Ο Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

Ο   Όσιος   Γρηγόριος  ο  Σιναΐτης    οφείλει    την    επωνυμία   του  στο  όρος  Σινά,    όπου   έλαβε   το   μοναχικό   σχήμα.   Γεννήθηκε   το έτος   1255   στο   χωριό Κούκουλο,   πλησίων  των Κλαζομενών  της  Μικράς  Ασίας,  από    ευλαβείς  και   πλούσιους   γονείς,   από   τους   οποίους,   παράλληλα   με   τους   ευσεβείς διδασκάλους του, έμαθε τα πρώτα  ιερά γράμματα.   Κατόπιν   πήγε    στην Κύπρο,   όπου   έζησε   για   μικρό χρονικό διάστημα  κοντά  σε  κάποιον  ενάρετο μοναχό  και έγινε και  ο  ίδιος  δόκιμος και  στη  συνέχεια    μετέβη  στο  όρος Σινά.  Εκεί    έλαβε  τη    μοναχική    κουρά  και  έζησε    ασκώντας  την  υπακοή  και την  ταπεινοφροσύνη,  με  αυστηρή  νηστεία,  αγρυπνία  και προσευχή.  Από  το Σινά  αναχώρησε  για  τα  Ιεροσόλυμα,  ως  επισκέπτης  και  προσκυνητής  του Παναγίου Τάφου  και  των  λοιπών  προσκυνημάτων   της   Παλαιστίνης   και   κατόπιν   ήλθε   στην   Κρήτη,   στους Καλούς   Λιμένες,   όπου   διδάχθηκε τη  νοερά προσευχή  από  τον  ερημίτη  Αρσένιο    τον    Αγιοφαραγγίτη.

Στην συνέχεια μετέβη με  πλοίο  στο  Άγιον  Όρος.  Εκεί,  αφού  επισκέφθηκε   όλες   τις   μονές,   τις  σκήτες   και   τα   κελιά,   καθώς   και   τους δύσβατους   και   ερημικούς   τόπους   του,   κατοίκησε    κατ’   αρχήν   στη   σκήτη  του  Μαγουλά,  που βρισκόταν  απέναντι  από  την  ιερά    μονή    Φιλοθέου  και    μετά    στις   Καρυές    και   σε    άλλα    σημεία    του    Άθω.

Σε   όλα   αυτά   τα   μέρη,   όπως   επίσης   και   στην  περιοχή  της  Μεγίστης  Λαύρας, έχτιζε    κελιά    για    όσους    έρχονταν  προς    αυτόν.  Αυτοί    ήταν  στοσύνολό  τους επιφανείς άνδρες, οι οποίοι   επιθυμούσαν   να   ακούσουν την    ψυχωφελέστατη   διδασκαλία   του   και   να   μονάσουν   κοντά    του.  Αλλά,  επειδή   ακριβώς   αγαπούσε   την   αναχώρηση    και    δεν   ήθελε   «ουδ’   επί στιγμήν    να   αποχωρισθή    από   την   θεωρίαν»,   μετέβαινε   σε   δύσβατα   και  απόκρημνα  μέρη, όπου ήταν δύσκολο να τον πλησιάσουν πολλοί άνθρωποι   και   να   του   εκφράσουν  την  ευλάβειά   τους,   διαταράζοντας    έτσι  την    ησυχία    που    τόσο   ποθούσε.

Ο   Όσιος,   λοιπόν,   υπήρξε   εξαιρετική   φυσιογνωμία   στην   εποχή   του    και διακρίθηκε προπαντός ως ο  πρώτος  καιμεγάλος συστηματικός  δάσκαλος   της   νοεράς   προσευχής:   «Κύριε,   Ιησού   Χριστέ, Υιέ  του  Θεού,  ελέησόν    με    τον   αμαρτωλόν».

