Ο Άγιος Παύλος ο Απόστολος

Είχαν   περάσει   περίπου   δέκα   χρόνια   από   τότε   που   ο   Σαούλ   τελείωσε  τις σπουδές του κι αποχαιρέτησε τον αγαπημένο   του   διδάσκαλο   Γαμαλιήλ. Στο   διάστημα  αυτό   δε   γνωρίζουμε,  που   ακριβώς   βρισκόταν.

Κατά   τη   διάρκεια   της   δημόσιας   δράσης   του   Ιησού   Χριστού   (το 30-33   μ.Χ   ο   "νεανίας  " Παύλος   (Πράξ. 7,58)   βρισκόταν   στα   Ιεροσόλυμα,   όπου   είχε συνάψει   στενές   σχέσεις   με   την   ανωτάτη  θρησκευτική   ηγεσία  και   μάλιστα με   τον   ίδιο  τον  αρχιερέα  του   Μεγάλου   Ιουδαϊκού   Συνεδρίου   (Πράξ. 9,1), λαμβάνοντας ενεργό ρόλο στο διωγμό εναντίον των Ιουδαίων Χριστιανών.

Τόσο   η   φαρισαϊκή   ευσέβειά   του   όσο   και  ο   ζήλος   για   την   τήρηση   του Μωσαϊκού   Νόμου   διαμόρφωσαν   τη   συμπεριφορά   και  τη  στάση   του   έτσι ώστε   να   καταστεί   ένας   από   τους   πιο   σκληρούς   και   φανατικούς  διώκτες των  οπαδών   του  Χριστού.  Έλαβε   μέρος   στο   λιθοβολισμό   του   Στεφάνου, φυλάσσοντας στα  πόδια   του   τα  ιμάτια  που  άφησαν  οι  λιθοβολήσαντες   Ιουδαίοι.

Ύστερα  από αυτή την εμπειρία  ο Παύλος καταδίωκε με μίσος  τους Χριστιανούς   με  κάθε  τρόπο.  Στη  διάθεση   του  είχε  όσα   ζητούσε   από  τους άρχοντες  των  Ιουδαίων.  Γι΄   αυτό   το   σκοπό   χρησιμοποιούσε  πολλά   και σκληρά  μέτρα   προκειμένου να πετύχει τον αφανισμό των Χριστιανών. Ρήμαζε τις   εκκλησίες, έμπαινε με τη  βία στα   σπίτια,   έσερνε   έξω   άνδρες και γυναίκες, τους συλλάμβανε και τους έριχνε στη φυλακή, τους βασάνιζε.   Είχε   γίνει   ο   φόβος   και   ο   τρόμος   των   Χριστιανών.

Τον   μετά   μανίας   διωγμό  των   Χριστιανών   από   τον  Παύλο   ομολογεί  ο  ίδιος (Γαλ. 1,13.   Α'Κορ. 15,9.   Φιλιπ. 3,5),  ενώ   το   επιβεβαιώνει   και   ο    Λουκάς   στις Πράξεις   (8,3. 9,1-2. 26,9-11).

Το  μίσος   του   Παύλου   εναντίον   των   ομοεθνών   του  χριστιανών  πήγαζε, από τον υπέρμετρο φανατισμό και ζήλο του υπέρ της ιουδαϊκής   θρησκείας (Φιλιπ. 3,5-6.  Πράξ. 26,4, Γαλ. 1,13),   αλλά   και   από   την   αγάπη   του   προς   το ιουδαϊκό   έθνος,   το  οποίο   είχε   επιλεγεί   από   τον   Θεό   να   επιτελέσει σπουδαίο   έργο   στην   ιστορία  (Ρωμ. κεφ. 9-11).   Επιπλέον,   σημαντικό   ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε καταδικασθεί σε σταυρικό   θάνατο ως σφετεριστής του μεσσιανικού αξιώματος, ενώ κατέλυσε διάφορες διατάξεις   του   μωσαϊκού   νόμου   και   προέβλεψε   την   καταστροφή   του   ναού.

Ο   Απόστολος   Παύλος   γεννήθηκε   στην   Ταρσό   της   Κιλικίας   μεταξύ     του   5 και   15   μ.Χ.   από   ευσεβείς   Ιουδαίους   γονείς.  Ο   Παύλος   καταγόταν   από  τη φυλή   Βενιαμίν   κι   άνηκε   στην   τάξη   των   Φαρισαίων (Ρωμ. 16,1   και   Φιλιππ. 3,5).   Ο   πατέρας   του   ήταν   Ρωμαίος   πολίτης   και   προερχόταν   από   τα ανώτερα   στρώματα   της   κοινωνίας   της   Κιλικίας.   Από   τον   πατέρα   του κληρονόμησε   ο   Παύλος   και   την   ιδιότητα   του  Ρωμαίου   πολίτη.   Αυτό   το χαρακτηριστικό   έδινε  σημαντικά   προνόμια   στον   Παύλο.

Το    εβραϊκό   του   όνομα   ήταν   Σαούλ.   Κατά   τη   γνωστή   τότε   συνήθεια  των Ιουδαίων   της   διασποράς   να   φέρουν   εκτός   από   το   ιουδαϊκό όνομα   και   ένα ομόηχο ελληνικό ή ρωμαϊκό λεγόταν και Σαύλος και αργότερα ονομάστηκε   Παύλος.

