Οι Άγιοι Αλέξανδρος και Αντωνίνα οι Μάρτυρες

Οι  Άγιοι  Μάρτυρες  Αλέξανδρος  και    Αντωνίνα   κατάγονταν    από   την πόλη   των   Κοδράμων  ή   Κροδάμων   ή  Καρδάμων   και  είναι   άγνωστο  πότε  άθλησαν.   Από   αυτούς   η   Αντωνίνη,   αφιερωθείσα   στον   Χριστό,   διήγε   βίο σώφρονα,   λατρεύουσα   τον   Θεό  και   καταγινομένη  σε  αγαθοεργίες  και  ελεημοσύνες, ελκύοντας δια των έργων και των λόγων της   ειδωλολάτριδες γυναίκες  προς   τον   Χριστιανισμό.   Για   τη   θεοφιλή   αυτή   δράση   της καταγγέλθηκε   στον   ηγεμόνα   Φήστο   και   κλείσθηκε   σε   οίκο   ανοχής   προς διαφθορά,  επειδή   ομολόγησε   το   Όνομα  του  Κυρίου.    Εκεί   παρέμεινε   επί  τρεις  ημέρες  νηστική   και   στη   συνέχεια   οδηγήθηκε   εκ   νέου   ενώπιον   του ηγεμόνος. Εμμένουσα όμως στην ομολογία της, αφού μαστιγώθηκε σκληρά, κλείσθηκε και  πάλι στο διαφθορείο.  Πληροφορηθείς  το  γεγονός αυτό ο  νεαρός  Χριστιανός Αλέξανδρος, ο οποίος έτρεφε   μεγάλη   εκτίμηση προς  την   Αντωνίνη  για  τον όσιο  βίο  και  τα θεία  χαρίσματά  της,  προσήλθε   στο  διαφθορείο   και    υπό    το   πρόσχημα    ακολάστου   δήθεν πράξεως,  βρήκε  την  Αντωνίνη.    Αμέσως  την   έντυσε   με   το  χιτώνά   του, κάλυψε   την   κεφαλή   της   και   την    φυγάδευσε.  Μετά   από   λίγο   όμως  προσήλθαν  μεθυσμένοι  στρατιώτες,  που  εστάλησαν από   τον   ηγεμόνα, για   να  επιτύχουν   βίαια   την  ατίμωση   της    Αντωνίνης.    Αντ’  αυτής  όμως  ευρήκαν  τον  Αλέξανδρο.  Εξοργισθέντες οι στρατιώτες, αφού εκακοποίησαν   τον Αλέξανδρο, τον οδήγησαν  δεμένο  ενώπιον  του  Φήστου,   προς    τον  οποίο  ο  Μάρτυς  ομολόγησε  τη   φυγάδευση   της  Αντωνίνης    από   αυτόν    και    του  εξήγησε  τους  λόγους   οι    οποίοι   τον οδήγησαν   στην   πράξη   του.   Έξαλλος   από   θυμό   ο   ηγεμόνας   διέταξε   τη σκληρή   μαστίγωση  του   Αλεξάνδρου   και   την   πάση   θυσίᾳ   ανεύρεση   της Αντωνίνης,   η   οποία   συνελήφθη  και    οδηγήθηκε   ενώπιον   του   Φήστου.   Ο άρχοντας  διέταξε   και   τους   απέκοψαν   τα   άκρα   των  χειρών   και   των   ποδών. Στην   συνέχεια    άλειψαν   τους   Μάρτυρες με πίσσα και  έρριψαν  αυτούς μέσα σε λάκκο με φωτιά,  όπου και   βρήκαν   μαρτυρικό    θάνατο.    
Τα   λείψανά   τους   μεταφέρθηκαν  αργότερα   στην   Κωνσταντινούπολη   και κατετέθησαν  στη  μονή   Μαξιμίνου,  όπου  και  ετελείτο  η  Σύναξις   αυτών.

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.  Της   ερήμου   πολίτης. 
Ξυνωρίς η αγία των Μαρτύρων υμνείσθω  μοι,  συν  τω  ευκλεεί  Αλεξάνδρω,   Αντωνίνα η   πάνσεμνος· αγάπη γαρ και πίστει  ευσεβεί, εκλάμψαντες  εν   άθλοις   ιεροίς,  ιαμάτων  εφαπλούσι  μαρμαρυγάς, τοις  πόθω   ανακράζουσι· δόξα  τω  ενισχύσαντι  υμάς, δόξα  τω    στεφανώσαντι, δόξα    τω   ενεργούντι   δι’   υμών,   πάσιν    ιάματα.

Κοντάκιον.   Ήχος   β’.  Τους   ασφαλείς.     
Τους   εν  Χριστώ,   πνευματικούς  ομαίμονας,   και   εν  οδοίς, της  ευσεβείας σύμφρονας,   τον θεόφρονα  Αλέξανδρον, συν  Αντωνίνη  μακαρίσωμεν·  τους άθλους  γαρ  εκείνων  και  τα  στίγματα,  ως  μύρον  ευωδίας προσεδέξατο,    ο   τούτους   δοξάσας  ως  ηυδόκησε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   ω   Αλέξανδρε   Αθλητά·   χαίροις   Αντωνίνα,   νύμφη  άμωμε   του Χριστού·   γνώμη   γαρ   τελεία,   εχθρού   τας   μεθοδείας,   αθλητική  δυνάμει, κατηδαφίσατε.

The Saints Alexander and Antonina the Witnesses

The Holy Martyrs Alexandros and Antonina came from the city of Koradam or Crodamon or Kardamon and it is unknown when they practiced. Of these, Anthony, devoted to Christ, transgressed a life-wise man, worshiping God and descended on charity and charity, drawing through the works and words of idolatrous women towards Christianity. For her theophical action, she was denounced by the ruler of Festos and closed to a house of tolerance for corruption because she confessed the Name of the Lord. There he stayed for three days, and then he was led again to the ruler. But I kept my confession, having been badly lashed, was closed again in corruption. Being informed of this fact, the young Christian Alexander, who was highly appreciative of Anthony for her life and her divine gifts, came to corruption and, under the pretext of a supposed act, found Anthony. Immediately he dressed it with his sleeve, covered her head and frogged her. After a while, however, drunken soldiers, sent by the ruler, came in for the victory of Anthony. Instead they found Alexander. Outraged, the soldiers, having slain Alexander, led him in front of Fiesta, to whom the Marty acknowledged the fugitive of Anthony by him and explained to him the reasons that led him to his deed. Exalted by anger, the ruler ordered the cruel defeat of Alexander and all the search for Antonine, who was arrested and led before Fiesta. The prince ordered and cut off the edges of the hands and feet. Then they wiped the Witnesses with tar and threw them into a pit with fire, where they found a martyrdom of death.

Their relics were later transferred to Constantinople and deposited in the monastery of Maximion, where their Synagogue was accomplished.

Apolyticus. Sound a '. Desert citizen.

The worship of the Martyrs, I praise to you, besides Alexandros, Antonina the bondman; love of the Lord and of the faith pardon, weeping in the shrines of the sanctuary, the revels of the marmosettes, in the glory of the brethren; glory, strengthen you, glory in the crowning, to you, to all.

Kontakion. Sound b '. They're safe.

In Christ, spiritual beings, and in the paths, of the pious idol, the godless Alexander, plus Anthony, we reprove: the miseries of those, and the specks, as a miracle of fragrance, they have glorified you as a hymn.

Majesty.

Hello, Alexandra Athletes, cheerful Anthony, nymph, we are resting on Christ; opinion of the dot, the enemy of the methods, the athletic potential, the lesson.