Ο Όσιος Ιλαρίων ο Νέος

Ο  Όσιος  Ιλαρίων,  ο   Νέος,  γεννήθηκε  το  775    μ.Χ.,    στην   Καππαδοκία,  από   γονείς   ευσεβείς   και   ενάρετους,   τον   Πέτρο,   προμηθευτή  του  άρτου   των ανακτόρων,  και  την    Θεοδοσία,   παρά   των   οποίων   έτυχεν   επιμελούς   και  θεσεβούς   μορφώσεως. Σε   ηλικία είκοσι ετών,  υπό  θείου   ζήλου   κινούμενος, εγκατέλειψε   τα   εγκόσμια,   μεταβάς  δε   στη   μονή   του   Ξηροκαμπίου   της Κωνσταντινουπόλεως,    εκάρη   μοναχός.   Στη   συνέχεια  μετέβη    στη    μονή  των  Δαλμάτων, όπου   έγινε   μεγαλόσχημος   και   αργότερα   χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, εκτιμώμενος και αγαπώμενος  από  όλους  τους συμμοναστές   του   για   τις   μεγάλες   αρετές   του.   Μετά   το   θάνατο  του  ηγουμένου    της    μονής,   ο    Ιλαρίων   εγκατέλειψε     κρυφά     αυτήν   και   κατέφυγε   στη     μονή   των    Καθαρών,   γενόμενος    δεκτός    με    μεγάλο    σεβασμό    από    τους    μοναχούς.

Πληροφορηθέντες   το καταφύγιό του οι  μοναχοί   της   μονής  των  Δαλμάτων,   παρεκάλεσαν  τον   Πατριάρχη  Νικηφόρο  να  φροντίσει  περί   της    επανόδου του  στη    μονή.  Πράγματι    δι’    αυτοκρατορικής    διαταγής    ο  Όσιος    Ιλαρίων  επανήλθε    στη  μονή  ως  ηγούμενος  και  αρχιμανδρίτης  αυτής.  Επί    οκτώ     έτη   διηύθυνε   την   κοινότητα   με   μεγάλη   σύνεση   και  αδελφοσύνη  και   κατέστησε   αυτήν    αληθινή    φωλιά    της    Ορθοδοξίας.

Έτσι, όταν ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο εικονομάχος αυτοκράτορας   Λέων   Ε’   ο   Αρμένιος (813 – 820   μ.Χ.)   και  εξαπέλυσε  το  διωγμό   κατά  των  αγίων  εικόνων,  μεταξύ  των  μονών,  οι  οποίες  πρωτοστάτησαν   στην   αντίδραση   κατά   του   ανοσίου   τούτου   μέτρου   του  αυτοκράτορος,   υπήρξε  και    η   μονή    των   Δαλμάτων.    Κληθείς   γι’ αυτό  στα  ανάκτορα    ο    Όσιος   Ιλαρίων,   έλεγξε  σφοδρώς  το  βασιλέα    για    την  ασεβή    έναντι  των    εικόνων   συμπεριφορά   του,   η  οποία,   την   μεν  Εκκλησία   αδικούσε, το  δε  κράτος    χωρίς   αιτία   τάρασσε.   Τόσο   ο   αυτοκράτορας,   όσο   και  ο  διαδεχθείς  τον   Νικηφόρο   στον    πατριαρχικό  θρόνο  εικονομάχος  Θεόδοτος  Α’  ο  Κασσιτεράς   (815 – 821   μ.Χ.),   μάταια   προσπάθησαν   να   πείσουν   τον   Όσιο   Ιλαρίωνα   να    προσχωρήσει   στην   πλάνη     και   να   καταστρέψει   τις   άγιες   εικόνες. Αυτός   παρέμενε  στύλος    άσειστος    στην      Ορθόδοξη   πίστη   του.

Ακολούθως  ο  Όσιος  Ἱλαρίων  συνελήφθη,  φυλακίσθηκε  και  εξορίσθηκε,   κατ’   αρχάς    μεν    στη   μονή   του   Φονέως,   στη   συνέχεια   δε   στη μονή   του     Κυκλοβίου,    όπου  παρέμεινε  επί  δύο  έτη.    Εξακολουθών   να  εμμένει  στην   Ορθόδοξη   πίστη   του,   μεταφέρθηκε   και   κλείσθηκε   στη   φυλακή   των   Νουμέρων,  από   όπου,   αφού   πολλές   φορές   μαστιγώθηκε   και  ποικιλότροπα   κακοποιήθηκε,   εξορίσθηκε   στο      φρούριο    των   Ποτιόλων.