Φεύγοντας από το Άγιον  Όρος, εξ αιτίας κυρίως των  Καταλανών  πειρατών που επανειλημμένως το λυμαίνονταν εκείνη την εποχή,   μετέβη στην Σερβία και  Βουλγαρία,  στις πόλεις Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη   και   Αλεξανδρούπολη  και  στα  νησιά  Χίο και  Μυτιλήνη, μεταφέροντας  παντούτο   μήνυμα της  αθωνικής  μοναστικής πολιτείας.  Στην    Κωνσταντινούπολη   από   ταπεινοφροσύνη,  ο  Όσιος    Γρηγόριος,   δεν  ικανοποίησε  την  επιθυμία του αυτοκράτορος Ανδρονίκου Β’ του Παλαιολόγου   (1282 – 1328)   να   προσέλθει   στα    ανάκτορα.

Από   την   Κωνσταντινούπολη   ήλθε   στο   Κατακεκρυωμένον   όρος της  Θράκης, στα σύνορα Βυζαντίου και Βουλγαρίας, αγωνιζόμενος τον ησυχαστικό   αγώνα. Τελικά   επανήλθε  στο  Άγιον  Όρος, γενόμενος πανηγυρικά  δεκτός από  τους  μοναχούς  της   Μεγίστης   Λαύρας.  Έπειτα  μετέβη  και  πάλι  στο  όρος Κατακεκρυωμένον,  ίδρυσε  πολλά  μοναστήρια  και  έγινε    εισηγητής    του   ησυχασμού  και  στους   Σλάβους   και τους   Βούλγαρους,  όταν  εγκαταστάθηκε στα  Παρόρια  το  1331    και  πάλι  το   1335.

Σκοπός   της   ζωής   του   Οσίου   Γρηγορίου   ήταν  η   συνειδητοποίηση   της  Χάριτος του Βαπτίσματος, που χορηγήθηκε στον άνθρωπο αλλά βρίσκεται   κρυμμένη   από   την   αμαρτία.  «Οι   περισσότεροι   από   εμάς   πέφτουν στην   αμαρτία   από   αμέλεια   και   αμαρτωλή   συνήθεια   στην  αναισθησία   και  στην   τύφλωση  και  δεν  ξέρουμε  πια  ακόμη  και  άν    υπάρχει    Θεός,   ποιοι  είμαστε,   τι   μπορούμε  να  φθάσουμε,  να  γίνουμε  παιδιά  του    Θεού,   παιδιά φωτός,   παιδιά και  μέλη  Χριστού.   Είχαμε  βαπτισθεί  σε  ώριμη  ηλικία;    Δεν διακρίναμε  παρά το  νερό   και  όχι  το  Πνεύμα.  Κι  άν  ακόμη  είμαστε  αναγεννημένοι  με  το  Άγιο Πνεύμα, πιστεύουμε  με  νεκρή  και  αδρανήπίστη… Καταντήσαμε  σάρκα  και συμπεριφερόμαστε ακολουθώντας   τη   σάρκα…   Υπάρχουν   δύο   τρόποι   να   ανακαλύψουμε   την ενέργεια   του   Αγίου   Πνεύματος,   που   δεχθήκαμε   μυστηριακά   με  το΄   Άγιο  Βάπτισμα:   α)   Η   δωρεά   αυτή    αποκαλύπτεται  με  τρόπο   γενικό  από  την  άσκηση    των    εντολών    και    με    θυσία    επίπονων   προσπαθειών    και   β) Εκδηλώνεται στη ζωή υποταγής (στον πνευματικό πατέρα), με την   μεθοδική και   εξακολουθητική   επίκληση   του   Κυρίου  Ιησού,    δηλαδή    την   μνήμη   του  Θεού.   Η  πρώτη  οδός  είναι  η  πιο  μακρινή,  ενώ    η   δεύτερη  η    πιο    σύντομη,  με   τον  όρο  να έχεις  μάθει  να  ανασκάπτεις  τη  γη  θαρραλέα   και  επίμονα  για    να   αποκαλύψεις  το  χρυσάφι».

