Σύναξις Αγίου Ιωάννου Προδρόμου και η μετένεξις της Αγίας αυτού Χειρός εις Κωνσταντινούπολη

Από πολύ παλιά  έχει καθοριστεί να  εορτάζουμε κατά  την επομένη ημέρα  των  Αγίων   Θεοφανείων, τη Σύναξη του Προφήτου, Προδρόμου  και  Βαπτιστού  Ιωάννου,  για  τον   λόγο   ότι    αξιώθηκε   να   βαπτίσει  τον   Ιησού    Χριστό.  Ο  Τίμιος  Πρόδρομος  υπήρξε ο  Όρθρος που  ανήγγειλε   τον ερχομό της  ημέρας του Κυρίου. Ο Όρθρος που προηγήθηκε  της   ανατολής του  Ηλίου της δικαιοσύνης. Έτσι τον ονομάζει   ένας   ύμνος  των   Θεοφανείων.   «Φωνή    βοώντος   εν   τη ερήμω,   ετοιμάσατε   την   οδόν   Κυρίου».   Ομιλεί  το   στόμα του Ασκητού. Ο χαρισματικός  άνθρωπος που αναδείχθηκε «μείζων εν γεννητοίς γυναικών». Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος  κηρύσσει προδρομικά  μέσα   στην   έρημο  το   μήνυμα   του Ευαγγελίου   του Χριστού.   Ξαναθυμίζει   τα   προφητικά λόγια του Ησαΐου, ο Ευαγγελιστής   Μάρκος, που βεβαίως   αναφέρονται   στο   μεγάλο ερημίτη του Ιορδάνη. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κηρύσσει, με πέντε βαρυσήμαντες   λέξεις,   ό, τι   θα διδάξει  αργότερα ο Ιησούς: «Μετανοείτε,   ήγγικε   γαρ   η   βασιλεία   των   ουρανών».   Λίγες   σε αριθμό   οι   λέξεις   του,   αλλά   βαριές   σε   δύναμη  μαρτυρίας.   Ο άγγελος  της  ερήμου προετοιμάζει   τον   ερχομό   του  Κυρίου και κηρύσσει συνοπτικά  τις διαστάσεις  του  λυτρωτικού Του έργου. Το προδρομικό  αυτό    έργο   του  Ιωάννη  καθαγιάζεται   και   επικυρώνεται  από   τον  εν Τριάδι   Θεό  στο  γεγονός της  βαπτίσεως του Κυρίου.   Ο Ιωάννης   ο Βαπτιστής  ήταν αναμφίβολα μία  ασκητική  φυσιογνωμία, «είχε το ένδυμα αυτού  από τριχών  καμήλου   και   ζώνην  δερμάτινην περί  την   οσφύν  αυτού,   η   δε τροφή  αυτού  ήν   ακρίδες και  μέλι άγριον». Αυτό   σημαίνει   πως   ο Ιωάννης ήταν συγχρόνως και πρόδρομος, αλλά  και υπόσχεση  όλων των Αγίων Ασκητών της χριστιανικής  ερήμου.   Είναι  πολύ  χαρακτηριστικό ότι το βασικό   έργο του Ιωάννη ήταν να αφυπνήσει τις συνειδήσεις των ακουόντων το κήρυγμά του  και  όχι να θωπεύσει τα αυτιά τους. Το κήρυγμά του, κήρυγμα   μετανοίας, σκόπευε στην συνειδητοποίηση  και  εξαγόρευση της   ενοχής   τους, των  αμαρτιών   τους.   «Και   εξεπορεύετο   προς   αυτόν   πάσα η  Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται, και εβαπτίζοντο πάντες   εν   τω  Ιορδάνη ποταμώ  υπ’ αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών». Η αμαρτία, η φωνή του αγγέλου της ερήμου, είναι η ίδια η φωνή  της   Εκκλησίας   που   βοηθάει   τον άνθρωπο να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Χριστού τον Μεσσία   μέσα   στην   ξερή και  άνυδρη έρημο του παρόντος κόσμου. Η   Εκκλησία μας καλεί στην σημερινή  εορτή  να ακούσουμε την «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» και να προετοιμάσουμε όλοι μας «την οδόν Κυρίου», για να εξανθήσει  η έρημος  που    ζούμε  και   λέγεται   σύγχρονη  κοινωνία   και   ο    καθένας μας   να   βιώσει το βαθύτερο και πολυδύναμο νόημά της με το «απελθείν» όχι σε τόπο έρημο, έξω του κόσμου, αλλά   «απελθείν εις ερημίαν των παθών του». Όμως, την ημέρα αυτή εορτάζουμε και το γεγονός  της   μεταφοράς  στην   Κωνσταντινούπολη  της   τιμίας   Χειρός του   Αγίου   Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο:   Όταν   ο   Ευαγγελιστής   Λουκάς  μετέβη  στην   πόλη   Σεβαστή, στην  οποία   είχε ενταφιαστεί το τίμιο λείψανο του  Προδρόμου, παρέλαβε από τον τάφο την δεξιά Χείρα του Αγίου  Ιωάννου  και την μετέφερε   στην Αντιόχεια. Δια της δεξιάς Χειρός του  Προδρόμου γίνονταν   στην    Αντιόχεια πολλά   θαύματα.   Λέγεται   μάλιστα ότι κατά την   εορτή  της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο Επίσκοπος  ανύψωνε και    την τίμια Χείρα. Την ωρα της ανυψώσεως άλλοτε εκτεινόταν και   άλλοτε   συστελλόταν. Με την  έκτασή της δήλωνε ευφορία  καρπών, ενώ με την συστολή της δήλωνε ανέχεια και  φτώχεια. Για το λόγο αυτό πολλοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου επιθυμούσαν να την πάρουν και, κυρίως, οι Κωνσταντίνος και Ρωμανός οι Πορφυρογέννητοι. Έτσι λοιπόν, κατά την περίοδο που διετέλεσαν αυτοκράτορες αυτοί  οι δυό, κάποιος Διάκονος της Εκκλησίας των Αντιοχέων, Ιώβ ονομαζόμενος, ένα βράδυ, που κατά την παράδοση οι χριστιανοί  τελούσαν την ακολουθία του Αγιασμού, άρπαξε την Αγία Χείρα   του    Προδρόμου  και   την   μετέφερε στην    Κωνσταντινούπολη. Εκεί  ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό,   την   τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών,   σε   ανάμνηση  του  γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του   Προδρόμου   στην   Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή   του    Φορακίου   (ή  Σφωρακίου).