Εκτός   από   την   Καινή   Διαθήκη,   δεν   υπάρχουν   άλλες   αξιόπιστες   πηγές   για τον   βίο   του   Παύλου.   Μέσα   από   διάφορα   χωρία,  είναι  δυνατόν   να εξάγουμε  συμπέρασμα   για  το  περίγραμμα   του   βίου   του  Αποστόλου Παύλου   πριν   από    τη   μεταστροφή   του   στον   Χριστιανισμό.

Στην   Ταρσό   όπου   πέρασε   τα  παιδικά  του  χρόνια, οι   γονείς  του  φρόντισαν να  αποκτήσει   την   καλύτερη  και  αρτιότερη  ελληνική και ιουδαϊκή μόρφωση.   Ο    Παύλος   δεν   αρκέσθηκε   στην   μόρφωση   που   απέκτησε   στη γενέτειρά   του   και   πήγε   στα   Ιεροσόλυμα,   όπου  έμενε   και   η   αδερφή   του, για   να   τη   συμπληρώσει   με   την   εκπαίδευσή   του   στο   Μωσαϊκό   Νόμο.   Έγινε μαθητής του σοφού νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ και από αυτόν   διδάχθηκε, όσο   λίγοι,   την   ιουδαϊκή   νομικο-  θεολογική   σκέψη  του   ραβινισμού.

Το ύφος του, η θεολογική του μέθοδος και η χρήση της Γραφής παρουσιάζουν  τον   Παύλο  ως   αυστηρό   αλλά   και   αγνό,  ραββίνο,  γνώστη όλων των επίμαχων ζητημάτων του ιουδαϊκού Νόμου   και   ικανό   χειριστή της   ραββινικής   διαλεκτικής.   Ο   ίδιος ομολογεί αργότερα   ότι   υπήρξε   πολύ επιμελής   και   μάλιστα   υπέρμαχος   ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων   και διέπρεπε   μεταξύ   των   συνομηλίκων   του   (Γαλ. 1,14   και   Πράξ. 26,4).

Διακρινόταν   για   το   μεγάλο   ζήλο   στο   έργο   του,   την   ανησυχία   και   τη δυναμικότητά  του,  την ευρύτητα   του  πνεύματος   και   την   αντικειμενική   του κρίση.   Η   ιουδαϊκή   του   καταγωγή,   η   ελληνική   παιδεία   και   η   ιδιότητα   του Ρωμαίου πολίτη τον καθιστούσαν ως τον πιο κατάλληλο για να   μεταφέρει το   χριστιανικό   μήνυμα   στον   κόσμο   της   εποχής   του.

Εκτός   από   τη   μόρφωση   που   έλαβε,  ο   Σαούλ   έμαθε   και   την   τέχνη   του σκηνοποιού  ώστε να εξασφαλίζει τα προς   το   ζην   με   ένα  χειρωνακτικό επάγγελμα   όπως   και   οι   περισσότεροι   ραββίνοι.   Θα   μπορούσε,   δηλαδή,   να φτιάχνει   σκηνές   από   μάλλινα   υφάσματα   ή   δέρματα.   Έτσι   θα  είχε   τα αναγκαία   για   τη   ζωή   του,   δίχως   να  επιβαρύνει   κανένα   και  χωρίς  να επιβαρύνει  οικονομικά   τις   κατά   τόπους    εκκλησίες.

Ο   Παύλος   έπασχε   από   κάποια   ασθένεια,   η   οποία   πρέπει   να  ήταν    μάλλον επώδυνη   (Β' Κορ. 12,8),   χωρίς   ωστόσο   να   είναι   δυνατό   να  εξακριβωθεί ακριβώς   ποιο  ήταν   το   σωματικό   του   πρόβλημα   και   μόνο   υποθέσεις μπορούν   να   γίνουν   γι’ αυτό.

Για   το   γεγονός   της   μεταστροφής   του   Παύλου   προς  το  Χριστιανισμό,   εκτός από   τις   αναφορές   στις   επιστολές   (Γαλάτ. 1,13.   Α' Κορ. 15,8.   Φιλιππ. 3,12. Εφεσ.   3,3),   υπάρχουν   και   τρεις   παράλληλες   διηγήσεις   στις   Πράξεις   (9,1-29. 22,3-21. 26,9-21).

Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες που έχουν πηγή τον ίδιο τον Παύλο,   έγινε  χριστιανός   από   τον  ίδιο   τον   Ιησού   Χριστό   ο  οποίος   τον κάλεσε   στο  ευαγγελικό   έργο   και   στο   αποστολικό   αξίωμα.

Ο   ίδιος   ομολογεί  (Γαλ. 1,15)   ότι  ο   Θεός   τον   προόριζε   για   απόστολο   του Ευαγγελίου   πριν  ακόμη   γεννηθεί,   και   μετέτρεψε  το  ζήλο  του   για  τον Νόμο,  σε   ζήλο   για   τη   διάδοση   του   Ευαγγελίου.

"ότε   δε   ευδόκησεν   ο  Θεός,  ο   αφορίσας  με   εκ   κοιλίας   μητρός   μου   και καλέσας   δια   της   χάριτος   αυτού,   αποκαλύψαι   τον  υιόν   αυτού  εν   έμοί   ίνα εύαγγελίζωμαι   αυτόν   εν   τοις   έθνεσιν"   (Γαλ. 1,15-16).

