ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία   στὴν   Κυριακὴ    Β΄   τῶν   Νηστειῶν

(ἁγ.   Γρηγορίου   τοῦ    Παλαμᾶ)

«Καὶ   ἔρχονται   πρὸς    αὐτὸν   φέροντες    παραλυτικόν,  αἱρόμενον   ὑπὸ   τεσσάρων»   (Μάρκ. 2,3)

Ὁ  Κύριός  μας Ἰησοῦς  Χριστός,   ἀγαπητοί    μου  ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,  ὁ  Σωτὴρ   τῶν   ἀνθρώπων,  βρίσκεται  σήμερα   στὴν  Καπερναούμ,  καὶ   κηρύττει  τὸ λόγο  τῆς  ἀληθείας    σ’ ἕνα  σπίτι  τῆς      πόλεως  αὐτῆς. Διότι  ὁ   Χριστὸς δὲν    μετέδιδε  μόνο  ὑλικὴ  τροφὴ στοὺς    Ἰουδαίους, ἀλλὰ καὶ  πνευματικὴ  τροφή,    τὸ  λόγο    τῆς    ἀληθείας  Του.     Τὸ  σπίτι   αὐτό, ὅπου  κήρυττε  τότε  ὁ Χριστὸς  εἶναι    σήμερα    ἕνας  περίλαμπρος    Ναὸς   τῶν   Ἁγίων  Ἀποστόλων.

Σύμφωνα  μὲ  τὴν εὐαγγελικὴ  περικοπὴ  ταῆς  Κυριακῆς  αὐτῆς,   ἐνῶ   ὁ  Χριστὸς   μιλοῦσε  στὰ  πλήθη τῶν  ἑβραίων ἔξω  ἀπὸ τὸ σπίτι  τέσσερις  σπλαγχνικοὶ   ἄνθρωποι    προσπαθοῦσαν  νὰ    φέρουν  μέσα  στὸ  σπίτι  ἕναν παράλυτο  ἄνθρωπο  γιὰ   νὰ  τὸν   θεραπεύσει ὁ   Χριστός.  Ὁ   παράλυτος αὐτὸς  ὑπέφερε  ἀπὸ παραλυσία  περισσότερα  τῶν 38  χρόνων.  Ὁ μόνος  ποὺ  θὰ  μποροῦσε  νὰ  τὸν  λυτρώσει  ἀπ’ αὐτὴ    τὴν  παραλυσία    δὲν   ἦταν   ἄλλος ἀπὸ   τὸ   Χριστό.  Πῶς  ὅμως  θὰ  ἔμπαιναν  στὸ   σπίτι    οἱ   τέσσερις  αὐτοὶ   σπλαγχνικοὶ  ἄνθρωποι;  Ἦταν  δύσκολο   βέβαια  νὰ  μποῦν  ἀπὸ  τὴν  πόρτα,    γιατὶ   κανεὶς  δὲν τοὺς  ἄνοιγε  δρόμο,  ἀλλὰ  ἡ ἀγάπη  τους  βρῆκε  τὸν   τρόπο  τῆς  εἰσόδου  τους  στὸ  σπίτι,  καὶ  τὸν τρόπο  ποὺ θὰ  κατέβαζαν τὸ  κρεββάτι   μὲ τὸν   παράλυτο μπροστὰ  στὸ Χριστό.  Γι’ αὐτὸ  τὸ λόγο  ἀπεστέγασαν  τὴ  στέγη  τοῦ  σπιτιοῦ  ὅπου  ἦταν    ὁ Χριστὸς  καὶ  κατέβασαν  τὸ  κρεββάτι μὲ  τὸν παράλυτο  ζητώντας  τὸ   ἔλεος  τοῦ   Χριστοῦ.   

