Ο Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος

Ήταν  επικεφαλής  αξιωματικός των ρωμαίων στρατιωτών, στην εκτέλεση της θανατικής καταδίκης του Χριστού. Όταν εκτελούσε τη διαταγή   του  Πιλάτου, αγνοούσε ποιος  ήταν  ο  Ιησούς, γι’ αυτό  παρέστη σε  όλη  την  διάρκεια  της  φρικτής  τραγωδίας. Όμως  η  ψυχή  του Λογγίνου δεν είχε τις φαρισαϊκές παρωπίδες και την αχρειότητα των ρωμαίων στρατιωτών. Είδε σε βάθος το θύμα και πρόσεξε σ’ αυτό την αγαθότητα, τη  σεμνότητα, αλλά  και  την  γαλήνη που  το  διέκρινε.

Μετά  τον θάνατο του  Κυρίου, όταν  είδε το  καταπέτασμα του  Ναού  να σχίζεται στα δυο, την γη να σείεται, τις πέτρες να ραγίζουν και τα μνημεία  να  ανοίγουν,  φωτίσθηκε ακόμα περισσότερο. Δεν  χωρούσε πλέον  καμιά  αμφιβολία  μέσα  του, και  με όλη του την δύναμη διακήρυξε κάτι, που όλοι όσοι έχουν  καθαρά  τα μάτια της  ψυχής τους στην  παντοδυναμία  του Κυρίου διακηρύττουν: «Αληθώς ο  άνθρωπος ούτος υιός ήν Θεού». Αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός ήταν υιός Θεού, ο Θεάνθρωπος Σωτήρ του κόσμου.       
Η  είδηση  ότι  ο  Λογγίνος  ασπάσθηκε  και  κήρυττε την  χριστιανική πίστη, εξήγειρε την μανία των Ιουδαίων, και  με ενέργειές τους στη ρωμαϊκή  εξουσία, τον  αποκεφάλισαν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.          
Τὸν Ἥλιον τῆς δόξης Σταυρῷ προσηλωθέντα, καὶ τοῖς ἐν σκιᾷ τοῦ θανάτου ἐκλάμποντα ὡς εἶδες, ηὐγάσθης αὐτοῦ ταῖς ἀστραπαῖς, καὶ ἤθλησας Λογγῖνε εὐσεβῶς· διὰ τοῦτο νοσημάτων παντοδαπῶν, λυτροῦσαι τοὺς ἐκβοῶντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιοv. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Εὐφροσύνως γέγηθεν ἡ Ἐκκλησία, ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον, τοῦ ἀοιδίμου Ἀθλητοῦ Λογγίνου ἀνακραυγάζουσα· Σύ μου τὸ κράτος Χριστὲ καὶ στερέωμα.

Μεγαλυνάριον.
Κῆρυξ καὶ αὐτόπτης ὤφθης τρανῶς, τοῦ σαρκὶ παθόντος, εὐδοκίᾳ Λόγου Θεοῦ· εὐθαρσῶς γὰρ τούτου, τὴν ἔγερσιν κηρύττων, ὑπὲρ αὐτοῦ Λογγῖνε, προθύμως τέθυσαι.