ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ἰω. 17, 18-26

18 Καθὼς   ἐμὲ   ἀπέστειλας   εἰς   τὸν   κόσμον,   κἀγὼ   ἀπέστειλα   αὐτοὺς   εἰς   τὸν   κόσμον.

19 Καὶ   ὑπὲρ   αὐτῶν   ἐγὼ   ἁγιάζω   ἐμαυτόν,   ἵνα καὶ   αὐτοὶ   ὦσιν   ἡγιασμένοι   ἐν   ἀληθείᾳ.

20 Οὐ   περὶ   τούτων   δὲ   ἐρωτῶ   μόνον,   ἀλλὰ  καὶ    περὶ   τῶν πιστευσόντων   διὰ   τοῦ   λόγου   αὐτῶν   εἰς   ἐμέ,

21 ἵνα   πάντες   ἓν   ὦσι,   καθὼς  σύ,  πάτερ,   ἐν  ἐμοὶ   κἀγὼ   ἐν   σοί,   ἵνα   καὶ   αὐτοὶ   ἐν   ἡμῖν   ἓν   ὦσιν,   ἵνα   ὁ   κόσμος   πιστεύσῃ   ὅτι σύ   με   ἀπέστειλας.

22 Καὶ   ἐγὼ   τὴν   δόξαν  ἣν   δέδωκάς   μοι   δέδωκα  αὐτοῖς,   ἵνα   ὦσιν   ἓν   καθὼς   ἡμεῖς   ἕν   ἐσμεν,

23 ἐγὼ   ἐν   αὐτοῖς   καὶ   σὺ   ἐν   ἐμοί,   ἵνα   ὦσι   τετελειωμένοι   εἰς   ἕν, καὶ   ἵνα  γινώσκῃ   ὁ   κόσμος   ὅτι   σύ   με  ἀπέστειλας   καὶ   ἠγάπησας αὐτοὺς   καθὼς   ἐμὲ   ἠγάπησας.

24 Πάτερ,   οὓς   δέδωκάς   μοι,   θέλω   ἵνα   ὅπου  εἰμὶ   ἐγὼ   κἀκεῖνοι   ὦσι μετ' ἐμοῦ,   ἵνα  θεωρῶσι   τὴν  δόξαν   τὴν   ἐμὴν   ἣν   δέδωκάς μοι,   ὅτι   ἠγάπησάς   με πρὸ  καταβολῆς   κόσμου.

25 Πάτερ   δίκαιε,   καὶ   ὁ   κόσμος   σε   οὐκ   ἔγνω,   ἐγὼ   δέ   σε   ἔγνων, καὶ  οὗτοι   ἔγνωσαν   ὅτι   σύ  με   ἀπέστειλας·
26 καὶ   ἐγνώρισα  αὐτοῖς   τὸ   ὄνομά   σου καὶ   γνωρίσω,   ἵνα   ἡ   ἀγάπη  ἣν   ἠγάπησάς  με   ἐν   αὐτοῖς   ᾖ,   κἀγὼ  ἐν   αὐτοῖς.

ΑΠΟΔΟΣΗ   ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ιω. 17, 18-26

18 Όπως   συ  με   έστειλες    στον  κόσμο   και  εγώ  τους   έστειλα   στον  κόσμο,

19 και  χάριν  αυτών  εγώ  αγιάζω  τον  εαυτό  μου  για   να  είναι  και   αυτοί αγιασμένοι  δια  της  αληθείας.

20 Δεν   παρακαλώ   μόνον  γι’  αυτούς  αλλά  και  δι’  εκείνους  που  θα πιστέψουν   δια  του  λόγου  τους  σ’ εμένα,

21 για  να  είναι  όλοι  ένα,  καθώς  συ,  Πατέρα,  είσαι  εν  εμοί  και  εγώ  εν  σοι, άς  είναι  και  αυτοί  εν   ημίν   για  να   πιστέψει  ο  κόσμος  ότι  συ  με   έστειλες.

22 Εγώ   τους   έδωκα   τη   δόξα   που  μου  έδωκες,   για  να  είναι  ένα   όπως  και εμείς  είμεθα  ένα.

23 Εγώ  είμαι  εν   αυτοίς  και  συ  εν  εμοί,  για  να  τελειοποιηθούν  έως  ότου γίνουν   ένα,  και  για  να  γνωρίσει   ο  κόσμος  ότι  συ  με  έστειλες  και  ότι  τους αγάπησες  καθώς  αγάπησες  εμένα.

24 Πατέρα,   θέλω  όπου  είμαι  εγώ,  να  είναι  μαζί  μου  και  εκείνοι  που   μου έδωκες,   για  να  βλέπουν  τη   δόξα  που  μου  έδωκες,  επειδή  με  αγάπησες πριν  δημιουργηθεί   ο  κόσμος.