Πολλοί   Χριστιανοί   είχαν   απομακρυνθεί   από   τα  Ιεροσόλυμα   εξαιτίας    του διωγμού. Αρκετοί κατέφυγαν στη Δαμασκό, όπου προσέλκυαν και   άλλους στη χριστιανική πίστη. Αυτό εξόργισε τον Παύλο, ο οποίος δεν   αρκέσθηκε μόνο   στο   διωγμό   των  Χριστιανών   της   Ιουδαίας,   αλλά   ζήτησε   την   άδεια   και την  βοήθεια   του   αρχιερέα,   για   να   μεταβεί   στη   Δαμασκό   με   σκοπό   να συλλάβει   και   τους   εκεί  μεταστραφέντες Ιουδαίους  και   να   τους   οδηγήσει δεμένους στην Ιερουσαλήμ ώστε να δικασθούν και να τιμωρηθούν   (Πράξ. 9,1-2). Για να πετύχει το σκοπό   του,   πήρε   από   τον   αρχιερέα   συστατικά γράμματα   για   τις   συναγωγές   της   Δαμασκού.

Το   36   μ.Χ.   περίπου,   καθώς   πήγαινε   προς   τη   Δαμασκό   επικεφαλής   μιας καλά   οπλισμένης   ομάδας,   ξαφνικά   λίγο προτού να φτάσει στην πόλη,   τον περιέβαλε   ένα   παράδοξο   κι   εκτυφλωτικό   φως,   το   οποίο   τον   έριξε   από   το άλογο   και   τον   τύφλωσε.

Τότε   άκουσε   από   τον   ουρανό   μια   φωνή   να   τον   αποκαλεί   με   το   εβραϊκό   του όνομα   και   του   είπε:   «Σαούλ,   Σαούλ   γιατί   με   καταδιώκεις;».   Ο   Παύλος έπεσε   κάτω   από   τον   φόβο   του   και   ρώτησε   «Ποιος   είσαι   Κύριε;»    Και ο Κύριος απάντησε:    «Εγώ είμαι ο Ιησούς, αυτός τον όποιο εσύ καταδιώκεις. Αλλά σήκω επάνω, πήγαινε στην πόλη κι εκεί θα σου φανερωθεί,   τι   πρέπει   να   κάνεις»   (Πράξεις 9,1-18).

Όλα όσα έκανε ο Παύλος εναντίον των Χριστιανών, στρέφονταν   εναντίον του   Χριστού!   Όσα   συμβαίνουν   στους   πιστούς,   θα   πει   αργότερα   και   ο Μέγας Βασίλειος, ο Κύριος τα δέχεται ότι συμβαίνουν στον ίδιο τον   εαυτό Του.

Ο Παύλος μετάνιωσε ειλικρινά   για   όλα  αυτά.  Προσπάθησε  να   σηκωθεί ζητώντας   να   τον   βοηθήσουν,  γιατί   είχε   χάσει   το  φως   του.   Οι   συνοδοί   του έκπληκτοι τον οδήγησαν στη Δαμασκό και τον άφησαν στο σπίτι    κάποιου Ιούδα,  στην   Ευθεία   οδό.   Τρεις   ημέρες   έμεινε   ο   Παύλος   χωρίς   να   φάει   και να πιεί κάτι. Βυθισμένος στο σκοτάδι, γιατί δεν έβλεπε ακόμη, προσευχόταν στον   Κύριο   και    ζητούσε   συγγνώμη   για   την  προηγούμενη διαγωγή   του.   Ο   Θεός   της   αγάπης   τον   είχε   πια   συγχωρήσει.

Στη   Δαμασκό   ζούσε   ένας   ευλαβής   Χριστιανός,   ο   Ανανίας.  Γι’ αυτόν   λέει   η αρχαία   παράδοση,   πώς  ήταν ένας από τους εβδομήκοντα  μαθητές  του Κυρίου   και   πως είχε καταφύγει στη   Δαμασκό, όταν άρχισε ο διωγμός   από τον   Παύλο.

Σ' αυτόν   λοιπόν   παρουσιάστηκε   ο   Κύριος   μέσα   σε   όραμα   και   του   είπε: «Ανανία   πήγαινε   στο   σπίτι   του   Ιούδα   στην   Ευθεία   οδό,   να   βρεις   το  Σαύλο από   την   Ταρσό   που   προσεύχεται».

Κι   αυτός,   που   δεν  ήξερε   όσα   είχαν   γίνει,   απάντησε   με   σεβασμό:    «Κύριε   γι’ αυτόν   τον  άνθρωπο   έχω   ακούσει  όσα   φοβερά   έκαμε   εναντίον   των   αγίων οπαδών   Σου   στην   Ιερουσαλήμ».

Αλλά   ο   Κύριος   τον   καθησύχασε   και   του   είπε:   «Πήγαινε χωρίς   φόβο,   γιατί αυτός   πια   είναι   ο  εκλεκτός   μου.   Αυτός   θα   κηρύξει   τ' όνομά  μου   σ' όλο   τον κόσμο».

Ο   Ανανίας με θάρρος πια πήγε και   βρήκε   τον   Παύλο   να   προσεύχεται.   Με καλοσύνη   κι   αγάπη   έβαλε   τα   χέρια   του   πάνω   στο  κεφάλι   του   Παύλου   και του  είπε:   «Σαούλ,   αδελφέ   μου,   ο   Κύριος   που   σου   παρουσιάστηκε   στο δρόμο,   με   έστειλε   για   ν’   αποκτήσεις   το   φως   σου   και   να   γεμίσεις   με   Άγιο Πνεύμα».

