ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία στὴν  Δ΄ Κυριακὴ  τοῦ  Λουκᾶ

(Κυριακὴ  τοῦ  Καλοῦ  Σπορέως)

«Καὶ  ἕτερον  ἔπεσεν  ἐν  μέσῳ   τῶν  ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι  αἱ  ἄκανθαι  ἀπέπνιξαν  αὐτό» (Λουκ. 8,7)

            Τὸ εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀδελφοί μου καὶ ἀδελφές  μου,    κάνει  λόγο σὲ  ὅλους  μας      γιὰ  κάποια  σπορά.  Γνωρίζετε βέβαια  πῶς  γίνεται     τὸ ἔργο τῆς  σπορᾶς  τῶν  χωραφιῶν  ὡς  γεωργοὶ  ποὺ   εἶστε  οἱ περισσότεροι.

Ἡ  παραβολὴ  αὐτὴ  τοῦ  Κυρίου μᾶς  δείχνει     σὲ  ὅλους  μας    τὸν    Καλύτερο  σπορέα, τὸ Σπορέα  τοῦ  Λόγου τοῦ Θεοῦ.  Γιατὶ   ἡ   παραβολὴ  αὐτὴ  κάνει  ὁ λόγο     περὶ   τοῦ  πῶς  πρέπει  νὰ  γίνεται  ἡ   σπορὰ    τοῦ  λόγου  τοῦ   Θεοῦ. 

Καλὸς σπορεὺς τῆς  παραβολῆς  αὐτῆς δὲν  εἶναι  ἄλλος  ἀπὸ  τὸ   Χριστό· ἀλλὰ    καὶ  μετὰ  τὸ  Χριστὸ  ἀληθινοὶ  κήρυκες  καὶ σπορεῖς  τοῦ  σπόρου τοῦ λόγου  τοῦ  Θεοῦ       εἶναι  οἱ Ἀπόστολοι  τοῦ  Χριστοῦ. Μετὰ   τὸ Χριστό, ὅμως, καὶ τοὺ Ἀποστόλους  Του  πέρασαν στὸ  διάβα  τοῦ  χρόνου   καὶ  ἄλλοι  πολλοὶ  σπορεῖς  τοῦ λόγου  τῆς ἀληθείας, οἱ  ὁποῖοι δὲν    εἶναι ἄλλοι  ἀπὸ τοὺς     Πατέρες  τῆς Ἐκκλησίας μας,  τῶν  ὁποίων  τὴν ἱερὰ  μνήμη  τιμοῦμε  σήμερα.

            Ὁ  λόγος ὅμως    τοῦ  Χριστοῦ  καὶ  τῶν  Ἀποστόλων δὲν  φυτεύθηκε  μόνο στὶς  ψυχὲς ὁλίγων   ἀνθρώπων, ἀλλὰ   φυτεύθηκε  καὶ  στὶς  ψυχὲς    ὅλων  τῶν  ἀνθρώπων    τῆς γῆς ποὺ θέλουν  νὰ  γνωρίσουν  τὸ  Χριστό. 

 Ὁ  σπόρος  αὐτὸς  τοῦ  καλοῦ  σπορέως    ἔπεσε  κατ’ἀρχὰς    στὸ  δρόμο  ὅπου   κατεπατήθη  ἀπὸ τοὺς  διαβάτες  καὶ  φαγώθηκε  ἀπὸ  τὰ  πουλιά. Καὶ  οἱ Ἀπόστολοι  ἀκολούθως  ἔσπειραν  τὸ   σπόρο  τοῦ λόγου  τοῦ  Θεοῦ      σὲ  ψυχὲς  οἱ  ὁποῖες  ἦταν  σὰν  τὸ  δρόμο ὅπου  παιρνοῦν  δαβάτες  καὶ πουλιά.  Γιατὶ  οἱ  ψυχὲς  αὐτὲς  πατοῦνται   ἀπὸ  τὸ  διάβολο ὅπως  ἀκριβῶς  πατοῦν  τὸν  δρόμο καὶ   οἱ  ὁδοιπόροι.  Γιατὶ  ὁ  σπόρος  αὐτὸς  τοῦ  λόγου  τοῦ  Θεοῦ  ἔπεσε  σὲ  ψυχὲς  οἱ ὁποῖες  μοιάζουν  μὲ  πουλιὰ  ποὺ τρώγουν τοὺς σπόρους· τὰ  πουλιὰ  αὐτὰ  εἶναι τὰ       μαυροποπούλια  τοῦ  σατανᾶ  ποὺ  βάζουν πολλοὺς  πειρασμοὺς  στοὺς  χριστιανούς μας.         