25 Πατέρα   δίκαιε,   ο  κόσμος   δεν  σ’ εγνώρισε,  εγώ  όμως   σ’ εγνώρισα  και αυτοί  εγνώρισαν  ότι  συ  με   έστειλες.
26 Τους  έκανα   γνωστό   το  όνομά  σου  και  θα   το   κάνω   γνωστό,   για  να   είναι μέσα   τους   η  αγάπη  με  την  οποία   με  αγάπησες  και  εγώ   να  είμαι   μέσα τους».

Πράξ. 27,1-28,1

Ο   Παύλος   αποπλέει  για  τη  Ρώμη.  Στη   Κρήτη

27, 1 Ὡς   δὲ   ἐκρίθη   τοῦ   ἀποπλεῖν   ἡμᾶς   εἰς   τὴν   Ἰταλίαν,   παρεδίδουν   τόν   τε   Παῦλον   καί   τινας   ἑτέρους δεσμώτας   ἑκατοντάρχῃ   ὀνόματι   Ἰουλίῳ   σπείρης   Σεβαστῆς.

2 Ἐπιβάντες   δὲ   πλοίῳ   Ἀδραμυττηνῷ  μέλλοντες   πλεῖν   τοὺς κατὰ   τὴν   Ἀσίαν  τόπους   ἀνήχθημεν,   ὄντος   σὺν   ἡμῖν   Ἀριστάρχου Μακεδόνος   Θεσσαλονικέως,

3 τῇ   τε   ἑτέρᾳ   κατήχθημεν   εἰς   Σιδῶνα ·  φιλανθρώπως  τε   ὁ  Ἰούλιος τῷ  Παύλῳ    χρησάμενος  ἐπέτρεψε   πρὸς   τοὺς   φίλους πορευθέντα   ἐπιμελείας   τυχεῖν.

4 Κἀκεῖθεν   ἀναχθέντες   ὑπεπλεύσαμεν   τὴν   Κύπρον διὰ   τὸ   τοὺς   ἀνέμους   εἶναι   ἐναντίους,

5 τό   τε   πέλαγος   τὸ   κατὰ   τὴν   Κιλικίαν   καὶ   Παμφυλίαν διαπλεύσαντες   κατήλθομεν   εἰς   Μύρα   τῆς   Λυκίας.

6 Κἀκεῖ   εὑρὼν   ὁ   ἑκατοντάρχης   πλοῖον   Ἀλεξανδρῖνον   πλέον   εἰς τὴν   Ἰταλίαν   ἐνεβίβασεν   ἡμᾶς   εἰς   αὐτό.

7 Ἐν   ἱκαναῖς   δὲ   ἡμέραις   βραδυπλοοῦντες   καὶ   μόλις   γενόμενοι κατὰ  τὴν   Κνίδον,   μὴ   προσεῶντος   ἡμᾶς   τοῦ   ἀνέμου,   ὑπεπλεύσαμεν   τὴν   Κρήτην   κατὰ   Σαλμώνην,

8 μόλις   τε   παραλεγόμενοι   αὐτὴν   ἤλθομεν   εἰς   τόπον τινὰ  καλούμενον   Καλοὺς   λιμένας,   ᾧ   ἐγγὺς   ἦν   πόλις   Λασαία.

9 Ἱκανοῦ   δὲ  χρόνου   διαγενομένου   καὶ   ὄντος   ἤδη   ἐπισφαλοῦς τοῦ  πλοὸς   διὰ   τὸ   καὶ   τὴν  νηστείαν   ἤδη   παρεληλυθέναι, παρῄνει   ὁ  Παῦλος

10 λέγων   αὐτοῖς·   ἄνδρες,   θεωρῶ   ὅτι  μετὰ   ὕβρεως   καὶ   πολλῆς ζημίας   οὐ   μόνον   τοῦ   φόρτου   καὶ   τοῦ   πλοίου,   ἀλλὰ  καὶ   τῶν ψυχῶν   ἡμῶν   μέλλειν   ἔσεσθαι   τὸν   πλοῦν.

11 Ὁ  δὲ   ἑκατοντάρχης   τῷ   κυβερνήτῃ   καὶ   τῷ   ναυκλήρῳ   ἐπείθετο μᾶλλον   ἢ   τοῖς   ὑπὸ   τοῦ   Παύλου   λεγομένοις.

