ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  Κυριακὴ   Ι΄  Ματθαίου

«Διατὶ ἡμεῖς  οὐκ  ἠδυνήθημεν  ἐκβαλεῖν  αὐτό;»

            Ἐπειδὴ  οἱ  ἄνθρωποι  προσευχώμαστε  μέν, ἀλλὰ  τὰ  αἰτήματά  μας  κατὰ  τὶς  προσευχές  μας  δὲν  εἶναι  πάντα  πρὸς  τὸ συμφέρον  τῆς  ψυχῆς  μας οὐδέποτε  ὁ  Θεός  μας ἀπαντᾶ  θετικὰ  στὰ  αἰτήματά μας.  Γι’ αὐτὸ καὶ   εἶναι ἀνάγκη  νὰ  ζητοῦμε  ἀπὸ  τὸ Θεὸ μόνο  ὅ,τι  εἶναι πρὸς  τὸ  συμφέρον τῆς  ψυχῆς μας.  

Ἡ  δύναμη  αὐτὴ τῆς  προσευχῆς  πρὸς  τὸν Χριστό μας  φαίνεται  ἐπίσης  ὅταν  ἕνας  δυστυχὴς  πατέρας  ἐπισκέφθηκε  τὸ Χριστὸ  καὶ τὸν παρακαλοῦσε  θερμῶς  νὰ καθαρίσει τὴν ψυχὴ τοῦ  σεληνιασμένου  παιδιοῦ  ἀπὸ    τὴν  ἐπήρεια  τοῦ διαβόολου.   Ἡ  ἐπίσκεψη  αὐτὴ τοῦ δυστυχοῦς  αὐτοῦ πατρὸς  ἔγινε βέβαια  ὅταν  ὁ Χριστὸς  βρισκόταν  στὸ  ὄρος, τὸ ὁποῖο  κατὰ  τὴν  παράδοση  εἶναι τὸ  ὄρος  Θαβώρ, ὅπου  καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν τῶν  τριῶν μαθητῶν  Του,  ἐνώπιον τῶν  ἀποστόλων   Πέτρου,  Ἰακώβου  καὶ Ἰωάννου. 

Μόλις  ὅμως  ὁ  πατέρας  αὐτὸς  τῆς  εὐαγγελικῆς  μας  περικοπῆς  ζήτησε  ἀπὸ τοὺς  ὑπόλοιπους  μαθητὲς  τοῦ Χριστοῦ ποὺ  βρίσκονταν στοὺς πρόποδες  τοῦ  ὄρους  νὰ  βγάλουν  τὸ δαιμόνιο  ἀπὸ τὴν  ψυχὴ τοῦ  νέου αὐτοῦ παιδιοῦ.  Ἐπειδὴ ὅμως  δὲν  μπόρεσαν  οἱ ἀτελεῖς   μέχρι τότε    μαθητὲς         τοῦ  Κυρίου μας  νὰ κάνουν  τὸ   θαῦμα  αὐτὸ περίμενε  ὁ πατέρας  αὐτὸς  τὸ Χριστό.  Καὶ  μόλις  κατέβηκε  ὁ Χριστὸς  ἔπεσε  στὰ  πόδια  του καὶ παρακάλεσε μὲ θέρμη  τὸ Χριστὸ  νὰ  θεραπεύσει  καὶ  νὰ    ἐλευθερώσει τὸ  παιδί του ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ.  Καὶ ἐπειδὴ  ὁ Χριστὸς  εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ  διαβόλου  ἐπέταξε  τὸ  δαιμόνιο  ποὺ βασάνιζε  τὸ παιδὶ αὐτὸ νὰ  βγεῖ ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ νέου αὐτοῦ· διέταξε  τὸ  δαίμονα  ποὺ     ἔρριχνε  τὸ νέο  ἄλλοτε  στὴ φωτιὰ γιὰ νὰ καεῖ,  ἄλλοτε  στὸ γκρεμὸ γιὰ νὰ  σκοτωθεῖ  καὶ ἄλλοτε  τὸν ἔρριχνε  στὴ  λίμνη  Γεννησαρὲτ  γιὰ νὰ   πνιγεῖ.  Γι’ αὐτὸ  καὶ  ὁ κύριος    λόγος  ποὺ  οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ   δὲν  μπόρεσαν  νὰ  ἐλευθερώσουν  τὸ νέο  ἀπὸ  τὴν  σατανικὴ  αὐτὴ ἐνέργεια  εἶναι  ἡ  ἔλλειψη  σταθερῆς  καὶ ἀκλόνητης  πίστης  στὴ  δύναμη   τοῦ  Χριστοῦ.  

