Οι Άγιοι Πάντες

Πραγματικά    είναι   θαυμαστός   ο    Θεός    μέσα    στους    αγίους   του.    Γιατί όταν  κανείς  αναλογισθεί  τους  υπερφυσικούς  αγώνες    των    μαρτύρων, πως  με  ασθενή    σάρκα   καταντρόπιασαν  τον   ισχυρό    στη  κακία,   πως έμειναν  αναίσθητοι  στις  οδύνες  και  στα  τραύματα,  καθώς  αγωνίζονταν   με    σώματα    προς   φωτιά,  προς    το    ξίφος,   προς   ποικίλα    και  θανατηφόρα   είδη   βασάνων  και  αντιπαρατάσσονταν  με    καρτερία,    ενώ τους έκοβαν τις  σάρκες, τους διάλυαν τους  αρμούς  και  τους    συνέτριβαν τα    οστά,   όμως   διαφύλαξαν   την   ομολογία   της   πίστεως   στο   Χριστό   σώα   και αδιάσπαστη,   ακεραία    και    ακλόνητη,   που    γι’ αυτό    τους   χαρίσθηκε    και    η αναντίρρητη   σοφία    του    Πνεύματος    και    η    δύναμη   των   θαυμάτων.

Όταν  κανείς  αναλογισθεί  επίσης  την  υπομονή  των  οσίων, πως υπέφεραν   με   τη    θέλησή  τους   σαν   ασώματοι   τις   πολυήμερες   ασιτίες,   τις αγρυπνίες, τις άλλες ποικίλες κακώσεις του σώματος,   και    αντιτάχθηκαν έως  το  τέλος  προς    τα   πονηρά   πάθη,   προς   τα   τόσα   είδη  αμαρτίας,   προς τον   εσωτερικό   μας   αόρατο   πόλεμο,  προς   τις   αρχές   και   εξουσίες,   ενώ έλειωναν και αχρηστεύονταν εξωτερικά, αλλά  ανανεώνονταν και εθεώνονταν    εσωτερικά  από  εκείνον που  τους  έδωσε  τα  χαρίσματα  των   θεραπειών    και    δυνάμεων.

Όταν  λάβει  αυτά   κανείς υπ’ όψιν του και επί πλέον εννοήσει ότι υπερβαίνουν   τη   φύση  μας,   θαυμάζει   και   δοξάζει  το   Θεό   που  έδωσε   σ’ αυτούς την τόση   άφθονη   χάρη   και  δύναμη.   Γιατί  αν  και  είχαν  αγαθή  και   καλή  προαίρεση,  χωρίς   τη   δύναμη   του  Θεού   δεν   θα   κατόρθωναν   να υπερβούν   τη   φύση   και   έχοντας   σώμα,   να   κατανικήσουν  τον   ασώματο εχθρό.   Γι’ αυτό   και  ο  ψαλμωδός προφήτης,  αφού  είπε:   «Θαυμαστός    είναι ο  Θεός   μέσα στους  αγίους  αυτού»,   πρόσθεσε:   «αυτός   θα   δώσει  δύναμη  και  κραταίωση    στο   λαό   του».   (Ψαλμ. ξζ’, 36).

Απολαύουν  δε  τη  χάρη  του  Θεού,  όχι  όλοι γενικά,   αλλά    όσοι    έχουν αγαθή  προαίρεση   και    επιδεικνύουν   με   έργα την προς το  Θεό    αγάπη    και πίστη.  Αυτό  φανερώνεται   στο  ευαγγέλιο  που    λέγει:   «όποιος    ομολογήσει σ’ εμένα   εμπρός    στους  ανθρώπους,  θα  ομολογήσω    και    εγώ    σ’   αυτόν  εμπρός    στο    Πατέρα   μου    στους    ουρανούς»   (Ματθ. ι’, 32).