12 Ἀνευθέτου   δὲ   τοῦ   λιμένος   ὑπάρχοντος   πρὸς   παραχειμασίαν οἱ  πλείους   ἔθεντο   βουλὴν   ἀναχθῆναι   κἀκεῖθεν,   εἴ  πως   δύναιντο καταντήσαντες   εἰς   Φοίνικα   παραχειμάσαι,   λιμένα   τῆς   Κρήτης βλέποντα   κατὰ   λίβα   καὶ   κατὰ   χῶρον.

Θύελλα   και   ναυάγιον  εις   Μελίτην

13 Ὑποπνεύσαντος  δὲ   νότου   δόξαντες   τῆς   προθέσεως κεκρατηκέναι,   ἄραντες   ἆσσον   παρελέγοντο   τὴν   Κρήτην.

14 Μετ᾿ οὐ   πολὺ   δὲ   ἔβαλε   κατ᾿ αὐτῆς   ἄνεμος τυφωνικὸς   ὁ  καλούμενος   Εὐροκλύδων.

15 Συναρπασθέντος   δὲ   τοῦ   πλοίου   καὶ   μὴ   δυναμένου  ἀντοφθαλμεῖν   τῷ   ἀνέμῳ   ἐπιδόντες   ἐφερόμεθα.  1 6   νησίον δέ   τι   ὑποδραμόντες   καλούμενον   Κλαύδην   μόλις   ἰσχύσαμεν   περικρατεῖς γενέσθαι   τῆς   σκάφης,

17 ἣν   ἄραντες   βοηθείας   ἐχρῶντο   ὑποζωννύντες   τὸ   πλοῖον· φοβούμενοί   τε   μὴ  εἰς   τὴν  Σύρτιν   ἐκπέσωσι,   χαλάσαντες   τὸ   σκεῦος   οὕτως  ἐφέροντο.

18 Σφοδρῶς   δὲ   χειμαζομένων   ἡμῶν   τῇ   ἑξῆς   ἐκβολὴν   ἐποιοῦντο,

19 καὶ   τῇ   τρίτῃ   αὐτόχειρες   τὴν   σκευὴν   τοῦ   πλοίου   ἐρρίψαμεν.

20 Μήτε  δὲ   ἡλίου  μήτε  ἄστρων   ἐπιφαινόντων   ἐπὶ   πλείονας   ἡμέρας, χειμῶνός   τε   οὐκ   ὀλίγου   ἐπικειμένου,   λοιπὸν   περιῃρεῖτο   πᾶσα   ἐλπὶς   τοῦ   σῴζεσθαι   ἡμᾶς.

21 Πολλῆς   δὲ  ἀσιτίας  ὑπαρχούσης  τότε   σταθεὶς   ὁ   Παῦλος  ἐν μέσῳ  αὐτῶν   εἶπεν·  ἔδει   μέν,   ὦ   ἄνδρες,   πειθαρχήσαντάς   μοι μὴ   ἀνάγεσθαι   ἀπὸ   τῆς   Κρήτης   κερδῆσαί  τε  τὴν   ὕβριν   ταύτην   καὶ  τὴν ζημίαν.

22 Καὶ   τὰ   νῦν   παραινῶ   ὑμᾶς   εὐθυμεῖν·   ἀποβολὴ   γὰρ  ψυχῆς οὐδεμία   ἔσται   ἐξ   ὑμῶν   πλὴν  τοῦ   πλοίου.

23 Παρέστη  γάρ  μοι   τῇ  νυκτὶ  ταύτῃ   ἄγγελος τοῦ  Θεοῦ  οὗ  εἰμι,  ᾧ   καὶ  λατρεύω,

24 λέγων·  μὴ   φοβοῦ,  Παῦλε·  Καίσαρί   σε  δεῖ   παραστῆναι· καὶ   ἰδοὺ  κεχάρισταί   σοι  ὁ  Θεὸς  πάντας   τοὺς  πλέοντας   μετὰ   σοῦ.

25 Διὸ   εὐθυμεῖτε,   ἄνδρες·   πιστεύω   γὰρ   τῷ   Θεῷ   ὅτι   οὕτως  ἔσται καθ᾿ὃν  τρόπον  λελάληταί  μοι.

26 Εἰς   νῆσον  δέ  τινα   δεῖ   ἡμᾶς   ἐκπεσεῖν.

27 Ὡς  δὲ   τεσσαρεσκαιδεκάτη   νὺξ   ἐγένετο   διαφερομένων   ἡμῶν  ἐν τῷ   Ἀδρίᾳ,   κατὰ  μέσον  τῆς   νυκτὸς   ὑπενόουν   οἱ   ναῦται   προσάγειν τινὰ  αὐτοῖς   χώραν.

