A quick glance at his life will have a lot to say to us.

A codex from the Holy Trinity Rizokarpasu states that this threefold father came from Karpasia.

From his sequence we learn that he lived before the Frankish occupation of Cyprus.

And in the synagogue he wrote about him an Acacian monk Philotheos from Karpathia. He lived in the late 17th and early 18th centuries. He spent most of his life in exile (50 years). The manuscript that left us with its value apart from it contains the sequences of the five saints of Karpasia. Of Saints Filonos, Syposiou, Thyrsos, Fotini and Sozomenou. We read that the Saint was "on Christianity".

By this we must accept that the Holy Father must have lived around 1100 AD, when the island of Cyprus was a part and province of our great Byzantine Empire.

From his parents who were godly people he was led by a young man to study and knowledge of God's word. And he loved the divine words. With all his heart he loved her. "As sweet as my larynx your words, in favor of my mouth honey," he said every time with excitement, when tears of emotion lifted his eyes from the holy books.

Careful study of the Scriptures and the various theological texts he used to do daily helped him to gain a rare knowledge and knowledge of his time. Something more. They helped him become a man of God and a conscious Christian. The words of the great Apostle Paul the divine "Imitate me, as I burn with Christ" (1 Cor. 1) did not just know them and did not just proclaim them. He was struggling every day to make his life his life. And he did. Through his constant spiritual struggles he has been able to move closer and closer and to the extent possible, the eternal model that every human being, Christ, must have. Yes! He educated Christ in him, who is the only perfect, but also the only true man. And how he did it!

From the early years of his adolescence and after his youth the lover of true Christian life fought hard to keep his heart pure and pure. The Lord's blessing, "Blessed are the pure hearts that they see in God," always displayed bright letters in front of him, inviting him to make him a life slogan.

And the good young man heeded the invitation. And hugged her. And he carefully applied it to his life and won. In spite of the moral filth that has been around him, and is present all the time, and by all means he is besieging the youthful hearts and above all those who are burning and struggling to stay away from him, the saint with prudence, care and attention His struggles could overcome the various temptations of his age. He overcame them and kept his mind clear of thoughts and memories and impressions unclean and sly. He even kept his heart free from feelings and passions illegally and sinners. And his will unaffected by all desire and desire, but also consent to the law of God.

The humble devotee of virtue knew that he could not be a true follower of the Crucifixion religion of the "pure and asbestos religion" "the sacred and immaculate" of the "not having a spit or wrinkle or whatnot," he has his heart free from all immorality and filth, and his words are impolite, pure and pure. The young Savior knew all this. And for this he fought with all his might to stay stranger than to defile and destroy the soul. And yet keep faithfully the divine command: "Saints, be ye that I am holy." Yes keep it! Keep it safe!

Apart from the careful vigilance of the soul, prayer and fasting were the two bacteria he kept in order to attain his holy purpose.

Fasting to suppress his impulses. And prayer to help him spread the wings of his intellect and rise every moment and hour to deposit thoughts and feelings before the throne of the Great Father.

In order to be unstoppable in his noble fight that engulfed his loner, before he got married, he decided to leave his home and go to the wilderness. There, free from all earthly care, one would only think and care for one: How to like God.

One day, after an overnight prayer, he got up and started. He left what was precious and dear to this world and took the path of desert life. He walked a long way. He once reached a cave. It was on the façade of a rock that was rocky and high. There it stopped. He came in, we made his cross, and with a voice we were thrilled with emotion and fear began to mourn:

"My heart toward You, Loge, exalts, and never desires me, of the worldly men, to chameleon." (Third Audio of D 'Audio).

That is, in You, my Christ, in You, Loge, of God, may my heart be lifted up. And then nothing, Lord, of all the vain and perverse things of this world will be able to pull it away from you, nor detach it from your theory.

And really! The heart that once truly ascended to heaven, where the eternal goods are, and where the bliss and bliss of the unspeakable beauty of the Lord's kingdom, such as the divine Apostle Paul, reigns: “I always suffer for it. Exalted in the knowledge of Christ Jesus my Lord, for all things have been paid for, and I am led astray it is to win Christ '(Philippians 3: 8). That is, what is alien to Christ I regard as my loss in comparison with the excellence and magnificence of my knowledge of Jesus for the sake of Whom I reject and reject everything. And I consider them all vain and unreasonable in order to win Christ. Unworthy of his word and his injury and bowed down, he was saved by the goods of this world. The goods that move man away from God and his holy will in order to please Christ and remain a faithful follower.

In the cave he chose for his home and hermitage, the Holy Father hastens to do his work the purpose he has put into his life. And it is racing. He struggles every day how to overcome his flesh and gain virtue. His life is a constant struggle. The struggle to overcome himself. As a good farmer, the esteemed father knows that in order to obtain a seed and a crop, the land must first be prepared. With fasting and hard work he prepares the field of his soul. It slowly and carefully overthrows the enemy strongholds, which are called sophistications and sly calculations and prudence that prevent man from knowing God. He systematically eradicates the thorns of passion and patiently throws the seeds of submission into everything, in God's will. And he succeeds in his fight. And win. And it becomes a dwelling place of the Holy Spirit, according to the word of the Scripture which proclaims, "I watch over you, but my humble and quiet and trembling sayings?" (Isaiah 2: 2). That is, to whom shall I cast my affectionate and protective eye, except for the humble and peaceful and quiet man, who trembles with respect for my words and strives to apply them in his life?

