ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  Κυριακὴ ΙΔ΄τοῦ Ματθαίου

«Ἑταῖρε, πῶς  εἰσὴλθες  ὧδε  μὴ ἔχω  ἔνδυμα  γάμου;»

            Ἡ  σημερινὴ  εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ μᾶς  διάβασε  ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία  εἶναι, ἀδελφοί μου,  ἄλλη  μία,   ἀπὸ  τὶς  πολλὲς  παραβολὲς  τοῦ Κυρίου μας.    Εἶπε  τὴν  παραβολὴ αὐτὴ  ὁ Κύριός  μας  γιὰ  νὰ  μᾶς  διδάξει τὸν  τρόπο τῆς  εἰσόδου  μας  στὴν Βασιλεία  τῶν  οὐρανῶν. Καὶ  ἐπειδὴ  ὁ Κύριος καὶ Θεὸς  εἶναι ὁ  Μέγας  Βασιλεὺς  καὶ Κύριος  τοῦ  Σύμπαντος  κόσμου,  ἀλλὰ  καὶ  ὅλων  τῶν ὁρατῶν  καὶ ἀοράτων  παρομοιάζει  τὴν βασιλεία  τοῦ Θεοῦ  μὲ  ἀνθρώπῳ  βασιλεῖ  ὁ ὁποῖος  ἐποίησε  δεῖπνο  μέγα  ἐξαιτίας  τῶν  γάμων τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ του.

            Καὶ  ὅπως  ὁ  βασιλεὺς  αὐτὸς  τῆς  παραβολῆς  κάλεσε  πλῆθος  κόσμου  στὸ  γλέντι γιὰ  τὴ χαρὰ  τῶν  γάμων τοῦ  υἱοῦ  του, ἔτσι  καὶ  ὁ Θεὸς  στρώνει Μέγα  Τραπέζι    κάθε  φορὰ  ποὺ γίνεται ἡ  Θεία  Λειτουργία.  Καὶ  στὸ  Τραπέζι  αὐτὸ ὁ  ἐσθιόμενος  εἶναι τὸ  ἴδιο  πρόσωπο, ὁ  Χριστός, ὁ ὁποῖος  θύει  καὶ θύεται.     

          Ἐνῶ  ὅμως  αὐτός,  ὁ  βασιλεὺς   τῆς  παραβολῆς  κάλεσε  πολλοὺς  κανένας  ἀπὸ  τοὺς  καλεσμένους δὲν  ἀποδέχτηκε  τὴν  πρόσκλησι τοῦ Κυρίου.   Στὸ πρόσωπο  ὅλων αὐτῶν  τῶν  προσκεκλημμένων  μπορεῖ  νὰ  εἴμαστε  κι ἐμεῖς,  ἀδελφοί μου. Διότι  ὁ  Χριστὸς  μᾶς  καλεῖ  στὸ Μέγα Δεῖπνο  Του κάθε  Κυριακή, κι  ἐμεῖς  ἀρνούμαστε  τὴν  πρόσκλησί του  προβάλλοντας  διάφορες  δικαιολογίες.  Γιατὶ ὅμως  νὰ  ἀρνούμαστε  νὰ  παρευρεθοῦμε  στὸ  Δεῖπνο αὐτὸ τοῦ  Μεγάλου  Βασιλέως καὶ νὰ  ἀποδεχώμαστε  μετὰ  χαρᾶς  τὶς  προσκλήσεις  κοσμικῶν  ἀνθρώπων;  Ὡς  χριστιανοὶ ὀφείλουμε  νὰ  ἐρχώμαστε  πάντοτε  στὴ Θεία  Λειτουργία, καὶ μάλιστα  νὰ  μαθαίνουμε καὶ  στὰ  παιδιά  μας  νὰ  ἑτοιμάζονται ψυχικῶς  γιὰ  νὰ  κοινωνήσουν   τὸ  σῶμα  καὶ  τὸ  αἷμα   τοῦ  Κυρίου μας.       