28 Καὶ   βολίσαντες   εὗρον   ὀργυιὰς   εἴκοσι,   βραχὺ  δὲ   διαστήσαντες καὶ   πάλιν   βολίσαντες   εὗρον   ὀργυιὰς  δεκαπέντε·

29 φοβούμενοί   τε  μήπως  εἰς   τραχεῖς  τόπους   ἐκπέσωμεν,   ἐκ   πρύμνης   ρίψαντες   ἀγκύρας   τέσσαρας   ηὔχοντο   ἡμέραν   γενέσθαι.

30 Τῶν   δὲ   ναυτῶν   ζητούντων   φυγεῖν   ἐκ   τοῦ   πλοίου   καὶ   χαλασάντων   τὴν σκάφην   εἰς   τὴν   θάλασσαν,   προφάσει   ὡς   ἐκ   πρῴρας   μελλόντων   ἀγκύρας   ἐκτείνειν,

31 εἶπεν  ὁ   Παῦλος   τῷ   ἑκατοντάρχῃ   καὶ   τοῖς   στρατιώταις·   ἐὰν   μὴ   οὗτοι μείνωσιν   ἐν   τῷ   πλοίῳ,   ὑμεῖς   σωθῆναι   οὐ   δύνασθε.

32 Τότε   οἱ   στρατιῶται   ἀπέκοψαν   τὰ   σχοινία   τῆς   σκάφης   καὶ   εἴασαν   αὐτὴν   ἐκπεσεῖν.

33 Ἄχρι   δὲ   οὗ   ἔμελλεν   ἡμέρα   γίνεσθαι,   παρεκάλει   ὁ   Παῦλος   ἅπαντας μεταλαβεῖν   τροφῆς   λέγων·   τεσσαρεσκαιδεκάτην   σήμερον   ἡμέραν προσδοκῶντες   ἄσιτοι   διατελεῖτε,   μηδὲν  προσλαβόμενοι.

34 Διὸ   παρακαλῶ   ὑμᾶς   μεταλαβεῖν   τροφῆς·   τοῦτο   γὰρ   πρὸς  τῆς   ὑμετέρας σωτηρίας   ὑπάρχει·   οὐδενὸς   γὰρ   ὑμῶν   θρὶξ   ἐκ   τῆς   κεφαλῆς   πεσεῖται.

35 Εἰπὼν   δὲ  ταῦτα   καὶ   λαβὼν   ἄρτον   εὐχαρίστησε  τῷ   Θεῷ   ἐνώπιον πάντων,   καὶ   κλάσας   ἤρξατο   ἐσθίειν.

36 Εὔθυμοι   δὲ   γενόμενοι   πάντες   καὶ   αὐτοὶ   προσελάβοντο   τροφῆς·

37 ἦμεν   δὲ   ἐν   τῷ   πλοίῳ   αἱ   πᾶσαι   ψυχαὶ   διακόσιαι   ἑβδομήκοντα   ἕξ.

38 Κορεσθέντες   δὲ   τροφῆς   ἐκούφιζον   τὸ   πλοῖον  ἐκβαλλόμενοι   τὸν   σῖτον εἰς   τὴν   θάλασσαν.

39 Ὅτε   δὲ   ἡμέρα   ἐγένετο,   τὴν   γῆν   οὐκ   ἐπεγίνωσκον,  κόλπον   δέ   τινα κατενόουν   ἔχοντα   αἰγιαλόν,   εἰς   ὃν   ἐβουλεύσαντο,   εἰ   δύναιντο,   ἐξῶσαι   τὸ   πλοῖον.

40 Καὶ   τὰς   ἀγκύρας   περιελόντες   εἴων   εἰς   τὴν   θάλασσαν   ἅμα   ἀνέντες   τὰς ζευκτηρίας   τῶν   πηδαλίων,   καὶ   ἐπάραντες   τὸν   ἀρτέμωνα   τῇ   πνεούσῃ   κατεῖχον   εἰς   τὸν   αἰγιαλόν.

41 Περιπεσόντες   δὲ  εἰς   τόπον   διθάλασσον   ἐπώκειλαν   τὴν  ναῦν,   καὶ   ἡ   μὲν   πρῷρα   ἐρείσασα   ἔμεινεν   ἀσάλευτος,   ἡ   δὲ  πρύμνα   ἐλύετο   ὑπὸ   τῆς   βίας   τῶν κυμάτων.

42 Τῶν   δὲ   στρατιωτῶν   βουλὴ   ἐγένετο   ἵνα   τοὺς   δεσμώτας   ἀποκτείνωσι,   μή   τις   ἐκκολυμβήσας   διαφύγοι.

