Σύναξις Αγίου Ιωάννου Προδρόμου και η μετένεξις της Αγίας αυτού Χειρός εις Κωνσταντινούπολη

Από πολύ παλιά  έχει καθοριστεί να  εορτάζουμε κατά   την   επομένη ημέρα  των    Αγίων  Θεοφανείων, τη Σύναξη του Προφήτου, Προδρόμου  και   Βαπτιστού  Ιωάννου,  για   τον   λόγο   ότι    αξιώθηκε   να   βαπτίσει  τον   Ιησού    Χριστό. Ο  Τίμιος Πρόδρομος υπήρξε ο  Όρθρος που  ανήγγειλε   τον ερχομό της  ημέρας του Κυρίου. Ο Όρθρος που προηγήθηκε  της  ανατολής του  Ηλίου της δικαιοσύνης. Έτσι τον ονομάζει  ένας   ύμνος   των   Θεοφανείων.   «Φωνή    βοώντος   εν   τη ερήμω,   ετοιμάσατε  την   οδόν   Κυρίου».   Ομιλεί   το   στόμα   του Ασκητού.  Ο   χαρισματικός  άνθρωπος που αναδείχθηκε «μείζων εν γεννητοίς γυναικών». Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος  κηρύσσει προδρομικά μέσα  στην   έρημο   το   μήνυμα   του  Ευαγγελίου   του Χριστού.  Ξαναθυμίζει   τα   προφητικά   λόγια του Ησαΐου, ο Ευαγγελιστής   Μάρκος, που βεβαίως αναφέρονται   στο   μεγάλο   ερημίτη του  Ιορδάνη.  Ο   Ιωάννης   ο Πρόδρομος   κηρύσσει,   με   πέντε βαρυσήμαντες   λέξεις,   ό,τι   θα   διδάξει  αργότερα ο Ιησούς: «Μετανοείτε,  ήγγικε   γαρ   η   βασιλεία   των   ουρανών».   Λίγες   σε αριθμό   οι   λέξεις   του,  αλλά   βαριές   σε   δύναμη   μαρτυρίας.   Ο άγγελος   της    ερήμου   προετοιμάζει   τον  ερχομό  του  Κυρίου  και κηρύσσει  συνοπτικά  τις διαστάσεις  του  λυτρωτικού Του έργου. Το προδρομικό  αυτό  έργο  του   Ιωάννη   καθαγιάζεται   και   επικυρώνεται  από   τον   εν   Τριάδι   Θεό  στο    γεγονός   της   βαπτίσεως   του   Κυρίου. Ο   Ιωάννης  ο   Βαπτιστής   ήταν   αναμφίβολα μία ασκητική φυσιογνωμία, «είχε το ένδυμα αυτού  από τριχών καμήλου και ζώνην  δερμάτινην   περί   την   οσφύν   αυτού,   η   δε   τροφή   αυτού    ήν   ακρίδες    και  μέλι άγριον». Αυτό σημαίνει πως ο Ιωάννης ήταν συγχρόνως και πρόδρομος, αλλά  και υπόσχεση  όλων των Αγίων Ασκητών  της   χριστιανικής   ερήμου.   Είναι   πολύ    χαρακτηριστικό  ότι το  βασικό   έργο   του   Ιωάννη   ήταν   να  αφυπνήσει    τις   συνειδήσεις των   ακουόντων   το   κήρυγμά   του    και    όχι   να   θωπεύσει   τα   αυτιά τους. Το κήρυγμά του, κήρυγμα μετανοίας, σκόπευε στην συνειδητοποίηση   και    εξαγόρευση   της  ενοχής  τους,   των   αμαρτιών τους. «Και εξεπορεύετο προς αυτόν πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται,   και   εβαπτίζοντο   πάντες   εν   τω   Ιορδάνη   ποταμώ   υπ’ αυτού    εξομολογούμενοι   τας   αμαρτίας   αυτών».   Η    αμαρτία,   η φωνή  του   αγγέλου  της  ερήμου,   είναι   η   ίδια   η   φωνή   της Εκκλησίας   που   βοηθάει   τον   άνθρωπο   να   αναγνωρίσει   στο πρόσωπο   του  Χριστού τον   Μεσσία   μέσα   στην   ξερή   και    άνυδρη έρημο   του  παρόντος κόσμου. Η   Εκκλησία   μας   καλεί   στην   σημερινή  εορτή  να ακούσουμε την «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» και να προετοιμάσουμε όλοι μας «την  οδόν    Κυρίου», για να  εξανθήσει  η έρημος  που   ζούμε   και  λέγεται    σύγχρονη   κοινωνία  και   ο   καθένας μας  να   βιώσει   το  βαθύτερο και πολυδύναμο  νόημά  της  με το «απελθείν» όχι σε τόπο έρημο, έξω του κόσμου, αλλά «απελθείν εις ερημίαν των παθών του». Όμως, την ημέρα αυτή εορτάζουμε και το γεγονός  της  μεταφοράς   στην    Κωνσταντινούπολη   της   τιμίας   Χειρός του  Αγίου   Ιωάννου   του  Προδρόμου, που έγινε   κατά   τον   ακόλουθο τρόπο:   Όταν   ο   Ευαγγελιστής   Λουκάς   μετέβη   στην   πόλη   Σεβαστή, στην    οποία είχε ενταφιαστεί το τίμιο λείψανο του  Προδρόμου, παρέλαβε από τον τάφο την δεξιά Χείρα του Αγίου  Ιωάννου  και την μετέφερε   στην Αντιόχεια. Δια της δεξιάς Χειρός του  Προδρόμου γίνονταν  στην   Αντιόχεια  πολλά  θαύματα.  Λέγεται   μάλιστα   ότι   κατά  την   εορτή  της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο Επίσκοπος  ανύψωνε   και  την τίμια Χείρα. Την ώρα της ανυψώσεως άλλοτε εκτεινόταν και άλλοτε συστελλόταν. Με την   έκτασή   της   δήλωνε ευφορία   καρπών,   ενώ   με  την  συστολή   της   δήλωνε   ανέχεια   και  φτώχεια. Για το λόγο αυτό πολλοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου επιθυμούσαν   να   την   πάρουν και, κυρίως, οι Κωνσταντίνος και Ρωμανός οι Πορφυρογέννητοι. Έτσι λοιπόν, κατά την περίοδο που διετέλεσαν αυτοκράτορες αυτοί  οι δυό, κάποιος  Διάκονος   της   Εκκλησίας  των  Αντιοχέων,  Ιώβ   ονομαζόμενος,   ένα   βράδυ,   που   κατά   την παράδοση οι χριστιανοί  τελούσαν την ακολουθία του Αγιασμού,   άρπαξε την Αγία  Χείρα  του   Προδρόμου   και   την   μετέφερε στην   Κωνσταντινούπολη.   Εκεί   ο   φιλόχριστος   αυτοκράτορας,   αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του  γεγονότος της μετακομιδής   της   τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη,  ετελείτο   στην περιοχή του  Φορακίου (ή  Σφωρακίου).

