ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  ἑορτὴ    τῆς   Κοιμήσεως  τῆς  Θεοτόκου

«Ἐν  τῇ  γεννήσει  τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ  Κοιμήσει  τὸν  κόσμον   οὐ  κατέλειπες  Θεοτόκε….»

            Καὶ  ἡ  Παναγία  μας  γνώρισε  τὸν  θάνατο, ὅπως ἄλλωστε  λέγουν καὶ  τὰ  τροπάρια  τῆς  ἑορτῆς  τῆς  Κοιμήσεώς  της καὶ  τῆς  μεταστάσεώς  της  εἰς τοὺς  οὐρανοὺς  γιὰ  νὰ  μᾶς  κάνει γνωστὸ  πὼς  καὶ ἡ Ὑπεραγία  Θεοτόκος ἦτο  ἄνθρωπος,  ὅπως  καὶ ὅλοι μας.   Γιατὶ ἡ   Θεοτόκος  δὲν  εἶναι, ὅπως  κηρύττουν  οἱ αἱρετικοὶ παπικοί,  θεά·  ἡ Θεοτόκος  ἦταν μόνο Ἁγία  ἡ ὁποία  εἶχε  νικήσει  τὸν  διάβολο.   «Ἐν  τῇ   γεννήσει  τὴν  παρθενίαν ἐφύλαξε» ἡ  Θεοτόκος καὶ  «ἐν τῇ  Κοιμήσει της  οὐ  κατέλειπε»   τὸν  κόσμο  μας.

            Γι’ αὐτὸ  καὶ  ὁ θάνατος  τῆς  Θεοτόκου  ἀνθρωπίνως  ἦταν  ὑποχρεωτικός, ὅπως  λέει  καὶ  ὁ μαθητὴς  τῆς  ἀγάπης, ἅγιος  Ἰωάννης  ὁ εὐαγγελιστὴς  στὴν  Ἀποκάλυψη. Σύμφωνα μάλιστα  μὲ  τὴν παράδοση  τῆς  Ἐκκλησίας  μας  ἡ   Παναγία  ἔμαθε  τὴν  ἡμέρα  τῆς  ἀναχωρήσεώς  της  ἀπὸ  τὴ γῆ  στὸν  οὐρανὸ   καὶ  ἀπὸ  τὸν  ἀρχἀγγελο  Γαβριήλ, ὅπως  ἀκριβῶς  εἶχε  μάθει  ἀπὸ  τὸν  ἴδιο  ἀρχάγγελο, πολλὰ  χρόνια  πρίν,  σχετικὰ  μὲ  τὴ γέννηση  τοῦ Σωτῆρος  Χριστοῦ  «ἐκ  Πνεύματος  Ἁγίου καὶ  Μαρίας  τῆς  Παρθένου».  Ἡ  εἴδηση ὅμως  πὼς  θὰ  πεθάνει  σὲ  λίγες  μέρες (μόλις  τρεῖς  ἡμέρες  τῆς  ἀπέμεναν)  ἀντὶ  νὰ  τὴ  δυσαρεστήσει, ὅπως  στενοχωριόμαστε  ἐμεῖς  μὲ  τὸν  ἐρχομὸ τοῦ  βιολογικοῦ μας  θανάτου, ἡ  Παναγία  χαιρόταν  διότι θὰ πήγαινε  δίπλα  στὸν υἱό της,  θὰ πήγαινε  δηλαδὴ  δίπλα  στὸ Χριστό.    Σύμφωνα  ἐπίσης μὲ   τὸ λόγο  τοῦ Ἁγίου  Γρηγορίου  τοῦ  Παλαμᾶ,   ὁ  θάνατος  τῆς  Θεοτόκου  εἶναι ζωηφόρος, ἀφοῦ  ὁδηγεῖ στὴν ζωή.  Γιατὶ  ἡ  Θεοτόκος  «μετέστη   πρὸς  τὴν  ζωήν», ὅπως  μᾶς   λέει  ὁ  Ἅγιος  Γρηγόριος  ὁ  Παλαμᾶς. «Μετέστης  πρὸς  τὴν  ζωή, μήτηρ  ὑπάρχουσα  τῆς  Ζωῆς»,  δὲν  μᾶς  λέει καὶ  τὸ Ἀπολυτίκιο  τῆς  ἑορτῆς  της.  

          Ὁ  δεύτερος  ὅμως θάνατος, ποὺ  εἶναι  ὁ χωρισμός μας  ἀπὸ  τὴ  πηγὴ τῆς  Ζωῆς, τὸ Χριστό, μποροῦμε νὰ  τὸν ἀποφύγουμε πολεμώντας  τὰ ἔργα τῆς  ἁμαρτίας. Οἱ  ἅγιοι τῆς  Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου,  ἔζησαν ὁσιακὰ  καὶ  εἶχαν τὸ Χριστὸ  μέσα  τους, ἀλλὰ καὶ σ’ὅλη  τὴ  ζωή  τους, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν  φοβοῦνταν μαρτύρια  καὶ θανάτους  γιὰ  τὸ Χριστό.  

