Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος οι Μάρτυρες

Ήταν δίδυμα  αδέλφια και ήταν άρρηκτα  ενωμένοι  δια  της  θερμής πίστεως  και  αγάπης που  είχαν  προς  το  Χριστό.  Κατάγονταν  από  το Βυζάντιο  και  είχαν διδαχθεί τον χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου  από  τους  Αγίους Πρόκλο (και όχι Πάτροκλο, όπως λανθασμένα γράφεται  από  ορισμένους  Συναξαριστές,  και  που  η μνήμη του έτσι λανθασμένα  επαναλαμβάνεται  και  την  21^η  Ιανουαρίου) και  Μάξιμο, οι οποίοι  υπέστησαν  και  μαρτυρικό  θάνατο  για  τον Χριστό.

Μετά τον θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν  στην  Ιλλυρία και διάλεξαν  σαν  τόπο  διαμονής  τους  την  πόλη  Ουλπιανά.  Στην πόλη αυτή  εργάζονταν  την  τέχνη  τους,  αλλά  συγχρόνως μέσω  αυτής προσπαθούσαν  για  την  εξάπλωση  του  Ευαγγελίου.

Εκεί  υπήρχε και κάποιος  ιερέας  ειδώλων, ονομαζόμενος   Μερέντιος.  Ο  γιος  αυτού  Αθανάσιος  από  το  ένα  του  μάτι  έπαθε  τύφλωση,  που  από  την  ιατρική   επιστήμη  δε  βρήκε  θεραπεία.  Τότε  πλησίασε τους δυο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη ιερέα, με αποτέλεσμα να  πιστέψουν και  οι  δύο  στον  Χριστό. Αυτό  μόλις  το  έμαθε  ο  έπαρχος  Λύκων, συνέλαβε  τους  δύο  αδελφούς  και,  αφού  τους βασάνισε  φρικτά,  τους  έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους.   
Έτσι,   οι   δυο  τεχνίτες  αδελφοί  μπήκαν  στην  αιώνια  πόλη,  «ής τεχνίτης  και δημιουργός  ο  Θεός».  Της  οποίας, δηλαδή, τεχνίτης  και  κτίστης   είναι   αυτός  ο  Θεός.

Απολυτίκιον.  Ήχος  πλ. α’.  Τον  συνάναρχον  Λόγον.  
Ευσεβείας τοις τρόποις εγγυμναζόμενοι, του μαρτυρίου την τρίβον διαπεράτε καλώς, ως αυτάδελφοι κλεινοί Χριστόν δοξάσαντες· όθεν γεραίρομεν  υμάς,  ως  γενναίους  Αθλητάς,  Φλώρε  και  Λαύρε  βοώντες·  Από  παντοίας   ανάγκης,   ῥρύσασθε  πάντας   ημάς   Άγιοι.

Κοντάκιον.  Ήχος  γ’.  Η  Παρθένος σήμερον.        
Η δυάς η ένθεος, των ιερών αυταδέλφων, της Τριάδος έχουσα, το απροσμάχητον  κράτος, ήσχυνε, των παρανόμων  τας  επινοίας·  ήθλησε, μέχρι  θανάτου  ενδρειοφρόνως·  οίς  βοήσωμεν  εκ  πόθου·  χαίρετε  Λαύρε  και  Φλώρε  ένδοξοι.

Μεγαλυνάριον.
Σύμφρων και ομόψυχος εν παντί, η των αυταδέλφων, αναδέδεικται ξυνωρίς, Φλώρος τε και Λαύρος, εν  βίω  και  εν  άθλοις· διο και  ισοτίμως εμεγαλύνθησαν.