Ο Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγόνας

Γιος πλουσίων γονέων (που γεννήθηκε στην Αδριανούπολη τον 7^ο αιώνα, και ονομάστηκε Παφλαγόνας γιατί εκεί φυλασσόταν το τίμιο λείψανό του), διδάχτηκε νωρίς  απ’ αυτούς  να  είναι  εγκρατής  και  να θεωρεί  το χρήμα μέσο για την ανακούφιση  και  περίθαλψη  των  φτωχών  και  των  αρρώστων.

Αφού  έτσι  ανατράφηκε, και  οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε  όλη  την  κληρονομιά του και  πήγε σαν ασκητής στην έρημο, χωρίς να αποκόψει τον εαυτό του από τον κόσμο. Εισερχόταν στην κοινωνία για να βοηθήσει όποτε και όπως μπορούσε και κατέφευγε  στην  σπηλιά του για να ανανεωθεί  Πνευματικά. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους  ασκητές, που  ζούσε  μαζί  τους  με  αδελφική  αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση  και  επιείκεια. Δεν  λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν  να επαναφέρει την γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Σύνθημά του τα όμορφα λόγια του  Ιησού  «άφετε τα παιδία και  μη  κωλύετε αυτά  ελθείν προς με· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιθ’ 14). Του εμπιστεύτηκαν τόσες οικογένειες την καθοδήγηση των παιδιών τους, που πραγματοποιούσε μαζί με τους συνασκητές του, δημιουργώντας αυτό που ονομάσθηκε «ο πρώτος παιδικός σταθμός στον  κόσμο» (Ορθόδοξοι Άγιοι, Γ. Πούλου). Κάθε  φορά που  οι  γονείς  έφεραν  προς αυτόν  τα  παιδιά  τους,  η  αγαλλίαση  του  Οσίου  ήταν  πολύ  μεγάλη.

Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν  να  τον  βρούν  για  να  ζητήσουν  απ’ αυτόν  τις  πνευματικές  του  οδηγίες.

Ο  Όσιος  Στυλιανός,  παρά  την ερημική  ζωή του, έτρεφε  στοργή  και  συμπάθεια  προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και  ο Κύριος. Άν,  έλεγε, η  ταπεινοφροσύνη  αποτελεί θεμέλιο  των  αρετών,  η  παιδική  ηλικία  από  τη  φύση  της  είναι  περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Ο Θεός βραβεύοντας το ιερό  αυτό αίσθημά του, προίκισε τον  Όσιο  με  το  χάρισμα  να  θεραπεύει  τα  άρρωστα  παιδιά και  να  καθιστά  εύτεκνους,  άτεκνες  γυναίκες. Υπήρχε  πλήθος  ανθρώπων  γύρω  του που  προσπάθησαν να «εμπορευθούν» το χάρισμά του, αλλά  εκείνος αρνείτο  κάθε απόπειρα  να κερδίσει χρήματα, λέγοντας απλά, πως είχε ήδη πληρωθεί προκαταβολικά  με  τα  δώρα  του  Αγίου  Πνεύματος.

Πέθανε πλήρης  ημερών  αλλά  και  αρετών.  Δεν  του  έλειπε  ποτέ  το  χαμόγελο  και, όταν  πέθανε,  λέγεται πως το  πρόσωπό  του  έφερε  ακόμα  ένα  αχνό  χαμόγελο  καθώς  τον  έθαβαν.  Ένας στοργικός και  αγαπημένος άνθρωπος του Θεού, ο Στυλιανός, είναι  φυσικά,  ιδιαίτερος  προστάτης  των  παιδιών.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.          
Στήλη ἔμψυχος, τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος, τῆς Ἐκκλησίας, Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεῖς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος, κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.    
Ἁγιασθεὶς ἀπὸ μητρῴας νηδύος, ὥσπερ ὁ θεῖος Σαμουὴλ θεοφόρε, ἀσκητικῶς ἐδόξασας Χριστὸν τὸν Θεόν· ὅθεν τῶν ἰἀσεων, ἀνεδείχθης ταμεῖον, καὶ προστάτης ἔνθεος, νεογνῶν καὶ νηπίων· ὁ γὰρ Χριστὸς δεξάζει σε λαμπρῶς, ὃν ἀπὸ βρέφους, Στυλιανὲ ἐδόξασας.

Μεγαλυνάριον.
Στήλη θεοχάρακτος καὶ σεπτή, ἀρετῶν ποικίλων, ὁ σὸς βίος πέλει ἡμῖν, Στυλιανὲ Πάτερ, θεοπρεπῶς ῥυθμίζων, ἡμῶν τὰς διανοίας, τῶν εὐφημούντων σε.