Γι’ αὐτὸ καὶ  μεῖς, ὅταν  δὲν ἔχουμε  ἀκλόνητη  πίστη  στὸ Θεὸ νομίζουμε  πὼς  ὁ Θεὸς  κωφεύει στὰ  αἰτήματά μας  ἐπειδή,   δῆθεν, δὲν μᾶς  ἀγαπᾶ.  Δὲν  μᾶς  ἀπαντᾶ ὅμως ὁ Θεὸς  ἐπειδὴ  ψυχράνθηκε   ἡ ἀγάπη μας  πρὸς  τὸ θεό,  ὅπως  ψυχράνθηκε,   καὶ  ἔπαψε μάλιστα,   ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη  μας  πρὸς  τὴν Πρόνοια  τοῦ   Θεοῦ μας.  Ὅπως λέει καὶ  ὁ ἀπ. Παῦλος: «πιστεῦσαι  γὰρ  δεῖ τὸν προσερχόμενον τῷ  Θεῷ» (Ἑβρ.  11,6).  Πράγμα  ποὺ σημαίνει  πὼς   χρέος μας  εἶναι  νὰ  προσερχώμαστε  ὅλοι  μας  στὴ  πίστη  τοῦ    μὲ  ἀληθινοῦ   Θεοῦ  μας. Ὅπως μᾶς  λέει  ὁ  ἅγιος  Νεῖλος  ὁ Ἀσκητής: «ὁ  ἀγαπῶν τὸν   Θεὸν  τούτῳ  ὡς  πατρὶ  συνομιλεῖ».  Ὁ   λόγος   τοῦ  Κυρίου  μας: «αἰτεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε  καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 7,7)  μᾶς  διδάσκει ἐξάλλου νὰ  εἴμαστε  σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴ πίστη μας.   Καὶ ὅπως  μᾶς  λέει ἐπίσης  ὁ Χριστός, ὅπου  ἐπισημαίνει: «ὅσα  ἄν  αἰτήσητε  ἐν τῇ  προσευχῇ  πιστεύοντες  λήψεσθε» (Ματθ. 21,22) οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουν  νὰ  ἔχουν δυνατὴ πίστη ἡ ὁποία  θὰ  τοὺς   ἔχει  τὸ Χριστὸ  μέσα  στὶς  ψυχές  τους, ἀλλὰ καὶ μέσα  στὴ ζωή   τους.

Χρέος  ὅλων τῶν  χριστιανῶν  εἶναι       νὰ  προσεύχωνται    μὲ  θέρμη  καὶ ἀγάπη    στὸ   Χριστό.  Διότι ἡ προσευχὴ ἡ  ὁποία  βασίζεται  στὴν ἐμπιστοσύνη  τοῦ Θεοῦ  μας.    Ἡ   προσευχὴ  αὐτὴ  γἰνεται  ἔτσι  πανοπλία  οὐράνιος  κατὰ  τῶν  δαιμόνων.  Ἡ προσευχὴ αὐτὴ  ἡ ἐπίμονη  εἶναι «πανοπλία  οὐράνιος καὶ θεία  προσευχή», κατὰ  τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο.

