Οι Άγιοι Δισμύριοι (20.000) Μάρτυρες οι εν Νικομηδεία καέντες

Τον 4^ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της  Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο  επίσκοπος  Άνθιμος,  άνδρας  άξιος  και με  αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών. Η πρόοδος αυτή  των  χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν την χριστιανική  Εκκλησία, προπάντων στα  μεγαλύτερα  και  πολυπληθέστερα  κέντρα  της.

Σχεδίασαν  λοιπόν,  ανήμερα  Χριστούγεννα  να κάνουν γενική  σφαγή  των  χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους  είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα  και  ρόπαλα,  διέταξε  να  γίνει γρήγορα η κοινωνία των Αχράντων  Μυστηρίων. Έπειτα,  βάπτισε  τους  κατηχουμένους, για  να  έχουν  ασφαλή  εφόδια  στην  αιώνια  σωτηρία.

Τότε οι ειδωλολάτρες  έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να  καούν  χιλιάδες  πιστοί. Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό  των  πιστών.

Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτής». Ο θάνατος δηλαδή και οἱ οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.           
(Συναξαριακή πηγή,  μαζί  με  την  μνήμη  των  πιο  πάνω  Μαρτύρων, αναφέρει  και  την μνήμη  των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η  ύπαρξη  όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη,  διότι  τα  ονόματά  τους  καθώς  και  βιογραφικά  στοιχεία  γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή.  Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με  τους  ομώνυμούς  τους  Μάρτυρες  της  10^ης   Απριλίου).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.          
Θεῖον στράτευμα, πόλις ἁγία, περιούσιος λαὸς Κυρίου, ἀνεδείχθητε Δισμύριοι Μάρτυρες· τῇ γὰρ ἀγάπῃ αὐτοῦ δροσιζόμενοι, διὰ πυρὸς τὸν ἀγώνα ἠνύσατε. Ἀλλ’ αἰτήσασθε, ἐλέους σοφοὶ τὸν πρύτανιν, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.         
Συρατὸς ἐν ἀριθμῷ, δισμυρίων Μαρτύρων, ὡς ἄδυτος φωστήρ, ἀνατέλλει φωτίζων, καρδίας καὶ νοήματα, εὐσεβῶν διὰ πίστεως· ἐξαφθέντες γάρ, θείᾳ στοργῇ τοῦ Δεσπότου, τέλος ἅγιον, διὰ πυρὸς οἱ γενναῖοι, προθύμως ἐδέξαντο.

Μεγαλυνάριον.
Φάλαγξ τροπαιοῦχος ἀθλητική, καὶ ἅγιος κλῆρος, ὦ Δισμύριοι Ἀθληταί, ἐκ παντὸς γένους, καὶ πάσης ἡλικίας, λαμπρῶς συγκροτηθέντες, Θεῷ ἐδείχθητε.