ομιλία στην Κυριακή Γ΄ των Νηστειών

Μάρκ. 8, 34-9,1

8,34 Καὶ   προσκαλεσάμενος   τὸν   ὄχλον   σὺν   τοῖς   μαθηταῖς   αὐτοῦ   εἶπεν αὐτοῖς·   ὅστις   θέλει   ὀπίσω   μου   ἀκολουθεῖν,   ἀπαρνησάσθω  ἑαυτὸν   καὶ   ἀράτω   τὸν   σταυρὸν   αὐτοῦ,   καὶ   ἀκολουθείτω   μοι.

35 Ὅς   γὰρ   ἂν   θέλῃ   τὴν   ψυχὴν   αὐτοῦ   σῶσαι,   ἀπολέσει   αὐτήν·   ὃς   δ᾿  ἂν   ἀπολέσῃ   τὴν   ἑαυτοῦ   ψυχὴν   ἕνεκεν   ἐμοῦ   καὶ   τοῦ   εὐαγγελίου,   οὗτος σώσει   αὐτήν.

36 Τί   γὰρ   ὠφελήσει   ἄνθρωπον   ἐὰν   κερδήσῃ   τὸν   κόσμον   ὅλον,   καὶ  ζημιωθῇ   τὴν   ψυχὴν   αὐτοῦ;

37 Ἢ   τί   δώσει   ἄνθρωπος   ἀντάλλαγμα   τῆς   ψυχῆς   αὐτοῦ;
38 Ὅς   γὰρ   ἐὰν   ἐπαισχυνθῇ   με   καὶ   τοὺς   ἐμοὺς   λόγους   ἐν   τῇ   γενεᾷ  ταύτῃ   τῇ   μοιχαλίδι   καὶ   ἁμαρτωλῷ,   καὶ   ὁ   υἱὸς   τοῦ   ἀνθρώπου   ἐπαισχυνθήσεται   αὐτὸν   ὅταν   ἔλθῃ  ἐν   τῇ   δόξῃ   τοῦ   πατρὸς αὐτοῦ   μετὰ   τῶν   ἀγγέλων   τῶν   ἁγίων.

9, 1 Καὶ   ἔλεγεν  αὐτοῖς·   ἀμὴν  λέγω   ὑμῖν   ὅτι  εἰσί   τινες   τῶν   ὧδε   ἑστηκότων, οἵτινες   οὐ   μὴ   γεύσωνται   θανάτου   ἕως  ἂν  ἴδωσι   τὴν   βασιλείαν   τοῦ   Θεοῦ   ἐληλυθυῖαν   ἐν   δυνάμει.

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Μάρκ. 8,34-9,1

 34 Και  αφού  εκάλεσε  το  πλήθος  μαζί  με  τους  μαθητές  του  τους  είπε,  «Εάν  κανείς  θέλει  να  με ακολουθήσει,  άς  απαρνηθεί  τον  εαυτό  του  και  άς σηκώσει   το  σταυρό  του  και  άς  με  ακολουθήσει.

35 Διότι  όποιος  θέλει  να  σώσει   τη   ζωή   του,   αυτός  θα  την  χάσει,  εκείνος δε  που  θα  χάσει  την  ζωήν  του  εξ  αιτίας  εμού   και   του   ευαγγελίου,   αυτός  θα την  σώσῃ.

36 Διότι  τι  θα  ωφελήσει  τον  άνθρωπο  να  κερδίσει  τον  κόσμο  όλον  και  να ζημιωθεί   την   ψυχήν   του;

37 Ή  τι  αντάλλαγμα  είναι  δυνατόν  να  δώσει  ο  άνθρωπος  για  την  ψυχή του;
38 Διότι   όποιος     ντρέπεται  για   μένα  και  για   τους   λόγους   μου   στην  γενεά αυτήν  την   μοιχαλίδα   και  αμαρτωλή   και   ο   Υιός   του  ανθρώπου  θα αισθανθεί   ντροπή   γι’   αυτόν,   όταν  έλθει  με   όλη   τη   δόξα  του   Πατέρα  του μαζί  με  τους   αγίους   αγγέλους».