Δεν  είπε   «όποιος με ομολογήσει εμπρός στους  ανθρώπους», αλλά    «όποιος ομολογήσει   μέσα   σ’   εμένα»   με    την  έννοια   ότι   μπορεί    να   προβάλει   με παρρησία   την   ευσέβεια,   δι’   εκείνου   και    δια    της   βοηθείας   εκείνου.   Έτσι πάλι   «θα    ομολογήσω    και    εγώ»    και    δεν    είπε    «αυτόν»   αλλά    «μέσα   σ’ αυτόν»,   δηλαδή     δια    της    αγαθής    αντιστάσεως    και    υπομονής.

Αυτό δηλώνει την αδιάσπαστη συνάφεια του Θεού προς τους ομολογούντας,   άν   και   είναι    δούλοι    Θεού.

Αντίθετα   «όποιος  με  αρνηθεί  εμπρός  στους   ανθρώπους,   θα   τον   αρνηθώ και    εγώ   εμπρός    στο    Πατέρα   μου    στους    ουρανούς».

Δεν    είπε    εδώ   «όποιος    αρνηθεί    μέσα    σε    μένα»,   γιατί;

Διότι  ο  αρνούμενος  αρνείται  το  Θεό  αν  στερηθεί    τη    Θεϊκή    βοήθεια. Γιατί    δε    εγκαταλείφθηκε    και    έμεινε   έρημος   του   Θεού;   Επειδή    αυτός πρώτα   πρόλαβε   και    τον   εγκατέλειψε,   αφού    αγάπησε   τα   πρόσκαιρα   και γήινα   πράγματα   περισσότερο,  παρά    τα    επαγγελμένα   από    το    Θεό ουράνια    και    αιώνια    αγαθά.

Έτσι   οι   θείες   αντιδόσεις   έχουν   μαζί   τους  τη  θεία  δικαιοσύνη  και  επιφέρουν   από    τη    ομοίωση    τα    ανάλογα    αποτελέσματα.   Και  ενώ  οι  ομολογήσαντες  το   Θεό  στο   πρόσκαιρο   αυτό   βίο   το  έκαναν  παρουσία λίγων  ανθρώπων,  ο   Χριστός  Θεός  και   Κύριος  του  ουρανού  και  γης  θα   τους  υποστηρίξει  ενώπιον  του    Πατρός,   των   αγγέλων,   όλων   των  ουρανίων  δυνάμεων  και    με   παρουσία   όλων   των   ανθρώπων   από   Αδάμ   μέχρι    της συντέλειας.  Και    θα    στεφανώσει   και   θα    δοξάσει    όλους   εκείνους   που επέδειξαν   πίστη   μέχρι    τέλους    σε    αυτόν.

Αλλά   και   τώρα   δοξάζονται   κάποιοι   άγιοι   με   τα   ιερά     λείψανά   τους   που ευωδιάζουν, που   χαρίζουν   ιάσεις  και   διάφορα   ενεργήματα   δυνάμεων, προσκυνώντας τους και γονατίζοντας στις εικόνες τους  βασιλείς,  άρχοντες   και    ο    λαός    του    Κυρίου.

Άλλωστε   το   είπε    ο   ίδιος   ο   Κύριος   προς   τους   πιστούς    ότι:   «όποιος  αφήσει οικία, συγγενείς   ή αγρούς για το όνομά μου, θα   τα   λάβει    εκατονταπλάσια  και   θα    κληρονομήσει    αιώνια   ζωή».   (Ματθ. ι’, 37).

Και  την  ίδια  του    ζωή   είναι    δίκαιο    και    αναγκαίο    να    την    αφήσει   ο πιστός,   άν   τον   καλέσει   ο   καιρός   σε   περιόδους   διωγμών,   για  να   πετύχει   την αιώνια   ζωή,   αφού   και   ο   ίδιος   ο  Υιός   του   Θεού   έδωσε   τη   ζωή   του   για   χάρη  μας.  Αλλά  και   σε  ειρηνικούς    καιρούς   ο   πιστός    λαμβάνει   το   σταυρό   του, σταυρώνοντας   τα   πάθη    και    τις    επιθυμίες    της   σάρκας.

Διότι   λέγει:    «όποιος   βρήκε   την   ψυχή   του   θα    την   χάσει,   και    όποιος    έχασε  την   ψυχή   του   για   χάρη    μου,    θα    τη    βρει».   (Ματθ. ι’, 39).