            Δὲν  φθάνει  ὅμως  μόνο  νὰ  εἰσερχώμαστε    μετὰ  προθυμίας  στὴ Θεία  Εὐχαριστία, ὅπως  ὁ δοῦλος  αὐτὸς  ποὺ  μπῆκε μὴ ἔχων ἔνδυμα  γάμου στὸ παλάτι τοῦ βασιλέως  τῆς  παραβολῆς  μας·  γιατὶ χρειάζεται  νὰ  ἔχουμε   καθαρίσει  μὲ  τὴν   μετάνοια  καὶ  τὴν  ἱερὰ  Ἐξομολόγησι  τὶς ἁμαρτίες  ποὺ  μολύνουν   τὸν χιτώνα  τῆς ψυχῆς μας.  

Ὡς  χριστιανοί, βέβαια,  πήραμε  ταὸ  Ἅγιο  Πνεῦμα  καὶ  λάβαμε  τὸν  καθαρὸ  χιτώνα  τοῦ Βαπτίσματος,  ἀλλὰ  μετὰ  τὸ  βάπτισμά  μας  ἐμολύνθη ὁ καθαρὸς  αὐτὸς  Χιτών  ἐξαιτίας  τῆς ἁμαρτίας.   Παρ’ ὅλο  ποὺ  εἴμαστε  βαπτισμένοι καὶ πρέπει νὰ ζοῦμε  κατὰ  τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ  μας, ἐν  τούτοις  ἡ ζωή   τῶν  περισσοτέρων  χριστιανῶν (ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν)  βρίσκεται μακρὰν  τοῦ Εὐαγγελίου μας.         Ἰδίως  μάλιστα  στὴν  ἐποχή μας,  κατὰ  τὴν  ἐποχὴ τοῦ 21^ου  αἰῶνος  ἡ  ἀπιστία  κάνει  τοὺς  ἀνθρώπους  φίλαυτους, φιλάργυρους, φιλήδονους  κάνοντάς  τους παραλλήλως  νὰ  ξενυχτοῦν μέχρι πρωΐας  καὶ  νὰ  ἀρνοῦνται  ἐπίσης  νὰ  συμμετάσχουν  κατὰ  τὴ  Θεία  Λειτουργία.    Οἱ περισσότεροι ἐκ  τῶν  κοσμικῶν  «χριστιανῶν» τῆς  ἐποχῆς  μας  ἐνδιαφέρωνται  περισσότερο  γιὰ  νὰ  ἀποκτήσουν  ταὰ  παιδιά τους  ὑλικὴ  μόρφωση  ποὺ θὰ  τὰ  ἔκανε  μεγάλους  «ἐπιστήμονες»  τῆς  ἐποχῆς  μας.  Θέλουν  νὰ  κάνουν τὰ  παιδιά τους  ἐπιστήμονες  μὲ  εἰσαγωγικὰ διότι ἡ  ἐπιστήμη  αὐτὴ  τὴν   ὁποία  θέλουν  οἱ γονεῖς  αὐτοὶ  εἶναι ἐπιστήμη  χωρὶς  Θεό. Μόνο  τρελλός,    ὅπως λέει  ποὺ  λέει:   «εἶπεν ἄφρων  ἐν τῇ  καρδίᾳ  αὐτοῦ  οὐκ  ἔστι  Θεός»   (Ψαλμ. 52^ος )  μπορεῖ  νὰ  πεῖ  ὅτι  χωρὶς  Θεὸ  μποροῦν  νὰ  φωτιστοῦν οἱ  ἄνθρωποι  καὶ νὰ  ἀναπτύξουν  τὶς  ἐπιστῆμες  τους.  Οἱ  ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅμως  ποὺ  στηρίζουν τὶς  ἐλπίδες τους  στὰ  πλούτη  καὶ στὰ ἀξιώματα ποὺ τοὺς  δίνει ὁ κόσμος τῆς  ἁμαρτίας  τελικὰ  θὰ  καταλάβουν  ὅτι  ὁ πλοῦτος  καὶ ὅλα  τὰ  ὑλικὰ ἀγαθὰ  θὰ τοὺς  γεμίσουν μὲ  ἄγχος   καὶ στρές.

