Οι Άγιοι 38 Αββάδες οι εν τω όρει Σινά αναιρεθέντες

Η   ιερότητα   του   όρους   Σινά  ήταν επόμενο να   ελκύσει ψυχές Οσίων και   Αναχωρητών, οι   οποίοι κατά   τους πρώτους   αιώνες   του   Χριστιανισμού, ζητούσαν την ελεύθερη λατρεία, την ησυχία και   την προσευχή  σε   ερημικούς τόπους.  Ο   τόπος   εκείνος   χωρίς   να   δίνει  ανέσεις ήταν κατάλληλος για  την   πνευματική   ανύψωση   της   ψυχής.   Επιπλέον   δε  οι εντυπώσεις που έρχονταν στο νου από τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης   για   το   όρος   Σινά   ενίσχυαν   την   ησυχία   του   τόπου   και  την ολόψυχη    αφοσίωση   προς    τον   Θεό.

Επειδή  τότε δεν υπήρχε κτισμένο μοναστήρι, οι παλαιοί εκείνοι Αναχωρητές  και    Ασκητές   χρησιμοποιούσαν   ως   κελιά   τους,   σπήλαια  ή καλύβες,  τις   οποίες  έκτιζαν  σε μικρή  απόσταση   τη    μία    από   την   άλλη.

Οι   Άγιοι    αυτοί    Πατέρες   εφονεύθησαν   από   τους   Βλέμμυες,   βάρβαρο   λαό που  κατοικούσε  σε όλη την έρημο, από  την   Αραβία   μέχρι   την  Αίγυπτο και    την   Ερυθρά   Θάλασσα    και    άρχισε   τις    επιδρομές   το    373   μ.Χ.

Αλλά   και   πριν   από   πολλά   χρόνια,   επί   της  εποχής της βασιλείας του Διοκλητιανού   (284 – 305 μ.Χ)   και    όταν   Πατριάρχης   Αλεξανδρείας   ήταν   ο Πέτρος (300 – 311 μ.Χ.), εφονεύθησαν και άλλοι Όσιοι   Πατέρες που ησύχαζαν στο  όρος   Σινά.   Συγκεκριμένα,   στο   όρος   Σινά   κατοικούσαν  και Σαρακηνοί. Αυτοί, όταν πέθανε ο αρχηγός τους, ξεσηκώθηκαν και σκότωσαν πολλούς ασκητές. Όσοι από αυτούς διέφυγαν το   θάνατο κατέφυγαν σε ένα οχύρωμα. Τότε, κατά θεία πρόνοια,  φάνηκε   την   νύχτα στους Σαρακηνούς μία φλόγα που κατάκαιγε   όλο το όρος Σινά και έφθανε   ως  τον  ουρανό. Μόλις είδαν την φλόγα αυτή οι Σαρακηνοί, φοβήθηκαν   πολύ,   άφησαν   κάτω   τα   όπλα   τους   και   έφυγαν.

Οι  Ασκητές   που   εφονεύθησαν   ήταν  τριάντα  οκτώ και είχαν διάφορες πληγές   στα   σώματά   τους.  Άλλων   δηλαδή   είχαν   αποκοπεί   οι   κεφαλές,  ενώ άλλων    μόλις   κρατούνταν   από   ένα   μικρό   τμήμα  δέρματος.  Κάποιους μάλιστα,  οι   βάρβαροί   τους έκοψαν στη    μέση    και    χώρισαν   τα   σώματά τους   σε   δυο   μέρη.  
Από  τα φονικά σπαθιά  διεσώθησαν  δύο Άγιοι, ο   Σάββας  και  ο  Ησαΐας, οι  οποίοι και έθαψαν τους φονευθέντες και διηγήθηκαν τα σχετικά  με αυτούς.

Απολυτίκιον.  Ήχος    δ’.  Ο  υψωθείς   εν  τω  Σταυρώ.   
Ως   αγιόλεκτος   του   Λόγου   χορεία,   εν   τω   Σινά   και   Ραϊθώ   οι  Αββάδες, αγγελικώς  ηρίστευσαν   αγώσιν   ιεροίς· ιδρώσι γαρ   ασκήσεως,   των   αιμάτων τους  όμβρους, μυστικώς κεράσαντες, χαρισμάτων κρατήρα,   πνευματικώς προτίθενται    ημίν,   εξ   ού  τρυφώντες,    αυτούς  μακαρίσωμεν.

Κοντάκιον.  Ήχος  β’. Τα  άνω  ζητών.          
Εκ της κοσμικής, συγχύσεως εφύγετε, και προς γαληνήν, κατάστασιν  μετέστητε, μαρτυρίου αίμασι, και ασκήσεως πόνοις   στεφόμενοι· όθεν ανεδείχθητε,  Μαρτύρων  και    Οσίων   ομόσκηνοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις    πανοσία  παρεμβολή, Ραϊθώ   πολἰται, και Σιναίου οι οικισταί· χαίρετε οι   πόνοις, αθλητικοίς   στεφθέντες,   βαρβαρικής  μανίας,  θύματα   άμωμα.

The Saints 38 Abbads are the apostate Sinai apostates

The sacredness of Mount Sinai was next to attract the souls of Saints and Departures who, in the early centuries of Christianity, sought freedom of worship, quiet, and prayer in deserted places. This place without comfort was suitable for the spiritual lifting of the soul. In addition, the impressions that came to mind from the Old Testament narratives of Mount Sinai reinforced the tranquility of the place and the wholehearted devotion to God.

Because there was no monastery built at that time, those old Departures and Ascites used as their cells cells, caves or huts, which they built a short distance from each other.

These Holy Fathers were overthrown by the Belmites, a barbaric people living throughout the desert, from Arabia to Egypt and the Red Sea, and began raids in 373 AD.

But also many years ago, during the reign of Diocletian (284 - 305 AD) and when Peter the Patriarch of Alexandria was Peter (300 - 311 AD), other Holy Fathers who were quiet on Mount Sinai were killed. Specifically, the Saracens lived on Mount Sinai. When their leader died, they rose up and killed many ascetics. Those who escaped death resorted to a fort. Then, by divine providence, there appeared to the Saracens at night a flame that burned down the whole Mount Sinai and reached as high as the sky. As soon as the Saracens saw this flame, they were very afraid, let down their weapons and left.

The ascetics who were exterminated were thirty-eight and had various wounds to their bodies. In other words, the heads were cut off, while others were just held by a small piece of skin. In fact, some of their barbarians cut in half and split their bodies in two.

Two saints, Savvas and Isaiah, were rescued from the deadly swords, who buried the victims and told them about them.

Absolutely. Sound d. The Highest in the Cross.

As an eloquent dance of Speech, in the Sinai and at Raitho, the Abvads were angelically fasting for priests;

It's close. B sound. The above askers.

From the cosmic, confused, and into serene, transient, bloody martyrdom, and excruciating pain, you have all emerged, Witnesses and Tentants.

Magnificent.

Rejoice in the interference, Raitho Polite, and Sinai the inhabitants; enjoy the pains, the athletic crowned, the barbaric mania, the slum victims.