"House of the Holy Spirit, and a pillar of holiness, discipline, and knowledge of all worldly and Cypriot physicians of the sick ..." what the ascetic hermit succeeded to achieve and become with the purity of his soul and his followers his spiritual struggles.

And his restorative and saving work was not limited to the holy Father himself. He extended it to those around him and to others whose reputation of virtue brought him to his cave. And there were many of them. Others out of curiosity and others out of need and desire to get something and hear something, started from different places and came to the devout ascetic.

And he, like another Baptist, seized opportunities to teach, to beg, to appreciate. His preaching always started with the words:

“You repented and loved God. My brothers! Repent and let go of sin. Leave it, which is a curse. It is death. It's a necrosis. Let go of sin and love God. He who loves God lives with his mind at rest. Love, when thrown to man, is capable of nourishing the soul; it is the wine that eats the heart of man. She rests his soul. It calms his mind. He is made a true child of God. Love is the key that will one day open us to Paradise. "

The words of the Saint were always accompanied by his own bright example. No one denied his love and help. His accommodation was open to all. And the healing gift that God bestowed upon him willingly offered it to those who in sincere faith and repentance turned to his grace and asked for it.

In front of the cave he lived in, often painful and pale forms of sickness and pain came everywhere. Mothers with feverish children in their arms. Men and women with signs of bitterness alive on their faces. Young and young with heavy bodies stricken by the disease. With eyes open from the cravings of health they stopped there in the cave and opened with a cracked voice they shouted:

"Holy Savior, sickness crushed us. Sorry us and give us your help. Heal us. "

In the benevolent form the respected ascetic came out of the cave and with fatherly kindness stood before human pain and said:

- Holy God, my children, can only heal you. Yes! Only the holy God. It is enough to believe in Him with your heart. And it is enough for His will to always have a guide in your life. He is a visceral Father the Lord. He is the Father of "compassionate and compassionate, long-suffering." He is the father of us all. And as a father only one wants for each of us. Our salvation. Yes! God asks for our salvation. And it offers salvation to all. It is enough only to renounce sin and repent. Are you ready to make this lifesaving jump? Are you ready to renounce sin and crush your soul to apologize for any wrong you have done to date? Still willing to change lives? Forgive all those who hurt you, wronged you, harmed you, and made you new people of kindness and love?

- We are here, Father. We are ...

This was usually the usual answer that visitors gave to the simple questions of the elder ascetic. And as he heard it, and as if he was sure that the hearts had been shaken, he withdrew to the corner of his cave, and with tears of crying demanded the mercy of the great God for his suffering strangers.

The miracle was not long to come. The pain was slowly disappearing from the aching part. The force returned to the sick body. The eyes were illuminated by the faith and conviction of God's love. The faces were restored to the color of health. The hearts were full of joy. And the sick, healed, were now bursting into a wholehearted doctrine of the name of God, and in a profound heartfelt thanks to the saint who, by the power of his prayer, had healed them well. And did he humiliate himself, before calling them to their villages with fatherly affection and love, calling to him and repeating them?

- My kids! holy God granted you health. Don't forget the promise you made. From now on avoid sin. Stay true to his will. And the happiness and joy you seek, and all the people we long for, will become your property. And it will someday end in heaven, in the blessed life that God's love has prepared for us all.

In such a way the Saint spent his days, until the moment his holy soul left some tired body in the night to unite with his Christ and our Lord.

His sacred image was adored by Christians and buried in the depths of the cave, raining it with tears of affection. His tomb became a "medical office". They are still taking refuge in him from various parts of the world today to receive treatment.

The miracles of Saint Sozomen that we have done with the help of God to those who, in true faith, resort to His grace, circulate among our pious people with deep respect. And it is these miracles that have secured to the Holy Ascension the honorary title of the miracle-worker. But again those who led handsomely to display on the walls of his ascetic the beautiful images that adorn it and pierce the heart. Unfortunately, most of them have been almost destroyed, either by the humidity or by sacred pilgrims peeling off the mortar on which they were painted. Some of these frescoes are: "Saint Savior heals the sick". "The Holy Savior heals them by fever." "The Holy Savior Raises Him Upon the Earth"

Saint's memory is celebrated in many parts of Cyprus on November 20th and on the 21st with the Feast of the Holidays. On this day thousands of pilgrims from various parts gather in the cave where he worshiped. In Saint Saviour's River or in Rizokarpaso (November 20) but also in the temples dedicated to His name, to honor and glorify the Almighty God for His saints. So the miracles of Hosios continue.

Absolutely. Sound d.

Believe them to worship, Rescued trisolves, the remnant of your relics, and faithfully worship the kind of transcendence, the release of stumbling blocks, and the body of Joses, give, theophore, and all dangers, and the sick sick.

Magnificent.

The cheerful of the sick quick begging · The cheerful of the fast-paced conception · The cheerful lamp of the Cypriot deceit · The cheerful monastery guidebook · The cheerful, Father Saved.