Η   κυριότερη  απασχόληση  του  Οσίου  ήταν  να  προφυλάξει   τους    μαθητές του   από   φανταστικές   οπτασίες,   που   όχι   μόνο   προέρχονται   από   την ανθρώπινη   φύση,   αλλά   ακόμη   συχνότερα   προκαλούνται   από   το   δαίμονα.   «Εραστή του Θεού, να είσαι πολύ προσεκτικός. Όταν, απασχολούμενος  στην  εργασία  σου,  βλέπεις    ένα    φως    ή    μία    φλόγα, μέσα    σου   ή   έξω   από   εσένα,   την   αυτολεγόμενη   εικόνα   του  Χριστού,  Αγγέλους  ή  Αγίους, μην την   παραδεχθείς. Θα κινδυνεύσεις να  την   πάθεις.  Μην  επιτρέπεις,  πολύ   περισσότερο,   στο   πνεύμα   σου   να    ενδυναμωθεί   από  αυτή.  Όλοι  οι  εξωτερικοί αυτοί  επίπλαστοι  σχηματισμοί  έχουν  αποτέλεσμα  να  πλανήσουν  την  ψυχή.  Η   αληθινή    αρχή   της   προσευχής  είναι  η  θέρμη   της  καρδιάς  που  κατακαίει  τα πάθη, προκαλεί  την  ευφροσύνη  και   την    χαρά    στην   ψυχή    και    συμμορφώνει    την   καρδιά   σε   μία βέβαιη   αγάπη   και   ένα   συναίσθημα   αδιαφιλονίκητης   πληρότητος».

Ο Όσιος Γρηγόριος ο  Σιναΐτης   «επιμένει εδώ, πάνω σε ουσιώδες χαρακτηριστικό   της   Ορθόδοξης   μυστικής   παράδοσης.   Η  φαντασία  κάτω  από   όλες τις εκούσιες και  ακούσιες  μορφές  είναι  ο  πιο  επικίνδυνος  εχθρός    της   ενώσεως    με    τον   Θεό».

Από  τους  πολυπληθείς  μαθητές  και   διαδόχους    του    Οσίου  Γρηγορίου  του   Σιναΐτου,   που   συγκεντρώθηκαν   κοντά   του   πολύ   νωρίς,  ιδιαίτερα    όταν   βρισκόταν   στην   περιοχή   του   χειμάρρου   Χρέντελι,   μας   είναι   γνωστοί   οι  εξής:   ο   Όσιος   Γεράσιμος   ο   εξ   Ευβοίας, ο συμπολίτης  του  Ιωσήφ  που  αγωνίσθηκε   κατά   των   Λατίνων,   ο   αββάς   Νικόλαος εξ Αθηνών  που  αντιστάθηκε  επίσης κατά των Λατίνων και μάλιστα κατά του   λατινόφρονα   αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ του   Παλαιολόγου   και    υπέστη  γι’  αυτό  πολλά  δεινά,  ο  Μάρκος από  τις  Κλαζομενές  που  υπήρξε θεωρητικός    και    ενάρετος  ασκητής    και   μαρτυρείται   ότι   είδε   την   Παναγία να    σκεπάζει   το   Άγιον    Όρος   δορυφορούμενη   από   Αρχαγγέλους   και Αγγέλους,   ο   Πατριάρχης   Κωνσταντινουπόλεως    Κάλλιστος   ο   Α’,  ο Ιάκωβος   ο   οποίος   εξαιτίας   της   αρετής   του    έγινε  Επίσκοπος,  ο  Ααρών  και    ο    Κλήμης.

Όλοι  αυτοί    διέπρεψαν   με   τη    στάση   τους    στην    άσκηση    της    αρετής   και  της   αγιότητας, γι’ αυτό  και  μερικοί  έφθασαν  μέχρι  τα  ανώτατα  αξιώματα  της εκκλησιαστικής  ιεραρχίας. Κάποιοι   άλλοι  μάλιστα  αποτέλεσαν    και    τους   πρώτους   μοναχούς   της   μονής   Γρηγορίου,   καθώς κατέβηκαν από τη   δύσβατη  περιοχή  όπου βρίσκονταν  προς  την  παραλία,    στη    σημερινή    θέση   της,   προβαίνοντας   ταυτόχρονα   στην ίδρυση   και    την    τέλεια    αποκατάστασή της  σε   κοινόβιο.