Τότε   με   άλλο   θαύμα   έπεσαν   από  τα   μάτια   του   Παύλου   κάτι   σαν   λέπια   και ήρθε   το   φως   του.   Αφού  σηκώθηκε   δέχτηκε   το   Άγιο   Βάπτισμα   και   έφαγε κάτι   για  να   βρει   τις   σωματικές   του   δυνάμεις.   Μα   πιο  πολύ   απόκτησε   το  φωτισμό   του   Θεού   και   τη   Χάρη   του   Αγίου  Πνεύματος,   για   ν' αναδειχτεί αργότερα   ο   μεγάλος   Απόστολος της   Οικουμένης.   Ο Παύλος από   τρομερός διώκτης του Χριστιανισμού έγινε τώρα ο  θερμότερος   και   ο   μεγαλύτερος κήρυκας   του   Ευαγγελίου,   θυσιάζοντας   μάλιστα   και   την   ζωή   του   γι’   αυτό.

Μετά   τη   μεταστροφή   του,   τη   βάπτιση   και   την   κατήχησή   του   από   τον Ανανία   στη   Δαμασκό, ο Παύλος   πήγαινε   στις   συναγωγές   και   κήρυττε πλέον   φανερά   ότι   ο   Ιησούς   είναι   ο   Υϊός  του  Θεού   (Πράξ. 9,20).   Αυτό βέβαια προκάλεσε την έντονη αντίδραση   των   Ιουδαίων   της   Δαμασκού,   οι οποίοι    αποφάσισαν   να   τον   θανατώσουν.

Οι   Χριστιανοί   όμως   φυγάδευσαν τον   Παύλο   στην   έρημο   της   Αραβίας,   στο βασίλειο   των   Ναβαταίων,   νότια   της   Δαμασκού,   πιθανώς   δια   λόγους ασφαλείας   (Γαλ. 1,17).   Όπως   ο   Κύριος   πού   έμεινε   σαράντα   μέρες   στην έρημο,   έτσι   και   ο   Παύλος   έμεινε   μόνος   του,   όπου   είχε   αρκετό   καιρό    για   να συγκεντρωθεί και να προσευχηθεί.   Αργότερα   επέστρεψε   στη   Δαμασκό, όπου   άσκησε   το   αποστολικό   του   έργο   για   τρία  χρόνια.

Η   μεταστροφή   του  προκάλεσε   μεγάλη  έκπληξη   μεταξύ   των   Ιουδαίων   και των   Χριστιανών.  Σύμφωνα   με   τις   Πράξεις,   η   εχθρότητα   των   Ιουδαίων   τον ανάγκασε   να   εγκαταλείψει   την   πόλη   (Πράξ. 9,23-25),   αν  και   στην περίπτωση  αυτή,   στη   δίωξή   του   έλαβε    ενεργά   μέρος   και   ο   εθνάρχης   Αρέτας   (ή   Αρέθας),   βασιλιάς   των   Ναβαταίων    (Β' Κόρ. 11,32-33).

Γι’ αυτό   οι   πιστοί   φυγάδεψαν   τον   Παύλο.   Μια   νύχτα   τον   κατέβασαν   από τα   τείχη    μέσα   σ' ένα   μεγάλο   καλάθι.  Κατόπιν   πήγε   στα   Ιεροσόλυμα.   Παρ’ ότι προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τους άλλους αποστόλους,   εκείνοι, όπως   και   οι   άλλοι   Χριστιανοί,   ήταν   ακόμη   επιφυλακτικοί   απέναντι   του.   Οι Πράξεις   μας   πληροφορούν   ότι   ο   Βαρνάβας   τον  παρουσίασε   στους Αποστόλους   και   στους  άλλους  Χριστιανούς,    ο   οποίος  τους   έκανε   γνωστή τη μεταστροφή του και έτσι έγινε δεκτός από τους χριστιανικούς    κύκλους της   Ιερουσαλήμ.   Όλοι   τους   χάρηκαν   για   τη   θαυμαστή   αυτή   αλλαγή   του Παύλου   και   δόξασαν   τον   Κύριο.

Στην   Ιερουσαλήμ   ο   Παύλος   ήρθε   σε   επαφή  με   τον  Πέτρο   (Γαλ. 1,18).   Εκεί συνάντησε και τον Ιάκωβο τον αδελφό   του   Κυρίου.   Ο   νέος   Απόστολος   με θάρρος και    δύναμη άρχισε να κηρύττει   το   Ευαγγέλιο   στην   Ιερουσαλήμ.

Το κήρυγμα του Παύλου στα Ιεροσόλυμα εξαγρίωσε πολλούς   φανατικούς Εβραίους, που   αποφάσισαν   να   τον   θανατώσουν.   Αλλά   οι   Χριστιανοί   των Ιεροσολύμων, χωρίς να πάρουν είδηση οι εχθροί του Παύλου, τον φυγάδεψαν   μέσω   της   Καισάρειας   στην   πατρίδα  του   την   Ταρσό.   Έτσι   ο Παύλος   βρέθηκε   ξανά   στην   Ταρσό,   όπου   πέρασε   μερικά   ήσυχα  χρόνια (Πράξ. 9,26-30).   Στο   διάστημα   αυτό   προσευχόταν   με   θέρμη   στον   Κύριο   και κατάστρωνε τα Ιεραποστολικά του σχέδια. Περίμενε όμως να  τον   καλέσει ο   Κύριος,   για   να   μεταφέρει   το   Ευαγγελικό   μήνυμα   σ' έναν κόσμο, πού   δεν είχε   ακόμη   γνωρίσει   το   Χριστό.

