Ο Άγιος Βλάσιος ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας

Ο Άγιος Βλάσιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.). Σπούδασε ιατρική, αλλά προσέφερε χωρίς χρήματα τις υπηρεσίες του, ως φιλανθρωπία, στους πάσχοντες και ασθενείς. Εκτός από την ιατρική  βοήθεια  χορηγούσε  δωρεάν στους ασθενείς τα φάρμακα και τους έδινε τα έξοδα της νοσηλείας τους. Η φιλανθρωπική του δραστηριότητα  καλλιεργείτο  στην ψυχή του από την αγάπη προς τον Θεό και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Η  Εκκλησία  τον δέχθηκε στις τάξεις  του  ιερού  κλήρου  και  τον  εξέλεξε  Επίσκοπο  Σεβαστείας.

Επί  της  βασιλείας του Λικινίου, ο έπαρχος Αγρικόλας  τον  συνέβαλε  και τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Οι στρατιώτες, αφού τον μαστίγωσαν ανηλεώς με ραβδιά, τον κρέμασαν από ξύλο και στην συνέχεια τον οδήγησαν δεμένο στην φυλακή. Έπειτα τον έριξαν στον βυθό μιας λίμνης. Όμως ο Άγιος, με τη θαυματουργική  επέμβαση του Θεού, διασώθηκε. Εξοργισθέντες τότε οι εχθροί της πίστεως τον αποκεφάλισαν. Έτσι, ο Ιερομάρτυς Βλάσιος έλαβε από τον Κύριο της δόξας το στέφανο του μαρτυρίου.         
Η  Σύναξή  του  ετελείτο  στο  Μαρτύριό του, το  οποίο  βρισκόταν  κοντά στο  Μαρτύριο  του  Αγίου  Αποστόλου  Φιλίππου.

Απολυτίκιον. Ήχος  πλ. α’. Τον  συνάναρχον Λόγον.     
Φερωνύμως βλαστήσας ως δένδρον εύκαρπον, Ιεράρχα Κυρίου Βλάσιε ένδοξε, μαρτυρίου τους καρπούς κόσμω προήγαγες, και θαυμάτων δωρεάς, αναβλύζεις δαψιλώς, ως θείος Ιερομάρτυς, τοις καταφεύγουσι Πάτερ, τη  αντιλήψει  της  πρεσβείας  σου.

Κοντάκιον. Ήχος  β’. Τα  άνω ζητών.
Ο  θείος  βλαστός, το  άνθος  το  αμάραντον, αμπέλου  Χριστού,  το  κλήμα το  πολύφορον, θεοφόρε Βλάσιε, τους εν πίστει τελούντας την μνήμην σου, ευφροσύνης πλήρωσον της σης, πρεσβεύων απαύστως  υπέρ  πάντων ημών.

Μεγαλυνάριον.
Λόγον αληθείας γεηπονών, της δικαιοσύνης, αναβλάστησας τους καρπούς, ών η  Εκκλησία, ορώραι  γευόμενη, Βλάσιε Ιεράρχα, τιμά τους άθλους  σου.