Ο Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου

Γεννήθηκε   την  1^η  Οκτωβρίου  του  1846  στη  Σηλυβρία  της  Θράκης  από  τον  Δήμο και  την  Βασιλική  Κεφάλα  και  ήταν  το  πέμπτο  από  τα  έξι  παιδιά  τους.  Το  κοσμικό  του  όνομα  ήταν  Αναστάσιος.

Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν  ως  παιδονόμος  στο  σχολείο  του  Μετοχίου  του  Παναγίου  Τάφου.  Κατόπιν πήγε  στην  Χίο,  όπου,  από  το  1866 μέχρι  το  1876 χρημάτισε  δημοδιδάσκαλος  στο χωριό  Λίθειο. Το  1876 εκάρη  μοναχός  στη  Νέα  Μονή  Χίου  με  το  όνομα  Λάζαρος και  στις 15  Ιανουαρίου  1877  χειροτονήθηκε  διάκονος,  ονομασθείς  Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), και ανέλαβε την Γραμματεία της Μητροπόλεως.

Το  1881  ήλθε  στην  Αθήνα,  όπου  με  έξοδα  του  Πατριάρχη  Αλεξανδρείας  Σωφρονίου  Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε  Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885. Έπειτα,  ο  ίδιος  προαναφερόμενος  Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και  Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε  επίσης  πατριαρχικός  επίτροπος  στο  Κάιρο.

Στις  15  Ιανουαρίου  1889,  χειροτονήθηκε  Μητροπολίτης  Πενταπόλεως. Η  δράση  του ως  Μητροπολίτου  ήταν  καταπληκτική  και  ένεκα  αυτού  ήταν  βασικός  υποψήφιος του  πατριαρχικού  θρόνου  Αλεξανδρείας. Λόγω  όμως  φθονερών εισηγήσεων (αισχρών  συκοφαντιών), προς  τον  Πατριάρχη  Σωφρόνιο, ο  ταπεινόφρων  Νεκτάριος, για  να  μη  λυπήσει  τον  γέροντα  Πατριάρχη,  επέστρεψε  στην  Ελλάδα  (1889).

Διετέλεσε  Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 – 1893), Φθιώτιδος  και  Φωκίδας  (1893 – 1894) και  διευθυντής  της  Ριζαρείου  Εκκλησιαστικής  Σχολής  στην  Αθήνα  (1894 – 1904).

Μετά  τον  θάνατο  του  Πατριάρχη Αλεξανδρείας  Σωφρονίου (1899), ο  Νεκτάριος εκλήθη  να τον  διαδεχθεί,  αλλά  ο  Άγιος  αρνήθηκε. Στα  κηρύγματά  του, πλήθος λαού  μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των ιερών λόγων του. Το 1904 ίδρυσε γυναικεία Μονή  στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά την διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε  εκεί  το  1908,  μετά  την  παραίτησή  του  από  τη  Ριζάρειο  Σχολή.

Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη  του  και  η  φιλανθρωπία  του  υπήρξαν  παροιμιώδεις.

Πέθανε  το  απόγευμα  της  8ης Νοεμβρίου 1920. Τόση  δε  ήταν  η  αγιότητά  του,  ώστε επετέλεσε  πολλά  θαύματα, πριν  αλλά  και  μετά  τον θάνατό του. Ενταφιάστηκε  στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.           
Η  ανακομιδή  των  Ιερών  λειψάνων  του  έγινε  στις  3  Σεπτεμβρίου  του  1953  και  στις 20  Απριλίου  του  1961  με  Πράξη  του  Οικουμενικού  Πατριαρχείου, διακηρύχθηκε Άγιος  της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.         
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὀρθοδοξίας τὸν ἀστέρα τὸν νεόφωτον

Καὶ Ἐκκλησίας τὸ νεόδμητον προτείχισμα

Ἀνυμνήσωμεν καρδίας ἐν εὐφροσύνῃ.

Δοξασθεὶς γὰρ ἐνεργείᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος

Ἰαμάτων ἀναβλύζει χάριν ἄφθονον     
Τοῖς κραυγάζουσι, χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.

Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, τῇ ὁσίᾳ σου βιοτῇ· ὅθεν καταυγάζεις, πιστῶν τὰς διανοίας, ταῖς νοηταῖς ἀκτῖσι, Πάτερ Νεκτάριε.