43 Ὁ   δὲ   ἑκατοντάρχης   βουλόμενος    διασῶσαι  τὸν   Παῦλον   ἐκώλυσεν αὐτοὺς   τοῦ   βουλήματος,   ἐκέλευσέ   τε   τοὺς   δυναμένους   κολυμβᾶν   ἀπορρίψαντας   πρώτους   ἐπὶ   τὴν   γῆν   ἐξιέναι,
44 καὶ   τοὺς   λοιποὺς   οὓς   μὲν   ἐπὶ   σανίσιν,   οὓς   δὲ   ἐπί   τινων   τῶν   ἀπὸ   τοῦ   πλοίου.   Καὶ   οὕτως   ἐγένετο    πάντας   διασωθῆναι   ἐπὶ   τὴν   γῆν.

28, 1 Καὶ     διασωθέντες    τότε    ἐπέγνωσαν   ὅτι   Μελίτη    ἡ    νῆσος   καλεῖται.

ΑΠΟΔΟΣΗ   ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Πράξ, 27,1-28,1

Ο   Παύλος   αποπλέει  για   την  Ρώμη. – Εις  Κρήτην

1 Όταν  απεφασίσθη  να  αποπλεύσωμε   στην  Ιταλία,   παρέδωκαν   τον Παύλο   και   μερικούς  άλλους  φυλακισμένους   σε  κάποιον  εκατόνταρχον ονομαζόμενον   Ιούλιο,   της   αυτοκρατορικής   φρουράς.

2 Επιβιβασθήκαμε   σε    πλοίο  Αδραμυττηνό,   που  θα   έπλεε   εις   λιμένας της   Ασίας,  και  ξεκινήσαμε,  είχαμε  δε   μαζί   μας   τον   Αρίσταρχο,  Μακεδόνα από  την  Θεσσαλονίκη.

3 Την  επομένη  φθάσαμε   στην  Σιδώνα   και   ο   Ιούλιος  φέρθηκε ευγενικά  προς  τον  Παύλο  και  του  επέτρεψε  να  μεταβεί   στους  φίλους του   για  να   τον   περιποιηθούν.

4 Απ’ εκεί    φύγαμε    και   πλεύσαμεν  προς  τα   υπήνεμα  μέρη  της  Κύπρου, διότι  οι  άνεμοι   ήσαν  αντίθετοι,

5 και  αφού   πλεύσαμε  το   πέλαγος  της  Κιλικίας  και  της  Παμφυλίας, ήλθαμε   στα   Μύρα   της   Λυκίας.

6 Εκεί   ο  εκατόνταρχος  βρήκε   πλοίο  Αλεξανδρινό   που   προωρίζετο   για την   Ιταλία  και   μας  επιβίβασε    σ’ αυτό.

7 Επί  πολλές  ημέρες  επλέαμεν  σιγά  και  με   δυσκολία   φθάσαμε   κοντά  στην   Κνίδο,  επειδή    όμως     ο  άνεμος  δεν  μας   επέτρεπε  να  προχωρήσουμε, επλεύσαμεν,   όταν   περάσαμε  την  Σαλμώνη,  νοτίως  της  Κρήτης.

8 Πλέοντες  με  κόπο  πλησίον  της  ακτής,  ήρθαμε  σε  κάποιο  τόπο  που ωνομάζετο   Καλοὶ   Λιμένες,   πλησίον   του     οποίου   ήταν   η   πόλις   Λασαία.

9 Επειδή  είχε  περάσει  αρκετός   χρόνος   και   το  ταξίδι  ήταν  επικίνδυνο,    διότι και   η   νηστεία   είχε   ήδη   περάσει,   ο   Παύλος   είπε,   «Άνδρες,  βλέπω   ότι   το ταξίδι  θα  γίνει   με  κακοπάθεια  και  με  μεγάλη  ζημία,    όχι   μόνον   του φορτίου   και  του  πλοίου   αλλά   και   της   ζωής   μας».

11 Ο   εκατόνταρχος  επείθετο    μάλλον   στον   κυβερνήτη  και   στον ιδιοκτήτη  του  πλοίου  παρά   στα   λεγόμενα   του  Παύλου.

12 Επειδή   δε   ο   λιμήν  δεν   ήτο   κατάλληλος   για  να   παραχειμάσουν,   οι περισσότεροι   ήσαν   της   γνώμης   ν’ αναχωρήσουν  απ’ εκεί,  μήπως μπορέσουν   να  φθάσουν   στον   Φοίνικα,   λιμένα   της   Κρήτης,   ο   οποίος βλέπει   προς  τα  νοτιοδυτικά  και  βορειοδυτικά,  και    να  παραχειμάσουν   εκεί.

