Ο Όσιος Πατάπιος

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεύμα  αγάπης  και  σωφρονισμού». Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας  την αγνότητα,  αλλά  συγχρόνως  παραδειγμάτιζε  και  τους  συνανθρώπους  του.

Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε. Αφού διαμοίρασε  την κληρονομιά  του  στους  φτωχούς,  αποσύρθηκε  στην  έρημο.  Εκεί  γέμιζε τον  χρόνο  του  με προσευχή, μελέτη  και  αγαθοεργίες.  Σε κάθε   κουρασμένο  οδοιπόρο  που  περνούσε  από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και  φιλοξενία.  Αλλά  εκμεταλλευόμενος  την  ευκαιρία του  παρείχε  με  διάκριση  και  πνευματικές  οδηγίες  και  συμβουλές,  χρήσιμες  για  την σωτηρία  της  ψυχής του. Έτσι,  η  φήμη  του  Παταπίου  εξαπλώθηκε γρήγορα και  κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.  
Μετά  από καιρό, ο Πατάπιος  πήγε  στην  Κωνσταντινούπολη.  Εκεί,  θέλοντας  να  μείνει άγνωστος,  εξέλεξε  ένα  ησυχαστήριο στις  Βλαχερνές.  Όμως, η ταπεινή  και  καθαρή  ζωή του Παταπίου, τον  αξίωσε να  θαυματουργεί.  Έτσι  και  πάλι  έγινε  γνωστός  και πέθανε θεραπεύοντας  αρρώστους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας κλήσεως, ἰχνηλατήσας, ἐκ νεότητος, τὰς ἐπιδόσεις, δι’ ἀσκήσεως τῷ κόσμῳ ἐξέλαμψας· καὶ δοξασθεὶς ἀπαθείας ταῖς χάρισι, πάθη ποικίλα ἰᾶσαι Πατάπιε. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.      
Λουτρακίου τὸ κλέος, Κορινθίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν ἀρετῶν τὸ δοχεῖον, θεοφόρον Πατάπιον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· ἰάσεις γὰρ παρέχει δαψιλεῖς, τοῖς τῇ θήκῃ τοῦ λειψάνου αὐτοῦ πιστῶς, προστρέχουσι καὶ κράζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὸν ναόν σου Ἅγιε, πνευματικὸν ἰατρεῖον, οἱ λαοὶ εὑράμενοι, μετὰ σπουδῆς προσιόντες, ἴασιν, τῶν νοσημάτων λαβεῖν αἰτοῦνται, λύσιν τε τῶν ἐν τῷ βίῳ πλημμελημάτων· σὺ γὰρ πάντων τῶν ἐν ἀνάγκαις, προστάτης ὤφθης, Πατάπιε Ὅσιε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τοῦ Παρακλήτου δοξασθεὶς τῇ θείᾳ χάριτι

Τῶν ἰαμάτων ἀναβλύζεις τὰ δωρήματα

Τοῖς τῷ θείῳ σου λειψάνῳ προσερχομένοις.

Ἀλλ’ ὡς πάντων τὰ αἰτήματα δωρούμενος

Πάσης θλίψεως καὶ νόσου ἀπολύτρωσαι       
Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Πατάπιε.

Μεγαλυνάριον.
Βίον θεοτύπωτον ἐκ παιδός, Πάτερ ἀγαπήσας, ἐξενώθης τῶν γεηρῶν· ὅθεν ᾠκειώθης, τῷ ξένοις θαυμασίοις, Πατάπιε πλουσίως σὲ μεγαλύναντι.