Ο   άνθρωπος   είναι   διπλός,   ο   εκτός   δηλαδή   του   σώματος   και   ο   μέσα   μας, δηλαδή   η   ψυχή.   Όταν   κάποιος   παραδώσει   τον   εαυτό   του   σε   θάνατο    κατά τον    εκτός    άνθρωπο,    χάνει   τη   ψυχή   του   που    χωρίζεται    από   το   σώμα, αλλά   τη   βρίσκει   στο   Χριστό   κατά   την   ανάσταση   και   γίνεται   ουράνιος   και  αιώνιος.

Η   εκκλησία   του   Χριστού,   τιμά   λοιπόν   και   μετά  θάνατο  αυτούς  που  έζησαν   αληθινά   κατά   Θεό,   κάθε   μέρα   του   έτους   τελεί   τη   μνήμη  των   αγίων που   μετέστησαν    και    απεδήμησαν    από    τη    πρόσκαιρη    αυτή    ζωή.

Συγχρόνως   δε   προβάλλει   το   βίο   καθενός   χάρη   της   ωφελείας   μας   και υποδεικνύει    το   τέλος   τους,   είτε   ειρηνικό    είτε   μαρτυρικό.

Τώρα   δε   μετά   τη   Πεντηκοστή,   η    Εκκλησία    αφού    συγκέντρωσε   όλους  τους   αγίους   γνωστούς  και  αγνώστους μαζί,  αναπέμπει  κοινό    σε    όλους  αυτούς   ύμνο,    όχι    μόνο   διότι   όλοι  είναι  ενωμένοι  μεταξύ    τους    και    με  τον   Πατέρα,   όπως  το  ζήτησε  ο   Κύριος:    «να    είναι    όλοι    ένα,    όπως    εγώ, Πάτερ,  με    σένα    και   συ   με   μένα,   να   είναι   και   αυτοί με  εμάς  ένα  στην  αλήθεια»,  (Ιω. ιζ’, 20),  αλλά    και  γιατί  φροντίζει  να   φανερώνει    και    να  ανυμνεί    όλα    τα    έργα    του    Θεού    ως   αποτέλεσμα   της   αποστολής, φωτισμού   και   ενεργείας   του   Αγίου   Πνεύματος.           
Άς   τιμήσουμε  λοιπόν    όλους   τους  αγίους  του  Θεού.  Πως;  Άν  κατά  μίμησή   τους καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από κάθε μολυσμό σαρκός   και   πνεύματος  και  έτσι  απομακρυνόμενοι  από τα  κακά  δια    της  μετανοίας  και εξομολογήσεως, θα φερόμεθα προς την αγιοσύνη παρουσιάζοντας   τα   σώματα    και   τις   ψυχές   μας   ευάρεστες    στο    Θεό,    με  τις  πρεσβείες    των    αγίων   πάντων   ώστε   να   γίνουμε   και   εμείς   μέτοχοι   της απέραντης εκείνης πανηγύρεως και ευφροσύνης με τη χάρη  και  φιλανθρωπία   του   Κυρίου   μας  Ιησού   Χριστού    στον   οποίο    πρέπει    κάθε  δόξα  μαζί  με  τον  άναρχο  Πατέρα   του    και    το    πανάγιο    και    αγαθό    και  ζωοποιό  Πνεύμα,  τώρα  και  πάντοτε  και στους  αιώνες  των  αιώνων.  Αμήν.

Απολυτίκιον.   Ήχος   πλ. δ’.

Εξ   ύψους   κατήλθες,   ο   εύσπλαγχνος,   ταφήν  κατεδέξω   τριήμερον,  ίνα    ημάς ελευθερώσῃς   των   παθών.  Η  ζωή    και    η   ανάστασις    ημών,   Κύριε   δόξα σοι.

Έτερον    Απολυτίκιον    των    Αγίων.   Ήχος   δ’.