Ἄλλοι  σπόροι τοῦ σπόρου  ὅμως   τοῦ  σπόρου   αὐτοῦ     ἔπεσαν  σὲ πετρῶδες  ἔδαφος, φέρνοντας ὡς    ἀποτέλεσμα  τὴν μὴ   καρποφορία  τοῦ σπόρου αὐτοῦ.  Διότι  τὸ  πετρῶδες   ἔδαφος  δὲν   ἔχει  καμμία    ὑγρασία,   καὶ  δὲν  μπορεῖ νὰ  μᾶς  δώσει  καλοὺς  καρπούς.   Καὶ οἱ   σπόροι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι  ἔπεσαν στὸ πετρῶδες  ἔδαφος  μοιάζουν  μὲ τὶς  ψυχὲς  οἱ  ὁποῖες   εἶναι  σκληρὲς  καὶ ἀνάλγητες    σὰν τὴ πέτρα,   καὶ  δὲν  μπορεῖ  ἔτσι  νὰ καρποφορήσει ὁ λόγος  τοῦ Θεοῦ. 

Ὑπάρχουν ὅμως    καὶ ἄνθρωποι  οἱ ὁποῖοι    ἔχουν καρδιὰ  σκληρή,  σὰν τὴ   πέτρα, καὶ  εἶναι    οἱ  ἄνθρωποι  ποὺ   δὲν  θέλουν  ποτὲ νὰ   ὑπακούουν  στὸ  θέλημα τοῦ  Θεοῦ, οὔτε  θέλουν      νὰ   πιστέψουν    στοὺς  θείους  λόγους  τοῦ  ἱεροῦ κηρύγματος, ἐπειδὴ  τοὺς  ἔχουν  ματώσει  τὶς  ψυχές  τους  τὰ  ἀγκάθια  τῶν παθῶν.  Διότι, ὅπως λέει ὁ Κύριος, «ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἅκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό». (Λουκ. 8,7) Τὸ πνευματικὸ αὐτὸ χωράφι  ὅπου  ἔπεσε ὁ  σπόρος  τοῦ λόγου  τοῦ Θεοῦ  δὲν    μπορεῖ ποτὲ  νὰ  καρποφορήσει   ἄν οἱ χριστιανοὶ δὲν  βγάλουν  ἀπὸ  τὴ  ψυχή τους   τὰ  πάθη  τῶν  παθῶν  ἤ ἄν  δὲν    ἀφήσουν τὸ  σπόρο  τοῦ Εὐαγγελίου   νὰ ἀνθήσει  καὶ νὰ  καρποφορήσει.   Διότι  τὰ   ζιζάνια  τῶν παθῶν οὐδέποτε  ἀφήνουν τὶς  ἀρετὲς    νὰ  καρποφορήσουν· διότι      δὲν  καρποφορεῖ  ὁ σπόρος τοῦ    Εὐαγγελίου στὴ ζωή μας ὅταν  οἱ    πιστοὶ    χριστιανοὶ  ἔρχονται τυπικὰ στὴν ἐκκλησία, χωρὶς ὅμως νὰ  ἐφαρμόζουν κατόπιν  τοὺς  λόγους  τοῦ εὐαγγελίου  ζώντας  ἁμαρτωλά. Ἀλλὰ    ἡ   ζωὴ   τῶν  παθῶν  καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀδελφοί μου,  ποτὲ   δὲν  μπορεῖ  νὰ θεωρηθεῖ  ὡς  πραγματικὴ ζωή, ἀφοῦ  ποτέ  της  δὲν  μπορεῖ νὰ  ἀνοίξει  σὲ μᾶς   τὴν   πόρτα τῆς    Βασιλείας   τῶν  Οὐρανῶν.

