Ο Άγιος Κλήμης ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ρώμης

Ήταν  Ρωμαίος  αριστοκράτης από  βασιλικό  γένος, γιος του Φαύστου και  της Ματθιδίας.  Ο  Κλήμης  σπούδασε  όλες τις επιστήμες της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Απόστολο Πέτρο και διδάχθηκε απ’ αυτόν την αληθινή  πίστη  και θεογνωσία, οπότε έγινε θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου και συνέγραψε  αρκετά συγγράμματα.

Ο  Κλήμης  υπήρξε  τρίτος  επίσκοπος  Ρώμης, αφού  διαδέχθηκε  τον  Ανέγκλητο, περίπου  το  έτος  92 μ.Χ. Ποίμανε με  υπέρμετρο  ζήλο  την  Εκκλησία  της  Ρώμης,  στα βαρεία εκείνα  χρόνια  των  διωγμών.  Συνελήφθη  από  το  Δομετιανό  και  εξορίστηκε σε  πόλη  έρημο  κοντά  στη  Χερσώνα.

Εκεί,  έδεσαν  στο  λαιμό  του μια  σιδερένεια  άγκυρα  και  τον  έριξαν  στην  θάλασσα, όπου παρέδωσε την αγία ψυχή του (101 μ.Χ).           
Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι ο Κλήμης δεν υπήρξε μόνο σοφός κατά  την γραμματική  μόρφωση,  αλλά  ανήκε  σ’ αυτούς  που  ο  Θείος  Παύλος  ονομάζει «σοφούς  εις  το  αγαθόν,  ακεραίους  δε  εις  το  κακόν».  Συνετούς,  δηλαδή, όταν κάνουν  το  καλό,  και  συγχρόνως  αμέτοχους  από  κάθε  κακό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.       
Τῆς θείας γνώσεως, εὔσημοι σάλπιγγες, καὶ τῶν τῆς πίστεως, θεσμῶν ἐκφάντορες, Ἱερομάρτυρες Χριστοῦ, ἐδείχθητε τοῖς ἐν κόσμῳ, Κλήμη παναοίδιμε, τῆς ζωῆς κλῆμα εὔκαρπον, καὶ Πέτρε θεόσοφε, εὐσεβῶν πέτρα ἄρρηκτε· διὸ ὡς τῶν ἀρρήτων ἐπόπται, ῥύσασθε πάσης ἡμᾶς βλάβης.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Ἐκκλησίας ἄσειστοι καὶ θεῖοι πύργοι, εὐσεβείας ἔνθεοι, στῦλοι ὡς ὄντως κραταιοί, Κλήμη σὺν Πέτρῳ πανεύφημοι, ὑμῶν πρεσβείαις, φρουρήσατε ἅπαντας.

Μεγαλυνάριον.
Κλῆμα ἀφθαρσίας πανευθαλές, ὁ Κλήμης ἐδείχθη, οἶνον στάζον τὸν μυστικόν, πέτρα Ἐκκλησίας, ὁ Πέτρος δὲ ὡράθη· διὸ τὰς ἀριστείας, τούτων ὑμνήσωμεν.