Γι’ αὐτὸ  πρὶν  πάρουμε τὴν  ἀπόφαση νὰ  πᾶμε στὴν ἐκκλησία  καὶ νὰ  κοινωνήσουμε  τῶν  Ἀχράντων Μυστηρίων  ἄς  καθαρίσουμε ἐν πρώτοις  τὸν  χιτῶνα  τῆς  ψυχῆς  διὰ  μετανοίας.  «Ψυχαῖς  καθαραῖς  καὶ  ἀρρυπώτοις  χείλεσι» νὰ  πλησιάζουμε  τὸ  Ποτήριο  τῆς  Ζωῆς  μᾶς  λέει ἡ ἁγία  μας Ἐκκλησία.  Γιὰ  νὰ κοινωνήσουμε δηλαδὴ   τὸ Χριστὸ  καὶ  νὰ  τὸν ἐνθρονήσουμε  μέσα  στὴ ψυχή μας  πρέπει   νὰ  ἐξομολογηθοῦμε  καὶ νὰ  τὸν ὑμνοῦμε  μὲ  γλῶσσα  ἡ ὀποία  θὰ ὑμνεῖ ἰσοβίως  τὸ Θεό μας.  Διότι  ἡ  μὴ  ψυχικὴ προετοιμασία  μας  θὰ  μᾶς  κάνει καὶ μᾶς  νὰ  ἀκούσουμε τὸ λόγο  τοῦ   Κυρίου:  «ἑταῖρε, πῶς  εἰσῆλθες  ὧδε;» 

Ἀδελφοί  μου!  Ἐλπίζω  καὶ εὔχομε  νὰ μὴν  ἀνήκουμε ἐμεῖς  στοὺς  ἀνθρώπους  τῆς  παραβολῆς  ποὺ  δὲν δέχτηκαν τὴν  πρόσκλησι τοῦ βασιλέως προκειμένου  νὰ  γίνουν  συνδαιτημόνες  στοὺς  γάμους  τοῦ υἱοῦ του,  ἀλλὰ  εὔχομε  νὰ  ἀποδεχώμαστε  μὲ  κάθε προθυμία  τὴν  πρόσκλησι  τοῦ  Χριστοῦ, ὁ  ὁποῖος  μᾶς  καλεῖ στὸ Μυστήριο  τῆς  Θείας Εὐχαριστίας  καὶ στὸ  Ποτήριο  τῆς Ζωῆς.  Νὰ  δεχώμαστε  ὅμως  τὴν  πρόσκλησι  αὐτὴ  προετοιμάζοντας  καὶ καθαρίζοντας  τὸ χιτώνα  τῆς  ψυχῆς  μας  πιστεύοντας  ἀληθινὰ  στὸν  Χριστό μας  ὁ ὁποῖος  μᾶς  ἀγάπησε,  καὶ  μάλιστα  μᾶς  ἀγάπησε  ἔμπρακτα, ἀνεβαίνοντας  στὸ  ξύλο  τοῦ  στυαροῦ καὶ  χύνωντας  τὸ Πανάγιο  Αἷμα  του χάριν  τῶν  ἁμαρτωλῶν  ἀνθρώπων. Καὶ  ἐπειδὴ  ὅλοι μας,  ἄλλος  λιγότερο καὶ ἄλλος  περισσότερο,  εἴμαστε  ἁμαρτωλοί, ἄς  ἀναφωνοῦμε  στὸ Χριστό: «τὸν  Νυμφῶνα  Σου βλέπω, Σωτὴρ  μου  κεκοσμημένον, καὶ  ἔνδυμα  οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν  μου  τὴν  στολὴν  τῆς  ψυχῆς, φωτοδότα καὶ  σῶσον  με». Ἀμήν!