Γιὰ  νὰ  μᾶς  ἀκούσει ὅμως  τὶς προσευχές μας   ὁ Θεὸς  χρειάζεται  καὶ νὰ  νηστεύουμε  θεαρέστως.   Ἡ  ἀληθὴς  νηστεία  ὅμως  εἶναι   συνδεδεμένη  ἄρρηκτα  μὲ  τὴν ἐγκράτεια  καὶ τὴν ἀποξένωσή μας  ἀπὸ τὴν ὑλιστικὴ ζωή μας  καὶ τὴν  εὐμάρεια  ἡ ὁποία μᾶς  κάνει  δούλους τῆς  ὕλης. Ἄν  ἀγωνίζονται   ὅμως   οἱ  χριστιανοί μας  μὲ  τὰ  πνευματικὰ  αὐτὰ ὄπλα  τῆς ἀληθοῦς  προσευχῆς καὶ τῆς ἀληθινῆς νηστείας  θὰ  καταφέρουν-μὲ  τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ-καὶ πολλὲς  νῖκες  κατὰ τῶν παθῶν καὶ  τοῦ διαβόλου.  Τὰ  παραδείγματα  τῆς  ζωῆς  τῶν ἁγίων  μαρτύρων, ἀλλὰ καὶ τῶν  Ἁγίων  καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς  Ἐκκλησίας  μας  ἄς  μᾶς  κάνουν  ὅλους  μας  πολέμιους  τῶν  σατανικῶν  ἐπιδρομῶν  τῶν  δαιμόνων.

   Ἀναφέρεται στὸν Εὐεργετινὸ  ὅτι  κάποτε  στὸ ὄρος  Σινᾶ  ἀσκήτευε  κάποιος  γέροντας  ἀσκητής,  ὁ ὁποῖος  συναντήθηκε  στὴν ἔρημο μὲ  ἕναν νεότερο  μοναχὸ ὁ ὁποῖος  τοῦ ἔλεγε μὲ ἀναστεναγμό: «Πάτερ μου, ἔχουμε  ἕνα  μέγα  πρόβλημα, διότι  ἔπαψε  νὰ  βρέχει  γιὰ πολὺ  καιρό.  Καὶ  τότε  ὁ  γέροντας  αὐτὸς  εἶπε  στὸν νέο  αὐτὸ ἀσκητὴ  ὅτι μᾶλλον  δὲν  θὰ  προσεύχεσθε  ὅπως  πρέπει,   γι’ αὐτὸ   δὲν  βρέχει.  Μόλις   ὁ   γέροντας  αὐτὸς ἀσκητὴς  ὕψωσε  τὰ  χέρια του στοὺς  οὐρανοὺς  καὶ  παρακάλεσε      μὲ  θέρμη  τὸ Θεὸ νὰ βρέξει ἀμέσως  ἔβρεξε.    

Ἀδελφοί  μου!  Εἴπαμε  ἀνωτέρω  ὅτι ὁ Θεὸς  δὲν εἰσακούει  ποτὲ  τὰ  αἰτήματά  μας  τὰ  ὁποῖα  ποτὲ  δὲν  εἶναι ὑπὲρ  τῆς  σωτηρίας  τῶν ψυχῶν μας, οὔτε  μᾶς  χαρίζει  ἐπίγειες    δόξες  καὶ  ὑλικὲς  χαρές.        Γι’ αὐτὸ  καὶ ἔχουμε  ἀνάγκη ὅλοι  μας  ἀπὸ  τὴν ζωντανὴ  καὶ ἀταλάντευτη  πίστη  μας, διότι  ἡ  πίστη  μας  αὐτή, ὅπως  καὶ  ἡ  προσευχὴ  μαζὶ μὲ τὴν  νηστεία, τὰ   ὁποῖα  εἶναι δύο  ἀπὸ  τὰ  μεγαλύτερα  δῶρα  τοῦ  Θεοῦ μας  μᾶς  ὁδηγεῖ  στὴ  σωτηρία  τῶν  ψυχῶν  μας.  Ἀμήν!