Ἄν ὅμως   δὲν  βρίσκονταν  αὐτοὶ  οἱ τέσσερις  σπλαγχνικοὶ   ἄνθρωποι    δὲν    θὰ    μποροῦσε   ποτὲ    ὁ παράλυτος    νὰ πλησιάσει   τὸ   Χριστὸ  καὶ  νὰ   βρεῖ   τὴ  θεραπεία  του.   Θεραπεύθηκε   ὅμως  ἀπὸ   τὸ Χριστὸ    μὲ  τὴ  βοήθεια    τῶν    τεσσάρων   αὐτῶν   ἀχθοφόρων   τῆς ἀγάπης διότι ὁ Χριστὸς  εἶναι ὁ Ἰατρὸς  ψυχῶν καὶ σωμάτων.

Ἑπομένως, ἐκεῖνο   ποὺ  ἔκανε  τοὺς  τέσσερις  αὐτοὺς  Ἰουδαίους  νὰ  φέρουν  τὸν   παράλυτο μπροστὰ   στὸ Χριστὸ  ἦταν   ἡ  μεγάλη  τους  πίστη  πρὸς   τὸ Χριστό, ἀλλὰ    καὶ   ἡ   ἔμπρακτη  ἀγάπη   τους  πρὸς  τὸν πάσχοντα    παράλυτο.  Ἐνῶ   ὅμως   οἱ  τέσσερις  αὐτοὶ   ἀχθοφόροι  τῆς   ἀγάπης  πίστευαν  στὸ  Χριστό,      οἱ  γραμματεῖς   καὶ   φαρισαῖοι,   ἀλλὰ  καὶ   οἱ περισσότεροι  τῶν     ὑπολοίπων  Ἰουδαίων ὄχι μόνο  δὲν     πίστευαν   στὸ  Χριστὸ    καὶ    σ’  ὅσα    δίδασκε  ὁ Χριστός, ἀλλὰ  οὔτε  καὶ   ἐπεδείκνυαν  ἀγάπη  πρὸς  τοὺς  πάσχοντες  συνανθρώπους  τους.  Γιατὶί, ἐνῶ     ἔβλεπαν   τὸν  πάσχοντα  παράλυτο    δὲν ἄνοιγαν   δρόμο  νὰ  περάσει  ὁ παράλυτος   καὶ  νὰ  μπεῖ  στὸ  σπίτι  ὅπου  βρισκόταν   ὁ   Χριστός.

Ἄν  δὲν  πίστευαν στὴ  θεϊκὴ    δύναμη   τοῦ  Χριστοῦ  καμμία  προσπάθεια  δὲν  θὰ  ἔκαναν γιὰ  νὰ  φέρουν  τὸν   παράλυτο   μπροστὰ  στὸ Χριστό.   Ἡ  μεγάλη τους  πίστη,  ὅμως,  τοὺς ὁδήγησε  στὴν  πράξη αὐτή. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ὁ Χριστός,   βλέποντας  τὴ   πίστη    τῶν  ἀνθρώπων   αὐτῶν,   ἀλλὰ  καὶ  βλέποντας  τὸ   ἁμαρτωλὸ   παρελθὸν   τοῦ   παραλύτου  θεράπευσε  πρῶτα    τὴ  ψυχή του  καὶ ἔπειτα    τὸ   σῶμα  του.       Θεράπευσε    τὴ    ψυχὴ   πρῶτα    πρῶτα  γιατὶ  ἡ ἡθικὴ   παραλυσία   ἔκανε   παράλυτο   τὸν ἄνθρωπο    τοῦ   εὐαγγελίου   μας.   Καὶ   ὡς    Ἰατρὸς    τῶν  ψυχῶν καὶ τῶν  σωμάτων  εἶπε στὸν  παράλυτο: «ἀφέωνταί   σου   αἱ   ἁμαρτίαι   σου».  (Ματθ.9,5)