Ύστερα   από   την  Ιερουσαλήμ,   η   Αντιόχεια  ήταν  η   άλλη  μεγάλη πόλη, όπου   διαδόθηκε   το   Ευαγγέλιο.   Η   Αντιόχεια   είχε   πλατιούς   δρόμους   και στολιζόταν με ωραίους κήπους κι άλλα έργα πολιτισμού. Εκεί    Χριστιανοί από την Κύπρο και την Κυρήνη της Τυνησίας κήρυξαν αρχικά το Χριστιανισμό.   Με  τη   δύναμη   του   Θεού   πολλοί   πίστευαν   στον   Κύριο,   ιδίως ελληνιστές Ιουδαίοι. Έτσι λέγονταν όσοι Ιουδαίοι  μιλούσαν   την   ελληνική γλώσσα.

Τα   ευχάριστα   αυτά   νέα   έκαμαν   τους   Αποστόλους,   να  στείλουν   εκεί   από τα   Ιεροσόλυμα   το   Βαρνάβα,   για   να  ενισχύσει   τους  νέους   πιστούς.   Ο Βαρνάβας,   ως   αγαθός   άνθρωπος   που   ήταν,   προσέλκυε   πολλούς   στον Κύριο.   Με   το   φωτισμό   του   Θεού   μάλιστα   αποφάσισε   να   καλέσει   κοντά   του και   τον   Παύλο,   σαν   τον   πιο   κατάλληλο   γι’  αυτή   τη   δουλειά.   Χωρίς καθυστέρηση   λοιπόν   πήγε  στην   Ταρσό,   όπου   οι  δύο  παλιοί  φίλοι συναντήθηκαν   και   πάλι.   Ο   Παύλος   με   ξεχωριστή   χαρά   δέχτηκε  την πρόσκληση   του   Βαρνάβα,   να   έρθει   στην  Αντιόχεια.   Εκεί   για   ένα   χρόνο δίδαξαν  μαζί   το   Ευαγγέλιο  με  θαυμαστά   αποτελέσματα   (Πράξ. 11,19-26).

Οι   Πράξεις   (Πράξ. 11,30  και   12,25)  μνημονεύουν   ένα   ταξίδι   του   Παύλου και   του   Βαρνάβα   στα   Ιεροσόλυμα   προκειμένου   να   φέρουν   βοήθεια   από την   Εκκλησία   της   Αντιόχειας  προς   τους   Χριστιανούς   της   Ιουδαίας,  κατά την περίοδο του λιμού που είχε γίνει τα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου.

Στην   Αντιόχεια   η   νεαρή   Εκκλησία   προόδευε   συνεχώς.   Οι   πιστοί   μέχρι   τότε λέγονταν   μεταξύ   τους   αδερφοί,   μαθητές,   άγιοι   κ.λπ.   Από   τους   άλλους όμως   ονομάζονταν   Ναζωραίοι.   Εκεί   στην   Αντιόχεια   ονομάστηκαν   για   πρώτη   φορά   «Χριστιανοί»,   στην   αρχή   από   τον   απλό   λαό   και   ύστερα από τις επίσημες Αρχές της πόλεως. Πράγματι δεν υπήρχε πιο χαρακτηριστικό   όνομα   για   τους   πιστούς.   Τ'  όνομα   τούτο   μοιάζει   με    την επιγραφή που έβαλε ο Πιλάτος πάνω στο Σταυρό γραμμένη στα   Εβραϊκά, Ελληνικά και Ρωμαϊκά. Έτσι και τ' όνομα «Χριστιανός» ενώ είναι   Εβραϊκό, έχει   Ελληνική   ρίζα   και   Ρωμαϊκή   κατάληξη. Μ’ αυτόν   τον   τρόπο φανερωνόταν   η  παγκόσμια έκταση,   που   θα   έπαιρνε   ο   Χριστιανισμός.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.   Κανόνας   πίστεως.

Εθνών σε κήρυκα και φωστήρα τρισμέγιστον, Αθηναίων διδάσκαλον, Οικουμένης    αγλάϊσμα,   ευφροσύνως   γεραίρομεν·   τους   αγώνας   τιμώμεν   και   τας   βασάνους δια Χριστόν,   το   σεπτόν   σου   μαρτύριον.   Άγιε Παύλε   Απόστολε,   πρέσβευε   Χριστώ  τω  Θεώ  σωθήναι  τας  ψυχάς     ημών.

Έτερον    Απολυτίκιον.   Ήχος    α’.   Της    ερήμου   πολίτης.    

Εκλογής  Χριστού   σκεύος και  Απόστολος  μέγιστος,  και   σαγηνευτής  εθνών   θείος,  εν    τω    λόγω    της    χάριτος,   εδείχθης    ως   πλήρης    ως  φωτός, Απόστολε   Παύλε   αληθώς·   τον   γαρ   άγνωστον   κηρύττεις   ημίν   Θεόν,   τοις πόθω  ανακράζουσι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε   θαυμαστώσαντι, δόξα  τω  χορηγούντι    δια    σου,   πάσι    τα  κρείττονα.