9,1  Και  τους  έλεγε: «Αλήθεια    σας    λέγω,   ότι   υπάρχουν  μερικοί    απ’ αυτούς,   που   στέκονται   εδώ,  οι    οποίοι   δεν   θα    γευτούν   θάνατο,   έως   ότου ιδούν  την   βασιλεία    του   Θεού  να έρχεται  με δύναμη». 

Ἑβρ. 4, 14-5,6

4, 14 Ἔχοντες   οὖν   ἀρχιερέα   μέγαν   διεληλυθότα   τοὺς   οὐρανούς,  Ἰησοῦν τὸν   υἱὸν   τοῦ   Θεοῦ,   κρατῶμεν   τῆς   ὁμολογίας.

15 Οὐ   γὰρ   ἔχομεν   ἀρχιερέα  μὴ   δυνάμενον   συμπαθῆσαι   ταῖς   ἀσθενείαις   ἡμῶν,   πεπειραμένον   δὲ  κατὰ   πάντα   καθ'   ὁμοιότητα χωρὶς   ἁμαρτίας.     
16 Προσερχώμεθα   οὖν   μετὰ   παρρησίας  τῷ   θρόνῳ   τῆς   χάριτος,   ἵνα λάβωμεν   ἔλεον   καὶ   χάριν   εὕρωμεν   εἰς   εὔκαιρον   βοήθειαν.

5, 1 Πᾶς   γὰρ   ἀρχιερεὺς   ἐξ   ἀνθρώπων   λαμβανόμενος   ὑπὲρ   ἀνθρώπων καθίσταται   τὰ   πρὸς  τὸν   Θεόν,   ἵνα   προσφέρῃ   δῶρά   τε   καὶ   θυσίας   ὑπὲρ   ἁμαρτιῶν,

2 μετριοπαθεῖν   δυνάμενος   τοῖς  ἀγνοοῦσι   καὶ   πλανωμένοις,   ἐπεὶ   καὶ   αὐτὸς περίκειται   ἀσθένειαν·

3 καὶ   διὰ   ταύτην   ὀφείλει,   καθὼς   περὶ   τοῦ   λαοῦ,   οὕτω   καὶ   περὶ   ἑαυτοῦ   προσφέρειν   ὑπὲρ   ἁμαρτιῶν.

4 Καὶ   οὐχ   ἑαυτῷ  τις   λαμβάνει   τὴν   τιμήν,   ἀλλὰ   καλούμενος   ὑπὸ   τοῦ   Θεοῦ, καθάπερ   καὶ   Ἀαρών.

5 Οὕτω   καὶ   ὁ   Χριστὸς   οὐχ   ἑαυτὸν   ἐδόξασε   γενηθῆναι   ἀρχιερέα,   ἀλλ'   ὁ  λαλήσας    πρὸς  αὐτόν·   υἱός  μου   εἶ   σύ,   ἐγὼ   σήμερον  γεγέννηκά   σε·

6 καθὼς   καὶ  ἐν   ἑτέρῳ  λέγει·   σὺ   ἱερεὺς   εἰς   τὸν   αἰῶνα   κατὰ   τὴν   τάξιν Μελχισεδέκ.

ΑΠΟΔΟΣΗ  ΣΤΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Εβρ. 4, 14-5,6

4, 14 Αφού  λοιπόν   έχουμε   αρχιερέα   μέγα,   ο   οποίος   έχει   διέλθει   τους ουρανούς,   τον  Ιησού   τον   Υιό   του   Θεού,   άς  κρατάμε  στερεά   την   πίστι που   ομολογούμεν.

15 Διότι  δεν  έχομεν  αρχιερέα,  που  να  μη  μπορεί  να  συμπαθήσει   στις αδυναμίες  μας,  αλλά  έχομεν  ένα  που  έχει  δοκιμασθεί   καθ’ όλα,  σύμφωνα με  την  ομοιότητά  του   μ’ εμάς,  χωρίς  να  αμαρτήσει.
16 Άς  προσερχώμεθα  λοιπόν  με  πεποίθησιν  ενώπιον   του   θρόνου   της χάριτος,  για  να  λάβωμεν  έλεος  και  να  βρούμε  χάρι  όταν  θα  έχουμε ανάγκη   για  βοήθεια.