Μετά από μικρή ασθένεια ο  Όσιος Γρηγόριος κοιμήθηκε στις  27  Νοεμβρίου   1347.   Η    Εκκλησία    εορτάζει   τη   μνήμη του, επίσης,  στις  11  Φεβρουαρίου    και   στις  27   Νοεμβρίου.

Τα  Νηπτικά  Έργα  του  Οσίου Γρηγορίου  διασώζονται  στην   Πατρολογία και    στη    Φιλοκαλία.           
Μεταξύ    των   συγγραμμάτων   του   πρέπει    να    μνημονευθούν    δύο    δοκίμια, το    «Περί    ησυχίας   και   περί    των    δύο  τρόπων  της    προσευχής»    και    το   «Περί    του   πως    δει   καθέζεσθαι    τον    ησυχάζοντα    εις    την    ευχήν».  

Απολυτίκιον.   Ήχος   γ ’.   Θείας   πίστεως. 
Θείας χάριτος, ώφθης  ταμείον, διανήψεως, νοός  παμμάκαρ, και    προσευχής νοεράς  λύχνος    άσβεστος·    όθεν    ημάς   διεγείρεις   Γρηγόριε,   προς    εργασίαν   αυτής   θείοις   λόγοις   σου.   Πάτερ Όσιε, Χριστόν   τον    Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι    ημίντο    μέγα    έλεος.

Κοντάκιον.   Ήχος    γ’.   Η   Παρθένος   σήμερον. 
Εν   Σιναίω   πρότερον,   αγγελικώς   βιοτεύσας, εν τω Άθω  ύστερον,  περιφανώς   διαλάμπεις·  πάντας  γαρ  προς  προσευχής   θείας   κτήσιν,   λόγω  σου,   σοφώς   και  έργω   Πάτερ διδάσκεις·  δια  τούτό  σε  τιμώμεν,    ως    θείας δόξης   σκεύος   Γρηγόριε.

Μεγαλυνάριον.
Γρήγορος εν πάσιν αναδειχθείς, προσευχής  αγίας,  ώφθης  θείος  υφηγητής, προς ήν ημάς πάντας, οτρύνεις τω σω λόγω, Γρηγόριε παμμάκαρ   αξιοθαύμαστε.

Saint Gregory the Sinai

Saint Gregory the Sinai owes his name to Mount Sinai, where he took the lonely figure. He was born in the year 1255 in the village of Koukoulo, close to the Clasemen of Asia Minor, by pious and wealthy parents, of whom, along with his wise teachers, he learned the first sacred letters. He then went to Cyprus, where he lived for a short time near a virtuous monk and became a procurator himself and then went to Mount Sinai. There he received the loneliness and lived by practicing obedience and humility, with strict fasting, vigil and prayer. From Sinai he departed for Jerusalem as a visitor and pilgrim of the Holy Sepulcher and the other pilgrimages of Palestine, and then came to Crete in Kali Limenes, where he taught the prayer of the hermit Arsenios of Agiofangi.

He then sailed to Mount Athos. There, after visiting all the monasteries, skeletons and cells, as well as his inaccessible and desolate places, he first lived in the cloister of Magoula, which was opposite the holy monastery of Filotheos and then in Karyes and other parts of Mount Athos .

In all these places, as well as in the area of ​​the Great Lavra, he built cells for those who came to him. These were all eloquent men who wished to hear their loving teachings and to be close to him. But just because he loved leaving and did not want to "for a moment to dissociate himself from the theory", he was going to inaccessible and steep places, where it was difficult for many people to approach him and express his devotion, thus disrupting the peace so much he wanted.

The Saint, therefore, was an exceptional figure in his time and was distinguished as the first and greatest systematic teacher of prayer: "Lord, Jesus Christ, Son of God, be merciful to the sinner."

Leaving Mount Athos, mainly because of the Catalan pirates who repeatedly raided it at that time, he went to Serbia and Bulgaria, to the cities of Constantinople, Thessaloniki and Alexandroupolis and to the islands of Chios and Mytilene, conveying everywhere the message of the monastic state of Athon. In Constantinople of humility, Saint Gregory did not satisfy the wish of Emperor Andronikos II of Palaiologos (1282-1328) to come to the palace.

