Ο Άγιος Βαρλαάμ

Ο  Μέγας  Βασίλειος  και  ο  Ιερός  Χρυσόστομος,  θεώρησαν  χρέος  τους  να ασχοληθούν  στο  δίκαιο  εγκώμιο  του  ιερού  αυτού  αθλητή  της  πίστης.

Παρά  τα  βαθιά  γεράματά  του, όταν   τον  έφεραν  μπροστά  στον  έπαρχο  Αντιοχείας, τον  αντιμετώπισε  με  θαυμαστή  ευψυχία. Έτσι  τον  μαστίγωσαν  με  νεύρα  βοδιού  και  του  ξερίζωσαν τα  νύχια. Επειδή  όμως  δεν  υποχωρούσε  άναψαν  κάρβουνα  και ετοιμάστηκαν  να  βάλουν  τα  χέρια  του  επάνω  σ’ αυτά.  Αλλά  εκείνος  τους  πρόλαβε.  Βάδισε  μόνος  του  και  έβαλε  το δεξί του χέρι στην φωτιά. Και  ενώ καίγονταν  οι  σάρκες  και  τα  κόκαλά του, ο γέροντας Βαρλαάμ, υμνούσε  και ευλογούσε τον Κύριο.          
Μετά  από  λίγο  παρέδιδε  και  την  τελευταία  του πνοή, αλλά  κράτησε και αμετακίνητη  την  πίστη  του (304 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.  
Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν, μαρτυρικὴν ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε δοξάσας τὸν Χριστὸν· τούτῳ δὲ προσήγαγες, δεξιᾷ κεκαυμένη, ὡς θυσίαν ἄμωμον, τὴν ἁγίαν ψυχήν σου. Μεγαλομάρτυς πρέσβευε ἀεί, πᾶσι δοθῆναι, Βαρλαὰμ συγχώρησιν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.           
Γηραιῷ ἐν σώματι, τὸν παλαιὸν ἐν κακίᾳ, κρατεροῖς παλαίσμασι, καταβαλὼν Ἀθλοφόρε, ἤνεγκας, καθάπερ ἄσαρκος τὰς στρεβλώσεις, ἔφερες, τὴν τῆς χειρός σου καῦσιν ἀνδρείως· διὰ τοῦτό σε ὁ Λόγος, στεφάνῳ δόξης, Βαρλαὰμ ἔστεψε.

Μεγαλυνάριον.
Δρόσον οὐρανίου ἀναψυχῆς, γραφικῶς σταλάζει, Ἐκκλησίᾳ τῇ εὐαγεῖ, Βαρλαὰμ θεόφρον, ἡ κεκαυμένη χείρ σου, Κυρίῳ αἰρομένη, ὑπὲρ τῶν δούλων σου.