Απολυτίκιον.  Ήχος β’.   
Μνήμη  δικαίου μετ’ εγκωμίων· σοι  δε αρκέσει  η  μαρτυρία του  Κυρίου Πρόδρομε· ανεδείχθης  γαρ  όντως  και  Προφητών σεβασμιώτερος,  ότι  και  εν ρείθροις  βαπτίσαι,  κατηξιώθης τον  κηρυττόμενον.  Όθεν  της  αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω, και τοις εν  Άδη,  Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα   ημίν   το   μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος   πλάγιος   β’.           
Την σωματικήν  σου  παρουσίαν   δεδοικώς,  ο  Ιορδάνης φόβω  υπεστρέφετο·  την προφητικήν δε λειτουργίαν  εκπληρών, ο  Ιωάννης  τρόμω  υπεστέλλετο·  των  Αγγέλων  αι  τάξεις   εξεπλήττοντο,   ορώσαι  σε εν ρείθροις  σαρκί  βαπτιζόμενον· και  πάντες οι εν τω  σκότει κατηυγάζοντο,  ανυμνούντες  σε  τον φανέντα,  και φωτίσαντα  τα  πάντα.

Μεγαλυνάριον
Χειρί  σου  βαπτίσας,  ω Βαπτιστά, τον δια θαλάσσης, αγαγόντα   τον Ισραήλ,  Προφητών  απάντων,  υπέρτερος  εδείχθης· διο  ανευφημούμεν την  θείαν  χάριν   σου.