Έτερον   μετά    του    Αποστόλου   Πέτρου.   Ήχος   δ’.

Οι   των   Αποστόλων   πρωτόθρονοι,  και   της   οικουμένης   διδάσκαλοι,   τω Δεσπότη   των   όλων   πρεσβεύσατε,   ειρήνην  τη    οικουμένη   δωρήσασθαι,   και ταις  ψυχαίς  ημών  το    μέγα    έλεος.

Έτερον μετά   του   Αποστόλου   Πέτρου.   Ήχος   γ’.   Θείας   πίστεως.         
Θείοι κήρυκες, της ευσεβείας, κρήνη δίκρουνος, θεογνωσίας,  και  δογμάτων ουρανίων εκφάντορες, Πέτρε   και  Παύλε   σαφώς   ανεδείχθητε, ως   Αποστόλων   των   θείων   Πρωτόθρονοι. Αλλ’ αιτήσασθε,   σωτήριον   ημίν έλλαμψιν,    και    λύτρωσιν    παθών    και    μέγα    έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος    γ’.   Η    Παρθένος   σήμερον.

Αποστόλων πρόκριτος, και  κορυφαίος  εδείχθης, προσκληθείς    Απόστολε, παρά   Χριστού   ουρανόθεν·   ένθεν  δη,   την   οικουμένην   πάσαν   διήλθες, άπαντας,   καταφωτίζων  προς  θείαν   πίστιν·   δια   τούτό   σοι   βοώμεν·  χαίροις  ω   Παύλε,   Εκκλησιών    ο   φωστήρ.

Έτερον  μετά   του    Αποστόλου    Πέτρου.   Ήχος    β’.   Αυτόμελον.

Τους ασφαλείς, και θεοφθόγγους  κήρυκας, την  κορυφήν,  των  Αποστόλων   Κύριε,    προσελάβου  εις   απόλαυσιν,  των  αγαθών    σου    και  ανάπαυσιν· τους   πόνους   γαρ    εκείνων    και   τον   θάνατον,  εδέξω    υπέρ  πάσαν    ολοκάρπωσιν,   ο   μόνος  γινώσκων   τα    εγκάρδια.

Έτερον  μετά του  Αποστόλου  Πέτρου. Ήχος  γ’. Η Παρθένος              σήμερον.
Αποστόλων   πρόκριτοι,   και   κορυφαίοι   οφθέντες,   ουρανοί   ως   έμψυχοι,  δόξαν   Θεού  διηγούνται,  Πέτρος  μεν,  ο  της  αγάπης του   Λόγου    πλήρης, Παύλος  δε,  ως  εκλογής Χριστού σκεύος θείον,  και  αμφότεροι    αιτούνται,  πάσι   δοθήναι   πταισμάτων   άφεσιν.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις  Αποστόλων   η   καλλονή,    και   εθνών  ο  κήρυξ,   και   διδάσκαλος   και  φωστήρ·  χαίροις  Εκκλησίας,  υφηγητής  απάσης,  και  μέγας   λαμπαδούχος,  Παύλε    Απόστολε.

Μεγαλυνάριον   μετά  του   Αποστόλου   Πέτρου.
Πέτρε  θείον   άρμα   Χερουβικόν,   ουράνιε   Παύλε,   όχημά   τε  Σεραφικόν,  η πύρινος γλώσσα, του Θεανθρώπου Λόγου, πυρός με της γεέννης, απολυτρώσασθε.

St. Paul the Apostle

It took about ten years since Saul finished his studies and he said goodbye to his beloved teacher, Gamaliel. During this time we do not know exactly where it was.

During the public action of Jesus Christ (in 30-33 AD the "youth" Paul (Acts 7,58) was in Jerusalem, where he had close relations with the supreme religious leadership and indeed with the high priest himself of the Great Judaic Congress (Acts 9: 1), taking an active role in the persecution of the Jewish Christians.

Both his fidelity and his zeal for observing the Mosaic Law shaped his attitude and attitude so that he became one of the most cruel and fanatical persecutors of the followers of Christ. He took part in the stoning of Stephanus, keeping on his feet the garments left by the stoning Jews.

After this experience, Paul chastised Christians in every way. At his disposal, he had what he was asking the Jews. For this purpose, he used many and hard measures to succeed in the extinction of Christians. He was shaking the churches, going into violence in the houses, taking men and women out, taking them and throwing them in jail, torturing them. The fear and the terror of the Christians had become.

The persecution of Christians after Paul is confessed by Paul (Galatians 1: 13, 15: 3-5), while Luke confirms it in Acts (8.3, 9.1 -2, 26, 9-11).

Paul's hatred of his homosexual Christians was due to his excessive fanaticism and zeal in favor of the Jewish religion (Philip 3,5-6, Acts 26: 4, Galatians 1: 13), but also by his love to the Jewish nation, which was chosen by God to perform great work in history (Romans 9-11). In addition, the fact that Jesus had been condemned to death as the usurper of the messianic office, and he broke down various provisions of the mosaic law and predicted the destruction of the temple, also played a significant role.