From Constantinople he came to the Katakkokamonaki mountain of Thrace, the borders of Byzantium and Bulgaria, struggling with the hesychastic struggle. Eventually he returned to Mount Athos, being blessed by the monks of the Great Lavra. Then he went back to Mount Katakrymonomenos, founded many monasteries and became a rapporteur of hesychasm to the Slavs and the Bulgarians when he settled in Paroria in 1331 and again in 1335.

The purpose of the life of St. Gregory was the realization of Grace of Baptism, granted to man but hidden by sin. "Most of us fall into sin from negligence and sinful habit of anesthesia and blindness and we do not know even if there is God, who we are, what we can reach, become children of God, children of light, children and members of Christ. Have we been baptized at mature age? We did not distinguish only water, not Spirit. And if we are still born again with the Holy Spirit, we believe in dead and inerrant ... We have flesh and behave following the flesh ... There are two ways to discover the energy of the Holy Spirit, which we have mysteriously received with Holy Baptism: a) This gift is revealed in a general way from the execution of the commandments and with the sacrifice of painful efforts; and (b) manifests itself in the life of obedience (to the spiritual father), with the methodical and continual invocation of the Sun of Jesus, that is, the memory of God. The first way is the farthest, while the second is the shortest, with the condition that you have learned to excavate the earth courageously and persistently to reveal the gold. "

Osho's main job was to protect his disciples from fantastic imaginations, not only from human nature, but even more often caused by the demon. "Lover of God, be very careful. When, in your work, you see a light or a flame, inside or outside of you, the self-chosen image of Christ, Angels or Saints, do not admit it. You will be in danger of suffering it. Do not allow your spirit to be strengthened by that. All these external obnoxious formations have the effect of deceiving the soul. The true principle of prayer is the warmth of the heart that burns passions, causes joy and joy in the soul, and compels the heart to a sure love and a feeling of undeniable completeness. "

Saint Gregory the Sinai "insists here on an essential feature of the Orthodox secret tradition. Imagination under all voluntary and unintentional forms is the most dangerous enemy of union with God. "

Of the many students and successors of St. Gregory of Sinai, who gathered near him very early, especially when he was in the area of ​​the Hendeli stream, we know the following: Osios Gerasimos of Evia, the fellow citizen of Joseph who fought against the Latins , the abbot Nikolaos of Athens, who also resisted the Latins and against the Latin-born emperor Michael II of Palaiologos and suffered a great deal of suffering for him, Markos of Klazom who was a theoretician and virtuous ascetic and is testified that he saw the Virgin Mary covering the Mount Athos by the Archangels and Angels, the Patriarch of Constantinople Kallistos I, James, who due to his virtue became Bishop, Aaron and Clement.

All of them excelled in their attitude to the exercise of virtue and holiness, and so some came to the highest offices of the ecclesiastical hierarchy. Some others even constituted the first monks of Gregorios monastery, as they descended from the inaccessible area where they were facing the beach, in its present location, while at the same time establishing and restoring it perfectly to a communion.

After a minor illness, Osos Grigorios slept on November 27, 1347. The church celebrates his memory also on February 11 and November 27.

The Sacred Works of St. Gregory are preserved in Patrology and Philokalia.

Among his writings should be mentioned two essays, "On the quiet and about the two ways of prayer" and "On how he sees the calm as to the wishes".

Apolyticus. Sound c '. Divine Faith.

God's grace, you have a fund, a repentance, a dream of a fool, and a prayer of a lustrous lime; that is why you excite Gregory, to work this divine reason. Father Ossie, Christ the God begged, a great sacrifice was given.

Kontakion. Sound c '. The Virgin today.

In the past I have been angelic in the world, in Athos afterwards, you seem to be blaspheming; for all thanks to the prayer of godly possession, because of you, wisely and prayer, Father teaches; for this we honor you, as a glorious vessel, Gregory.

Majesty.

Fast for all, prayed to the holy, haughty uncle, to us, to all of us, because of that, Gregory, we are admired.