Κυριακή του Τυφλού

Το   ευαγγέλιο  της   Κυριακής   του   Τυφλού,  αποτελεί   μία   αδιάψευστη απόδειξη  ότι  ο  Χριστός  δεν  ήταν   μόνο   τέλειος   άνθρωπος    αλλά   και τέλειος    Θεός.

 Όπως   διαβάζουμε    στο  Κατά   Ιωάννη    Ευαγγέλιον   (κεφ. θ, 1 – 38),   ο Χριστός,   περνώντας    μέσα  από  την    Ιερουσαλήμ,   συναντάει  έναν   εκ γενετής   τυφλό.   Ο    Κύριος,  έκανε  πυλό,  αφού  έφτυσε  στο  χώμα,   του άλειψε  τα  μάτια    και    τον  έστειλε  στην    κολυμβήθρα   του  Σιλωάμ.   Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε  τον   άνθρωπο,   πλάθοντάς   τον.   Ο    Θεός   στην   Παλαιὰ Διαθήκη,   πλάθει    τον   άνθρωπο   από    χώμα,   τώρα  ο  Χριστός, πλάθει  τα μάτια  του  εκ   γενετής  τυφλού  πάλι  από  χώμα.  Ο  ίδιος  Θεός!  Δοκιμάζει   την  πίστη   του   τυφλού  και  τον   στέλνει   στην   κολυμβήθρα   του Σιλωάμ.   Σέβεται  την  ελευθερία  του  ανθρώπου,  και  ζητάει  τη  δική   του  εκούσια   και   ελεύθερη   συμμετοχή   του  στο  θαύμα.   Ο   τυφλός   όμως   με πίστη,   υπακούει    στην   εντολή  του  Θεού, πηγαίνει  και  πλένεται  και  επιστρέφει   βλέποντας.

 Όμως,   η  ζωή   του   θεραπευμένου τυφλού, δεν    έγινε   ευκολότερη.   Γίνεται στόχος  της κακίας    και    του    μίσους   των   Φαρισαίων,   των   ανθρώπων εκείνων  που  με  ζήλο πίστευαν  στο  Θεό και  στην   τήρηση    του    Νόμου Του.  Ανακρίνουν  τον  τυφλό  και  αντί  να πιστέψουν και  εκείνοι βλέποντας  ζωντανό    το    θαύμα   μπροστά   τους,   κλείνουν   τα   μάτια   της ψυχής   τους. Ο  θρησκευτικός   φανατισμός   τους,  όχι   μόνο   τους   κλείνει  τα μάτια  της  ψυχής  και  εξαφανίζει  από  την ψυχή τους  τη  διάκριση    αλλά τους    απομακρύνει    τελικά    και    από    το    Θεό.

 Οι  γονείς  του τυφλού,  φοβούνται  να  ομολογήσουν  το  θαύμα    που  έγινε   στο   παιδί   τους,   το   οποίο    και    γεννήθηκε   τυφλό,   για   να   μην   γίνουν αποσυνάγωγοι. Τόση  ήταν  η  πίστη τους  και  η  χαρά τους  που  απέκρυψαν   αποφεύγοντας με μαεστρία   να   ομολογήσουν   ένα   αληθινό γεγονός.   «Έχει    ηλικία   αυτόν    να   ρωτήσετε»!   Ίσως   ο   Χριστός  να  τους χάλασε  τα σχέδια, αφού   ο    εκ   γενετής    τυφλός    γιος   τους   ζητιάνευε.    Ίσως τους χάλασε την ησυχία τους αφού έπρεπε να παρουσιαστούν στη συναγωγή   και  να  ανακριθούν  με  τον κίνδυνο  να  γίνουν  αποσυνάγωγοι. Και  εμείς  οι  χριστιανοί  που  ευεργετούμαστε  καθημερινά από  το  Θεό,   ντρεπόμαστε  ή  φοβόμαστε  να  ομολογήσουμε το  Θεό  από   την   ολιγοπιστία  μας.   Βάζουμε   τα   συμφέροντά  μας   πάνω   από το Θεό, πιστεύοντας ενδόμυχα πως  Εκείνος θα   μας   καταλάβει!    Εκείνος θα μας καταλάβει αλλά  θα δει και την πίστη μας και   τις   προτεραιότητες που   έχουμε   βάλλει  στη  ζωή μας.  Θα  δει   ποιους    θεούς   έχουμε   βάλλει  στη θέση Του  και  με  το  δικό του τρόπο  δε  θα πάψει να  μας  υπενθυμίζει   πως    Εκείνος    είναι    το    φως    του    κόσμου.

