ΚΥΡΙΑΚΗ «ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ»

Ματθ.   στ’   14-21

Ἐὰν   γὰρ  ἀφῆτε   τοῖς   ἀνθρώποις   τὰ   παραπτώματα   αὐτῶν,   ἀφήσει   καὶ  ὑμῖν   ὁ   πατὴρ   ὑμῶν   ὁ   οὐράνιος·   ἐὰν   δὲ   μὴ   ἀφῆτε   τοῖς   ἀνθρώποις   τὰ  παραπτώματα αὐτῶν,   οὐδὲ   ὁ   πατὴρ   ὑμῶν   ἀφήσει   τὰ   παραπτώματα  ὑμῶν.   Όταν  δὲ  νηστεύητε, μὴ  γίνεσθε  ὥσπερ οἱ  ὑποκριταὶ  σκυθρωποί·  ἀφανίζουσι  γὰρ  τὰ   πρόσωπα  αὐτῶν   ὅπως  φανῶσι  τοῖς  ἀνθρώποις  νηστεύοντες·   ἀμὴν  λέγω  ὑμῖν  ὅτι  ἀπέχουσι  τὸν  μισθὸν  αὐτῶν. Σὺ   δὲ  νηστεύων  ἄλειψαί  σου  τὴν  κεφαλὴν  καὶ   τὸ   πρόσωπόν  σου  νίψαι,   ὅπως  μὴ  φανῇς  τοῖς  ἀνθρώποις  νηστεύων,   ἀλλὰ   τῷ   πατρί   σου  τῷ   ἐν  τῷ  κρυπτῷ,   καὶ   ὁ   πατήρ  σου    ὁ    βλέπων  ἐν  τῷ    κρυπτῷ    ἀποδώσει  σοι  ἐν  τῷ  φανερῷ. Μὴ  θησαυρίζετε  ὑμῖν  θησαυροὺς  ἐπὶ  τῆς  γῆς,   ὅπου  σὴς  καὶ  βρῶσις  ἀφανίζει, καὶ   ὅπου  κλέπται  διορύσσουσι  καὶ   κλέπτουσι·  Θησαυρίζετε  δὲ    ὑμῖν   θησαυροὺς  ἐν  οὐρανῷ,  ὅπου  οὔτε  σὴς  οὔτε  βρῶσις  ἀφανίζει, καὶ  ὅπου  κλέπται  οὐ   διορύσσουσιν  οὐδὲ  κλέπτουσιν·  ὅπου  γάρ   ἐστιν    ὁ    θησαυρὸς  ὑμῶν,   ἐκεῖ    ἔσται  καὶ    ἡ   καρδία  ὑμῶν.

Φτάσαμε   στις   τελευταίες   μέρες   πριν   από   την   Μεγάλη   Σαρακοστή. Ήδη κατά  την εβδομάδα της  Απόκρεω, δυο  μέρες – η  Τετάρτη και  η   Παρασκευή – ανήκουστη    Σαρακοστή.   Η  Θεία Λειτουργία δεν τελέσθηκε και  η  όλη τυπικὴ  διάταξη στις  ακολουθίες   έχει    πάρει   τα   λειτουργικά  χαρακτηριστικά  της Μεγάλης  Σαρακοστής.

Το  Σάββατο της Τυροφάγου   η  Εκκλησία   μας    «ποιεί    μνεία   πάντων των   εν   ασκήσει   λαμψάντων    αγίων    ανδρών    τε    και    γυναικών».  Οι   άγιοι   είναι  τα  πρότυπα που  θ' ακολουθήσουμε, οι  οδηγοί  στη  δύσκολη  τέχνη της  νηστείας  και  της  μετάνοιας. Στον  αγώνα που πρόκειται ν' αρχίσουμε  δεν  είμαστε μόνοι,   έχουμε  βοηθούς  και παραδείγματα.

Την Κυριακή, τελευταία   μέρα πριν  τη    Σαρακοστή,   που    συνήθως   την   ονομάζουμε Κυριακή  της συγγνώμης και  «της  από  του  Παραδείσου    της   τρυφής    εξορίας   του   Πρωτόπλαστου    Αδάμ».

Ξέρουμε    ότι    ο    άνθρωπος   πλάσθηκε   για   να    ζει    στον  Παράδεισο, για την γνώση του  Θεού  και  την κοινωνία μαζί Του. Η  αμαρτία   του   όμως   τον    απομάκρυνε  από  την   ευλογημένη    ζωή    και    έτσι    η  ύπαρξή του στη  γη  είναι μια  εξορία.   Η   Μ. Σαρακοστή  είναι    η    απελευθέρωσή   μας    από    τη    σκλαβιά  της  αμαρτίας. (σελ. 32)

Το  ευαγγελικό  ανάγνωσμα αυτής της  Κυριακής (Μάτθ. 6, 14-21) θέτει τους  όρους για  μια  τέτοια  απελευθέρωση. Πρώτος  όρος είναι  η νηστεία,   η  προσπάθεια  να  ελευθερωθούμε  από  τη    δικτατορία  της σάρκας και  της  ύλης πάνω  στο  πνεύμα.   Δεν   πρέπει    όμως    η   νηστεία   μας   να    είναι    υποκριτική,   δηλαδή    «προς    το    θεαθήναι», να    μη   φαινόμαστε «στους  ανθρώπους  νηστεύοντες, αλλά  στον Πατέρα μας  εν  τω  κρυπτώ»   όπως    αναφέρεται  στο  ευαγγελικό  ανάγνωσμα.