          Ἡ  Παναγία  μας  ἀποτελεῖ  τὸ  μέγιστο παράδειγμα  τῆς  Ἁγνότητος  καὶ  τῆς  Παρθενίας.   Δυστυχῶς, ὅμως,  ἡ ἁγνότητα  καὶ  ἡ  παρθενία  χλευάζονται  σήμερα  ἀπὸ  τοὺς  νεοέλληνες, οἱ ὁποῖοι  μάλιστα  λένε καὶ  ὅτι  ἀγαποῦν τὴ Θεοτόκο  Μαριάμ. Γιατὶ  οἱ  λεγόμενοι  «πολιτισμένοι»  χριστιανοὶ τῆς  ἐποχῆς  μας  δὲν  ἀκολουθοῦν τὸ  παράδειγμα  παλαιοτέρων  γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν,  οἱ  ὁποῖοι  ζοῦσαν σύμφωνα  μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ  Χριστοῦ μας.   

            Ὁ  σύγχρονος  ἄνθρωπος, παρ’ὅλες  ταὶς  ἐπιστημονικὲς  προόδους  του ἄν  δὲν  καταφύγει  στὴν  Παναγία  οὐδέποτε  μπορεῖ νὰ βρεῖ  ἀσφάλεια  στὴ ζωή του. Καὶ  καταφεύγουμε  στὴν    Παναγία ὅλες  τὶς  μέρες  τοῦ  ἔτους, ἀλλὰ  καταφεύγουμε  πρὸς  αὐτὴν  καὶ  κατὰ  τὸν  μῆνα  Αὔγουστο ὅπου  τὶς  ψάλλουμε  τὶς  Παρακλήσεις ἀλλὰ  καὶ  γίνεται  ἡ ἑορτὴ  τῆς  Κοιμήσεως  καὶ μεταστάσεώς  της  στοὺς  οὐρανούς·  τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, ὅπως  ἀλλιῶς  λέγεται ἡ ἑορτὴ  τῆς  Κοιμήσεως  τῆς  Θεοτόκου.   Τὸν  μῆνα αὐτό,  βέβαια, τὸν  Αὔγουστο,  ἑορτάζουμε,  ὅπως  ὅλοι  γνωρίζουμε καὶ  τὴν ἑορτὴ  τῆς  Μεταμορφώσεως  τοῦ Σωτῆρος, ἀλλὰ  μεγαλυτέρα  ἑορτὴ  τοῦ Αὐγούστου δὲν  εἶναι  ἄλλη ἀπὸ τὴν  ἑορτὴ τῆς  Κοιμήσεως  τῆς Θεοτόκου. Ὁ  μῆνας  αὐτὸς  εἶναι  ὁ μῆνας  τῆς  Παναγιᾶς  μας.  

            Τὸ  γεγονὸς τῆς  Κοιμήσεως  καὶ μεταστάσεως τῆς  Θεοτόκου  στοὺς  οὐρανοὺς σωματικοὺς  ἔκανε  ἀκόμα καὶ  τοὺς  ἀγγέλους  νὰ  ἀπορήσουν  μὲ  τὴν εἴσοδο  τῆς  Παντάνασσας   ἐκεῖ  ποὺ εἶναι ὁ Χριστός.     Ἀλλὰ  ἡ  ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ὑπακοὴ   τῆς  Παναγίας  μας, ἡ ὁποία  εἶναι  καὶ ἡ νέα  Εὔα,   ἄνοιξε  πάλι τὴν  κεκλεισμένη  πύλη  τοῦ παραδείσου τὴν  ὁποία   εἶχε  κλείσει  μὲ τὴν ἁμαρτία  της  ἡ πρώτη γυναίκα, ἡ  Εὔα.    

          Καὶ ἡ  Παναγία  μας  μᾶς  προστατεύει  ὅλους  μας  ὡς  παιδιά της  καὶ ἀδέρφια  τοῦ Χριστοῦ. Καὶ θέλει  ἡ Παναγία  ἐμᾶς  νὰ  εἶμαστε  σταθεροὶ στὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ.  Ἡ  Παναγία  ἄλλωστε εἶναι  ἡ προστασία  ὅλων τῶν πιστῶν χριστιανῶν. «Προστασία τῶν  χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε...» δὲν  τῆς  ψάλλουμε  συνέχεια;  Ἡ  Παναγία  ἐπίσης  ἀποτελεῖ  τὴν  σταθερὰ ἐλπίδα  ὅλων τῶν  θλιμμένων  ἀνθρώπων, διότι ὅλοι  μας ἔχουμε  δυσκολίες  στὴ ζωή μας.  Ἡ  Παναγία  μας  εἶναι ἡ  ἐλεημοσύνη  ὅλων  τῶν  πτωχῶν  καὶ ἐνδεῶν  ἀνθρώπων. Εἶναι  ἀκόμα  ἡ  Θεοτόκος  αὐτὴ ποὺ δίδει  στοὺς  διψασμένους  ἀπὸ πνευματικὸ  νερὸ  τὴ  φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πρεσβεύει συνεχῶς  ἡ  Θεοτόκος Μαριὰμ  στὸ Θρόνο τῆς  χάριτος  τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ  σωτηρίας  τῶν ἀνθρώπων  ἀπὸ  τὰ  πλεῖστα  προβλήματά των.

            Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε  οἱ  πιστοὶ  χριστιανοὶ ἔχουν ἀνεγείρει  πολλοὺς  ναοὺς  στὴ Χάρη της, εἴτε  στὴ  Τήνο, εἴτε  στὸ Βέρμιο εἴτε  ὅπου  ἀλλοῦ. Πῶς  μπορεῖ  νὰ  γίνει  διαφορετικά, ἀδελφοί μου;  Ὡς  μητέρα  τοῦ  Χριστοῦ ἡ  Θεοτόκος  ποτὲ  δὲν  ἀποστρέφεται  τὶς  δεήσεις  τῶν  τέκνων  της  πρὸς  αὐτήν. 

            Ἡ  Θεοτόκος  Μαριάμ, ἄλλωστε,   εἶναι  ἡ γυναῖκα  ἡ οποία    κατέβασε  τὸ Χριστό, τὸ  Θεό  μας  δηλαδή,   στὴ γῆ  μας, καὶ  μᾶς  ἔδωσε  τὴν ἐλπίδα  τῆς  σωτηρίας  μας  ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ.  Ὡς  Ἄχραντος  Ναὸς  τοῦ Σωτῆρος, ἡ  Θεοτόκος  Μαριάμ, εἶχε  τὸ Θεὸ μέσα  στὰ  σπλάγχνα  της, καὶ   κατοικοῦσε ἐντός  της  τὸ Ἅγιο  Πνεῦμα.   

          Πῶς  ὅμως  εἶναι ποτὲ δυνατὸν  νὰ εἶναι μιὰ  Κηδεία, ὅπως  ἀκριβῶς  ἦταν ἡ  Ἐξόδιος  Ἀκολουθία  τῆς  Παναγίας  μας  ἀπὸ  τοὺς  Ἁγίους  Ἀποστόλους.  Ὁ  θάνατος  τῆς  Θεοτόκου, βέβαια, ὁ ὁποῖος  δὲν  ἦταν  ὄντως  θάνατος, ἀλλὰ ἔφερνε  χαρμολύπη στοὺς  Ἀποστόλους, οἱ  ὁποῖοι  μετεφέρθησαν  πάνω σὲ  σύννεφα  γιὰ  τὴν  κάνουν  τὴν  Ἐξόδιο  Ἀκολουθίας  τῆς  μεγάλης  μας Νεκρῆς,  μετὰ  ταὸν Χριστό. «Ἀπόστολοι  ἐκ περάτων συναθροισθέντες  ἐνθάδε  Γεθσημανῆ τῷ  τοπίῳ…» λέμε  σ’ἕνα  Ἐγκώμιο  τῆς  ἑορτῆς.  Στὴ  Κηδεία  ὅμως  τῆς  Θεοτόκου ἦταν ἀπὼν ὁ Θωμᾶς, ὁ ὁποῖος  ζήτησε  νὰ ἀνοίξουν μετὰ   τρεῖς  ἡμέρες  τὸ τάφο  τῆς  Γεθσημανῆ, ὅπως  καὶ ἔγινε.  Μόλις οἱ  Ἀπόστολοι ἄνοιξαν  τὸ  τάφο  τῆς  Θεοτόκου  παρατήρησαν  ὅτι ἡ  Ὑπέρμαχος  Στρατηγὸς  τοῦ Γένους  εἶχε  ἀφήσει  καὶ σωματικῶς  τὴ γῆ  μας.

            Ἀδελφοί μου!  Ἡ χάρις  τῆς  Θεοτόκου  εἶναι ἀδιαμφισβήτητη, διότι  ἡ  Θεοτόκος Μαριὰμ  μένει  καὶ θὰ  μένει  μαζί μας  ἐπιλύοντάς  μας ὅλα  τὰ  προβλήματα  τὰ  ὁποῖα  ἔχουμε ὡς  ἄνθρωποι.  Γι’ αὐτὸ ἄς  παρακαλοῦμε  τὴν Θεοτόκο νὰ  μᾶς  σκεπάζει μὲ  τὴ  χάρι  της  καὶ  μᾶς  τοὺς  συγχρόνους  χριστιανούς.    Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς  οἱ νεοέλληνες  νὰ  τιμοῦμε  τὴν Θεοτόκο,   διότι  οἱ Ἰταλοὶ  τορπίλησαν  τὴ ναυαρχίδα  μας Ἔλλη  κατὰ  τὴν ὥρα  ποὺ ἀπέδιδε  τιμὲς  πρὸς  τὴν Θεοτόκο στὴ  Τῆνο.  Καὶ ἐπειδὴ  ἀδελφοί μου δὲν μᾶς  θέλει  ἡ  Παναγία νὰ  εἴμαστε  ἄπληστοι καὶ φιλάργυρους, εὔχομε  κάὶ προσεύχομε νὰ ἔχουμε ὅλοι οἱ  ὀρθόδοξοι  χριστιανοὶ  τὴν θεία της  σκέπη  στὴ  ζωή μας. Ἀμήν!