Θύελλα   και   ναυάγιο   στη   Μελίτη   (Μάλτα)

13 Όταν  άρχισε  να  πνέει  ελαφρός  νότιος  άνεμος,   νόμισαν  ότι   μπορούν  να πραγματοποιήσουν  το  σχέδιό  τους  και,  σηκώσαντες  την  άγκυρα,  έπλεαν  κατά   μήκος  της  Κρήτης,  κοντά    στην  ακτή.

14 Αλλ’  ύστερα  από  λίγο  ξέσπασε  εναντίον  της  ένας  ανεμοστρόβιλος   που ονομάζεται   Ευροκλύδων.

15 Επειδή  δε  το  πλοίο  συμπαρασύρθηκε  και  δεν   ήταν   δυνατόν  να αντισταθεί,  παραδοθήκαμε     στον  άνεμο   και   παρεσυρόμεθα.

16 Όταν  δε  επλεύσαμεν  κάτω  από   κάποιο   νησάκι   που   ονομάζεται Κλαύδη,  μόλις  κατωρθώσαμε  να   γίνουμε   κύριοι   της   λέμβου·

17 αφού  την  έσυραν  επάνω,   χρησιμοποιούσαν  βοηθητικά   μέσα   και έζωναν   γύρω   το   πλοίο   με   καραβόσχοινο.   Επειδή  όμως  εφοβούντο   μήπως πέσουν   έξω   στη  Σύρτι,  κατέβασαν   τα  πανιά  και   εσύροντο  από   το ρεύμα.

18 Επειδή   υποφέραμε   πολύ   από   την   θαλασσοταραχή,

19 έρριξαν   την   επομένη    στη   θάλασσα     μέρος   του   φορτίου   και   κατά  τη  τρίτη  ημέρα,  με  τα  χέρια  μας   ρρίξαμε   τον  εξοπλισμό     του  πλοίου.

20 Επειδή  όμως   ούτε  ήλιος  ούτε  άστρα   φαίνονταν  επί   πολλές   ημέρες  και   μια φοβερή   θύελλα   ήταν  επάνω  μας,  είχε  χαθεί  πλέον  κάθε   ελπίδα  να σωθούμε.

21 Πέρασαν  αρκετές   ημέρες  χωρίς  να  έχουν  φάγει   τίποτε,   και   τότε   ο Παύλος  στάθηκε  μεταξύ  τους  και  είπε,   «Έπρεπε,   ω  άνδρες,  να  ακούσετε εμένα  και  να  μη  αναχωρήσετε  από  την Κρήτη   και  έτσι   θα  αποφεύγατε   την ταλαιπωρία   αυτή   και  την  ζημία.

22 Και   τώρα  σας  προτρέπω  να  έχετε  θάρρος·  κανείς  από  σας  δεν  πρόκειται να  χαθεί,  παρά  μόνο  το  πλοίο.

23 Διότι  μου  παρουσιάσθηκε  την  νύχτα   αυτήν  άγγελος  του  Θεού,    στον οποίο  ανήκω   και   τον   οποίο   λατρεύω,

24 και  μου    είπε,   «Μη   φοβάσαι  Παύλε.  Πρέπει  να  παρουσιασθείς    στον Καίσαρα   και   ιδού,  ο  Θεός  σου   χάρισε   όλους  τους  συνταξιδιώτες  σου».

25 Δια   τούτο   έχετε  θάρρος,  ω  ΄άνδρες·  πιστεύω   στον  Θεό,  ότι   έτσι  θα συμβεί  καθώς   μου   ελέχθη.   Πρέπει   όμως  να  πέσουμε   έξω  σε   κάποιο   νησί».

27 Την  δεκάτη  τετάρτη  νύχτα,  ενώ  φερόμεθα  ακόμη   στο   Αδριατικό πέλαγος,   οι  ναύτες ,   κατά  τα  μεσάνυχτα,  ένοιωσαν   ότι  κάποια  ξηρά  ήταν πλησίον.

28 Βυθομέτρησαν,  βρήκαν   είκοσι   οργυιές,  όταν  όμως     πέρασε   λίγο διάστημα   και   πάλι    βυθομέτρησαν,   βρήκαν   δέκα   πέντε   οργυιές.

29 Επειδή   φοβούνταν   μήπως  πέσουμε   σε  πετρώδεις  τόπους,   έρριξαν  από την  πρύμνα  τέσσερις  άγκυρες   καὶ  παρακαλούσαν  να   ξημερώσει.

30 Αλλ’  οι  ναύτες  ζητούσαν  να  φύγουν  από   το  πλοίο  και  είχαν κατεβάσει  την  λέμβο   στην  θάλασσα   με  την  πρόφασι    ότι  θα  ρίξουν άγκυρες   και  από   την   πρώρα.