Apostle Paul was born in Tarsus, Cilicia, between 5 and 15 AD. by godly Jewish parents. Paul was descended from the Benjamin family and belonged to the order of the Pharisees (Romans 16: 1 and Phil. His father was a Roman citizen and came from the upper strata of the Cilician society. His father inherited Paul and the status of a Roman citizen. This feature gave Paul important privileges.

His Hebrew name was Saul. According to the then known Jewish custom of the diaspora to bear besides the Jewish name and a homonymous Greek or Roman was called and Saul and later named Paul.

Apart from the New Testament, there are no other reliable sources for Paul's life. Through various passages, it is possible to draw a conclusion on the outline of the life of Apostle Paul before his conversion to Christianity.

In Tarsus, where he spent his childhood, his parents took care of obtaining the best and finest Greek and Judean education. Paul was not content with the education he had acquired in his hometown and went to Jerusalem, where his sister lived, to complete it with his education in the Mosaic Law. He became a student of wise law-maker Gamaliel and from him he was taught, as few as possible, the Jewish legal-theological thinking of rabbinism.

His style, his theological method, and the use of the Bible show Paul as a strict but also pure, rabbi, aware of all the controversial issues of the Judaic Law and a competent operator of rabbinical dialectics. He later confessed that he was a very diligent and even supportive zealot of patriotic traditions and he was among his peers (Gal 1:14 and Acts 26: 4).

He was distinguished by the great zeal in his work, his anxiety and his potential, the breadth of his spirit and his objective judgment. His Jewish origins, Greek education, and the status of the Roman citizen make him the most suitable person to convey the Christian message to the world of his time.

In addition to the education he received, Saul also learned the art of the director in order to ensure a livelihood with a manual occupation, like most rabbis. She could, for example, make tents from woolen fabrics or skins. Thus he would have the necessary for his life, without burdening anyone and without costing the local churches economically.

Paul suffered from some disease, which must have been rather painful (2 Cor. 12: 8), but it was impossible to ascertain exactly what his physical problem was, and only assumptions could be made about it.

For the conversion of Paul to Christianity, apart from the references to letters (Galatians 1: 13, 1 Cor 15:87 Philippians 3: 12, Ephesians 3: 3), there are three parallel narratives in Acts (9.1-29, 22.3-21, 26.9-21).

According to the above testimonies that have Paul's source, he became a Christian by Jesus Christ himself, who called him to evangelical work and to the apostolic post.

He himself confesses (Gn 1,15) that God intended him to be an apostle of the Gospel before he was born, and turned his zeal for the Law into zeal for the propagation of the Gospel.

"When God, the devoted mother, and I have called for his grace, reveal his son in him, I will prophesy to him in the nation" (Galatians 1: 15-16).

Many Christians have been removed from Jerusalem because of persecution. Several resorted to Damascus, where they attracted others to Christian faith. This angered Paul, who was not only content with the persecution of the Judaic Christians, but asked for the permission and help of the high priest to go to Damascus to capture the converted Jews and lead them bound in Jerusalem to judged and punished (Acts 9: 1-2). To achieve his purpose, he took from the high priest letters for the synagogues of Damascus.

In 36 AD. as he headed for a well armed team to Damascus, suddenly just before he reached the city, he surrounded him with a paradoxical and blinding light that threw him off the horse and blinded him.

Then he heard from heaven a voice calling him in his Hebrew name and said to him, "Saul, Saul, why are you persecuting me?" Paul fell under his fear and asked, "Who are you Lord?" And the Lord replied, "I am Jesus, the one you pursue. But I rise up, go to the city, and there it will be revealed to you, what should you do "(Acts 9: 1-18).

Everything Paul did against the Christians turned against Christ! What happens to the believers, will later say and Grand Master, the Lord accepts that they happen to Himself.

Paul truly repented of all this. He tried to stand up asking for help because he had lost his light. His entourage escorts led him to Damascus and left him in the house of a Judah, on the Straight Line. For three days Paul remained without eating and drinking anything. Immersed in the darkness because he did not yet see, he prayed to the Lord and apologized for his previous conduct. The God of love had already forgiven him.

Damascus lived a pious Christian, Anania. For him says the ancient tradition, how he was one of the seventy disciples of the Lord, and how he had resorted to Damascus when Paul's persecution began.

Then the Lord appeared to him in a vision and said to him: "Renius went to Judah's house on the Straight street, to find Saul from Tarsus who is praying."

And he, who did not know what had happened, responded with respect: "Lord for this man, I have heard how terribly we have done against your holy followers in Jerusalem."

But the Lord reassured him and said to him, "Go away without fear, for he is my chosen one. He will declare my name all over the world. "

Annie with courage went and found Paul to pray. With goodness and love he put his hands on Paul's head and said, "Saul, my brother, the Lord who showed you on the street, sent me to get your light and fill with the Holy Spirit."

Then, by another miracle, something like scales fell from Paul's eyes and his light came. After he got up, he accepted the Holy Baptism and ate something to find his physical strength. But he gained more the light of God and the Grace of the Holy Spirit, so that the great Apostle of the Oikmeni later emerged. Paul, by a terrible persecutor of Christianity, has now become the warmest and greatest preacher of the Gospel, sacrificing even his life for it.

After his conversion, baptism and his catastrophe from Ananias to Damascus, Paul went to the synagogues and preached preached that Jesus is the Son of God (Acts 9:20). This of course caused the strong reaction of the Jews of Damascus, who decided to kill him.