Των   εν   όλω   τω   κόσμω   Μαρτύρων   σου,   ως   πορφύραν και  βύσσον  τα  αίματα, η  Εκκλησία  σου   στολισάμενη, δι’ αυτών βοά σοι, Χριστέ  ο    Θεός· Τω   λαώ  σου   τους   οικτιρμούς   σου   κατάπεμψον,   ειρήνην   τη   πολιτεία   σου δώρησαι,   και   ταις    ψυχαίς    ημών    το    μέγα    έλεος.

Έτερον Απολυτίκιον των Αγίων. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Των Αγίων   Απάντων τα μύρια συστήματα, συν τοις Αποστόλοις   Προφήτας,   Ιεράρχας  και  Μάρτυρας,   Οσίων   και   Δικαίων   τους χορούς,   και    άθροισμα   Αγίων   Γυναικών,   και   συν   πάσιν   ανωνύμοις   τε   και γνωστοίς,   υμνήσωμεν   κραυγάζοντες·   δόξα   τω    ενισχύσαντι    υμάς,   δόξα    τω   θαυμαστώσαντι,    δόξα   τω    την    Εκκλησίαν    δι’   υμών   πυρσεύοντι.

Κοντάκιον.   Ήχος    πλ. δ’.   Αυτόμελον.

Ως   απαρχάς   της φύσεως, τω   φυτουργώ της κτίσεως, η  οικουμένη προσφέρει   σοι   Κύριε, τους   θεοφόρους   Μάρτυρας.   Ταις   αυτών   ικεσίαις,   εν ειρήνῃ   βαθεία  την  Εκκλησίαν  σου,  δια    της   Θεοτόκου,   συντήρησον Πολυέλεε.

Έτερον   Κοντάκιον.   Ήχος    πλ. δ’.   Τη    υπερμάχω.     

Τους    απ’   αιώνος    τω    Θεώ    ευαρεστήσαντας

Εν    ευσεβεία    και    αγίοις   κατορθώμασι

Συν    Δικαίοις  Πατριάρχας    και    τους  Προφήτας,

Αποστόλους    Ιεράρχας    και    τους   Μάρτυρας

Και   Οσίων   τους   χορούς   ύμνοις  τιμήσωμεν,       
Τούτοις    λέγοντες,    Πάντες    Άγιοι   χαίρετε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   Αποστόλων   δήμος   σεπτός,   Προφήται   Κυρίου,   και   Μαρτύρων στερροί   χοροί,    θείοι    Ιεράρχαι,    και    Όσιοι   Πατέρες,   και  Δίκαιοι  και  πάντες,   χαίρετε    Άγιοι.

The Saints Pantes

God truly is admirable in his saints. Because when one considers the supernatural struggles of the martyrs, they with weak flesh have defeated the mighty in evil, as they have become unconscious of the bruises and wounds as they were fighting with fire to the sword for various and lethal kinds of torture, , while they cut down the flesh, dissolved their joints and smothered their bones, but they preserved the confession of faith in Christ bodyless and inseparable, intact and unshaken, which is why it was given to them and the undeniable wisdom of the Spirit and the power of miracles.

When one also considers the patience of the owls, how they have suffered with their will as the innocent the many days of shrubs, vigils, other varied injuries of the body, and opposed to the end to the evil passions, to the many kinds of sin, to the interior our invisible war, to the principles and powers, while they were exterminating and exterminating, but renewed and internalized by the one who gave them the gifts of the therapies and powers.

When one takes this into account and furthermore understands that they transcend our nature, it admires and praises the God who gave them such abundant grace and power. For though they had a good and good option, without the power of God they would not be able to overcome nature and have a body to overcome the intruder's enemy. That is why the psalmist prophet said, "God is admirable in his saints," he added: "He will give strength and hold on to his people." (Psalm 3:36).

They enjoy the grace of God, not all in general, but those who have a good will and show works of God's love and faith. This is revealed in the gospel that says, "Whosoever confesses to me in the sight of men, I will also confess him to my Father in heaven" (Matthew, 32).

He did not say "whosoever confesseth me unto men," but "whosoever confesseth in me," in the sense that he may boldly proclaim piety by him and by his help. So again "I will confess" and did not say "him" but "in him", that is, through good resistance and patience.