Ἀκούγοντας   ὅμως   οἱ    Γραμματεῖς  καὶ Φαρισαῖοι  τοὺς  λόγους  αὐτοὺς  σκανδαλίστηκαν   καὶ  εἶπαν:    ποιὸς   εἶναι  αὐτὸς,  ποὺ  μπορεῖ  νὰ  συγχωρεῖ   ἁμαρτίες;   Κι αὐτὰ    τὰ  ἔλεγαν  οἱ φαρισαῖοι  ἐπειδὴ   δὲν  πίστευαν  στὴ  Μεσσιανικὴ   ἰδιότητα    τοῦ   Χριστοῦ   μας, ἀλλὰ  καὶ   οὔτε  μποροῦσαν νὰ  πιστέψουν   στὸ λόγο  τοῦ ἀπ. Παύλου:   «Χριστὸς  Ἰησοῦς  ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι». (Α΄Τιμ. 1,15)

    Οἱ     γραμματεῖς   καὶ    φαρισαῖοι,  βέβαια,     δὲν  τολμοῦσαν ποτὲ    νὰ   ἐξωτερικεύσουν  τὶς  σκέψεις  τους  αὐτές, ἀλλὰ    ὁ  Χριστός, ποὺ εἶναι    ἀληθινὸς  Θεός, τοὺς  ξεσκέπασε λέγοντας:    γιὰ    νὰ    δεῖτε    ὅτι ὁ   υἱὸς  τοῦ  ἀνθρώπου  δύναται,   ὄχι   μόνο   νὰ  ἀφήνει   ἁμαρτίες,   ἀλλὰ   καὶ    νὰ θαυματουργεῖ,   λέω     στὸν  παράλυτο : «ἇρόν σου  τὴν  κλίνην  καὶ  ὕπαγε  εἰς  τὸν  οἷκόν    σου».  (Ματθ. 9,6)  

Γι’ αὐτό,  ἀδελφοί   μου,   ἡ  ἀρετὴ    τῆς  ἀγάπης ὁδηγεῖ   ὅλους   μας  καὶ  στὴν   ἐφαρμογὴ   ὅλων   τῶν  ἀρετῶν.  Τρανὸ   παράδειγμα  αὐτῆς  τῆς  ἀγάπης  τὴν ὁποία πρέπει  νὰ  ἀκολουθοῦμε ὅλοι μας  εἶναι  ἡ ἀγάπη  τῶν  τεσσάρων    αὐτῶν  Ἰουδαίων  οἱ   ὁποῖοι  ἔδειξαν  σὲ μᾶς    τὴν   τέλεια  ἀγάπη.  Ἐνῶ  οἱ ὑπόλοιποι   Ἰουδαῖοι    βρίσκονταν   μέσα  στὸ   σπίτι, ἀλλὰ        παρέμεναν   ψυχροὶ   καὶ   ἀδιάφοροι    στὸ  πόνο  τοῦ  παραλύτου  τῆς  Καπερναούμ.   Διότι    ἦταν ἀνάλγητοι    καὶ σκληροὶ   σὰν   τὴ  πέτρα. 

Ὁ   Θεός, ὅμως, ὅπως  μᾶς  λέει ὁ ἀπ. Παῦλος,   δὲν μᾶς  ἔδωσε     πνεῦμα  δειλίας, ἀλλὰ    πνεῦμα δυνάμεως  καὶ   ἀγάπης.    «Οὐ   γὰρ   ἔδωκεν   ἡμῖν   ὁ Θεὸς   πνεῦμα    δειλίας,   ἀλλὰ   δυνάμεως   καὶ   ἀγάπης καὶ   σωφρονισμοῦ».  (Β΄Τιμ. 1,7)