Πρῶτο ἀγκάθι ποὺ μᾶς  κάνουν  νὰ ἀπομακρυνώμαστε   ἀπὸ τὴ   πίστη μας   εἶναι  οἱ βιοτικὲς  μέριμνές  μας. Διότι  οἱ  ἄνθρωποι ποὺ     ἀγωνίζονται  νὰ  ἀποκτήσουν  μέγαρα, περιουσίες νομίζουν  πὼς  οἱ    ἐφήμερες  καὶ ἐφάμαρτες  διασκεδάσεις  δίνουν χαρὰ  στὸν  ἄνθρωπο. Οἱ  ἄνθρωποι  αὐτοὶ  ὅμως  ζοῦν  μὲ   τὴν  ψευδαίσθηση    πὼς  ὁ  ἀγῶνας  τους  αὐτὸς  μπορεῖ  νὰ   ἐξασφαλίσει    χαρὰ ὅταν  ἀποκτήσουν  πολλὲς  τροφὲς  καὶ      πολλὰ  ὑλικὰ  ἀγαθὰ   γιὰ  τὴ  συντήρησή  τους  καὶ τὴ  συντήρηση   τῶν  παιδιῶν τους. Ἄλλοι  πάλι νομίζουν  ὅτι  θὰ  βροῦν ταὴ χαρὰ  στὴν  κοσμικὴ     μόρφωση  ἤ στὶς  κοσμικὲς  χαρές. Αὐτὸ ὅμως  εἶναι    μέγα  σφάλμα. Γιατὶ οἱ  ἄνθρωποι  ποὺ  ζοῦμε ἁμαρτωλὰ ὑποδουλώνουμε   ἔτσι    τὶς  ψυχές  μας   στὴν  ἁμαρτία.    Ζώντας ὅμως    μέσα  σὲ μιὰ  ὑπερ καταναλωτικὴ  κοινωνία ὅπου  ὁ  ἄνθρωπος  παλεύει  καὶ ἀγωνίζεται  γιὰ τὴν  εὐχαρίστησι  τῆς  σάρκας  του, καὶ ὅπου   διώχνει     τὸ     Χριστὸ  ἀπὸ  τὴ  ζωή  του  ποτὲ  δὲν  πρόκειται  νὰ  βρεῖ  τὴν  ἀληθινὴ   χαρά.  

Δὲν ἔχουμε ὅμως μόνο  τὸ ἀγκάθι    τῶν βιοτικῶν μερίμνων· γιατὶ  ἔχουμε καὶ τὸ  ἄλλο ἀγκάθι  τῆς  ἀπάτης τοῦ  πλούτου. Ὁ  μαμμωνᾶς, μὲ   τὸ  πάθος  αὐτὸ   τῆς  φιλοπλουτείας μᾶς κάνει ἀγχώδεις  ἀνθρώπους, καὶ μόνο ὅταν  ἀπαλλαγοῦμε  ἀπὸ  τὸν     φιλοπλουτισμὸ θὰ  βροῦμε  τὴν ἀληθινὴ χαρὰ  καὶ εὐτυχία.  

Ὅσοι    νομίζουν  πὼς ἡ  ἀπόκτησις  μεγάλου     πλούτου  θὰ  φέρει  εὐτυχία  στὸν ἄνθρωπο  πορεύονται    λάθος  δρόμο.  Καὶ   τὸ λάθος  αὐτὸ  τοῦ δρόμου  δὲν    τὸ κάνουν   μόνον  οἱ  πλούσιοι  ἀλλὰ  καὶ πολλοὶ    πτωχοί. 

Ὁ   Χριστός,  θέλοντας    νὰ  μᾶς  ἀπαλλάξει ἀπὸ  τὸ σαράκι τῆς  πλεονεξίας,  μᾶς  λέει:   «πῶς  δυσκόλως οἱ τὰ  χρήματα  ἔχοντες εἰσελεύσονται  εἰς  τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν!». (Λουκ. 18,24) Γι’ αὐτὸ  καὶ   οἱ Ἀπόστολοι  ρώτησαν τὸν Κύριο τὸ   «τίς   δύναται σωθῆναι;».    (Λουκ. 19,25) Καὶ   ὁ Χριστὸς ἀπάντησε πρὸς  αὐτούς: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι». (Λουκ. 18,27) Ὅπως  λέει   ὁ   ἀπ.  Παῦλος  στὸν  μαθητή του, τὸν  Τιμόθεο,  θὰ πέσουν οἰ ἄνθρωποι  σὲ  παγίδες  ἀνοήτους, οἱ ὁποῖες  θὰ   τοὺς ὁδηγοῦν, τελικά, εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν.