31 Τότε   είπε   ο   Παύλος    στον  εκατόνταρχο   και  τους  στρατιώτες,   «Εάν αυτοί  δεν  μείνουν   στο  πλοίο,  δεν  θα  μπορέσετε  σεις  να  σωθήτε».

32 Οι  στρατιώτες  τότε  απέκοψαν  τα  σχοινιά   της   λέμβου   και  την  άφησαν να   πέσει   έξω.

33 Ενώ  περίμεναν  να  ξημερώσει,   ο  Παύλος  προέτρεπε  όλους  να   φάγουν, λέγων,  «Σήμερα   είναι   η   δεκάτη  τετάρτη   ημέρα  που  είσθε  σε   αναμονή  και  νηστικοί,  χωρίς  να   έχετε   πάρει   τίποτε.

34 Γι’   αυτό  σας  παρακαλώ  να  φάτε,   διότι   πρόκειται   περί   της   ζωής   σας· κανενός  από  σας  δεν  θα  πέσει   ούτε   τρίχα   της   κεφαλής   του».

35 Όταν  είπε  αυτά,   πήρε  ψωμί,  ευχαρίστησε  το   Θεό  ενώπιον   όλων   και αφού  το  έκοψε  άρχισε  να  τρώγει.

36 Τότε  πήραν  όλοι  θάρρος  και  έφαγαν   και  αυτοί.

37  Στο  πλοίο  ήμεθα  εν  συνόλω  διακόσια  εβδομήντα  έξη  πρόσωπα.

38 Και   όταν   χόρτασαν  από  τροφή,  ξαλάφρωσαν  το  πλοίο  ρίχνοντας  το σιτάρι   στην  θάλασσα.

39 Όταν  έγινε  ημέρα,  δεν  μπορούσαν  να  αναγνωρίσουν  την  χώρα,  αλλά παρετήρησαν   κάποιο  κόλπο  με  ακρογιαλιά,    στην  οποία   σχεδίαζαν, εάν  ήταν  δυνατόν,  να   προσαράξουν   το  πλοίο.

40 Έλυσαν  λοιπόν  τις  έγκυρες,  τις  έρριξαν   στην  θάλασσα,  συγχρόνως όμως    χαλάρωσαν   τα  λουριά  των   πηδαλίων,   σήκωσαν   το   πανί   της  πρώρας προς  την  κατεύθυνσι  του  ανέμου  και  εφέροντο  προς  την  ακρογιαλιά.

41 Αλλ’  επειδή  έπεσαν  σε  μέρος  που  εκυκλώνετο   στα  δύο  μέρη   από θάλασσα,  έρριξαν   το  πλοίο   στη   ξηρά   και   η  μεν  πρώρα,  επειδή ακούμπησε   στην  αμμουδιά,  έμεινε  ακίνητη,  ενώ   η  πρύμνη  άρχισε   να διαλύεται  από   την   ορμή   των   κυμάτων.

42 Τότε   οι   στρατιῶτες  σκέφθηκαν  να   σκοτώσουν   τους   φυλακισμένους  για να  μη  κολυμπήσει  κανείς  και  φύγει.

43 Αλλ’   ο  εκατόνταρχος,  επειδή   ήθελε   να  σώσει  τον  Παύλο,  δεν  τους άφησε   να  εκτελέσουν   το   σχέδιό  τους   και  διέταξε  να  ριφθούν   στην θάλασσα   πρώτοι   όσοι   ήξεραν  να   κολυμπούν  και  να  κατευθυνθούν  προς την  ξηρά,   
44 οι  δε  λοιποί  να  βγουν,  άλλοι  μεν  επάνω  σε  σανίδια,  μερικοί  όμως  επάνω  σε συντρίμματα  του  πλοίου.  Και  έτσι   σώθηκαν  όλοι    στην   ξηρά.

28,1 Όταν   σωθήκαμε,  τότε  μάθαμε  ότι  η  νήσος  ονομάζεται  Μελίτη.

Io. 17, 18-26

18 As you sent to the world and I sent them to the world,

19 And for the sake of them I sanctify myself, that they may also be sanctified by the truth.

20 I will not only pray for them but also for those who will believe in their words to me,

21 for all to be one, as you, Father, are in me and I in you, let them be in the world to believe that you sent me.

22 I have given them the glory you have given me to be one, as we are one.

23 I am with them and with them, that they may be perfected until they are made, and that the world may know that thou hast sent me, and that thou loved them, as thou lovest me.

24 Father, I want where I am to be with me and the ones you gave me to see the glory you gave me because you loved me before the world was created.

25 Father is right, the world did not know you, but I knew you and they knew that you sent me.

26 I have made known to you your name, and I will make it known, that the love in which you have loved me may be in them ".