Δὲν μποροῦμε,  ὅμως, ποτὲ     χωρὶς  πίστη    νὰ  ἔχουμε καὶ ἀνιδιοτελῆ    ἀγάπη.   Διότι  ἡ  ἀληθινὴ      πίστη  μας  πρὸς   τὸ   Θεὸ     θεμελιώνεται   μόνο    πάνω  στὸ   Μεγάλο  Βράχο  τῆς  ἀρετῆς  τῆς   ἀγάπης. Ὁ  λόγος τοῦ  Χριστοῦ, ποὺ μᾶς  λέει:  «ἐὰν   ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, κἄν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε∙ ἄρθητι καὶ βλήθητε εἰς τὴν   θάλασσαν γενήσεται» (Ματθ. 17,20)  μᾶς  ὁδηγεῖ στὸ   συμπέρασμα  ὅτι   πρέπει νὰ  ἔχουμε  σταθερὴ  καὶ ἀκράδαντη πίστη στὴ ζωή μας.  Χρέος  ὅλων  μας  εἶναι    νὰ  πάρουμε   τὸ μάθημα  αὐτὸ  τῆς   ἀγάπης    τῶν    τεσσάρων    αὐτῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἰσραὴλ.  Ἀλλὰ   καὶ χρέος  ὅλων μας  εἶναι     νὰ  διδαχτοῦμε καὶ     ἀπὸ   τὴν   σταθερή  τους    πίστη   πρὸς    τὸ   Χριστό.

            Ἀλλὰ  ἡ  ζωὴ  μας, ἀδελφοί μου,  δὲν  εἶναι   σύμφωνη  μὲ  τὸ   Εὐαγγέλιο.  Οἱ περισσότεροι  τῶν  συγχρόνων  ἀνθρώπων   μένουν  ψυχροὶ  καὶ   ἀσυγκίνητοι  μπροστὰ    στὸν   πόνο   καὶ  τὴ   δυστυχία   τῶν   πονεμένων   ἀνθρώπων.   Καὶ  ἔτσι  οἱ   ἄνθρωποι  αὐτοί,  οὔτε  κἄν   πηγαίνουν   νὰ   παρηγορήσουν,  τοὐλάχιστον,    τοὺς  ἀνθρώπους  ποὺ  βρίσκονται  μέσα  στὰ   νοσηλευτικὰ  ἱδρύματα. Ὑπάρχουν  ὅμως   κι   ἄλλοι  οἱ  ὁποῖοι  ἀντὶ  νὰ   προσφέρουν  τὴν   βοήθειά  τους   στοὺς  ἀναπήρους    βοηθώντας  τους γιὰ    νὰ  ἔρθουν  κι   αὐτοὶ  στὴν  ἐκκλησία   ἤ  νὰ   πᾶνε   κι  αὐτοὶ   μιὰ  βόλτα   ἤ  νὰ   πᾶνε  κι    αὐτοὶ    στὴν ἀγορά.

Ὑπάρχουν  ἄλλοι   ἄνθρωποι   οἱ   ὁποῖοι στεροῦνται     καὶ  τὴ  βοήθεια  τῶν   οἰκείων    τους, ἀλλὰ  δὲν  βρίσκουν  βοήθεια  ἀπὸ κανέναν συνάνθρωπό μας.    Χρειάζεται ἔτσι, τοὐλάχιστον,   ἐμεῖς  οἱ   πιστοὶ   νὰ  δείξουμε   τὴν  ἀγάπη  μας    πρὸς αὐτοὺς    τοὺς  πάσχοντες    ἀδελφούς    μας,   ποὺ   εἶναι  καὶ  ἀδελφοὶ   τοῦ  Κυρίου  μας,  ἄν   θέλουμε   βέβαια  νὰ  εἴμαστε  καὶ    συνειδητοὶ  χριστιανοί.  Ἄς  ἐμπνεόμαστε πάντοτε ἀπὸ  τὸ  ἅγιο  αὐτὸ    παράδειγμα  τῶν  τεσσάρων   αὐτῶν   ἀνθρώπων  τοῦ εὐαγγελίου  μας·  ἄς  ζήσουμε  και πιστῶς  καὶ ἐναρέτως   ὅπως  καὶ  ὁ   ἅγιος    Γρηγόριος   ὁ   Παλαμᾶς,   γιὰ     νὰ  κερδίσουμε  κι ἐμεῖς    τὴ   Βασιλεία  τῶν   οὐρανῶν.  Ἀμήν!