Δεύτερος  όρος   είναι    η    συγγνώμη:   «Εάν    αφήτε   στους    ανθρώπους τα παραπτώματά τους, θα  αφήσει και  τα  δικά σας  ο  ουράνιος Πατέρας».   Η    συγχωρητικότητα   είναι    η    επιστροφή    στην    ενότητα, στη   σύμπνοια,  στην    αγάπη.   Έτσι   στον   Εσπερινό  αυτής της Κυριακής, στο  τέλος της  ακολουθίας,   όλοι   οι  πιστοί  πλησιάζουν τον  ιερέα   και    ο    ένας   τον    άλλο,   ζητώντας  την  αμοιβαία   συγχώρεση.

Ουσιαστικά  από  τον  Εσπερινό  αυτό  αρχίζει  η   Μεγάλη Σαρακοστή. Αρχίζει  η  ακολουθία   με   τον    ιερέα   ντυμένο   στα    λαμπερά    άμφια και   τα  τροπάρια  αναγγέλουν  τον  ερχομό  της Μ. Σαρακοστής  και  πέρα   απ' αυτή,   τον    ερχομό  του  Πάσχα. Κατόπιν   γίνεται    η    είσοδος   του   Ευαγγελίου  με  τον  εσπερινό   ύμνο  «Φως    ιλαρόν    αγίας  δόξης» και  ο ιερέας προχωρεί  στην  Ωραία  Πύλη για  να  αναφωνήσει  το  Προκείμενο   που    πάντα  αναγγέλει το  τέλος της  μέρας   και  την αρχή  της  άλλης. Η  θαυμάσια μελωδία: «Μη  αποστρέψεις   το   πρόσωπό   σου    από    του  παιδός   σου,  ότι    θλίβομαι, ταχύ  επάκουσόν μου, πρόσχες τη  ψυχή μου και  λύτρωσε αυτήν» λέγεται πέντε φορές, τα  φώτα σβήνουν και  τα  χρωματιστά  άμφια    αλλάζουν.         
Από  αυτό  το  σημείο ξεκινάει  η  Μεγάλη   Σαρακοστή:    συναισθάνομαι ότι   είμαι    εξόριστος  από  την  ομορφιά    της   Βασιλείας Του και θλίβομαι. Τελικά  παραδέχομαι  ότι   μόνο  ο  Θεός μπορεί  να  με βοηθήσει σ' αυτή  τη  θλίψη. Μετάνοια πάνω  απ' όλα είναι το απελπισμένο   κάλεσμα   για    τη    Θεία  βοήθεια. Στη  συνέχεια διαβάζεται  η  προσευχή  του  Αγίου  Εφραίμ που συνοδεύεται  από μετάνοιες.   Καθώς   οι    πιστοί    πλησιάζουν   τον    ιερέα,   ο  χορός ψάλλει   πασχαλινούς  ύμνους. Από  τώρα   βλέπουμε να  λάμπει  στο  τέλος   το   φως   της    Ανάστασης,   το    φως   της   Βασιλείας   του    Θεού.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.

Ο  Θεός  των   Πατέρων  ημών, ο  ποιών  αεί  μεθ’  ημών,  κατά  την  σην επιείκειαν,  μη  αποστήσῃς  το έλεός σου  αφ’  ημών,  αλλά  ταις  αυτών ικεσίαις,   εν    ειρήνη    κυβέρνησον    την    ζωήν    ημών.

Έτερον    Απολυτίκιον.  Ήχος    γ’.   Την    ωραιότητα.    
Το    πολυσύνθετον, Πατέρων σύστημα,  ανευφημήσωμεν,  ενθέοις άσμασι,  τους εν   Εώα   και    Βορρά, και   Άρκτω   και   Μεσημβρία,  εν ασκήσει   λάμψαντας,   και    Θεόν  θεραπεύσαντας,   αρετών    ακρότητι,  και  θαυμάτων   δυνάμεσι,  γνωστούς  και  ανωνύμους  και    πάντας,   ούς ο   Χριστός   λαμπρώς    εδόξασε.

Κοντάκιον.  Ήχος  πλ. δ’.  Ως  απαρχάς  της   φύσεως.

Ως ευσεβείας κήρυκας,  και  ασεβείας  φίμωτρα,  των Θεοφόρων τον  δήμον   εφαίδρυνας   Κύριε,   την   υφήλιον   λάμποντα. Ταις αυτών  ικεσίαις, εν  ειρήνη τελεία  τους  σε δοξάζοντας,  και   μεγαλύνοντας, διαφύλαξον  ψάλλειν    και   άδειν    σοι·  Αλληλούϊα.