5,1 Διότι  κάθε   αρχιερεύς  λαμβάνεται  από  ανθρώπους  και  εγκαθίσταται αρχιερεύς  χάριν  των  ανθρώπων,  για   να  υπηρετεί    ενώπιον   του  Θεού,  για  να προσφέρει  δώρα  και  θυσίες  για  τις   αμαρτίες.

2 Μπορεί  να  είναι  υπομονητικός  προς  εκείνους   οι   οποίοι  βρίσκονται  στην  άγνοια   και   πλάνη,   διότι   και   αυτός  περιβάλλεται  από  αδυναμία,

3 λόγω  της  οποίας   είναι   υποχρεωμένος  να  προσφέρει  θυσίας  περί αμαρτιών  και  για  τον  εαυτό   του   όπως   κάνει   για  τον  λαό.

4 Και  κανείς  δεν  παίρνει   μόνος   του   την   τιμή   αυτή,  αλλά  μόνον  όταν καλήται  από  τον  Θεό,  καθώς  ακριβώς   και   ο   Ααρών.

5 Έτσι   και  ο  Χριστός,  δεν   πήρε  μόνος  για  τον  εαυτό  του  την  δόξα  να γίνει   αρχιερεύς,  αλλ’  έγινε  αρχιερεύς  από  εκείνον   που   του   είπε,   Υιός   μου είσαι  συ,  εγώ  σήμερα  σε   γέννησα,

6 όπως   και  σε   άλλο   μέρος   λέγει,   Συ   είσαι   αιώνιος   ιερεύς  κατά   την   τάξιν του   Μελχισεδέκ.

Mark. 8.34-9.1

 34 And when he called the crowd with his disciples, he said to them, "If anyone wants to follow me, let him deny himself and take up his cross and follow me.

35 For whoever wants to save his life, he will lose it, and he who loses his life because of me and the gospel will save it.

36 For what will it profit the man to win the whole world and to suffer his soul?

37 What kind of reward can man give for his soul?

38 For whoever is ashamed of me and my reasons in this generation, is the adulterer and sinner, and the Son of man will be ashamed of him when he comes with all the glory of his Father together with the holy angels. "

9: 1 And he said to them, "Verily I say to you, there are some of them standing here who will not taste death until they see the kingdom of God coming with power."

Hep. 4, 14-5.6

4: 14 Therefore, having a great high priest who has passed the heavens, Jesus the Son of God, let us hold firmly the faith that we confess.

15 For we do not have a high priest who can not please our weaknesses, but we have one that has been tested in all likeness according to his likeness to us without sinning.

16 Let us therefore come to believe in the throne of grace, that we may receive mercy and find grace when we need help.

5,1 For every High Priest is taken up by men, and He is ordained a high priest for the sake of men, to minister before God, to offer gifts and sacrifices for sins.

2 He may be submissive to those who are in ignorance and error, because he too is surrounded by weakness,

3 for which he is obliged to offer sacrifice for sins and for himself as he does for the people.

4 And no one alone takes this honor, but only when they are good from God, just as Aaron.

So Christ also did not take the glory for himself to become a high priest, but he became a high priest by him who said to him, My son, I am, I have given you today,

6 as in another part he says, "You are an eternal priest in the order of Melchizedek.

Ο Άγιος Υπάτιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Γαγγρών

Ο Άγιος  Ιερομάρτυς  Υπάτιος   ήταν   Επίσκοπος   Γαγγρών   κατά   τους  χρόνους   του   αυτοκράτορος   Μεγάλου   Κωνσταντίνου   και   έλαβε μέρος   στην   Α’   Οικουμενική  Σύνοδο,  η  οποία  συνήλθε  το  έτος   325 μ.Χ.,   στη    Νίκαια   της   Βιθυνίας.   Διακρίθηκε   για   την   πιστότητά   του    στα    ορθόδοξα  δόγματα  και    την   σφοδρή   πολεμική   του    κατά των  δυσσεβών   αιρετικών   και   μάλιστα  των   Αρειανών.   Η   στάση   του   αυτή   εξήγειρε  τους   πληγέντες    Νοβατιανούς,   οι   οποίοι  ζητούσαν  με  κάθε  τόπο  την  εξόντωσή  του.  Για  τον  σκοπό  αυτό  το έτος   326   μ.Χ. πλήρωσαν κάποιους  ειδωλολάτρες, οι  οποίοι  σε  κρημνώδη   περιοχή  επιτέθηκαν  κατά  του  Αγίου  με  ξύλα  και  πέτρες  και  τον  άφησαν   μισοπεθαμένο. Πριν   ξεψυχήσει,   μία  εκ   των φανατικών   αιρετικών   γυναικών    τον    θανάτωσε    δια    λίθου.
Έτσι   ο  Άγιος  Υπάτιος   μαρτύρησε   και   κληρονόμησε   την   Βασιλεία  της   Τριαδικής   Θεότητος.