This declares God's inseparable affinity to the confessors, though they are slaves of God.

On the contrary, "whoever deny me to people, I will also deny him to my Father in heaven".

He did not say here "who refuses in me", why?

Because the refusing one denies God if he is denied Divine help. Why has not He abandoned and remained a desert of God? Because he first fell short and abandoned him, since he loved temporal and earthly things more, than God's heavenly and eternal goods proclaimed by God.

Thus the divine opposites share with them the divine justice and bring similar results from the likeness. And while the Gods confessed to this transient life, there were few people, Christ the Lord and Lord of heaven and earth would support them before the Father, the angels, all the celestial powers and in the presence of all people from Adam to the end . And he will crown and glorify all those who have shown faith to Him to the end.

But now, some saints are glorified with their holy relics, which are fragrant, giving chills and various energies of power, worshiping them and kneeling on the images kings, rulers and the people of the Lord.

Besides, the Lord Himself told the believers that "whoever leaves a house, relatives or fields for my name, will receive them hundreds more and will inherit eternal life." (Matt., 37).

And his own life is just and necessary for the believer to let him, if the time is called at times of persecution, to succeed eternal life, since the very Son of God has given his life for our sake. But also in peaceful times the believer receives his cross, crucifying the passions and desires of the flesh.

For he says, "He who has found his soul will lose it, and whoever has lost his soul for my sake will find it." (Matthew, 39).

Man is double, the non-human body and our inner being, the soul. When one surrenders himself to death by the outside man, he loses his soul that is separated from the body, but he finds it in Christ in the resurrection and becomes celestial and eternal.

The church of Christ, honoring then and after death those who have truly lived with God, every day of the year remembers the saints who have been transgressed and deported from this temporary life.

At the same time, it does not promote the life of everyone because of our benefits and indicates their end, whether peaceful or martyrdom.

Now, after the Pentecost, the Church, having gathered all the saints known and unknown together, returns to them all these hymns, not only because they are all united to each other and to the Father, as the Lord has asked, "to be all one, as I, Father, with you and with me, be with us one in truth ", (John I, 20), but also why he takes care of revealing and rebuking all the works of God as a result of the mission , lighting and e of the Holy Spirit.

Let us therefore honor all the saints of God. How; If we imitate ourselves by purifying ourselves from every kind of flesh and spirit contrition, and thus moving away from the wicked by repentance and confession, we will pursue holiness by presenting our bodies and souls acceptable to God, with the embassies of the saints, we also become sharers of the immense festivity and gladness with the grace and charity of our Lord Jesus Christ to whom each glory must be together with his unconditional Father and all-encompassing, good and living Spirit, now and ever and ever. Amen.

Apolyticus. Sound flat d '.

From high altitudes, prosperous, buried for three days, we liberate our passions. Our life and resurrection, Lord glories.

Another Apolitikion of the Saints. Sound d '.

O all over the world Your Witnesses, as they have purged and blasphemed the blood, your Church adorned, by them, blessings, God the God; Give you your covetousness, put down your peace, give peace to your state, and our souls the mega mercy.

Another Apolitikion of the Saints. Sound a '. Desert citizen.

Of the Holy One, the sacred systems, including the Prophet of the Prophet, the Hierarch and the Witnesses, the Oks and the Laws of the Dances, and the sum of the Saints, and all the anonymous and well-known, praise the screaming; glory to strengthen you, glory, admire, glory Church through you torch.

Kontakion. Sound flat d '. Self-help.

As the origin of nature, the plant of creation, the world offers to the Lord, the God-Witnesses. Those who are in your heart, deeply in your Church, through the Theotokos, preserve Polyeleus.

Another Comrade. Sound flat d '. I'm overwhelmed.

They have been pleasing to them for ever and ever

In praise and holy achievement

Plus the Right Patriarch and the Prophets,

Apostles Hierarch and the Witnesses

And of all the dances of hymns we honor,

These say, All Saints are glad.

Majesty.

Hierony Apostles, municipality of the seventh, Prophet of the Lord, and Martyrs sterish dances, holy hierarchs, and holy fathers, and righteous and everybody, rejoice saints.