Απολυτίκιον.  Ήχος  β’.  
Μνήμη  δικαίου μετ’ εγκωμίων· σοι  δε αρκέσει  η  μαρτυρία του  Κυρίου Πρόδρομε· ανεδείχθης  γαρ  όντως  και  Προφητών σεβασμιώτερος,   ότι  και  εν ρείθροις   βαπτίσαι,   κατηξιώθης  τον  κηρυττόμενον.   Όθεν   της  αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω, και τοις εν   Άδη, Θεόν φανερωθέντα  εν  σαρκί,  τον   αίροντα  την   αμαρτίαν  του  κόσμου,  και παρέχοντα    ημίν    το   μέγα   έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος  πλάγιος   β’.
Την   σωματικήν   σου παρουσίαν δεδοικώς,  ο  Ιορδάνης φόβω  υπεστρέφετο·  την προφητικήν δε λειτουργίαν   εκπληρών, ο  Ιωάννης   τρόμω  υπεστέλλετο·  των  Αγγέλων  αι  τάξεις   εξεπλήττοντο,    ορώσαι  σε εν ρείθροις  σαρκί  βαπτιζόμενον· και  πάντες οι εν τω   σκότει  κατηυγάζοντο,   ανυμνούντες  σε  τον φανέντα,  και φωτίσαντα  τα  πάντα.