Το   820   μ.Χ.,   ο  Όσιος   Ιλαρίων   ελευθερώθηκε   υπό   του   διαδεχθέντος   τον Λέοντα Μιχαήλ Β’ Τραυλού (820 – 829 μ.Χ.)  και  παρέμεινε  φιλοξενούμενος, επί  επτά  έτη,  κάποιας ευσεβούς γυναίκας. Το    830   μ.Χ., κατόπιν διαταγής του  διαδεχθέντος  τον Μιχαήλ  εικονομάχου  αυτοκράτορος   Θεοφίλου   (829 – 842 μ.Χ.)   συνελήφθη  εκ  νέου  και  αφού  ποικιλότροπα    και  διαπομπεύθηκε, εξορίσθηκε   στη  νήσο  Αφουσία.  Μετά  το  θάνατο  του  Θεοφίλου, η   σύζυγος   αυτού   αυτοκράτειρα    Θεοδώρα  επανέφερε  τη  γαλήνη  στην    Εκκλησία,    δια της  αναστηλώσεως  των  αγίων  εικόνων,  και  ανεκάλεσε  από  την  εξορία    όλους   τους   Ομολογητές   και   Οσίους   Πατέρες.     
Έτσι  ο  Όσιος  Ιλαρίων  επανήλθε  στη  μονή  του  και,  αφού  την  διοίκησε  θεοφιλώς  και  θεαρέστως  επί  τρία  έτη,  το  845  μ.Χ.,  κοιμήθηκε    με    ειρήνη,    σε   ηλικία    εβδομήντα   ετών.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.   Του   λίθου   σφραγισθέντος.
Των   λόγων   του  Κυρίου   την   χάριν   γεωργήσας,   ήνθησας    καθάπερ   ελαία, παμμάκαρ  Ιλαρίων,   ελαίω   των   θείων   αρετών, και της ομολογίας  σου  σοφέ,   ιλαρύνων    τας   καρδίας   και   τας  ψυχάς,   των   πίστει   σοι   εκβοώντων· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν,   δόξα   τω   σε  σταφανώσαντι,   δόξα     τω    ενεργούντι   δια     σου,     πάσιν    ιάματα.

Κοντάκιον.   Ήχος   δ’.   Επεφάνης   σήμερον.        
Του  Χριστού  τοις  ίχνεσιν   ακολουθήσας,  εν  Οσίοις   έφανας,  ώσπερ    αστήρ    εωθινός,   καταπυρσεύων   τοις   τρόποις    σου,   τους   σε τιμώντας,    Ιλαρίων     Όσιε.

Μεγαλυνάριον.
Ίθυνας  προς  χλόην  των  αρετών,  Πάτερ  Ιλαρίων,   βακτηρία   τη   λογική,   την    Μονήν   Δαλμάτων,  ως  ταύτης   ποιμενάρχης·  διο    συν  τοις    Οσίοις,  λαμπρώς    δεδόξασαι.

Saint Hilarion the New

Saint Hilarion, Neos, was born in 775 AD, in Cappadocia, by pious and virtuous parents, Petros, the supplier of the bread of the palaces, and Theodosia, in spite of which they received diligent and pious education. At the age of twenty, under unyielding zeal, he abandoned the mundane, and moved to the monastery of Xirokambion of Constantinople, a monk. He then went to the Loukas Monastery, where he became great and later ordained a senior, appreciated and loved by all his co-stars for his great virtues. Following the death of the abbot of the monastery, Hilarion abandoned it secretly and resorted to the monastery of Katharon, being admired with great respect by the monks.

Informed about his shelter by the monks of the Monastery of the Dalates, they called upon Patriarch Nikephoros to take care of his return to the monastery. Indeed, by imperial order, Saint Ilarion returned to the monastery as his abbot and archimandrite. For eight years he has been leading the community with great prudence and brotherhood, and has made this a true nest of Orthodoxy.

Thus, when the emperor-in-law Emperor Leo II Armenian (813-820 AD) rose to the imperial throne and unleashed the persecution of the holy icons, among the monasteries, which led the reaction against this imperial measure of the emperor, there was also the Monastery of the Tombs. So called to the palace by Saint Hilarion for the palace, the king was deeply controlled by the king for the unfair behavior of his images, which the Church was displeased with, and the state, without cause, shaken. Both the emperor and the successor Nikephoros in the Patriarchal throne, iconoclast Theodotus I the Cassiteras (815-82 AD), tried in vain to persuade Osial Hilarion to join in the fallacy and destroy the holy images. He remained a poached poet in his Orthodox faith.

Subsequently, Saint Elias was arrested, jailed and exiled, first in the monastery of Poseidon, then in the monastery of Cyclobius, where he remained for two years. Still adhering to his Orthodox faith, he was transferred and locked in the Prison of Nuweres, from where, after many times he was whipped and variegatedly abused, he was exiled to the Potosi fortress.

In 820 AD, Saint Hilarion was liberated by the successor of Leo Michael II of Travlos (820-82 AD) and remained a guest, for seven years, of a devout woman. In 830 AD, following an order of the succeeding Michael the iconoclast emperor Theophilus (829-842 AD), he was again arrested and after a diversion and intercourse, he was exiled to the island of Afyia. After the death of Theophilus, his wife, Empress Theodora, restored peace to the Church through the restitution of the holy icons and removed all the Confessors and Oesios Fathers from exile.

Thus, Saint Hilarion returned to his monastery and, having been theodore and theodore for three years, in 845 AD, he died peacefully at the age of seventy years.

Apolyticus. Sound a '. The stone sealed.

Of the words of the Lord for the sake of the harvest of the holy oil, and of the cloud of Hilarion, of the divine virtues, and of the wisdom of thy wisdom, and of the hearts and of the souls, of the wickedness of the devotees: glory and honor do you glorify in glory to act for you, for all the peace.

Kontakion. Sound d '. I'm afraid today.

To Christ, you followed, in Oesophagus, as the stars of the world, in your ways, in honor, to Hilarion Oise.

Majesty.

Grace to Grace of Virtues, Father Hilarion, Logic Bacteria, Monastery of Dealma, as this priest of the priesthood; plus Oasis, brilliantly accepted.