Έτερον   Κοντάκιον.  Ήχος  πλ. β’.  Αυτόμελον.     
Της   σοφίας    οδηγέ,  φρονήσεως  χορηγέ,  των  αφρόνων  παιδευτά,  και  των πτωχών  υπερασπιστά,  στήριξον  συνέτισον  την καρδίαν μου Δέσποτα.    Συ   δίδου   μοι   λόγον,   ο   του   Πατρός   Λόγος·   ιδού   γαρ   τα   χείλη   μου,   ου   μη   κωλύσω    εν  τω  κράζειν  σοι·  Ελεήμον,  ελέησόν  με  τον   παραπέσοντα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις   των   Οσίων   θεία   πληθύς,   οι    πάση    τη  κτίσει,  ενασκήσαντες  ιερώς, χρόνοις   διαφόροις,   ασκητικοίς   καμάτοις, Πατέρες   Θεοφόροι,   σκεύη   χάριτος.

SUNDAY "OF TURKISH"

Matt. f 14-21

When he has taken away these human offenses, he leaves and leaves the father of the brethren; he does not take away the man's offenses, the father of which he gives away the trespasses of the people. When you fast, you become the scorners of the world; they appear to them as those who are fasting human beings; I say that they take away their wages. Do you fast your head and your face, as you see the people of fasting, but your father is in the crypt, and your father see the secret in your sight. Non treasuring unto treasures on earth, where ing and edible destroys and where thieves dioryssousi and kleptousi; treasuring not unto treasure in ouranῷ, where neither ing nor edible destroys and where thieves th dioryssousin nor steal; where TAP theirs is the treasure you, it is the heart and the heart.

We arrived in the last days before the Great Lent. Already in the week of Apokreos, two days - Wednesday and Friday - unholy Lent. The Divine Liturgy was not accomplished, and the whole formal arrangement in the sequences has taken on the functional characteristics of the Great Lent.

On the Sabbath of the Cheetah, our Church "refers to all the exercises of the holy men and women". The saints are the standards that we will follow, the guides to the difficult art of fasting and repentance. In the race we are going to start, we are not alone, we have assistants and examples.

On Sunday, the last day before Lent, we usually call her Sunday of apology and "her from Paradise of the Exaltation of Protoplast Adam".

We know that man was made to live in Paradise, for the knowledge of God and the communion with Him. His sin, however, removed him from blessed life, and so his existence on earth is an exile. Our Lent is our deliverance from the slavery of sin. (page 32)

The evangelical reading of this Sunday (Matthew 6: 14-21) sets the conditions for such a release. The first term is fasting, the effort to be freed from the dictatorship of flesh and matter over the spirit. However, our fasting should not be hypocritical, that is to say, "to be seen", not to appear "to fasting people, but to our Father in hiding," as is said in evangelical reading.

The second term is the apology: "If you let people have their misconduct, your heavenly Father will leave yours too." Forgiveness is the return to unity, to compassion, to love. Thus, at the evening of this Sunday, at the end of the consecration, all believers approach the priest and each other, asking for mutual forgiveness.

Essentially from Vespers this begins the Great Lent. The sequence begins with the priest dressed in shining vestments, and the troparias announce the arrival of M. Leros and beyond, the coming of Easter. Then the entrance of the Gospel takes place with the evening hymn "Light of the mercy of the Holy Glory" and the priest proceeds to the Beautiful Gate to exclaim the Subject that always announces the end of the day and the beginning of the other. The wonderful melody: "Do not turn your face away from your child, I am sorry, my quick hearings, you appealed to my soul and redeemed it" is said five times, the lights go out and the colored vestments change.

From this point begins the Great Lent: I feel I am exiled from the beauty of His Kingdom and I am sorry. I finally admit that only God can help me in this sadness. Repentance above all is the desperate call for Divine help. Then the prayer of Saint Ephraim accompanied by repentance is read. As the faithful approach the priest, the dance chants Easter hymns. From now on we see the light of Resurrection, the light of the Kingdom of God, shining at last.

Apolyticus. Sound d '.

The God of our Fathers, whose sins with us, in your grace, do not despise your mercy to us, but to those in need, in peace, govern our life.

Another Apolitikion. Sound c '. The beauty.

The complex system of Fathers, we decipher, enthroned the divine, the Ego and the North, and the Blessed and the Merciful, and the God of healing, the virtues of wonders, and the miracles of power, known and anonymous, and all that Christ gloriously glorified.

Kontakion. Sound flat d '. First of nature.

As pious preacher, and ungodly gaggle, the Godfathers, the Lord, appealed to the Lord, the world shining. Those who call upon them, in their fulness, glorify you, and magnify, save your chanting, and let yourselves be free; Alleluia.

Another Comrade. Sound flat b '. Self-help.

Wisdom drives, favors sponsors, foolishly educated, and defiant defenders, support constituting my heart Despots. Against the word of the Father the Word: Behold my lips, I am not in thy sight, O mercy, O mercy;

Majesty.

The mercies of the holy gods, all of them built, holy priests, times of various, ascetic comrades, Fathers of the Gods, grace vessels.