The Christians, however, fled Paul to the desert of Arabia, to the kingdom of Navata, south of Damascus, probably for safety reasons (Gal. Like the Lord who stayed forty days in the wilderness, so Paul remained alone, where he had long enough to gather and pray. Later, he returned to Damascus, where he worked for three years.

His turn was a great surprise among the Jews and Christians. According to the Acts, the hostility of the Jews forced him to leave the city (Acts 9: 23-25), although in this case, even in his persecution, there was an active member of the Arian (or Aretha), the King of the Navata ( 2 Cor. 11: 32-33).

That is why the faithful have forsaken Paul. One night they took him down the walls in a big basket. Then he went to Jerusalem. Although he was trying to get in touch with the other apostles, they, like the other Christians, were still cautious about him. The Acts tell us that Barnabas presented him to the Apostles and to the other Christians, who made them known for his conversion, and thus was received by the Christian circles of Jerusalem. They all enjoyed the wonderful change of Paul and glorified the Lord.

In Jerusalem, Paul came into contact with Peter (Gal 1:18). There he also met Jacob the brother of the Lord. The new Apostle, with courage and power, preached the Gospel in Jerusalem.

Paul's preaching in Jerusalem has furious a lot of fanatical Jews who have decided to kill him. But the Christians of Jerusalem, without the news of Paul's enemies, escaped him through Caesarea in his homeland of Tarsus. So Paul was again found in Tarsus, where he spent some quiet years (Acts 9: 26-30). During this time he prayed with warmth to the Lord and drew his missionary plans. But wait for the Lord to call him to bring the Gospel message to a world that had not yet known Christ.

After Jerusalem, Antioch was the other great city where the Gospel was spread. Antioch had wide streets and was adorned with beautiful gardens and other civilization works. There Christians from Cyprus and the Kyrenia of Tunisia initially proclaimed Christianity. With the power of God, many believed in the Lord, especially Hellenistic Jews. So they were saying that the Jews spoke the Greek language.

These pleasant news made the Apostles send Barnabas from Jerusalem there to strengthen the new believers. Barnabas, as a good man who was, attracted many to the Lord. In the light of God, he even decided to call Paul and Paul as the most suitable for this work. So without delay he went to Tarsus, where the two old friends met again. Paul, with special joy, accepted Barnabas's invitation to come to Antioch. There for one year they taught the Gospel together with miraculous results (Acts 11: 19-26).

The Acts (Acts 11,30 and 12,25) mention a journey by Paul and Barnabas to Jerusalem to bring aid from the Church of Antioch to the Christians of Judea during the famine that had become the emperor's years Claudius.

In Antioch, the young Church progressed steadily. The faithful until then were called brothers, disciples, saints, etc. But the others were called Nazarene. There, in Antioch, they were first called "Christians", at first by the simple people and after the official authorities of the city. Indeed, there was no more typical name for believers. This name resembles the inscription Pilates placed on the Cross written in Hebrew, Greek and Roman. So the name "Christian" while being Jewish, has a Greek root and a Roman ending. In this way, the world-wide extent that Christianity would take would be revealed.

Apolyticus. Sound d '. Rule of Faith.

Nations in preacher and light of three, Athenian taught, Ascended glory, gladly we complete; the struggle we honor and the sufferings for Christ, your septian martyr. Saint Paul the Apostle, Christ was the minister of our souls.

Another Apolitikion. Sound a '. Desert citizen.

The election of a Christ vessel and Apostle Maximus, and a seducer of unclean nations, in the grace of grace, you have been manifested as full of light, Apostle Paul truly; the stranger you preach is God, I wish you redeem; glory and honor you, glory in admiration, glory to grant you, all the crowns.

Next to the Apostle Peter. Sound d '.

The Apostle Protestants, and the teachers of the universe, the Despot of all, thou hast prayed, peace of the eternal gift, and our souls the great mercy.

Next to the Apostle Peter. Sound c '. Divine Faith.

The ungodly preachers, the pious, the fountain of flames, the gods, and the doctrines of heavenly prophets, Peter and Paul, have clearly emerged as Apostles of the Divine Protestants. But ask, save, I will change, and repent passion and great mercy.

Kontakion. Sound c '. The Virgin today.

The Apostle, the chief and the Apostle who was invited, the Apostle, rather than the Christ of heaven, in the midst of all the passers-by, in all things, enlightening to the divine faith; therefore, let us be blessed; be pleased with Paul;

Next to the Apostle Peter. Sound b '. Self-help.

The saints, and the gods of the preacher, the head of the Apostles, Lord, take pleasure in your goods and rest; the pains of those and the death, I stand in favor of all the full incarnation, the only gnongus the hearty ones.

Next to the Apostle Peter. Sound c '. The Virgin today.

Apostles, and chiefs, heavens as living people, God's glory narrate, Peter, the love of the Word full, Paul, as Christ's choice, a vessel of divinity, both of whom are asking, are made mistakes of remission.

Majesty.

Hierony of the Apostles, the beauty and preaching nations, and the teacher and the light of the church; the reverend of the church, the great master, Paul the Apostle.

Majesty with Peter the Apostle.

Pentecostal chariot Cherubic, Paul's heaven, vehicle Serafoken, the burning tongue, the Theanthrop of Logos, fire with the genius, you are redeemed.