Ο    τυφλός,    τελικά    δεν    θεράπευσε   μόνο    τα    μάτια   του    σώματός   του,  αλλά   και    της    ψυχής   του.    Αναγνωρίζει  και    προσκυνεί    τη   θεότητα   του  Ιησού και  δεν  διστάζει να τον ομολογήσει στους  θρησκευτικούς  άρχοντες  με   θάρρος,   που   θα   το   ζήλευαν   πολλοί   από   μας. Δεν   αρκεί   μόνο η  πίστη,   χρειάζεται   και   η   ομολογία   πίστεως  για   να   γίνουμε γνήσια   παιδιά του  Ιησού.  Όταν  ομολογήσουμε  το  Χριστό  μπροστά  στους   ανθρώπους,  θα  μας   ομολογήσει   και   Εκείνος    μπροστά   στον   Πατέρα   Του,   μας   έχει υποσχεθεί   ο    Κύριος.

Απολυτίκιον.   Ήχος   πλ. α’      .
Τον   συνάναρχον   Λόγον Πατρί  και   Πνεύματι,  τον  εκ   Παρθένου   τεχθέντα   εις σωτηρία  ημών,   ανυμνήσωμεν   πιστοί   και   προσκυνήσωμεν· ότι ηυδόκησε σαρκί,   ανελθείν  εν   τω   Σταυρώ,   και   θάνατον   υπομείναι,   και  εγείραι   τους   τεθνεώτας,    εν    τη    ενδόξω   Αναστάσει    αυτού.

Κοντάκιον.   Ήχος   δ’.   Επεφάνης    σήμερον.       
Της  ψυχής  τα    όμματα   πεπηρωμένος,   σοι   Χριστέ    προσέρχομαι,   ως  ο τυφλός    εκ   γενετής,   εν   μετανοία  κραυγάζων  σοι·  Συ  των  ενσκότει   το   φως  το    υπέρλαμπρον.

Μεγαλυνάριον.
Ήνοιξας   Σωτήρ μου τους οφθαλμούς, του τυφλού εκ μήτρας, ως φιλάνθρωπος πλαστουργός,  του  πηλού τη  χρήσει,  και  Σιλωάμ  τη  νίψει·  διο   σε   ωμολόγει,    Θεόν    και   Κύριον.

unday of the Blind

The gospel of Sunday Blind is an irrefutable proof that Christ was not only a perfect man but also a perfect God.

 As we read in John the Gospel (cf. I, 1-38), Christ, passing through Jerusalem, meets a blind man. The Lord made a bowl, when he spat on the ground, and spat out his eyes and sent him to the bush of Silaam. This way of healing reminds us of the way God created man by creating him. God in the Old Testament created man from earth, now Christ, his eyes grow blind from the dust. The same God! He tests the faith of the blind and sends him to the Sillaam bayonet. He respects the freedom of man, and asks for his own voluntary and free participation in the miracle. But the blind man by faith obeys the command of God, goes and is washed and returns by watching.

 But the life of the cured blind was not made easier. It is a goal of the evil and hate of the Pharisees, the people of those who zealously believed in God and the observance of His Law. They detect the blind and instead of believing, and when they see the miracle before them, they close the eyes of their soul. Their religious fanaticism, not only closes them with the eyes of the soul, but also removes the distinction from their soul, but also removes them from God.

 The parents of the blind, are afraid to confess the miracle that happened to their child, who was born blind, so that they do not become detritus. That was their faith and their joy to conceal, avoiding masquerading to confess a true event. "It's age to ask"! Perhaps Christ has broken their plans, since his born-bearded son begged them. Perhaps he was spoiled by their silence because they had to appear in the synagogue and be questioned with the risk of becoming an apostate. And we Christians who are daily benefited by God are ashamed or afraid to confess God from our lack of trust. We put our interests above God, knowing in vain that He will understand us! He will understand us but he will also see our faith and the priorities we have in our lives. He will see what gods we have put in His place and in his own way He will not cease to remind us that He is the light of the world.

The blind man did not only heal the eyes of his body but also his soul. He recognizes and worship the deity of Jesus and does not hesitate to confess to the religious rulers with courage, which many of us would envy. Not just faith is enough, we also need the confession of faith to become genuine Jesus' children. When we confess Christ to the people, He will confess to Him in the sight of His Father, the Lord has promised us.

Apolyticus. Sound flat a '.

The conclave of the Father and the Spirit, the Son of the Virgin, who has been saved in our salvation, we rebuke believers and worship; that He has become a flesh, ascended to the Cross, and endures death, and raises the fate, in the midst of His Resurrection.

Kontakion. Sound d '. I'm afraid today.

To the soul, the pestilence, to Christ, I come, as the blind man from birth, in a repentance, screaming to you; Whose light enlightens the glory.

Majesty.

Behold my Savior my eyes, the blind of the womb, and as a philanthropist the maker of clay, and the clay of her use, and Shil'am sleeps her: for thou hast rebuked thee, O God and the Lord.