Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμενάς οι Απόστολοι και Διάκονοι

«Ός εάν θέλη εν ημίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος». Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε  ο  Κύριος,  άς  είναι  υπηρέτης σας  και  άς  μαθαίνει  να  γίνεται  εξυπηρετικός  στους  άλλους.

Σ’  αυτή  την  κατηγορία  ανθρώπων  ανήκαν  και  οι  απόστολοι –  από  τους  70 μαθητές του  Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας  των  Ιεροσολύμων  (Πράξ.  στ’ 5).

Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των       από των  μελών  της  Εκκλησίας,  ιδιαίτερα  των  ορφανών  και  των χηρών.  Αλλά  υπηρετούσαν και στη διάδοση του Θείου Λόγου. Έτσι αργότερα,  ο μεν         Πρόχορος ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη  Μικρά   Ασία,  όπου  έγινε     επίσκοπος Νικομήδειας και αναδείχθηκε  τέλειος  διάκονος  του  επισκοπικού  καθήκοντος.

Ο  δε  Τίμων  υπέστη  μαρτυρικό  θάνατο  στα  Βόστρα  της  Αραβίας,  όπου  είχε σταλεί  να  υπηρετήσει  το  Ευαγγέλιο.

Οι άλλοι δύο, ο Νικάνωρ και ο Παρμένος, πέθαναν στην Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία.    
Έτσι, ο καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστός διάκονος εν Κυρίω». Δηλαδή  πιστός  διάκονος  στο  έργο  του  Κυρίου.

Απολυτίκιο. Ήχος  δ’. Ταχύ  προκατάλαβε.
Ως  θείοι  συνέκδημοι,  των  Αποστόλων  Χριστού,  θεόθεν  εκρίθητε  διακονείν ευσεβώς,  τω  θείω  πληρώματι,  Πρόχορε  θεηγόρε,  συν  Νικάνορι  άμα,  Τίμων ο  θεοκήρυξ.  Παρμενάς  τε  ο  θείος,  πρεσβεύοντες  τω  Κυρίω,  υπέρ  των ψυχών  ημών.

Κοντάκιον. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.         
Διάκονοι σεπτοί, και αυτόπται του Λόγου, και  σκεύη  εκλογής,  ανεδείχθητε πίστει,  Νικάνορος  και  Πρόχορε,  Παρμενά  Τίμων  ένδοξε.  Όθεν  σήμερον,  την ιερών υμών μνήμην, εορτάζομεν, εν ευφροσύνη καρδίας, υμάς μακαρίζοντες.

Μεγαλυνάριον.
Η των Αποστόλων θεία τετράς, Πρόχορε Νικάνορ, και συν Τίμωνι Παρμενά, ως της ευσεβείας διάκονοι και μύσται, μυσταγωγείν  τα  κρείττω, ημάς μη παύσησθε.