Τρίτο  ἀγκάθι, τὸ ὁποῖο  μᾶς  ἀπομακρύνει  ἀπὸ τὸ Χριστὸ εἶναι  καὶ  ἡ  ἀγάπη τῶν ἡδονῶν τῆς  ζωῆς    μας. Οἱ ἡδονὲς αὐτὲς ἔχουν τὰ ὀνόματα:    φιλαυτία μας, φιλοσαρκία,  φιληδονία καὶ  γενικὰ   κοσμική   ζωή,   κάνοντας  ὅλους  μας  νὰ  εἴμαστε   τελικὰ  καὶ    κοιλιόδουλοι.  Γιατὶ  τὰ  πάθη  αὐτὰ  μᾶς  κάνουν  ὅλους μας νὰ θεωροῦμε τὴν  κοιλιά   μας  ὡς  θεά, μᾶς  κάνει δηλαδὴ  νὰ   ἀγαποῦμε  ὅτι θέλει  τὸ σαρκίο μας.   Οἱ ἄνθρωποι ὅμως   αὐτοί,  κατὰ  τὸν    ἀπ. Παῦλο, ἔχουν κάνει τότε    θεὸ    τὴν  κοιλιά  τους.    Ἄν τὰ φυσικὰ ἀγκάθια, ὅπως  λέει  ὁ ἱερὸς  Χρυσόστομος,  πληγώσουν  τὰ  χέρια  ποὺ  τὰ   πιάνουν, καὶ ματώνουν    τὰ  πόδια  τῶν  ἀνθρώπων, ὅπως  ματώνουν  καὶ τὰ  ἀγκάθια ὅλα    τὰ ὑπόλοιπα  μέλη τοῦ  σώματός μας, τὸ ἴδιο καὶ τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν   πληγώνουν    τὶς   ψυχές μας  μὲ τὴν ἁμαρτία.

 Λίγοι  ὅμως  εἶναι, ἀδελφοί μου,   οἱ  συνειδητοὶ χριστιανοί· λίγοι εἶναι  αὐτοὶ   ποὺ    ἀγωνίζονται  κατὰ  τῆς ἁμαρτίας  καὶ  κατὰ  τῶν  παθῶν  τους. Λίγοι εἶναι ὅμως   καὶ οἱ  χριστιανοὶ  ποὺ   ὑπακούουν  στὸ  λόγο  τοῦ  Εὐαγγελίου   τοῦ  Χριστοῦ  μας, ὅπως  καὶ    λίγοι  εἶναι οἱ χριστιανοὶ  ποὺ   ἔχουν   στὸ κέντρο     τῆς  ψυχῆς  τους  τὸ   Χριστό.  Διότι  οἱ περισσότεροι, δυστυχῶς,  ἔχουν  βάλει στὴ  ψυχή  τους   μαζὶ  μὲ    τὴν  ἀγάπη  τοῦ Χριστοῦ  καὶ  τὴν ἀγάπη   πρὸς  τὴν  ἁμαρτία.

Ὅταν  ὅμως  «ζοῦμε»  μέσα  στὴν  ἀμαρτία  καὶ   ἀλλοιώνουμε  τὸ  κήρυγμα  τοῦ Χριστοῦ καὶ  τῶν    Ἀποστόλων  Του,  ὅπως   ἀλλοιώνουν  τὸ Εὐαγγέλιο    οἱ  «θεολόγοι» τῆς  Δυτικῆς  «Ἐκκλησίας»,  ζοῦμε  ἐκτὸς  τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τὸ   κήρυγμα  τῆς  ἐξωτερικῆς  Ἱεραποστολῆς  τῶν  δυτικῶν  «θεολογων»  δὲν  εἶναι βέβαια  ὀρθόδοξο   γιατὶ  διδάσκει     τὸ  ψέμα  τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ.         

Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατέρες μας, ὅμως, οἱ  Πατέρες    τῆς  κατὰ  Ἀνατολὰς Ὀρθόδοξης  Ἐκκλησίας μας, ἐννοώντας  βέβαια  ὅλους τοὺς     Ὀρθόδοξους Πατέρες, καὶ ὄχι  μόνο ὅσους   συμμετεῖχαν στὴ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο,    ὀρθοτομοῦν  τὸ  λόγο  τῆς ἀληθείας  καὶ  διδάσκουν  ὅλους μας  ποιὸ εἶναι  τὸ   ἀληθινὸ      συμφέρων     τῆς  ψυχῆς    μας.  Καὶ  τὸ   συμφέρον  ὅλων  τῶν  χριστιανῶν  δὲν  εἶναι    ἄλλο  ἀπὸ   τὸ  νὰ  ἀγωνίζωνται      κατὰ   τῆς  ἁμαρτίας.       

          Ἀδελφοί  μου!  Ἐπειδὴ τὸ κήρυγμα  τῶν  ὀρθοδόξων     Πατέρων    τῆς Ἐκκλησίας  μας  δὲν  θέλει  ἀπὸ μᾶς  μόνο  νὰ  ἔχουμε  τὸ  Εὐαγγέλιό  μας  στὸ εἰκωνοστάσι τοῦ  σπιτιοῦ  μας·  οὔτε θέλουν οἱ Πατέρες  μας    νὰ  τὸ ἔχουμε καταχωνιασμένο        στὴ  βιβλιοθήκη μας καὶ νὰ  μὴ τὸ μελετοῦμε, ἀλλὰ  ἀπεναντίας  ζητοῦν ἀπ΄ ὅλους  μας    νὰ  μελετοῦμε  τὸ Εὐαγγέλιο  καὶ  νὰ    διαδίδουμε παντοῦ  ὅσα  διδάσκει τὸ  Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας. Ὀφείλουμε ἐπίσης  νὰ  διδάσκουμε στὰ  παιδιά μας   τὸ   λόγο  τοῦ  Εὐαγγελίου    εἴτε  ἐδῶ, στὴ χώρα  μας,   εἴτε  καὶ     στὴν  Ἀφρικὴ  ἤ  Ἀσία.  Καὶ ἄν ἀκόμα    δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε  στὴν Ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολή, ἄς  πέσουμε  τοὐλάχιστον   στὰ  γόνατα  καὶ ἄς  κάνουμε ἐκτενὴς   προσευχὴ  ὑπὲρ τῶν ὀρθοδόξων Ἱεραποστόλων ποὺ διαδίδουν τὸ Εὐαγγέλιο  στὸ  ἐξωτερικό. Καὶ ὁ  Θεός, διὰ τῆς  δικῆς  μας προσευχῆς   θὰ  δώσει    καρποφορία  μεγάλη    τοῦ     λόγου   τοῦ  Θεοῦ  μας. 

Γι’ αὐτὸ καὶ μεῖς ἄς  ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὶς  ψυχές μας     τὰ ἀγκάθια  τῶν  παθῶν,    βάζοντας    μέσα  στὶς  ψυχὲς    τὶς χριστιανικὲς  ἀρετές. Γιὰ  νὰ  ἀπαλλαγοῦμε ὅμως     ἀπὸ  τὰ ἁμαρτωλὰ  πάθη    καὶ  τὴν  ἀπιστία τοῦ Θεοῦ  πρέπει  νὰ   ἐλπίζουμε    στὴν  αἰώνια  ζωή.  Εὔχομε λοιπὸν νὰ  κάνουμε μιὰ  ἀκόμα  προσπάθεια  νὰ   καρποφορήσουμε  στὰ  πνευματικά μας     χωράφια, ποὺ εἶναι  οἱ    ψυχές  μας  -μὲ  τὴ χάρη  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος-βέβαια, καὶ μὲ  τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων  καὶ Θεοφόρων Πατέρων  τῆς ἐν  Νικαίᾳ  Συνόδου  ἑκατονταπλασίονα  τοὺς  καρποὺς  τῶν  ἀρετῶν  μας. Ἀμήν!