Μεγαλυνάριον
Χειρί   σου  βαπτίσας,  ω  Βαπτιστά,  τον   δια   θαλάσσης,   αγαγόντα   τον Ισραήλ,  Προφητών  απάντων,  υπέρτερος   εδείχθης·  διο   ανευφημούμεν την   θείαν   χάριν   σου.

Synaxis of Saint John the Baptist and the Transfiguration of His Holy Hand in Constantinople

It has long been planned to celebrate the next day of the Holy Epiphany, the Synagogue of the Prophet, Forerunner, and Baptist John, because he claimed to be baptized in Jesus Christ. The Honorable Forerunner was the Orthus who announced the coming of the Lord's day. The Rectus that preceded the rising of the Sun of justice. Thus he is called a hymn of the Epiphany. "Voice beating in the wilderness, prepare the way for the Lord." He speaks the ascetic's mouth. The charismatic man who turned out to be a "great woman in childbirth". Saint John the Baptist preaches in the wilderness the message of the Gospel of Christ. He recalls the prophetic words of Isaiah, the Evangelist Mark, which of course refer to the great hermitage of the Jordan. John the Forerunner preaches, in five important words, what Jesus will later teach: "Repent, the kingdom of heaven has come." His words are few in number, but heavy in testimony. The angel of the desert prepares the coming of the Lord and declares in summary the dimensions of His redemptive work. This precursor work of John is sanctified and validated by the God of the Triad at the event of the Lord's baptism. John the Baptist was undoubtedly an ascetic figure, "having his garment of camel hairs and a leather belt around his scalp, and his food being locusts and wild honey." This means that John was at the same time a precursor, but also a promise of all the Holy Ascents of the Christian desert. It is very typical that John's main task was to awaken the hearers to his preaching and not to shake their ears. His sermon, the sermon of repentance, was intended to realize and exonerate their guilt, their sins. "And the land of Judah and Jerusalem were passed over unto him, and they were drowned all over the Jordan, confessing their sin therein." Sin, the voice of the angel of the wilderness, is the very voice of the Church that helps man to recognize in the face of Christ the Messiah in the arid and arid desert of the present world. The Church invites us to this day's celebration to hear the "voice of the roaring in the wilderness ..." and to prepare us all "the way of the Lord", so that the desert we live in is called modern society, and that each of us experience the deepest and most profound. its meaning with "deserted" not in a desert place outside the world, but "deserted in the desert of its passions". But on this day we also celebrate the event of the transfer to Constantinople of the honor of Saint John the Baptist's Hand, which took place as follows: When the Evangelist Lucas went to the city of Sebasti, where the honorable relic of Prodromus was buried, the tomb on the right hand of Saint John and carried it to Antioch. Through the Right Hand of the Forerunner many miracles were performed in Antioch. It is even said that on the feast of the Ascension of the Holy Cross, the Bishop also lifted the Honorable Hand. At the time of lifting it was sometimes extended and at times contracted. Its extent indicated fruitfulness, while its contraction meant poverty and poverty. For this reason many Byzantine emperors wanted to take it and, in particular, Constantine and Roman the Porphyrogenites. So, during the time of these two emperors, a deacon of the Church of Antioch, named after Job, one night, according to the tradition of the Christians following the Sanctification, seized the Holy Hand of Prodromus and carried it to Constantinople. There, the benevolent emperor, after respecting her very much, placed her in the royal palace. The gathering of the faithful, commemorating the event of the moving of the Baptist's Hand in Constantinople, was in the area of ​​Foraki (or Sforaki).

Absolutely. B sound.

A laudable memory; not enough of the testimony of Lord Prodromes; indeed, and the Prophets, did you find it more respectful, that even in baptism you were baptized, you categorized the preacher. Everywhere of the true superhuman, I preach gladly, and in Hades, God revealed in the flesh, the one who lifted up the sin of the world, and provided half the great mercy.

It's close. Side b sound.

Your physical presence is given, the Jordan fears reversed; the prophetic function of perfection; everything.

Magnificent

Hand of your Baptist, Oh Baptists, by sea, dear Israel, All the Prophets, you have been the superior;