Απολυτίκιον.   Ήχος   δ’.   Ταχύ   προκατάλαβε.    
Οσίως  ιέρευσας, τω επί πάντων  Θεώ,  και  πρόεδρος  ένθεος, της  Εκκλησίας   Γαγγρών,   εδείχθης  Υπάτιε·  όθεν  θαυματουργίαις, διαλάμπων  ποικίλαις,   σύνθρονον  τω  Τεκόντι,  τον  Υιόν  ωμολόγεις,  δι' όν    και    χαίρων    ήθλησας,   Ιερομάρτυς  ένδοξε.

Κοντάκιον.   Ήχος   πλ. β’.   Την   υπέρ   ημών.       
Την ζωοποιόν, τελέσας  ιερουργίαν, και των δωρεών, το τάλαντον  επαύξησας, ως θυσία προσήχθης, και κάρπωμα  ένθεον,   δι’   αθλήσεως Υπάτιε,   τω    δοξάσαντι    τον   βίον σου,  τοις  αρρήτοις  Πάτερ  θαύμασιν.    Αυτόν   δυσώπει    αεί,    υπέρ  πάντων  ημών.

Μεγαλυνάριον.
Ομοουσιότητος του Πατρός, και Υιού  παμμάκαρ,  χρηματίζων κήρυξ λαμπρός,   αθλήσει   σφραγίζεις,  τον θαυμαστόν  σου  βίον,  Υπάτιε  θεόφρον,   Γαγγρών   ο  πρόεδρος.

Saint Hypati the Holy Martyr Bishop of Gangers

Saint Hieromarty the Great was Bishop of Gangers during the reign of Emperor Grand Constantine and took part in the First Ecumenical Council, which met in 325 AD, in Nicaea, Bithynia. He was distinguished for his loyalty to Orthodox doctrines and his fierce battle against the dishonest heretics and indeed the Arians. This attitude evoked the injured Nobatians, who were demanding their extermination in every place. For this purpose, the year 326 AD. they paid for some idolaters who, in a crystalline area, attacked the Saint with wood and stones and left him half-buried. Before he died, one of the fanatical heretic women killed him with stone.

Thus, Saint Hypatius martyred and inherited the Kingdom of the Triune God.

Apolyticus. Sound d '. Fast anticipated.

In all things, I have seen, in all things God, and the instigated president of the Church of Ganges, you have been shown to be miraculous, divinely varied, associating with Tekodi, the Son compassionate, for the pleasure of the saint, Hieromarty glorified.

Kontakion. Sound flat b '. Our favor.

The animals, the sacred feast, and the gifts, the magnificent talent, as a sacrifice was sacrificed, and the inspiration of the atheist, through the exercise of hyacinth, the praise of your life, the pure Father, admire. He hinders us, for all of us.

Majesty.

Omnissuity of the Father, and Son of the Almighty, bless your preaching, exercise seal, your miraculous life, Hypatia the Godfather, the Ganges the President.

Γ' Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης».   Μετά   από   τη   μεγάλη   Δοξολογία   στον   όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας   γίνεται   προσκύνηση   του   Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία   αυτής   της   Κυριακής,   παρουσιάζεται   όχι   μέσα   στα   πλαίσια   του πόνου,   αλλά   της   νίκης   και   της   χαράς.