Acts, 27,1-28,1

Paul is sailing for Rome. - In Crete

1 When it was decided to sail in Italy, they handed Pavlos and some other prisoners to a centurion called the imperial guard in July.

2 We boarded a ship Adramyttinos, sailing in Asian ports, and we started, having Aristarchus, Macedonian from Thessalonica.

3 The following day we arrived at Sidon and Julius was kindly brought to Paul and allowed him to go to his friends to care for him.

4 From there we went and sailed to the vacant parts of Cyprus, for the winds were opposite,

5 and after we crossed the sea of ​​Cilicia and Pamphylia, we came to Myra of Lycia.

6 There, the centurion found a ship Alexandrinos that was forwarding to Italy and took us to it.

7 For many days we were slowly and slowly approaching Cnidus, but because the wind did not allow us to move forward, we did when we passed Salmonis, south of Crete.

8 With great effort in the vicinity of the coast, we came to a place called Kaloi Limenes, near which was the city of Lassia.

9 Because it had been a long time and the journey was dangerous, because fasting had already passed, Paul said, "Men, I see that the journey will be done with mistreatment and with great damage not only to the cargo and the ship but also to our life. "

11 The centurion was more in favor of the governor and the owner of the ship than with Paul's words.

12 Because the harbor was not suitable for conquest, most of them thought they would depart from there to reach Phoenix, a port of Crete that faces southwest and northwest, and leap there.

Storm and sinking in Meliti (Malta)

13 When the south wind began to blow, they thought they could carry out their plan and, lifting the anchor, they were sailing across Crete, near the coast.

14 But after a moment, a whirlwind erupted upon her was called Eukrolydes.

15 Because the ship was wounded and could not resist, we surrendered to the wind and traveled.

16 When we did not run under an islet called Claudius, we just failed to become the owner of the boat;

17 After they dragged it up, they used auxiliaries and dove around the ship with a boat. But as they were afraid to fall out of Sytti, they took down the sails and the beast from the stream.

18 Because we have suffered much from the seas,

19 the next part of the cargo was thrown into the sea, and on the third day, with our hands, we dug the ship's equipment.

20 But since neither sun nor stars appeared for many days, and a terrible storm was upon us, all hope was lost, that we might be saved.

21 They spent several days without having eaten anything, and then Paul stood between them and said, "You ought to listen to me, not to leave Crete, so you would avoid that suffering and the damage.

22 And now I urge you to have courage; none of you will be lost, except the ship.

23 For this angel of God was presented unto me at night, to whom I belong, and whom I love,

24 And he said to me, "Do not be afraid of Paul. You must present yourself to Caesar and, behold, God has given you all your companions. "

25 For this reason you have courage, men, I believe in God, that this will be the case as I was told. But we have to fall out on an island. "

27 On the fourteenth night, while we were still in the Adriatic Sea, sailors at midnight felt that some land was near.

28 They sounded, they found twenty oars, but when it was a while they again sounded, they found fifteen oars.

29 Because they were afraid to fall into rocky places, they threw four anchors from the stern and begged to dawn.

30 But the sailors asked to leave the ship and they had lowered the boat to the sea with the pretense of throwing anchors from the bow.

31 Then Paul said to the centurion and the soldiers, "If they do not stay on board, you will not be able to be saved."

32 The soldiers then cut off the rope ropes and let it fall out.

33 While they waited for dawn, Paul urged everyone to eat, saying, "Today is the tenth day of waiting and fasting, and you have not gotten anything.

34 Therefore I ask you to eat, for it is about your life; no one of you will fall nor the hair of his head. "

35 When he said these things, he took bread, thanked God before all, and after he cut it he began to eat.

36 Then they all took courage and they ate too.

37 On the ship we were altogether two hundred seventy-six persons.

38 And when they had grown from food, the ship lay down, throwing the wheat into the sea.

39 When it was day, they could not recognize the country, but they noticed a bay with beaches where they planned, if possible, to pry the ship.

40 So they blew the valiant, threw them into the sea, at the same time loosening the rudders of the rudders, lifting the bowl of the bow in the direction of the wind and coming towards the shore.

41 But because they fell into a place that was blasted into the two parts by sea, they landed the ship ashore and the hive, because it touched the sand, remained immovable while the stern began to dissolve from the momentum of the waves.

42 Then the soldiers thought to kill the prisoners in order not to swim and leave.

43 But the centurion, because he wanted to save Paul, did not let them execute their plan, and ordered that those who knew how to swim and head to shore,

44 And the others shall go out, others on boards, but some on the debris of the ship. And so everyone was saved on land.

28,1 When we were saved, then we learned that the island is called Meliti.