Η Οσία Υπομονή

Η Οσία Υπομονή καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν  η  «Ελένη  εν Χριστώ τω  Θεώ  πιστή  Αυγούστα…»  και  αυτοκρατόρισσα Ρωμαίων  η  Παλαιολογίνα. Ήταν  η  σύζυγος  του αυτοκράτορος Μανουήλ Β’ του Παλαιολόγου (1391 – 1425 μ.Χ.) και  μητέρα δύο, στη συνέχεια, αυτοκρατόρων, του Ιωάννου Η’ Παλαιολόγου  και του  Κωνσταντίνου του ΙΑ’ Παλαιολόγου, του τελευταίου βυζαντινού ηρωικού εθνομάρτυρος αυτοκράτορα.

Ο  ιστορικός Χρυσολωράς γράφει για τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ και τη σύζυγό του Ελένη, την μετέπειτα Οσία Ὑπομονή: τους διέκρινε  «οσιότης  μεν  εις  Θεόν, δικαιοσύνη δε προς ανθρώπους και  επί  πλέον κατοικούσε μέσα τους  ο  έρως  προς  τον Χριστόν». Ήταν  ένα ζεύγος,  που  ενώ  περνούσε  από  συνεχείς φοβερές  εξωτερικές φουρτούνες, όμως μεταξύ του είχε συνευδοκία, δηλαδή κάτι περισσότερο από ομοφροσύνη και αλληλοκατανόηση. Ήταν «αγία  Δέσποινα» (=αγία  αρχόντισσα), κατά τον ιστορικό  Γεώργιο Φραντζή, «καλή  καγαθή ψυχή»,  κατά  τον  Πλήθωνα.

Ήταν στήριγμα του συζύγου της, διότι είχε μεγάλη πίστη και μεγάλη υπομονή. Τους υιούς της τους ανέτρεφε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, ώστε να είναι πάντοτε μονιασμένοι και στην καρδιά τους να  βασιλεύει η πίστη και κάθε αρετή.  Από  αυτούς δύο έγιναν αυτοκράτορες, από τους οποίους  ο ένας, ο  Κωνσταντίνος  ο ΙΑ’, έγινε  θρύλος  και  έμπνευση  στο  Ελληνικό  Γένος. Τα άλλα τέσσερα έγιναν ηγεμόνες στην Πελοπόννησο  και  την  Θεσσαλονίκη.  Από αυτούς  οι  τρεις  έγιναν  στο  τέλος  μοναχοί. Οι δύο  θυγατέρες  της  σε  παιδική ηλικία απεβίωσαν.

Όταν  πέθανε  ο   σύζυγός της, η  Αγία έγινε μοναχή σε ένα μοναστήρι έξω από την Κωνσταντινούπολη  και  έλαβε το όνομα Υπομονή. Μετά  είκοσι πέντε χρόνια μοναχικής ζωής  κοιμήθηκε  οσίως  με ειρήνη το 1450 μ.Χ., τρία χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.           
Ο γνωστός λόγιος της εποχής εκείνης  Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων γράφει γι’ αυτήν ότι διέθετε «σύνεσιν και τελείαν σοφρωσύνην» σε τέτοιο  βαθμό  τελειότητος  που  λίγες  μοναχές την έφθαναν.          
Και  πριν γίνει μοναχή  αναφέρει ένας άλλος σύγχρονός της ήταν  το  καύχημα  για  τον  άνδρα της  και  τα  παιδιά  της,  αλλά  και  καύχημα για τον λαό  της Κωνσταντινουπόλεως.  Ο Πλήθων γράφει  ακόμα ότι: «Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς όμοια μ’ αυτήν γυναίκα, ανάμεσα  σε  άλλες που έχουν τα ίδια αξιώματα, ούτε άλλη με τόσα χαρίσματα  και  τόσες  ενάρετες  πράξεις».