The Synagogue of St. John the Baptist and the Conquest of His Holy Hand in Constantinople

It has long been established that we celebrate the following day of the Holy Epiphany, the Synaxis of the Prophet, the Baptist and John the Baptist, for having claimed to baptize Jesus Christ. The Holy Prophet was the Orthodox who announced the coming of the Lord's day. The Matron who preceded the sunrise of the righteousness. So he calls it a hymn of Epiphany. "Voice of blessing in the wilderness, you have prepared the way of the Lord." Speaks the mouth of Asketa. The charismatic man who turned out to be "big-born women". Saint John the Baptist preaches the message of the Gospel of Christ in the wilderness. He recalls the prophetic words of Isaiah, Mark the Evangelist, who of course refer to the great Jordanian hermit. John the Baptist proclaims, with five pervasive words, what Jesus will later teach: "Repent, be upon the kingdom of the heavens." Few in number his words, but heavy in the power of testimony. The angel of the desert prepares the coming of the Lord and declares briefly the dimensions of His redemptive work. This precursor work of John is consecrated and ratified by the Triad God in the fact of the Lord's baptism. John the Baptist was undoubtedly an ascetic physiognomy, "he had his garment of camel hair and a leather belt around his loins, and his food was locusts and wild honey." This means that John was at the same time a precursor, but also a promise to all the saints of the Christian desert. It is very characteristic that John's basic work was to awaken the consciences of hearing his preaching and not to hide their ears. His preaching, a preaching of repentance, aimed at realizing and exposing their guilt, their sins. "And all the country of Judea and the Jerusalem, and all the Jordanites righteous in the Jordan River, went to him, confessing their sins." Sin, the voice of the desert angel, is the very voice of the Church that helps man to recognize in the face of Christ the Messiah in the dry and dry desert of the present world. The Church invites us today to hear the "voice of blessing in the wilderness ..." and to prepare all of us "the way of the Lord" in order that the desert that we live and the modern society can be exploded and each one to experience the deepest and most versatile its meaning with the "expulsion" not in a wilderness, out of the world, but "deserted in the wilderness of its passions". But on this day, we celebrate the fact of transferring to Constantinople the Honor of St. John the Baptist, which was done in the following way: When the Evangelist Luke went to the city of Sebaste, where the precious relic had been buried, he received from the tomb on the right hand of St. John and carried it to Antioch. By the right hand of Prodromos many miracles were made in Antioch. It is even said that during the feast of the Exaltation of the Holy Cross, the Bishop raised the honest Hand. The time of lifting once stretched and sometimes contracted. Her extent was frustrating, while her conspiracies declared poverty and poverty. That is why many emperors of Byzantium wanted to take it and, above all, Constantine and Romanos the Porphyrogenites. So, during the period when these two emperors became deacons, one Deacon of the Antiochian Church, Job, named one night, traditionally the Christians carried the consecration of the Sanctuary, seized the Blessed Virgin of the Baptist and brought it to Constantinople. There, the hospitable emperor, having embraced her with great respect, placed her in the royal palace. The gathering of the faithful, in memory of the event of the transfer of the Hera of the Baptist in Constantinople, was carried out in the area of ​​Forakou (or Sforaki).

Apolyticus. Sound b '.

Remembrance of righteousness, the testimony of the Lord Precursor; you have proved to be the most honorable of the Prophets, that you have also been baptized in the first place, and you have been proclaimed to be preached. From the truth of the supernatural, well pleased, and in Hades, God manifested in the flesh, the transgressor of the sin of the world, and giving the great mercy.

Kontakion. Sideways sound b '.

Your physical presence in the present, Iordan's fear is overwhelmed; the prophetic function of the fulfillment, John trembles the supersight; the angels are the classes exalted, you are in a flesh-bearing flesh; and every one in the dark is blaspheming, screaming at the lantern and illuminated everything.

Majesty

Your baptismal hand, you baptize the sea, the loved ones of Israel, the prophets answered, the higher you have been shown; we will decipher your divine grace.