Βρισκόμαστε   στη   μέση   της   Μεγάλης   Σαρακοστής.   Από   τη   μια   πλευρά   η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι   συστηματική   και   συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο   φανερή.   Έχουμε   ανάγκη   από   βοήθεια   και   ενθάρρυνση.    Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό   το   σημείο,   αρχίζουμε   να   βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα   γίνεται   πιο   έντονη.       
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από   την   εντολή   του   Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της   Κυριακής:   «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει   το   σταυρό του,   και   έτσι   ας   με   ακολουθεί»   (Μαρκ.8,34).            
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας   και   ν'   ακολουθήσουμε το   Χριστό   αν   δεν   ατενίζουμε   το   Σταυρό   που   Εκείνος   σήκωσε   για  να   μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη   στους   άλλους. Αυτό   μας   εξηγεί το συναξάρι της   Κυριακής:
Στη   διάρκεια   της   νηστείας   των   σαράντα   ημερών,   κατά   κάποιο   τρόπο,   και μείς   σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε   από   τα   πάθη,   έχουμε   την   πίκρα   της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και   ζωοποιός   Σταυρός, για   αναψυχή   και   υποστήριξή   μας.  Μας   θυμίζει  τα   πάθη  του   Κυρίου   και μας   παρηγορεί..   Είμαστε   σαν  τους   οδοιπόρους  σε   δύσκολο   και   μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με   το   ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας   ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο   εως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ   με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται   Ξύλο   Ζωής και   είναι   εκείνο   το   ξύλο   που   φυτεύτηκε  στον   Παράδεισο,  γι'   αυτό  και   οι θείοι   Πατέρες   τοποθέτησαν   του   το   στο   μέσο   της   Σαρακοστής,    για   να   μας θυμίζει   του   Αδάμ   την   ευδαιμονία   και   την   πτώση   του   από   αυτή,   να   μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο   δεν   πεθαίνουμε πια   αλλά   ζωογονούμαστε».

Απολυτίκιον.   Ήχος   α’.
Σώσον   Κύριε    τον    λαόν    σου,    και    ευλόγησον  την   κληρονομίαν  σου,   νίκας  τοις  βασιλεύσι, κατά βαρβάρων  δωρούμενος,  και  τον  σον  φυλάττων,  δια   του    Σταυρού  σου   πολίτευμα.

C 'Sunday of the Nights (Crossroads)

The Third Sunday of Nine is called "Sunday of the Cross". After the great Doxology in the article, the Cross is moved into a modest procession in the center of the temple and stays there for the rest of the week, so at the end of each sequence the Cross is celebrated.

It is noteworthy that the theme of the Cross, which dominates the hymnology of this Sunday, is presented not within the framework of pain but of victory and joy.

We are in the middle of the Great Lent. On the one hand, physical and spiritual effort, if it is systematic and continuous, begins to become noticeable, loading becomes heavier, fatigue more obvious. We need help and encouragement. On the other hand, as we endure this fatigue and climb up the mountain to this point, we begin to see the end of our journey and the radiation of Easter becomes more intense.

Lent is the crucifixion of ourselves, it is the experience - limited of course - that we derive from the commandment of Christ heard in the gospel reading of this Sunday: "Whoever wants to follow me, let him deny himself to lift his cross, and so follow me "(Mark 8:34).

But we can not lift our cross and follow Christ if we do not look at the Cross that He raised to save us. His own Cross is the one who gives meaning and power to others. This explains Sunday's congressional relationship:

During the fasting of forty days, in some way, and we crucify, we die from passions, we have the bitterness of acridity and falling, so the honest and vital Life of Cross is raised for our recreation and support. It reminds us of the passions of the Lord and comforts us. We are like the walkers on a difficult and distant road that, for a while, sit for a while to rest. With the Lifeblood Cross sweeps the bitterness that we feel from fasting, it strengthens us on our journey in the wilderness until we reach the spiritual Jerusalem with His resurrection. Because the Cross is called Wood of Life and that is the wood planted in Paradise, this and the divine Fathers placed it in the middle of the Lent, to remind us of Adam's bliss and fall from it, to remind us that by our participation in the present Wood we are no longer dead we are ".

Apolyticus. Sound a '.

Sons of Lord your people, and bless your inheritance, give victory to the king, to the barbarians who are given, and to the guard, through your cross.